Deel Andere Herinneringen 

1. ontstaansgeschiedenis 'het voortijdig testament'

2.Op weg naar innerlijke rust

3. FILOSOFISCHE terugblik
4. de manier waarop zingeving werkt
5. Nieuwe manier van verkiezingen
6. the 12 commandments
7. 'het voortijdig testament
8.  Alles begon met een grote knal

9.Wereldgenoot

10. Je roerde alles tot diep in de kern
11. dichter bij de geest
12. Iedere tekst is een ander kind
13. voortijdig testament
14. Die van de pomp, de baron en de beervaten
15. zoveelste voorwoord
16. De ontmoeting van twee toekomstige ouders
17. Een school anno ongeveer 1973
18. Ach, wat een ellende die oorlogen.
19. Zin
20. Er zijn geen foto's van.

 21.De ronde karamel

22.De wijsheid in pacht, zonder erover hebben nagedacht

23.Het houten-bakken paradijs

24. De inplanting van melancholische illusies

 25.Het observeerspel

26. De nieuwe baronnen
27.  Aan iedereen
28. GEACHTE MEDEMAATSCHAPPIJER

‘Kiezen voor Mensela’ theatermonoloog

29. Plaats voor een zin van U
30. Een telecommunicatiefirma te lande

31  ‘inlichtingen'- anekdoten

 32 Veertien en in een zetel, mijmerend

 33 troosters en troosteressen der bedrukten

34. 30/01/2101Ruth
35. gedichten : zie verder
36. De duidelijkheid der dood. DDDD.

37   Het houten ruimteschip in het woud

38. Hij had een beetje krullokken van zijn eigen

39 Simpel als een stilstaand beeld in een emmer water

40 De tekenen overleven hen.

41 Leren beseffen wat de geest is

42 Naar de kern van het wezenlijke

43 Zegen het nieuwe jaar ook zelf.

44.Liefhebben, in platonische zin

45. Aan onze Depressieve medemensen
46. God zij dank, ‘god’, dat zijn de anderen
47. Morgen kan ze er niet meer zijn

48 .Het verdriet om zijn broer

50. Spreken met ouderen
51. Je ziel zit ook bij wie je ze gaf, geeft ,zult geven
52. Celibaat en andere praat
53. They said he would send us the holy spirit

53 raadpleeg mijn overzichten van filosofie en geschiedenis

54. Ach ja , de liefde : onuitgegeven roman
55. Gotlev en het leven
56. lees ook mijn Kortverhalen
57. Vliegen zonder vleugels
58. Genetische wijsheid
59. Telepathie
60. Weer tussen het vorige schrijven en dat van nu
61. Dennenwezens in de sneeuw
62. Symbolische fantasieën
63. Kreta 2012
64. Paranormaal romanidee
65. nieuwe dag, dinsdag de 1Ode januari al
66. philosophical resistance (PR)
67. filosofisch verzet citaten + To all those…

67 Startdocument  1-44

68.New set of statements or axioma’s-higher level

69. beminde gelovigen, anno 2008

70.liefdesrecept

71.Het grappige aan onze evolutie

72 Lees mijn honderden Filosofisch Verzet Columns over binnen-en buitenlandse actualiteit tussen 2006 en 2010 en later via gastauteurs en commentaar op facebook

73. Eindelijk er achter gekomen !
74. Lees mijn filosofische essays
75. Neem contact via philosophicalresistance&gmail.com
76. Organiseer uw eigen filosofisch verzetsvorm
77. Schoolse herinneringen
78. mijn buitenlandse gasten Chinezen, Koerden, Algerijnen, …
79. Citaten, vertellingen, humor en andere ernstige dingen
80. Zuidoost Spanje, Andalusië Sierra Nevada 2013
81. 81. http://talespoemsessays.blogspot.be/
82. On the border of impressionism

83 A family called Humanity

84. LESSONS FROM HISTORY
85. Losing Loves

9 juni 2011

86. Quotes to meditate on

87.dinsdag 7 juni 2011

 Letter to a father

88 a Have a taste of spirituality.

88b  The energy of consciousness plays a telepathic game

88 C .Poems

88 D. Between soul and spirit a

88 E. Between soul and spirit b

88  E1.Boodschap van de planeet Krito

88 F. Daily Waves in modern inkt

88 G. Notities over Liefde

1.de blog, ontstaansgeschiedenis 'het voortijdig testament'

Zie via linken facebook onder Fotofilosofie

pagina 67

2.Op weg naar innerlijke rust

Het is niet omdat we al huilend op de wereld komen en er misschien kermend van verdwijnen, dat alles daartussen geen zin heeft. Je hoeft alleen al maar de wetenschappen te bestuderen en de symboliek er van te vatten om de diepere zin van het leven op alle vlakken te begrijpen.  Je moet wel ontsnappen uit de wereld van het oppervlakkige die men de mens probeert op te dringen.  Indien je in je kleine en persoonlijke omgeving een positieve rol wil spelen of voor nog anderen tevens een positieve inbreng wil doen op het meer collectieve vlak, dan kan je best ook eerst bestuderen hoe economische, sociale en politieke gegevens  met mekaar verbonden zijn, gelinkt aan de meer subjectieve aspecten van onze leefwerelden ben je dan bezig met meer en meer bewustzijn aan te kweken.  Heb je dat allemaal op punt dan komt er ook meer ruimte niet alleen voor de gewone gedachten en dialogen maar ook voor de innerlijke communicatie met je zelf. Je komt in een mooi landschap en er overvalt je een innerlijke rust als decor waardoor je na het voorbijtrekken van de vreugden en zorgen aanbelandt bij een punt tussen vroeger nu en de volgende momenten, een zich steeds verschuivend moment van zijn waar al het negatieve op de duur uit je voelen en denken wegdeemstert en er zich een aantal andere perspectieven rond de zin achter ‘leven’ aandienen. Het leven, met zijn meest prachtige wet : van zodra de zinloosheid benaderd wordt, krijg je of wel nog meer onzin of een weg daaruit weg. Hoe minder je bij één of andere vorm van smart blijft zitten, hoe vlugger je je eigen los kan maken van veel afzien dat met het in rondjes blijven draaien te maken heeft.  Om dit te kunnen moet je wel je eigen leven snappen, kritiek en zelfkritiek aanvaarden, niet in zelfmedelijden blijven zitten of aan overdreven medelijven met anderen ten onder dreigen te gaan.  De situatie waarin je je bevindt is altijd een eerste stap naar minder of meer inzicht in de verbondenheid van mensen onderling, mensen van vroeger en mensen van nu. Indien je je teveel laat leiden door een teveel aan een verlangen dat alleen op lusten en roes of bezit is gebaseerd, ben je misschien wel af en toe niet ongelukkig, maar de innerlijke rust die je nodig hebt om anderen en jezelf aan te kunnen, komt er niet korter bij door. Het zou me niets verbazen dat die staat van innerlijke rust en tevredenheid waar naar we allen in meer of mindere mate trachten, te maken heeft met zij die er op een niet biologische manier meer zijn. Het deel negatievere erfenis van hen proberen we door onze levens zelf te milderen of te minderen en daar is levenservaring en kracht voor nodig, relativering en durven ook, leren omgaan met alles en iedereen die een invloed op ons heeft. Onze gevoelens leren verwoorden ook en vragen om kracht aan de voorbije en aanwezige energie van het goede zoals die zo simpel in de stilte van de natuur aanwezig zijn kan, in de nederigheid van herkennen en erkennen van al die tekenen in mensen dat ze gewoon gelukkig willen zijn zonder een teveel aan complexe roerselen der ziel die gewoonlijk vertrekken uit alle mogelijke vormen van angst, angst om niet voldoende bemind te worden, te kort aan van alles en iedereen te komen, ziekelijke hebberigheid, onzekerheid, op de spits gedreven concurrentie en zo veel meer. Al die in vorige zinnen opgenoemde wezenlijkheden vertalen zich dan in een aantal ideologische tegenstellingen die onze filosofische kijk op de dingen vertroebelen en die hoogstens, kunnen leiden tot een verbetering van de praktische levensomstandigheden (niets op tegen zolang deze maar ecologisch verantwoord blijven), maar ten kostte van levens die ten dienste van een enorme uitbuiting staan en met vervreemding en vaak bloedige conflicten gepaard gaan. Maar genoeg daarover in vorige essays en kunstuitingen allerhande.  Indien de samenleving volgens ethischer normen zou worden beheerd, zou de mens ook meer ruimte krijgen voor zijn mentale en spirituele evolutie, daar alles met elkaar verbonden is.  Voorwaarde tot groei is dat men de uitdagingen die het leven je op persoonlijk vlak stelt ook durft aan te pakken en niet in zelfbeklag blijft steken of je blijft ergeren zonder dat er oplossingen in zicht komen…’oplossing’ van onnodig zware negatieve emoties.

3. FILOSOFISCHE terugblik

Ik zit op een bol/de bol is een planeet/de planeet is door duizenden evoluties geschikt gemaakt om een biologische cel tot stand te laten komen/een biologische cel haar voorgangers zijn de molecule en het atoom en de straling na de big bang/de big bang staat symbolisch voor het principe van het zijn, namelijk iets kleiner of gelijk aan nul kan niet bestaan, of anders gezegd, als het zinloze benaderd wordt, het niet-zijn, staat de zin voor de deur/een deur moet je wel willen opendoen of je blijft in een toestand zitten die onhoudbaar wordt/worden, is de code op alle levensprocessen/levensprocessen worden al van in de big bang gebeurtenissen steeds verfijnder vormen van zijn en bewustzijn/bewustzijn is het hoogste goed, van het eenvoudige, praktische, logische rationele tot en met eenieders hoogtepunten van aanvoelen van het al/het al heeft altijd al bestaan en wie weet is deze periode een herbeginnen van alle aanwezige energie van de vorige big bang cyclus, een opnieuw schudden van de kaarten met dezelfde of andere personages ?/ dat is natuurlijk dé vraag, krijgen we één keer per big bang cyclus de kans om weer onze zelfde of een gelijkaardige rol te spelen…en dat met dezelfde of een anders samengestelde wezensenergie ?/wezensenergie is de unieke samenstelling van je eigen zijn, dat niet alleen genetisch vertakt terug te vinden is in andere verwante wezens, maar misschien wel gewoon op een andere dan genetische manier na de dood blijft verder bestaan/ verder bestaan door hetgeen de levenden aan de vorige verhalen nog toe te voegen hebben/toevoegen alle vorige evoluties, verhalen, woorden en numerieke energie die eigenlijk geleid hebben tot alle bestaan/ ons bestaan reist dus onophoudelijk tussen straling (na de big bang) en de straling na de dood van de eerste cel aan het begin van de biologische evolutie, tot en met onze eigen lichamen, die ook uiteenvallen in mineralen en straling, alles is in feite min of meer verdichte vormen van straling doorheen de tijd die echter niet bestaat, een soort logisch hulpmiddel is zoals het woord God dat we kunnen vervangen door het totaal aan zijnswezen en de evolutie daarvan in functie van het individuele en collectieve bewustzijn/bewustzijn leert ons te beschouwen en onze negatieve emoties in positievere om te zetten/zich tegen dat omzetten verzetten brengt ons met zekerheid in een negatieve spiraal, alhoewel diegenen die er zich niet tegen verzetten vaak ook door een berg niet makkelijke ervaringen moeten/ervaringen zijn er zowel op beroepsmatig als relationeel persoonlijk en innerlijk vlak/het innerlijke is het meest intieme in een wezen, niet in de zin van het persoonlijke met zijn gevoelswereld en lichamelijke beleving of het zakelijke beroepsmatige, maar in de zin van de graad van innerlijk bewustzijn die allerhande gebeurtenissen en evoluties in het eigen leven en dat van anderen begrijpt/begrijpen is niet alleen verbanden kunnen leggen maar uiteindelijk ook op zeer intensieve wijze zin beleven aan de dagelijkse voortschrijding der dingen en wezenlijke evoluties waarvan de symboliek begrepen dient te worden/worden, …naar de eeuwige toekomst toe.

pagina 68

4. de manier waarop zingeving werkt

Hoe voorzienigheid werkt.

Het regent. 'Het regent. Wat is dat 'het' zou men kunnen denken. Waar wordt je wakker vanmorgen? In een appartement gedeeld  met familie of vrienden, in de buurt van een weg met veel verkeer of alleen in een kamer in de bush?   ‘Het’ waarom en waar’ men met die en die persoon is of alleen, waarom doet men een het werk dat men doet en welk werk men zou wensen te doen?      Probeer te begrijpen wat er gebeurt in elke dag in je leven en dat van anderen. Ben je omringd met mensen die de manier waarop je over het leven voelt begrijpen  en ondervindt je dat vanaf jonge leeftijd er reeds een soort van controverse tussen jezelf en een heleboel personages in je leven is?                  In hoeverre heeft iemand een vrije wil in het spel dat begon voor jezelf... zelfs wanneer je nog niet aanwezig was, nog niet geboren, was je er al in andere vorm . Op een bepaalde manier ben je net als alles wat er gebeurt een energie die constant op zoek is naar combinaties met een tegenovergestelde of enigszins dezelfde energie, ... nog steeds een beetje zoals het basissysteem van onze structuur: proton, neutron, elektron.  Maar voordat we weer met te veel wetenschap eindigen, laten we proberen om erachter te komen hoe het deel van de voorzienigheid in ons leven werkt. (zie  filosofisch-wetenschappelijke essays op http://deblogfilosofen.skynetblogs.be  )

Licht is drager van informatie van alles wat levend was en nu een soort van licht, deel uitmakend van ons leven.  We moeten meer onze eigenlijke kracht worden, in onze kracht komen om ons niet op een negatieve manier te laten beïnvloeden.

5. Nieuwe manier van verkiezingen, eerst het programma, dan de dirigenten zie het waarom hiervoor :

https://www.filosofischverzet.skynetblogs.be

 breng Uw stem uit     :

-reconversie militaire industrie wereldwijd

-rechtvaardige fiscaliteit; één internationaal taxatiesysteem

-redelijke huurprijzen--ecologische energiewinning

-recht op universele sociale zekerheid Simple Social Security Systems

-recht op werk; gestandaardiseerde lonen per sector wereldwijd

-naar een administratief gebruik van geld

-afschaffing van speculatie met geld, grondstoffen, schulden

6. the 12 commandments

 develop the stronger part in yourself

 search for objective knowledge

 overcome your negative emotions

 do your part of the work

 take the time for silence and nature

 money was a means of, not a purpose

 discover the true meaning of faith and faithfulness

 don’t life only for working for money

 too much consumption spoils yourself

 discover the symbolism of the meaning of life

 life brings you closer to the heart of life : separating sense from nonsense

7. 'het voortijdig testament'

Het begint al veel vroeger 'het'. 'Het', de oorzaken van om 't even wat of wie.  We leven nog altijd in exact hetzelfde moment, maar de inhoud is veranderd.  Bij de studie van menselijke en objectieve wetenschappen merken we dat alles en iedereen eigenlijk een klein mirakel is. Het leven als een proces van steeds meer of minder bewustzijn. Het leven is een aaneenschakeling van lichte tot moeilijke tot heel moeilijke dingen in relatie tot een aantal mensen.  Het sociale en politieke al buiten beschouwing gelaten, kan het leven op zich al een onontwarbaar kluwen lijken bij wijlen.  De antwoorden op al wat men niet begrijpt, liggen gewoonlijk in de huidige situatie naar een aantal mensen toe ingebakken.  Los van alle culturele invloeden die ons leven mede bepalen, want zo en zo moeten we zijn en zo en zo moeten we ons gedragen, is het eenvoudiger om als individu echt naar je omgeving toe te communiceren over hoe je je eigenlijk echt voelt.  Je kan een eigen idee hebben over je eigen en eenieder ziet jou in zijn perspectief als een tegenstelling,  invulling of aanvulling op een tekort in hun leven...of ...als te vermijden...wat een tijd soms niet vermeden kan worden...tot wegen soms wel scheiden moeten...wanneer ofwel het zinloze benaderd wordt...of de zin begrepen wordt.

pagina 69

8.  Alles begon met een grote knal

Stof en materie ontsnappend.

Ontploffende ruimte op zoek naar zin.

Straling werd atomen

en cellen leerden zich te delen.

De stof verschool zich niet meer alleen in stenen

Fysica werd meer en meer chemie.

Sterren gaven licht

En we gingen door met onszelf te scheppen

Voor altijd aanwezig in het verleden en altijd levend in het NU

Lerend hoe samen te leven, houdend van het leven,

onze voornaamste opdracht

Het was niet altijd makkelijk

Negatieve emoties bleven strijden met positievere

Het persoonlijke met het collectieve

Hebzucht baarde oorlogen

Soldaten werden uitgezonden, denken en voelen verboden

De beschaving probeerde zich te handhaven

Nog veel rest te doen

9. Filosofisch Verzet

WERELDGENOOT

FILOSOFISCH VERZET/VOEDSEL VOOR DE GEEST, bijna alles voor mensen met interesse in filosofie, geschiedenis, politieke actualiteit & analyse & cultuur & linken daarnaar met 500 eigen artikels en honderden linken, foto's, film...,kunsten en reisverslagen, tips, annonces, sociale strijd, actuele toestanden in de wereld, vanuit een filosofische hoek.

Filosofisch Verzet is een speurtocht via artikels, proza, poëzie, essays, pamfletten, citaat boeken-en filmtips, voornamelijk over hoe een planeet één natie  kan worden. Over hoe filosoferen ook persoonlijke zingeving wordt. Over hoe graag leven mogelijk wordt.

WERELDGENOOT, werkloos ?Tijd om je af te vragen waarom? Teveel werk? Altijd meer op minder tijd presteren? Je wordt tot een helse concurrentie met andere collega's, boeren of andere kleine ondernemers verplicht? Je hebt vragen naar het waarom van armoede en oorlogsverspillingen, terreur? Je vindt het maar niks dat de oorlogsmachine via 1man,1president,1premierin gang kan gestoken worden, tegen zijn congres of partij in? Je denkt, leven en werken in zo een wereld, dat kan toch niet de bedoeling zijn ?Je ziet de zin van het werk dat je doet niet meer zitten...en je vindt zo dadelijk maar niets anders. Je vindt geen partij of vakbond die een allesomvattende uitleg heeft, een globale aanpak voor de wereldproblemen voorstelt? Of de tegenkrachten die je ontmoet lijken versnipperd ? Je ondervindt dat sommige media of het onderwijs je het hoe en waarom van de geschiedenis en het hedendaagse niet genoeg duiden kunnen? Ook je sociale omstandigheden zijn niet gebaat met al die omstandigheden? Je bent een aantal uitzendingen, kranten of ongezonde leefgewoonten moe en je wil daar om te beginnen bij je eigen iets aan doen? Je beseft dat een mens niet alleen gemaakt is om te werken en je wil opkomen voor jezelf en anderen? Omdat ook bij andere mensen, andere gezinnen, werkeenheden,  landen...dezelfde vragen zich nog schrijnender en dringender lijken te stellen. Jij hebt geen drug meer nodig, je weet uit eigen en gedeelde ervaring heel goed dat op ijdelheid en zelfmedelijden gebaseerde consumptiedrang, je kritische zin en je innerlijke verdieping in de weg staan.

Kortom je bent je bewust van een aantal zaken die je bewustwording vernauwen.

Je realiseert je dat je medestanders nodig hebt om al dat inzicht in vernieuwende groei en daden om te zetten. Een bewuste keuze dringt zich op voor meer en meer mensen.  Je wil je best inzetten voor een betere wereld zonder armoede, oorlog, werkloosheid en allerhande vervuiling als die wereld er dan maar niet uitziet als nu:  afgejakker op het werk, te weinig interesse voor de rest van de wereld, te weinig tijd voor lezen, studeren.

Het leven niet meer als zingevend kunnen ervaren. Dom amusement, sensatie voor alles. Steeds meer mensen willen diepgang en inhoud vinden. Shows over hoe men mensen elimineert, zodat het  individu dat overblijft met de poen of lotto gaat lopen. Bestudering van de psychologie om er geld mee te verdienen en ieder op zijn plaatsje te houden. HOERA? HOERA? Wat amuseren we ons rot binnen het kader van het geldimperialisme en de casinoëconomie.  Valse spanningen opbouwen om ons van onze anderskleurige of klassegenoten of andersgelovigen af te scheiden. Nog meer reclame in onze hoofden jagen om ons nog meer doen te kopen...dat proces mag niet stilvallen of het geldsysteem valt op zijn gat. Je inzetten voor een wereld waar dan geen gekken om een oorlog om afzetmarkten vragen omdat een oorlog weer voor werk ZOU zorgen. Een wereld waar men niet met halve waarheden goochelt, het beschermen van machtsposities indachtig. Men misbruikt het rijke filosofische erfgoed achter woorden zoals religie, geloof, god socialisme enz...voor de doeleinden van de zotste speculaties. 't Kan niet de bedoeling zijn dat dat allemaal zo blijft. Alles evolueert. Misschien maken we het nog wel mee:  Een modern systeem voor toekomstige verkiezingen via het internet, een soort internetreferendum om eerst een globaal programma goed te keuren en daarna op projectlijsten de vertegenwoordigers ervan aan te duiden(politieke analyses over de strijd tot nu en een blauwdruk zie link filosofisch verzet via facebook Fotofilosofie

VOOR HET WAAROM HIERVAN zie de honderden linken van mijn columns via Facebook Fotofilosofie

pagina 70

10. Je roerde alles tot diep in de kern

, schreef het gebald neer, de noodzaak aan geconcentreerde vertaling, raak je niet kwijt. Hoe hoger je bewustzijn van andere mogelijkheden, hoe meer geduld om alternatieven leefbaar te houden, te organiseren. Ideeën laten groeien vereist naast het spontane, discipline en inzet, gekruid met passie en zelfkritiek, anderen met bewustzijn wapenen, streefdoelen vooropzetten. Het nieuwe dat doorbreekt geeft voldoening, 't einde ervan vaak door de ouderen niet meer meegemaakt. Het totale bewustzijn van overkoepelende kennis, blijft vrijblijvend indien er geen daden op woorden volgen. De synthese van iedere ontgoocheling werpt zijn onverwachte vruchten af en de rijpheid komt met de bereidheid om nieuwe vragen te stellen. Momenten dat je denkt genoeg gegeven te hebben, zijn de voorlopers van nieuwe initiatieven...zelfs al botst onoordeelkundigheid  voor een langere periode tegen je op. Je geeft het niet op als andermans passiviteit, onbegrip, verveling ,negatieve emoties...blijven steken in geestelijke tering. Daar waar het individualistisch snobisme de eenheidsstructuur  van het algemeen belang vergift, daar is welvaart niet ok. OCTO 

11. dichter bij de geest

Overmorgen, bijna 55 geleden, koos ik er voor, koos de resultante van toestanden die aan mij voorafgingen, er voor, om een negen maand en twee weken ouder eitje als woonst in te nemen. Je kan natuurlijk ook stellen dat ik er voor koos om twee delen van één eenheid samen te voegen of dat het andere deel van mezelf me wenkte. Je kan je natuurlijk ook afvragen in welke mate je zelf iets te willen hebt en er niet een meer dirigerende dimensie aan het roer der wezenlijke gebeurtenissen tussen mensen staat. Ik zat aan de ene kant dus nog in die andere wereld van één van de teelballenuniversums die rondliepen als levende museums van eenieder van het mannelijke kunnen en zijn vertakkingen, die ooit in de xy geschiedenis van de biologische historie een rol hadden gespeeld. Ik vertoefde dus aan de andere kant dus ook op het eiland ‘eitje’. Er moet wel enige telepathie al geweest zijn tussen het teelbaluniversum van mijn vader en het ei eiland van ons ma…op die moment in de geschiedenis die in dergelijk universum in maanden wordt verteld. Via voornamelijk de aanzet van mijn vader of én mijn eigen aanzet in beider universums, verliet ik de wereld der voorvaderlijke zaden, op zoek naar andere chromosomenparen van reeksen van 23 in de xx wereld van het vrouwelijke, ook omdat de reeksen van 46 van mijn vader, mijn oorspronkelijke 23 reeksen als vreemdelingen beschouwden…of als handlangers in het aangaan van nieuwe, toch verwante scheppingen rond 46 chromosomen bevattende cellen eigenlijk. Ook mijn moeder wilde haar eitje weg. Op zoek dus naar een eitje, zijn eigen toekomstige wederhelft, voelt men zich misschien als een man met zin in seks, de zin in seks gaat in die zin misschien ‘gepaard’ met uitstoting en zoeken naar nieuwe creaties op basis van nieuwe gegevens…zeker altijd een opwindend gegeven. Het feit dat ik een mannetje zou worden, wordt volgens de wetenschap bepaald door het spermatozoïde …de xy structuur, niet het oudste geslachtelijk gegeven in de bio wereld de xx- structuur maar het zaadje predestineert in feite al honderd duizenden jaren ons' hij' of' zij' wedervaren. In school 40 jaar terug leerde mij het omgekeerde, maar intuïtief wist ik dat het zo niet was…dat het eitje wel een voorkeur kon hebben. Het xx verlangen om te worden overrompeld met duizenden aanbidders waarvan er in de meeste gevallen slechts één niet wordt afgewezen, moet wel geweldig zijn. Een heel pak sperma renners komt niet in een massaspurt gewoon bij het eitje als over een rechte lijn, nee ze omsingelen het, haar en proberen hun kop binnen te duwen; is het een soort fysieke overmachtige die het haalt, of werkt het eitje die of die keuze meer subtiel naar binnen dan het dat voor een ander rennertje zou doen ?  Vormen de renners een soort samenwerkende ploegen naargelang de geaardheden van diegenen die mededingen voor de zege of zijn het allemaal koppige artiesten die zelf hun schepping willen zien gerealiseerd ? Scheppingen, nieuwe individuen, zijn één ding; misschien gaan er achter de nieuwe personages scenario’ s schuil van voltooiingen van verhaallijnen van beide ouders en hun ouders en zo verder…of zijn scheppingen altijd een uitdrukking van de wederzijdse zielstoestanden op het moment van verwekking ? Misschien ging het in sommige gevallen ook over verhaallijnen die ergens gestopt waren, keuzen die ze niet hadden gemaakt, dingen waar ze nog mee moesten worden geconfronteerd, dat bepalen hoe iemand er uit zou zie, hoe iemand zou worden en of hij of zij zich al of niet goed in zijn of haar lichaam zou voelen in het latere leven. Welk was het verband met een tekst die ik ongeveer 48 jaar later zou schrijven ? Was er een verband ? Je kan dit nalezen na deze gedeeltelijk persoonlijke, gedeeltelijk collectieve autobiografie. 

Dat zijn allemaal filosofische vragen en voorlopig was ik daar nog niet aan toe, een heleboel praktische dingen stonden me te wachten. Dingen bijvoorbeeld als gevolg van geboren worden in de jaren vijftig, nu 2011, 55 jaar geleden; een soort overgang tussen oudere en modernere tijden. Want oh ja, ik heb de kasseiwegen nog gekend in het Hageland, maar de tweede grote oorlog van de twintigste eeuw niet als mezelf meegemaakt, alhoewel mijn moeder een scherf van een vliegtuiggranaat in haar malse meisjesdij kreeg, gevaarlijk dicht bij de venuszone…die oorlog had het dus ook op mij gemunt en eitje na eitje zou ik afwachten om alle redenen van oorlogsgeweld te onderzoeken en alleszins theoretisch proberen te neutraliseren via de lange weg waarlangs mijn sociale betrokkenheid en militantisme me zou leiden. De vrouwen wilde me August, Norbert of Freddy noemen, mijn vader verkoos ‘Octaaf’ , ‘Octaaf’, zoals er ook al iemand in het door de oorlog geteisterde dorp woonde: iemand die als jongetje de massadeportatie van een tachtigtal mensen uit het dorp had meegemaakt en zijn eigen vader nooit had teruggezien. Hij en anderen lieten geen middel onverlet om de oorlog van toen aan te klagen en alles een cultureel vervolg te geven. Ik zelf zou voortdurend de huidige oorlogen aanklagen, de vraag blijven opgooien waarom er zo veel oorlog was geweest.

Mijn moeder kwam van een nuchtere familie van boeren, haar ouders, mijn grootvader, precies een oude Zweed en zijn vrouw lijk iemand met Indiaanse roots van vóór de prehistorie. Wat natuurlijk resulteerde in een dochter met grijze ogen en eentje met donkerder ogen, maar toch niet Indiaans donker meer. Ook de ouders van mijn vader hadden een boerenachtergrond, beide blauwe ogen, bompa meer een Rus van tegen China en oma meer zuidelijker Europees warm. Ik heb er ooit wat over geschreven om het één én ander te duiden. Qua levenslijnen is het opvallend hoe een meisje dat oorlogsslachtoffer werd, samenkomt met iemand uit een dorp van ontzettend veel meer burgerlijke slachtoffers. Mekaar in 1943 ontmoet, midden de oorlog die alles over hoop gooide. Rond het begin van de oorlog raakte het tussen mijn vader en zijn eerste lief uit een naburig dorp af, mijn eerste lief kwam uit de verre familielijn van het eerste lief van mijn vader. In het scenario van met mekaar scheep gaan lijken tekorten teveel aan te trekken en gelijkaardige pijnen en vreugden ook…of verhalen die niet afgemaakt werden omwille van stoorzenders zoals oorlogen en andere , te weinig begrepen dingen tussen mensen en hun hopeloze aanmodderen soms.

pagina 71

12. Iedere tekst is een ander kind, want woorden zijn levende wezens

De avond vergleed in de nacht en er was, zoals de ochtend toen vader zijn eerste ochtend dood was, geen elektriciteit, maar echt donker nu dus.  En een wandelzoektocht door het dorp, van niet dorpsgenoten zo te horen.  Ik heb een zaklantaarn zonder batterijen gewonnen vandaag, wat me doet denken aan de zoektocht die het leven eigenlijk is.  Geboren worden en sterven , alles ertussen en ervoor kunnen we achterhalen, maar beiden blijven in feite een soort half opgelost mysterie; met alleen de zekerheid dat je beiden niet kan tegenhouden, indien het lot, waar alles op geschoven wordt, het geboren worden toch niet verhinderd natuurlijk.  Zo, de eerste zinnen in mijn recent opgeruimde kamer zitten er op.  Het oude behangpapier van een jaar of twintig verwijderd en gekozen voor het blanke witte bezet van de muren; stille wijze getuigen van veel.  Ik zou naar buiten kunnen gaan naar waar ik heb gehoord dat Oost Europese gastarbeiders samen komen of in stilte weer eens kunnen genieten van de rust van zo veel momenteel in deze periode van mijn leven.   Of verder schrijven over de niet economische verbanden tussen mensen, linken en waaroms die je wel kan beschrijven, maar dan moet je te diep graven en mensen kwetsen waarschijnlijk of ook weer niet, in ’t beste geval zijn ze zelf op zoek, al kabbelen de minst bewusten vaak rustiger door het leven… .

 Je kan me vragen hoe het met me gaat en het antwoord zal afhankelijk zijn van de persoon die het vraagt, niet dat ik het type ben dat zo maar iets verzint of wil voorwenden, het tegengestelde eigenlijk, maar vooral omdat niet iedereen hetzelfde aankan of verstaat of recht op heeft.  Van iedereen gaat ook een andere muze uit zo lijkt het wel, allen samen een prachtig geheel van ongelofelijke aanvullingen in een spel te samen.

Het is zo een ochtend in oktober met zacht weertje, al kan oktober wel voor verassingen zorgen, deze is er één met een beetje mist en een vroeg fluitende vogel, terwijl je je eigen vogel mineralen laat wateren aan de boom waarvan de kat zelfs weet dat het je plaatsje is. Is dit nu mijn weer zelf geschapen plaats onder het weer zelf gebouwde huis al waar ik zinnen zoals deze op hun plaats ga krijgen ? Of zal ik er weer voor moeten reizen of gewoon nog verder weg van dit dorp hier de bos aan het water intrekken, waar het veel stiller is of heb ik niet een nog veel stillere plek nodig hoog boven op een beboste berg met stromend water in de buurt en nog een uitzicht op zee als het even kan ?  Ach, het zal hier ook wel gaan zeker ?  Maar waarover schrijf je in een wereld waar er velen leven als of alles reeds is verteld en zomaar wat vervolg breien aan hun levens zonder inzicht in veel meer dan de praktische dingen en met weinig gevoel voor symboliek en verwondering ?  Veel van de stof waar van een dichter met weinig genoeg van heeft om één van de essenties van te vatten, zegt anderen weinig tot absoluut niks.  Bij elke opruimbeurt krijgt alles een nieuwe plaats en zelfs een stukje gebroken hout boven op een kast, lacht je blij en verscheurd tegelijk toe als verhaalde het over de essentie van leven.

Hoe het met me gaat, lezer in ’t algemeen, wel in ’t algemeen zoals altijd goed en als dat al minder is dan zit die gekke wereld waar ik van uit mijn perspectief nu soms overdreven veel om gaf daar wel voor veel tussen zoals in tal van geschriften die ik al schreef en in tal van literaire stijlen en vormen staat te lezen en in meer dan één taal en ook die taal die er alleen één van de eigen innerlijke communicatie is, zelden doeltreffend met iemand anders te delen.  Iedere tekst is een ander kind, want woorden zijn levende wezens. 

 Woorden drukken uiteindelijk niet alleen uit hoeveel ochtendkoekjes er aan welke prijs bij de bakker liggen, maar ook hoe U zich voelt.  Bent U een kettingroker of rookt U er maar een viertal per dag in zeven keren met een klein sigaartje er tussen dat ook overmorgen nog kan worden opgerookt in twee keren…en ervaar je dan dat halve of hele dagen zonder kunnen ook heerlijk kan zijn ?   Dat is nou net het probleem met velen…niet zonder die of die of dat meer kunnen…al is het natuurlijk niet altijd een probleem, het hangt van de verhalen en de bedoelingen van de persoonlijke en onderlinge levens af.

 Als alles wiskunde is, inbegrepen muziek, dan zijn woorden de harmonie van de ziel, zonder harmonie, ondanks de wiskunde geen muziek, zonder gevoelens weinig woorden.  Zonder bewuste beleving, geen muze.

13. voortijdig testament  http://hetvoortijdigtestament.skynetblogs.be

Op velerlei gezichten staat geschreven dat men nog weinig fascinerends aan het leven vindt.  Nochtans, zelfs alle uitleg omtrent elke discipline van het denken, niet meegerekend, het leven is inderdaad fascinerend. Hoe meer fascinatie je door hebt, hoe voorspelbaarder alles af en toe wordt, maar daarom niet minder boeiend.  Tegen de tijd dat iets uitkomt ben je alweer vergeten dat je het had aangevoeld.  Ieder heeft een eigen levensverhaal met een prehistorie...het kan jaren, een leven lang duren, voor men beseft dat de tijd tussen de houten tralies van het kinderpark en de ijzeren staven van het sterfbed vervliegt als een kartonnen doos op een aantal windvlagen in een straat bij dag en nacht.  De baby die wil leren lopen wil de wereld in, de bejaarde die onder de medicijnen de pijn en de realiteit vergeet, wil de wereld uit.  Welk een verschil tussen mensjes grootbrengen  en naar de uitgang begeleiden...en toch is het één lange, kronkelige lijn.  Soms heeft het leven ons verblijd, soms sloeg, slaat het ons met verstomming.  Er is heel veel zin te vinden tussen al die onzin in het leven.  Een stuk in het leven is bepaald door voorgeschiedenissen, het zich daar van bewust worden verloopt in een aantal gelijklopende episodes die jij zelf en anderen doorlopen.  Sommige punten komen bijeen, andere nauwelijks.  In hoeverre kunnen we onze toekomst zelf bepalen ?

pagina 72

14. Die van de pomp, de baron en de beervaten

 Een 150-tal jaar eerder dan vandaag, midden negentiende eeuw, woonde Jozef met zijn pa in een klein huisje aan de dorpspomp in de buurt van het dorp van zijn latere nageslacht. Zijn vader moest weer eens met paard en beerkar naar de nabijgelegen stad om bij de stadsbewoners drek te gaan scheppen. Niet de drek van de beesten van de boerderijen, maar mensendrek. De stadsbewoners werkten in grote getale bij de plaatselijke suikerfabriek en woonden armoedig, leefden hun volgens de clerus en burgerij te dragen lot uit in huizen die eigenlijk best gesloopt zouden worden. Terug met paard en kar in het pompdorp van de baron aangekomen, begon hij de drek op een akker uit te gieten. Telkens weer met de emmer één van de vaten in, uitkappen en daarna het paard weer aanporren om een aantal meters verder te sleuren. Mesuur, zo was de bijnaam van de vader van Jef, omdat hij nogal bekend was voor de nauwgezetheid waarmee hij zijn werk en het leven opvatte, was zijn slavenarbeid ten dienste van de elite meer dan beu die dag. Zijn lijfspreuk 'alles met mate' ('mesurer', het Frans voor 'meten') was aan herziening of beter nog, aan 'ijking', bijstelling toe. Na het voorval dat ik zo dadelijk ga beschrijven, zou hij weten dat de aanleiding om dat te doen, hem luttele minuten daarna in de het gezicht zou worden geslingerd. Met dank aan de baron van het kasteel.

 Midden de werkzaamheden kwam de baron, handen op de rug, inspecteren. “Mesuur, die mest ligt precies niet erg dik”, zei de man met zijn kasteel in het panorama achter zijn rug. Mesuur was heel dat leven van hem ineens op een zeer besliste manier beu. Geen tijd om van het goed weer te genieten, altijd dat verdomde geld dat moest worden verdiend, nooit voldoende tijd voor de eigen luttele perceeltjes grond en de paar koebeesten, varkens en de plannen met konijnen en kiekens en fruitbomen. De pachter en loonslaaf van de baron stapte af en schreed in de richting van de baron. “Lig ' t hem niet dik genoeg mijnheer de baron”, vroeg hij op de man af, als ware ze volstrekt gelijken en dat was in feite zo. Vóór dat de baron kon antwoorden had Mesuur hem al bij zijn kruis beet en tilde hem bijna tot borsthoogte en met een krachtstoot waarop menig kogelstoter trots zou zijn, lanceerde hij de landheer richting akker en drek...al waar hij met een smak neerplofte. Dit had de baron niet verwacht van die brave, hardwerkende Mesuur. Hij klauterde rechtop en wist dat hij geen verhaal had tegen de kracht van zijn labeurder. Eén en al paniek probeerde hij de stinkende smurrie van zich af te wrijven, waardoor hij het nog erger maakte, want heel zijn vest werd één grote stinkende bruine brij. Mesuur onderdrukte zijn innerlijke plezier en het resultaat van zijn durf en opstand. De baron maakte zich schrijlings uit de voeten en riep Mesuur wanhopig na dat hij dit zich nog zou beklagen. “Loopt schijten en zoekt iemand anders voor die strontjob” !, keelde Mesuur hem achterna.

In gedachten verzonken keerde Messuur met paard en kar terug in de richting van het boerderijtje aan de pomp, gelukkig nog eigen goed van vader op zoon. Hij zou voortaan wel zonder de baron aan zijn geld geraken. Die dag werd ook de toekomst van zijn nageslacht beslist. Voortaan zouden zijn nakomelingen allen hun kost op hun eigen verdienen. Al zouden ze moeten zweten zoals in de bijbel aan Adam en Eva was voorspeld. Wat was er eigenlijk waar aan dat verhaal ? Was die God in dat verhaal niet ook een baron geweest die die mensen gewoon verjaagd had omdat ze eens een appeltje meer wilden van hem ?

 Mesuur was niet alleen met zijn verzet. Onder de Tsaren en zijn edelen zwichten miljoenen Russische boeren en de boeren van Napoleon in Frankrijk waren nog maar juist terug thuis of gesneuveld in één of andere oorlog tegen die arme Russische boeren of ander werkmensen uit één of ander Europees land. “Miljaarde, miljaarde, wat een ellende, 't is goed geweest”, was zijn goeiendag toen hij de bijna vermolmde deur van zijn huisje opentrok en het huis met drekwalm vulde”.

 “Zoniet eeh manneke, welke wesp heeft 'jouw' gebeten ? ('oech' zegden ze toen) “Normaal gezien ga je je toch altijd eerst wassen in het houten vat onder 't dak buiten”, zei zijn vrouw ietwat zorgelijk.

 Mesuur vertelde zijn verhaal en voegde er voor vrouw Jeanneke en zoon Jozef aan toe, dat nadat de baron tussen de smurrie lag, hij de plaatselijke potentaat nog gevraagd had of “de mest nu wel dik genoeg lag”. Het gezin zat er na het verhaal over de verzetsdaad van pa en de verbouwereerdheid van de rest van het gezin bij alsof iedereen al in spannig uitkeek naar wat hierop volgen zou. “Het heeft geen zin hier nog veel drukte om te maken”, zei pa Mesuur. Er is nog werk genoeg in de hof en met de beesten. In plaats van met de strond van een ander rond te zeulen ga ik voortaan met onze eigen groenten en fruit en wat gepekeld vlees en kippen en eieren naar 't stad met 't paard”. Jeanneke sloot zich aan bij de plantrekkerij van haar man en tot eenieders verbazing nam ze het woord op een wel heel erg besliste overkomende toon : “dat ze hun was en strijk op 't kasteel voortaan maar zelf doen...ik zal wel zien dat ge om de week op de marktdagen van de omtrek hier tomaten en patatten en bonen genoeg hebt om mee te nemen.” Ook Jozef had plannen : “ Als gij me dat stuk nat grond aan de Bemdbos geeft kan ik daar de klei uithalen om bakstenen te maken, ik heb dat al genoeg zien doen bij Camiel. Een paard om ze te vervoeren heb ik niet nodig, ze zullen van ver komen voor mijn bakstenen, let maar op. En daarbij, de Camiel dat is een plezante grote boer om voor te werken, die leent me zijn beste Brabants paard wel als dat nodig moest zijn. Ik kan op één van de putten die ik daar ga uithalen eenden kweken en kikkers, 't schijnt dat het schoon volk in 't stad die zelfs eet. Gedaan met slaven voor een ander ! Ik zal op tijd een deel stenen voor mijn eigen opzijzetten en me hoger op de Bemdbos een eigen boerderij bouwen. Die patatten dat daar staan die kunt ge op grond van Camiel zetten, hij heeft nog grond braak liggen die je kan pachten...de wurger van 't kasteel zal je pacht toch opzeggen.”

Er werd op de deur geklopt. De veldwachter al van 't kasteel gestuurd om te proberen Messuur schrik aan te jagen, mat zich een geweldige graad van overmoed aan om gewoon te komen zeggen dat de baron klacht indiende. Bij het tweede geneverke dat hij aangeboden kreeg liet hij zijn gestrengheid varen en omdat hij, zoals bijna iedereen in 't dorp, Mesuur altijd al als een heel behulpzaam en wijs mens had ervaren, verklapte hij de familie onder voorbehoud 'van te kunnen zwijgen' dat hij gestuurd was om die 'rebellen aan de pomp'(zo had de baron hun genoemd) eens goed schrik aan te jagen. “ Ook de adel begint schrik voor ons te krijgen”, zei Arthur de overwegend goedlachse veldwachter. “ De baron, die leest alle dagen gazettenpraat en hetgeen er allemaal in de wereld gebeurt, de dag van vandaag Mesuur jonge, ge zou er van verschieten. Een paar maand terug neep de baron ze nogal. Terwijl hij even buiten ging kijken naar zijn werkvolk en ik bij hem, ook burgemeester zijnde, op de facteur moest wachten voor een dringend stuk van de directie van 'binnenlandse zaken', las ik in één van zijn gazetten van 1844 begin juni, dat boze Silezische wevers hoger lonen eisten. Hun lonen werden voortdurend verlaagd door de dikke mannen ginder omdat die anders niet genoeg winst meer maakten sinds andere bedrijven met de mechanische weefstoel beginnen werken zijn. Die wevers hebben zich daar georganiseerd en op één plaats hebben ze het huis en de fabriek van een eigenaar bezet toen die niet op hun eisen wou ingaan. Bij een andere fabrikant kregen ze wel geld en spek, maar ondertussen had die eerste fabrikant zijn contacten in het leger al verwittigd. De één of andere doorgedraaide majoor liet op den duur heelder dorpen omsingelen en het vuur openen, waarbij elf man omkwamen.  Er zouden daar meer dan 100 mensen meegenomen zijn. Goed dat het hier in 't dorp veelal kleine brave keuterboeren zijn of ik zou nogal gewetensproblemen krijgen als ik van hogerhand iets tegen mijn goesting moest doen.

Jaren vergingen en Jozef kreeg op zijn boerderij ook een zoon, Frans die het dorp van de pomp en de baron verliet om zich in een naburig dorp met zijn ega te gaan vestigen. Als jonge gast maakte hij het in 1914 mee dat men in Europa ter wille van de centen miljoenen mensen de dood in joeg. Net een paar jaar te jong om te worden opgeroepen, de vlucht naar Nederland meegemaakt. Daar hoorde hij voor het eerst over de arbeidersbeweging die zich vruchteloos tegen die oorlog had verzet, over de tweede internationale en zo. Als boer was je daar allemaal zo niet bij betrokken. Ook hij maakte plannen om zich zelfstandig van een inkomen te voorzien en dat lukte aardig al kwam de recessie in de jaren dertig roet in het eten gooien. Zijn kinderen groeiden vóór de tweede wereldoorlog op in de filosofie van het om den brode harde werken.  Als onafhankelijk verzetsman, gewaardeerd door de verschillende strekkingen in het verzet, slaagde hij er in van werkweigeraars en piloten te verbergen en op de duur moest hij zichzelf verbergen nadat hij tijdelijk opgepakt was en zijn vrouw Lin in troggen (voederbakken) sliep nadat ze van lieden van het uiterst rechtse misantropendom der mensheid slaag gekregen had. Ook dat deel der geschiedenis overwonnen de afstammelingen van Mesuur.    

 De oorlog ging voorbij. De zonen van Frans en Lin begonnen fruit te kweken en nationaal en internationaal te verhandelen en ook hun kinderen leerden werken en zich een toekomst maken. Remco, de zoon die op de ouderlijke boerderij bleef had weer onder meer een zoon, Gust, de eerste die weer uit werken zou gaan, afhankelijk zijn van een inkomen.    Hij stelde zich vragen over de zin van de geschiedenis en nam de draad van zijn grootvader Frans in Nederland weer op om de gang van de wereld leren te interpreteren. Ook de geschiedenis van de filosofie moest hij daarvoor na zijn klassieke werkuren bestuderen. Het verband tussen praktijk en theorie leren doorgronden, op elk mogelijk terrein van het leven van mensen. Mensenkennis opdoen, gegevens leren verbinden, 'relier', religie...ging veel verder dan gewoon wat de godsdienst voor waar hield of wat de evangelisten vertelden.  Gust dus, de  kleinzoon van Frans begon met schrijven over alles wat hem en de wereld bezig hield, met begrijpen ook waarom de meerderheid van de medemensen aan de diepten des levens op collectief en persoonlijk vlak ,totaal of weinig boodschap had.  Geen enkele literaire stijl liet hij onbenut. Simpel was hij bijwijlen niet, getuige daarvan het volgende fragmentje, een soort inleiding op het daaropvolgend filosofisch essay over het ontstaan van het leven en wat het verband met de dood zou kunnen zijn.  Waar dat de voorvaderen voor dit verhaal vandaan kwamen ?  Een oom zocht het op en ik maakte er een verhaal over dat in de zestiende eeuw begint :  http://closertothesoulblogspot.com

15. zoveelste voorwoord  pagina 73

Toestanden zitten over het algemeen anders in mekaar dan er oppervlakkig over wordt geschreven en verteld.  Mensen zitten over het algemeen anders in mekaar dan ze van zichzelf denken.  Alleen ervaringen opdoen en leren observeren, luisteren en praten kan ons helpen.  Onafhankelijkheid is alleen mogelijk als men het algemeen belang van de hele wereld op sociaal en ecologisch gebied vooropstelt en breekt met alle tactieken die daar tegenin gaan.  Feiten in een breder kader kunnen zetten, insinuaties ontkrachten, daar komt het op aan.  Pas dan kan krijgen een echt alternatief en de mogelijke wegen naar nieuwe, vooruitstrevende methoden om het sociale en ecologische te bevorderen een kans.  Dan krijgen ook de blauwe lijnen die onze persoonlijke relaties verbinden meer ruimte.  Als je alle kleurschakeringen van de rode lijnen die ons politieke en sociale leven verbinden onder de geschiedkundige loep neemt, merk je dat die aan een heroriëntering van hun programma en methoden toe zijn...willen ze niet nog eens terrein aan rechts en uiterst-rechts verliezen.    pagina 74   

16. De ontmoeting van twee toekomstige ouders op Rhode Kermis

 Zoals elk ontmoeten geschiedde het kruisen hunner wegen enerzijds onder de door de wereldgeschiedenis geschapen voorwaarden én onder de begeleiding van de wetten van de aantrekkingskracht der wegen die zielen met mekaar omgaan doen.   We schrijven juni-juli 1943. Het was weer rond de tijd van de jaarlijkse kermis in het gehucht Rhode, waar, zoals in de andere gehuchten nog een meerderheid van de bevolking de kost met boeren verdiende.  De meeste boeren hadden een klein boerderijtje met een paar koeien en zo meer en verdienden, zelfs in oorlogstijd geen fortuinen, zoals al eens geschreven wordt.  Het gros van hen en hun afstammelingen zou na de wereldoorlog de rangen van de loonafhankelijken gaan vervoegen.  Een gehucht was toendertijd nog zoiets als een deelgemeente nu.  De tijd van vóór de TV, toen ieder dorp minstens twee cafés per gehucht telde.  Oorlogstijd, ook in België.  Toen reeds hadden sommige extreem rechtse Vlamingen het niet zo hoog op met twee gemeenschappen die erin slaagden één natie te vormen.  In de tweede grootste stad van Antwerpen orakelde rond die tijd een Vlaamse, toen noch 'Vlaamsche' priester tegen het voornamelijk als goddeloos afgeschilderde communisme.  Een man van God was hij duidelijk niet en hij moet nattigheid gevoeld hebben toen hij iets zei over "Vlaanderen sterf en verrijs weer".  Het Vlaanderen zoals hij dat zag was aan zijn doodsreutels begonnen...geen enkel gehucht, geen enkel dorp, géén regio, géén land kan alleen bestaan.  

Na de ellende die de in soldatenpakken gestopte Duitse en Russische werkmensen in Stalingrad in januari hadden uitgestaan, betekende de slag bij Koersk het einde van de plannen van de naar de buitenwereld als arbeiderspartij gepresenteerde fanclub van de toenmalige Duitse wapenproducenten.  In Italië werd er een fascist die zich voor de misleiding van het volk eerst misleidend als 'socialist' probeerde te vermommen... opgehangen.  Had de bewapeningseconomie aanvankelijk de Duitse werkgelegenheid driest vooruit geholpen, nu werd de recessie van de jaren dertig er onder meer in de USA door opgelost.  Toppunt van debiliteit van zo'n wapeneconomiesysteem ,waren die lieden die in tijden van naoorlogse werkloosheidspieken meenden iets als "ne goeien oorlog, dat hebben we vandoen" te moeten  uitkotsen.  Ze zijn wel goed bediend geweest in de jaren na de tweede wereldoorlog, met Vietnam voorop...dan zijn de zogezegde goddelozen en de zogezegde communisten veel braver geweest...maar dat wist ik als ongeboren zoon van mijn ouders op de kermis in Rode nog niet.  Het moet nogal een tijd geweest zijn, besef ik nu eens te meer in 2006, 62 jaar later als prille vijftiger.  Het oorlogsverzet kwam van gewetensvolle mensen zoals m'n grootouders die 'onwettelijk'-verklaarde personen een schuiloord boden.  Of ze nu gewoon wilden verder boeren en niet voor de oorlogsindustrie wilden werken of als overzees piloot uit zo goed als opgejaagd wild waren...geholpen werden ze.  Het was de tijd dat je moest kunnen zwijgen als een graf en hopen in het beste van binnenin de mens...en uit je doppen kijken dat je door geen enkele strekking van het verzet gedomineerd werd...of dat de collaboratie niets in de gaten kreeg.   Nu, nu we niet meer moeten zwijgen, zwijgen er te velen en schrijven er te weinigen over al die streken in de wereld die nog een hel op aarde zijn...en waar m'n z'n leven nog waagt als men z'n nek voor een verbetering van toestanden uitsteekt.

 De toekomstige ouders hadden geen idee van de verschrikkingen die de oorlog hen nog zou brengen.  Ze zaten samen gezellig een pintje te drinken in een cafeetje. 

 Zij was nog maar pas hersteld van een granaatscherf die haar dijbeenvlees vanboven had doorboord.  Hij was niet in 't leger gemoeten omdat hij, misschien ook ziek van al die oorlogsellende, dat jaar voor één van z'n longen vocht.  Met de foto's van zijn long in de hand slaagde zijn broer er in van zich aan de opeissingen van de bezetter te onttrekken.  Mijn ouders kwamen beide uit een ander dorp. 

 Zijn dorp, waar een jaar later, net na de invasie van de geallieerden in Frankrijk, iemand tegen de raad die m'n grootvader gewoonlijk aan het plaatselijk verzet gaf in, iemand uit de collaboratie van het leven benam; dit dorp zou het toneel worden van een vooraf geplande dramatische omsingeling.

Het Vlaamse brein achter die omsingeling zou later voor de CIA en nog andere buitenlandse diensten gaan werken.  Zijn uitlevering werd nooit bekomen.  Rechtse milieus zijn vaak zo verstrengeld dat ze onder een bezetting vaak én samenwerken met de bezetter én het verzet proberen orders te geven.   Alhoewel hij  nergens lid van was, leunde hij meer bij het linkse deel van het verzet aan...zoals zijn buurman waar de vergaderingen van de partizanen plaatsvonden.

 Het soort fascisme dat vóór de tweede wereldoorlog ontstond, vertrok van rijke hebzuchtige mensen die een deel middenklasse en een deel armere mensen meesleurden in hun haat die ze in mensonterende houdingen tegenover vreemdelingen en meer bepaald toen 'Joden', propageerden.  Het was voor hun de enige manier om het systeem dat niet zonder superwinsten draaien kan, in stand te houden.  Het soort fascisme dat nu de kop opsteekt in welvarender maatschappijen dan vroeger, is veel gevaarlijker...het kijkt niet afgunstig naar de rijken maar neerbuigend naar diegenen die uit de boot vallen.  Indien we er niet in slagen het blijven in te dijken, riskeren we ingekapseld te blijven in een uitbreiding van het oorlog denken van de dag van vandaag...het op voorhand aanvallen van Staten als dat de burgerij van andere Staten goed uitkomt.

 Mensen lijken soms verbonden in het lot te zijn. Diegenen die in de jaren veertig een jaar of vijftig waren en waar de vergaderingen van het verzet plaatsvonden bijvoorbeeld.  Twee van de drie verzetsmensen waarover ik het heb, ( derde ontsnapte), werden opgepakt en respectievelijk in Breendonk en in Leuven weer vrijgelaten, wat na de oorlog leidde tot speculaties over wat zij onder foltering al of niet hadden losgelaten, terwijl zij zelf het waren die na foltering en loslippigheid  vanwege hun voortrekkersrol aangehouden werden.  De represailles op het dorp worden soms niet als wraak voor één bepaalde moord op een collaborateur uitgelegd, maar als een plan dat maanden op voorhand al klaarlag omdat men met de opkomst van de geallieerden in zicht alle sabotageacties van het verzet tegen de mogelijke terugtrekking van de bezettende troepen vóór wou zijn.  In Normandië had dit de bezetters al vele verliezen gekost...gedynamiteerde bruggen waarover men niet meer kon terugtrekken en zo in de val zat enzoverder.  In het boek met de visie al zou de represaille dus in een militaire strategie tot terugtrekking gepast hebben, dweilt men de vloer aan met de represaille-theorie...waarom omsingelt men dan één dorp...omdat de verzetsmensen meer en meer uit de steden trokken en zich in de dorpen verborgen, stelt men.  Mensen die hun leven op het spel hebben gezet om het verzet te steunen waaronder de drie waarvan ik sprak, mijn grootvader ook, een mens wiens vrouw van de één of andere fasco-schurk slaag kreeg  en met een kind van haar in een naburig dorp ondergedoken in koe troggen(eetbakken) slapen moest terwijl hun andere kinderen elders ingegraven waren.   Ik speelde als jeugdige gast nog tolk voor één van de twee Engelse piloten die m'n grootvader bij hem thuis en in de buurt verborg.  Ze zijn beiden kunnen ontsnappen.  M'n vaders vader...een mens die voor en na de oorlog bij burenruzies geroepen werd om te bemiddelen, een mens die men bijhaalde om doden af te leggen, iemand die kon zwijgen als een graf en om zijn filosofische zwijgzaamheid bekend stond, iemand die een café met volksspelen had en die in allerhande amoureuse en andere perikelen om raad gevraagd werd...iemand die het belang van zwijgen kende omdat wit én zwart soms samen in z'n  café zaten, zo iemand staat dan ergens in een boek met het woordje verraad geassocieerd.  Ironisch dat de aanleiding voor het feit dat iemand hem onder foltering aangaf een liefdesaffaire van iemand die hij verstopte was...hij die mensen naar mekaar toebracht als er kinderen werden verwacht...van wie ze ook waren trouwens.  Als men geweten had dat hij ook piloten verborg dan had men die  zeker gaan zoeken. 

 Er waren zoveel versteekplaatsen bij hem, tot onder de prei in de hof...ook voor werkweigeraars...dus heeft hij niets over die piloten gelost...wat zou hij dan meer hebben verteld dan de bezetter al niet maanden van tevoren via zijn infiltranten wist ?  Net als vele anderen heeft hij alleen mensen in nood willen helpen en was hij uiterst sceptisch tegenover ordewoorden van om 't even welke verzetsgroep of hun overkoepelingen.  Omdat de kennis van iemand uit zijn omgeving als hulp bij iemand van de bezetting werkte kwam hij vervroegd vrij, niet omdat hij de pagina's met namen van inwoners uit de gemeente zou ondertekend hebben.  Het zullen bijna alle namen van de gemeentebewoners geweest zijn, vermits sommige van veertig pagina's spreken. 

 Daar krijg je makkelijk duizend namen op...en zovelen waren het er toen niet.  Men vroeg aan alle aangehouden of men die of die kende, natuurlijk kende iedereen iedereen.  Wie weet zette diegenen die bij Himmler en ga zo de ladder dan maar af, op een goed blaadje wilden komen niet gewoon een geweer tegen iemands hoofd als je dan niet tekende. Na de oorlog werd hij telkens weer door de dorpsbewoners in de gemeenteraad her verkozen.  Als keizer en keizerin van de volksdansgroep dansten ze nog op de wereldtentoonstelling in Brussel.  Zijn zonen zouden later bewijzen op welke manier vrede hier op aarde mogelijk is.  Ze zouden hun leven lang het in de streek geoogste en in hun frigo's bewaarde en in de streekveilingen verzamelde fruit naar binnen-en buitenland verhandelen en voeren.

 Analyses van wat er werkelijk gebeurde, mogen er niet toe leiden van al diegenen die aan het verzet deelnamen nu tegen mekaar op te zetten. Het zijn altijd diegenen aan de top die de kleine man gebruiken en doen marcheren...in de tijden van bewapening in de jaren dertig werden de vakbonden zelfs ingeschakeld om de bewapeningswedlopen mogelijk te maken, en niet alleen in Duitsland. Het volk had overal principieel tegen zo'n dingen moeten zijn.  Net zoals men nu tegen de huidige bewapening zou moeten ageren, maar dan met een actieplan dat door miljoenen betogers wereldwijd aan alle regeringen kan worden opgelegd.

17. Een school anno ongeveer 1973.          pagina 75

 In de les Frans heeft de leraar z'n dagje niet.  Hij is niet te spreken over de schriften die hij opvraagt.   Geen enkel schrift waar hij geen negatieve opmerking over maakt.  Tot hij bij de laatste bank komt.  Hij neemt men schrift en kijkt het na.  Geen wonder dat hij tevreden is, literatuur, in welke taal ook, interesseert mij en dan doe je er ook iets voor.  Zijn prijzende woorden gaan me wel iets te ver...ik begin me een beetje té voorgetrokken te voelen.  Geen nood, hier haalt m'n intuïtie me wel uit.  Naast de datum moesten we in de kantlijn elke dag de initialen H.M.H. schrijven.  Waar die letters voor stonden, stond voluit in grote letters geschreven boven het grote podium in de centrale zaal van de school :  'Hij moet Heerschen' stond er.  Mij deed het een beetje denken aan hoe tijdens de oorlog sommigen de heilgroet maakten...dus vroeg ik de leraar Frans doodgemoedereerd of dat nu echt nodig was dat we dat elke dag moesten schrijven.  Hij barstte in een driftbui uit : "Dan is er eens ene wiens schrift in orde is en dan dit". Hij stuurde me kwaad de klas uit en ik moest naar de perfect van de school.  Ik deed daar m'n verhaal en nam de gelegenheid te baat om het over de grote collectie aan concentratiekampboeken van de in de oorlog bijna gedeporteerde man te hebben.  Destijds waren er velen lid van het koningsgezinde verzet geweest.  Een brede beweging met zowel een deel boeren als katholieke arbeiders die zich eigenlijk meestal onbewust richtte op het  autoritaire anti-parlementaire van de houding van de oorlogskoning.  Aan de touwtjes trokken lieden die in feite na de oorlog  een autoritair conservatief regime aan de macht wilden brengen.  De dupe van hun streven waren die gewone boeren en arbeiders en mensen uit andere lagen van de bevolking die de pers van hun beweging moesten helpen verspreiden of de collaborateurs hier en daar spaken in de wielen moesten steken.  Daar mochten ze dan ook niet te ver in gaan want de top van de koningsgezinde beweging wedde eigenlijk op twee paarden.  Er was toen ook het onafhankelijkheidsfront waaronder de partizanen die heel actief in 't verzet waren, soms te actief...met nodeloos uitgelokte represailles tot gevolg.  Ze vergaderden bij m'n opa's buurman, maar hij en zijn buurman waren er geen lid van, ze wilden echt neutraal blijven en gewoon piloten en werkweigeraars verstoppen.  Een boerderij waarvan vermoed werd dat men er via een contact hogerhand aan bepaalde opeisingen ontsnapt was werd daarom alleen al bijna overvallen.  Ten onrechte dachten misschien een paar mensen dat m'n opa en z'n buur er voor iets  tussen zaten.  Vandaar misschien de later verspreidde absurde beschuldigingen over de na een verhoor ondertekende pagina's met namen van dorpsbewoners...dat later in een paar boeken over het verzet heel onterecht overgenomen werd.        pagina 76   

18. Ach, wat een ellende die oorlogen.           

De recentste is altijd een gevolg van de vorige. Hadden de oorlogsmoede arbeiders en soldaten in Duitsland op 't einde en na de eerste wereldoorlog hun revolutie in macht kunnen omzetten, dan hadden de paramilitairen nooit jaren later kunnen uitgroeien tot de stoottroepen waarvan het nazisme zich aanvankelijk  bedienen kon.    Als jongeman maakte m'n grootvader de eerste wereldoorlog mee, als vijftiger zat hij midden de tweede...en eigenlijk wou hij gewoon boeren en z'n producten verhandelen, een goed mens tussen mensen zijn, iets wat de meeste onder ons toch willen.  Die 'vrede' heeft hij dus serieus onderuitgehaald gezien.                               

In 't onderwijs dat ik genoot, werden oorlogen altijd alleen gezien als iets van 'goeden' en 'slechten', niet als het resultaat van sociale spanningen.  Een Staat die een andere aanvalt, dat deugd natuurlijk niet...maar dat heeft toch meer te maken met het ongebreideld winstbejag van de top van de bezittende klasse in die Staat dan met de zogezegde 'slechte' mensen die de aanvallende Staat bewonen zouden.  Als de eigen pers en het onderwijs dan nog in het teken staan van de verheerlijking van 'het eigen volk' in plaats van het humanisme...kan het in een land natuurlijk vlugger mislopen.

 Generatie na generatie proberen ouderen hun ervaringen rond alles wat scheef loopt en beter kan, door te geven.  Wat de niet-zakelijke relaties tussen mensen betreft, is dat al een hele dobber soms...het gaat makkelijker zodra je snapt dat we met z'n allen samen in een soort groeiproces naar onszelf leren uiten zitten.     Vaak durven we ons niet uiten en moeten we de dominantie van enkele mensen rondom ons leren doorbreken, door die dominantie eerst en vooral in vraag te stellen.  Zo is het ook met sociale en politieke relaties...ofwel zit je in een regime of een bedrijf waarvan je de hiërarchie erkend omdat je er wel bij vaart, ofwel val je uit de boot en moet je daar iets aan doen...niet zoals zovelen door de rechterzijde van het politieke spectrum te versterken (hoe rechtser hoe meer pro- topklasse en ego-gerichter), maar door tot een aangepaste analyse van het linkse politieke veld te komen.  Probleem bij uitstek is dat de wereld een eenheid is en alle toestanden mekaar op korte of lange termijn beïnvloeden.  Zo komt het dat ook diegenen die niet uit de welvaartsboot vallen zich moeten interesseren voor hen die het niet voor de wind gaat.  Hoe kan je zoiets actief en georganiseerd doen ?  Door wat je niet zint aan te klagen.  Je moet eerst wél weten of hetgeen je als 'onzinnig' aanklacht of dat  voor de meesten wel 'onzinnig' is.  Het kan in de jeugdbeweging, in boerenmiddens, in je straat of bedrijf of waar dan ook.  Zo raken de meest gewone, ongevaarlijke ongemakken opgelost.  Gewoonlijk is het zo dat, omdat we niet over onze eigen voordelen heen kunnen kijken we niet voldoende solidariteit met anderen ontwikkelen kunnen.  Als we de armoede wereldwijd kunnen uitschakelen door de leidende economische en de politieke toplaag te dwingen van hun economisch en bijgevolg militair oorlog denken af te stappen...kunnen we alle toekomstige soorten oorlogen verhinderen.

 In een op kennis en geluk gerichte wereld waar niet naar ongebreidelde welvaart wordt gestreefd, maar waar we het met z'n allen goed hebben en niet als over streste loonslaven door het leven moeten gaan, zal er meer tijd voor  'inzicht'  in onszelf en de wereld, inzicht tussen  mensen dus, komen.  Geen enkele 'toplaag' kan het zich veroorloven een oorlog te beginnen als hun 'onderdanen' als protest daartegen het werk neerleggen.  Het miljoenenprotest tegen de 21ste-eeuwse oorlog in Irak, internationaal werd er betoogd, hield de oorlog niet tegen. Van wandelingen hebben de toplagen geen schrik.   Alleen algemene stakingen tot de oorlogsplannen van het aanvallend land zouden worden ingetrokken geweest zijn, hadden die oorlog kunnen stoppen.

 In hoeverre kunnen partijen en bonden achter deze stellingnamen gebracht worden ?  Door druk van hun leden zijn er openingen naar stellingnamen en actie mogelijk. Als de toplaag niet wil plooien, zullen we ze zelf moeten vervangen. In de tijd dat ik noch bij de landelijke jeugdbeweging was, betoogden we tegen de nieuwe straaljagers van het leger, tegen de achteruitgang van de kleine boeren, tegen de aanleg van teveel snelwegen, tegen te grote gemeenten, tegen jeugdwerkloosheid, tegen onderontwikkeling en tegen oorlog.  Waar we dus vóór waren, was vrij duidelijk...toch konden we het nooit in één programma naar buiten uit toe promoten.  Er waren natuurlijk toen ook al die partijen en partijtjes waarvan de inhoudelijke kwaliteit van hun werk en programma niet rechtstreeks aan  het aantal leden dat ze hadden of aan hun stemmenaantal, af te meten was.  Ofwel verzekerden ze de grootste bezitters van de economie een veel te overdreven deel van de koek, ofwel eisten ze voor de producenten aan de basis zelf een deel waardoor ze niet meer 'concurrentieel' zouden zijn.  Niemand eiste een wereldwijd productiesysteem dat onder dezelfde loonvoorwaarden produceren moest.  Het iedereen tegen mekaar opzetten bleef en blijft zolang ik al leef de stelregel. Uit schrik voor de verkiezingen bespaart men ook al heel die tijd vooral op de inkomsten van zij die het al niet te breed hebben...toch weer een groeiende minderheid, zelfs in onze welvarende kontreien dezer dagen.  Zo'n vijfentwintig jaar geleden schreef ik een tekst om naar aanleiding van een microgebeurtenis, namelijk gemeenteraadsverkiezingen de mensen meer bewust te maken van hun macro-omgeving. "De uitdrukking 'vandaag is de eerste dag waarmee de toekomst begint', geldt zeker voor dagen waarop verkiezingen, voornamelijk 'parlementaire' dan, gehouden worden.  Teneinde deze bewering te staven,  nodig ik U uit om met het geschreven woord als contactmiddel eens even na te denken over de maatschappij waarin we leven.  Welke zijn de algemene grondbeginselen van een goed functionerende samenleving ? 

De fundamenten die we voor een voor iedereen goed functionerend systeem nodig hebben, zijn rechtvaardigheid en menselijkheid.  Daarom moeten we reeds op gemeentelijk vlak de juiste standpunten innemen, teneinde ze op een hoger niveau te kunnen doordrukken.  We zouden moeten komen tot een maatschappij die de ontplooiingsmogelijkheden van de mens niet beknot.  Zowel als iedereen (na een lange onvoltooide strijd) recht heeft op voeding, kleding, huisvesting ,energie, communicatie, transport... zo zou ook iedereen moeten kunnen genieten van goed onderwijs, zinvol werk en creatieve ontspanning om onszelf te ontplooien.  Er moet NU iets veranderen in onze betrokkenheid tot de vraagstukken die ons heden ten dage confronteren.  Anders zullen we het in het jaar 2000 nog altijd vanzelfsprekend vinden dat 1/5 van de Westerse wereld werkloos zal zijn of nep jobs zal hebben en dat 1/3 van de wereldbevolking ondervoed of werkloos zal zijn."  "Het politiek klimaat om hogervermelde gedachten te verwezenlijken mag  : niet nationalistisch gericht zijn : dit omdat een overdreven  Vlaamse, Waalse, Brusselse, Belgische...houding tot doelbewuste discriminaties leidt.  Indelingen volgens taal, ras, land, streek, geloof, (of ook nog oud, jong, man, vrouw...)zijn alleen maar bedoeld om de mensen opzettelijk verdeeld te houden ten gunste van abstracte idealen of in het voordeel van de toplaag van de politieke en economische wereld.  Telkens de sociaal democratie verrechtst, verrechtst ook zijn kiezerspubliek.  Het politiek klimaat mag ook niet totalitair collectivistisch zijn : omdat de individuele mens soepel de kans moet krijgen om via kleinschalige initiatieven ook zijn economische inbreng te doen."  Wat bijna drie decennia en een privatiseringsgolf later nog steeds niet uitsluit dat de grote economische sektoren ten gunste van het algemeen belang zouden moeten worden beheerd...geen massaontslagen om het aandeel op één dag 10percent te zien stijgen,...de opbrengst van de grondstoffen zou ten gunste van het sociale gebruikt moeten worden, een systeem van faire belastingen zou moeten worden ingesteld...allemaal dingen waar de sociaaldemocratie zich van verwijdert terwijl ze zich aan de neoliberale globalisatie aanpast en de linkerzijde een antwoord zoekt.  "Het politiek klimaat mag dus ook niet-liberalistisch gericht zijn : omdat een ongecontroleerde wildgroeiconcurrentie op termijn altijd tot een economische en sociale puinhoop leidt, wat de wereldeconomie maar blijft bewijzen. Het politieke denken mag ok niet eenzijdig confessioneel gericht zijn, omdat godsdienst een individuele zaak is die maar al te vaak voor politieke doeleinden misbruikt wordt". 'Confessionele middens worden ook vaak door het rechtse en nationalistische denken beïnvloed. Ook via de filosofie en de wetenschap is het bestaan van hogere waarden of het eeuwigheidsbeginsel aantoonbaar, zou ik er nu, 25 jaar later kunnen aan toevoegen...wat ik door menig essay al schriftelijk proberen aantonen heb  "Daarom zou men, indien men met zichzelf en met zijn gemeenschap eerlijk wil blijven, zich best niet bewegen in partijen die zich nationalistisch en neoliberaal oriënteren". "De meeste mensen hebben geen interesse voor politiek.  Eigenlijk wil iedereen eenvoudige en gelijkvormige regelingen.  We zitten gevangen in het steeds met minder mensen meer produceren- systeem dat uiteindelijk tot economische oorlogsvoering leidt, tot steeds meer stress en na ijver.  Anderen worden dan weer verplicht zich te vervelen of kunnen geen gezin starten of onderhouden.  De techniek zou ten dienste van de mensen moeten staan...dan is pas echte vrijheid en vooruitgang mogelijk". "De werknemers, de kleine middenstander en de boeren en migranten zijn al jaren de dupe van ons falend groot kapitalistisch systeem...in of buiten ons land.  Indien men de regels van het systeem mondiaal aan het Europees sociale zekerheidssysteem zou aanpassen en overal dezelfde lonen voor hetzelfde werk zou betalen, zou een eerste belangrijke stap naar armoedebestrijding en het voorkomen van oorlogen genomen zijn.  Indien men dan ook nog wereldwijd per soort van goederen alle aandelen in één groep zou integreren, zouden er veel onnodige speculatie en absurde concurrentieoorlogen overbodig worden.  Zo zou iedereen in een functionele in plaats van een speculatieve economie tewerkgesteld kunnen worden...het speculatieve aspekt van de wet van vraag en aanbod zou net als alle andere wildwassen van het liberalisme door een gepast internationaal overheidsingrijpen worden uitgeschakeld".          pagina 77

19. Zin

Ik wandel naar de Notenberg. Enorme rust. De rust zet zich op me over.  Geen onrust vanwege politieke situaties.  Geen gedoe om emotionele negativiteit.  Geen verstrikking in overreageren van anderen.  Geen lichamelijke noden.  Geen praktisch te regelen dingen.  Toch zullen ze terugkomen.  Dan pas zal ik ze weer aanpakken...weer op een rechtstreekse manier tussen mensen.  Dit is de onrechtstreekse dus.  Alleen door je soms niet teveel zorgen te maken raak je aan de meeste problemen uit.  Als je iets wil weten is het soms beter het niet te weten want je moet altijd de ervaringen door die je het doen begrijpen...en dat kan aanvankelijk serieus tegenvallen.  Oorlogen blijven maar voortduren, niet alleen omwille van economische tegenstellingen en machtsverhoudingen, maar ook omwille van filosofisch achterhaalde tegenstellingen over het ontstaan en vergaan van alles.  Het woord 'religie' leidt nog al te vaak tot een verrechtsing van het politieke denken.  Daarom dat ik met een aantal tussenstappen via andere teksten uiteindelijk de volgende filosofische uitgangspunten ontwikkelde.      pagina 78

20. Er zijn geen foto's van.    

 Alleen beelden en herinneringen in onze hoofden.  Waarden waaraan we hechten.  Omdat alles een zin en een bedoeling had en heeft.  Omdat alles altijd is zoals het op een bepaald moment kan zijn.  Ongeveer 1943.  Een slanke zwartharige jongeman rijdt per zware fiets met petrollamp doorheen veldwegen van zijn dorp naar het dorp van zijn blonde lief een fietsuur verder.  Zijn dorp zou een jaar later omsingeld worden door meestal collaborateurs en nazifascisten die een dorp van weduwen zouden achterlaten.  Een verdwaald stukje van een soort bom zou haar raken. Hij had met zijn broers ook bij Cockerill in Seraing geen werk gevonden, maar wilde naar Kongo emigreren met zijn, na de werkuren op het landbouwbedrijf van zijn vader behaalde diploma in exotische landbouw.  Zij had hem overal ter wereld willen volgen. Toch kozen ze na een zestal jaar verkering voor het fruitkweken en het verhandelen van hun producten en die van andere boeren.  De uit Engeland overgewaaide laagstamplantages vervingen de hoogstam, de veestapel van hun ouders maakte meer plaats voor handel.  De kar met paard naar de markt in Leuven;( wie kan het zich nu nog inbeelden), werd op een dag vervangen door een automobiel waar nog een stuk hout in het chasis verwerkt was.  Dan kochten ze samen met hun broer en schoonbroer  een Magirus camion waarmee ze een plaats op de binnenlandse markten van Mechelen veroverden.  Begin jaren zestig was het dan tijd voor de handel met het land dat door de mensen van voor hun generatie nog 'Pruisen' genoemd werd.  Die' Pruisissche' mensen hun grote politiekers hadden een deel van hun volk al tweemaal op de rest van Europa afgestuurd, maar ons pa en ma en compagnie bewezen dat het beter is met fruit naar ergens te gaan dan met wapens.  We weten het nog goed.  Ons ma vanaf juni alle dagen om vijf uur op om de meer dan honderd families boeren en mensen die na en voor hun werk iets wilden bijverdienen te ontvangen; hun aardbeienleveringen volgens categorieën in boekjes met carbon te noteren. Sommige leveringen met extra punten 'sterretjes', andere daarom niet minderwaardig.  De oogst stopte niet voor oktober door was en het leveren ging de hele winter door toen zijzelf en andere fruitkwekers hun frigo's begonnen bouwen.  Eén camion per dag bleek in de piekmaanden niet meer genoeg om alles naar binnen -en buitenland verscheept te krijgen.  De aardbeien waren nog niet af of de rode bessen kwamen er al aan.  Stekelbessen en kersen kondigden dan het hoogtepunt van de zomer aan.  Dan staken de eerste vroege appelsoorten hun kop steeds duidelijker op, de James Grieve, Stark, de Tydeman en dan de pruimen en de Cox Orange ; de zure Jac le Bel , de Golden; de Boscop en de Winterbanan en de tien soorten peren en de anekdoten over de oude stencilmachine voor de etiketten, waarover ik het wel een andere keer zal hebben.  Kortom, iedereen was altijd bezig, iets dat ook onze pa in zijn latere leven zo moeilijk afgeleerd kreeg; omdat , als hij niet op de baan of de veiling of thuis tussen de kisten of papieren zat; hij ook nog op allerlei mogelijke manieren tussen de bomen en zelfs tussen de ‘koei en de schapen’ van de oudjes in Stok te vinden was.  We moesten wel keihard leren werken, anders had hij het misschien niet overleefd.  Naarmate het bedrijf groeide nam hij een aantal mensen in dienst.  Mensen waar ik ooit al  eens iets over geschreven heb ; Frans en Tuur mijnwerkers die blij waren boven de grond te kunnen werken, Hagelandse plattelandsvrouwen als Clemence en Sieke en anderen, of de jongste van 'Louis van Sisses.' Jarenlang waren zij als familie aan huis en de middagmaaltijden waren dan altijd een vrolijke bedoening.  Eerst maakte ons grootmoe 'Lin' nog het eten, toen ze vier jaar ziek was deed ons ma dat er ook nog maar weer bij.  Het was niet alleen een bedrijf waarvan de bedrijfsleiders moesten zorgen driemaal per week op de binnenlandse groothandelsmarkt te staan met eigen en geleverd of op veilingen gekocht fruit; er moesten niet alleen een aantal eigen plantages worden onderhouden en in het hoogseizoen tot zesmaal per dag naar het buitenland gereden...ook de oudere generatie van de familie werd de laatste jaren van hun leven waardig naar hun aardse einde begeleid.   Ons ma heeft zoals wij wel ver alle stielen gedaan.  Had ze zoals  haar oudste kleindochter met de auto leren rijden, dan hadden we het haar  misschien wel niet kwalijk genomen dat we ze nooit meer hadden weergezien.  Maar ja, iedereen moet zijn eigen uitdagingen aannemen …en iedereen maakt voor zijn eigen op tijd de balans ervan op.         ‘Waar is de tijd naartoe’ zegt men zo dikwijls, is hij niet gewoon samengebald in dit materiele en genetische heden ?  De houten onderleggers voor de honderden aardbeienkistenstapels die dagelijks met steekkarren tot bij de camions werden gebracht en dan met de hand geladen werden.  Ik was nog jong en stak meer keren drie en vier dan twee kisten tegelijk omhoog. ‘’Ge gaat uw ‘was’ breken’’; zeiden Tuur en Frans van Schunnebroek me altijd.   Later reden we met de karren de nu tot invalidenlift omgebouwde laadbrug omhoog tot op laadbakhoogte. In Mechelen trokken we tussen de rook van de diesels om vier uur  ’s morgens al karren met twintig kisten peren van twintig kilo naar de camions van Lemaire uit Bastogne en Hostin uit Virton en ‘diehe anti-takscontroleurs’ gezinde roodblozende dikke Marcel uit Arlon of gewoon  de Frans van Boortmeerbeek.   In Keulen bij Birkenheimer, in  Dusseldorf bij Wittenberg, in Duisburg bij frau Hoffman, in Koblenz tot in ergens een Daf fabriek toen de camion in pan viel, overal kwamen we dezelfde mensen als hier tegen…ze zeggen en doen het gewoon op een andere manier, maar het gaat om hetzelfde.  Over het enige echte theater dat het werkelijke leven is.

 Ondertussen en tegelijk werden er boomgaarden gesnoeid en gerooid; snoeihout bijeen gekeerd en met een soort vorkmachine zonder naam uit de rijen gestoten en opgestookt.  Na de winters wanneer het nieuwe leven op de takken weer uitbrak; moest er weer gemaaid en gesproeid worden want de klant wilde ‘mooi’ fruit zonder ‘plekken’ en maakte een onderscheid tussen dik en klein fruit.  Het was eerst in de tijd van onze jongste zus en haar man dat onze pa met Onze-Lieve-Heersbeestjes en zo begon te experimenteren; dik tegen de goesting van de chemie industrie en onder toezicht van een juffrouw van het ministerie van tuinbouw geloof ik, maar daarvoor zal ik weer eens op ons ma haar langetermijngeheugen voor mensen en families moeten beroep doen.   Zijn broer en neef, ontlastte onze pa meer en meer als camioneur en de introductie van clarck (heftruck) en paletten maakte handlangers zoals onder meer  ik of mijn neven die meereisden om alles met de hand te laden en te lossen meer en meer overbodig. Merkwaardig was wel, dat alhoewel er in de frigo's niet meer zo met de hand moest gestapeld worden, het aantal werkuren wegens de voortdurende schaalvergroting niet daalde.  Machines om zes kisten appelen driemaal op zes andere kisten te zetten werden vervangen door de clark; waar zelf al een apart hoofdstuk over te schrijven valt; camions werden groter, tractoren verouderd of versleten…zoals onzen eerste die we nog moesten in gang pompen.  We mogen echt dankbaar zijn, denk ik soms dat we in een tijd tussen het oude en nieuwe zijn opgebracht…omdat je alles verschillende facetten van het leven dan misschien beter naar waarde kunt schatten. Maar misschien is deze tijd dan ook weer een overgang .

Al van in de tijd dat m'n oudste zus nog naar school ging en de mensen zondag voormiddag 's aanschoven om het geld voor  hun fruit af te halen; sprong zij in de boekhouding bij...tot en met het behalen van een avondschooldiploma A1.   Ook haar man sprong haar zo nodig bij.  Waren wij allemaal content dat wij met al die paperassen niet moesten bezig zijn.  Naarmate de groothandelsdistributie meer en meer door de grootwarenhuizen zelf opgeslorpt werd en de ketens zelf hun fruit op de veilingen kochten en men in Duitsland meer eigen fruit ging telen verschoven ook de verhoudingen op de markten.  Kinderen trouwden en bouwden toen door allerlei economische  en subjectieve omstandigheden  meer dan nu en gingen hun eigen weg, met of zonder mekaar doorheen het zich wijzigende landschap van de wereld met z'n oude en nieuwe opvattingen . Het is nu weer aan de  zes kleinkinderen om uit de ervaringen van de vorige generaties de te leren en hun eigen weg te gaan.  Onder meer de samenhorigheid van de jarige bejaarden mag hier model voor staan.

Laat ons met al onze moderniteit het hoofdstuk dat aan de kleinkinderen voorafging nooit vergeten…dat kan zelfs niet denk ik, want we zullen er de rest van onze levens nog op tal van manieren aan terugdenken.    Geen wet, geen afscheid, geen afstand, geen dood kan ons scheiden.  Laat de machine de mens maar voor een stuk vervangen, hem als mens vervangen kan 'het', de 'machine', toch niet.  Laat ons het werk dat we doen, niet alleen doen voor het geld, maar omdat we het graag doen...zoals alle personen waarover ik sprak , en anderen...het graag deden.

Laat ons de mensen die we graag hebben in al hun onvolmaaktheid waarderen...want alleen in het dagelijkse leven als geheel; tezamen zijn we volmaakt. Of je nu bommasoep maakt of als oude wijze man, ondanks je lichamelijke beperkingen het zachte in jezelf nog kunt uitstralen.  Of je fruit kweekt of de jongeren laat sporten of alle soorten jobs aankan of auto’s herstelt of programma’s schrijft.  Of je mensen gezond wil leren eten  of het half land van koelte of warmte voorziet en in je vrije tijd bouwt .  Of je telefoonnummers van waar dan ook opzoekt of denkt te moeten schrijven.  Of je nu  studeert en je ouders en mensen in een kliniek of een school helpt... . Laat ons niet oordelen over anderen, maar ons verwonderen over anderen en de wegen die zij bewandelen.  De ene heeft zijn vrouw of man of werk nodig, de andere kan niet zonder filosoferen over werkelijk alles.  Zijn we niet allen moedige nakomelingen,   schepselen van de eeuwige kracht van het goede...die we op allerlei verschillende manieren proberen doorgeven tegen al het negatieve in.   Zoals de jubilarissen van vandaag dat nog altijd doen.  Gesteund, zoals ze dat verdienen door onder meer diegenen waar we vandaag weer te gast zijn.

Naast z’n vorig en huidige beroep ook  filosoof, advocaat vd werkende mens, kunstenaar,  maar ook zoon, broer, schoonbroer, ex, vader, vriend enz... .  Niet iedereen legt het leven in veel woorden uit.  Gelukkig maar. Het gaat om de daden, gevoelens en gedachten ,de levens die zijn en worden geleefd. Wij zijn een puzzel van iedereen die doorheen generaties heen tijdloos door werd gegeven.  Zelfs wijzelf weten niet altijd waarom.

21De Lijkstoet

Vanachter de ruiten van de kleuterklas , zag de knaap een door een paard getrokken lijkwagen voor het schooltjesspeelplein richting kerkhof voorbijtrekken.  Een groep donker geklede volgers bengelde d’ erachteraan.  Als je op de tippen van je teentjes stond ,kon je zien dat de kist open gelaten was. Die opgestreken gordijnachtige witte zoom van de zwarte kist…het leek alsof de onzichtbare dode in een rijdend bed zou liggen. Zou men de kist dichtschroeven, zodat de vijzen zich in stilte in het hout zouden eten of zou men de nagels voor de dekplaat van de kist gewoon met luidruchtig hamergeweld door het hout rammen ?  Hij probeerde zich zo'n tafereel voor te stellen.  Voorstellingsvermogen en fantasie had hij genoeg.  Hij groeide immers op te midden van alle mogelijke dingen en wezens die boeren, fruitkwekers en handelaars toen nodig hadden om uit de voeten te kunnen.  Hij had zelf immers al geprobeerd van zijn eerste nagel in hout te doen verzinken.  Hij had zelf al dode dieren  in dozen begraven.  Hij vond zijn al dan niet gevederde vrienden toch liefst nadat de wormen al hun werk al helemaal hadden gedaan…en half werk deden die in de rotstinkende wereld vretende minihyena’s niet.  Naar waar die griezelige wriemelaars achteraf verdwenen was hem een raadsel.  Als ze uit eieren van vliegen tevoorschijn kwamen, zouden ze stukken van afgestorven levende materie door de lucht laten zoemen misschien.  Hij nam tijdens mijn éénmansuitvaarten dan kort eerbiedwaardig afscheid van iets van hen dat er toch al niet meer in was, maar alleen nog maar even in hem leek voort te bestaan om vijf minuten later ;  op enkele uitzonderingen na tot op de dag van dit schrijven ; ergens in z’n hersencelarchieven te blijven rusten. Als kind kijk je nog vanop een grote afstand naar wat er in de grote mensenwereld gebeurt,  je kent nog niet het detail van de belangen en rivaliteiten die zich achter alles en iedereen verschuilen.  Men probeert je zo vroeg mogelijk te leren werken en voed je op met allerhande gangbare spijzen voor de buik en het hoofd.  

 21.De ronde karamel   Beginjaren zesde decennium, einde tweede millennium, winter.  De achtjarige knaap rijdt met z’n zelf geverfde oude kinderfiets richting kerk.  In z'n mond een ronde bol, (of was 't een karamel ?), die hij van zijn grootmoeder kreeg.  Een warmmollige vrolijke vrouw die hem al eens spek met eieren maakte omdat hij altijd zo vroeg voor die mis op moest. Op hoogte gekomen van het stuk weiland waar hij een vijftiental jaren later een huis zou zetten; zakte de bol zomaar in z'n keelgat, maar het verkeerde misschien.  Dapper bleef hij doormalen, het weiland waar hij vele jaren later nog in andere soorten van ademnood zou komen, liet hij achter zich, de kerk kwam in 't zicht. Vijf minuten later zat ie de mis te dienen.  Ergens bleef die bol hangen en iets begon meer en meer te klemmen.  Hij kreeg het warmer en warmer en moest juist rinkelen met zo'n kerkelijk ringedingdinges voor d' een of d' ander mystiek gebeuren...toen hij overal sterretjes zag.  Het volgend ogenblik was men hem water aan 't laten drinken in de aankleedruimte van de kerk.  Zo'n aankleedruimte had een aparte naam en klonk als 'sakrestijn'...een soort in onbruik geraakt woord.  De knaap wist het nog niet; maar zou zijn leven wijden aan alles wat niet in een soort vergeetput verdwijnen mag.  Bepaald geen makkelijke taak als je geboren bent in het midden van de eeuw waarin nog nooit op zo'n korte tijd zoveel veranderde.  Dat houten sorteerbakken voor patatten of koestallen voor vier beesten verdwenen, bleek niet tegen te houden, maar niet onoverkomelijk, want wie de grootschalige landbouw maar niks vond, kon het nog altijd kleiner proberen als hij of zij tenminste veel van al dat moderne ontberen kon.  Goeie gewoonten planten zichzelf toch voort, zelfs als daar eerst dertig jaar antibiotica kuren en hormonen gespuit op dieren moet tussenliggen.  Wat was er dan uit dat verleden dat de knaap wilde redden voor de toekomst en waarmee hij het heden wilde begrijpen ?  De knaap was niet alleen geïnteresseerd in wat men nu eigenlijk met 'god' bedoelde of waarom er in z'n geboortedorp zoveel oorlogsweduwen waren, maar ook in simpele uitspraken van grote mensen, woorden en situaties die hij niet begreep.  Bijvoorbeeld dat verhaal over die bepaalde voor hem onbekende familie waar de man z'n vrouw verbood van met blote armen rond te lopen.  Hij was nog maar een knaap, maar toch zou hij dat alles eens op een dag grondig uitgespit hebben; want als je als kind echt iets diep van binnen wenst, heb je meer kans dat zo'n wensen scheuten krijgen, dan wanneer je jezelf door omstandigheden daar te oud voor voelt.  Dat hij om pijn en dergelijke te begrijpen zelf de pijn in moest wist hij toen (spijtig genoeg?) nog niet.  In hoeverre waren dingen die gebeuren onontbeerlijk en afwendbaar ?

pagina 80

23.Het houten-bakken paradijs.   Wij, de klein mannen van de boerderijtjes,, hadden weer eens een huis van houten bakken gebouwd.  Compleet met vensters en al.  Als je bij ons binnenkeek zag je de keukentafel, ook al van bakken, en het gras en de paardenbloemen die de groenten moesten voorstellen.  De TV, die nog maar pas opgang maakte, was dan weer een houten kist zonder bodem die op een bakkenverhoog op haar kant stond.  Wij maakten onze nieuwsberichten zelf.  Als één van de jongens of meisjes dan achter de bodemloze bak kroop, kon je het wereldnieuws overlopen.  Ofwel pleegden we een stuk plagiaat op wat we op de radio hoorden : "Vandaag om 17 uur is president Kennedy aan z'n verwondingen overleden", ofwel brachten we het plaatselijke nieuws dat we in de krant hadden gelezen : "Onze door de voorbije oorlog geteisterde gemeente heeft vanaf de recente verkiezingen de jongste burgemeester van heel België".  Op ons best waren we echter als we zelf improviseerden : "Het kalf van boer Pieeh z'n rosse koei, trekt geweldig op het 'bakkes' van Jeppe van de Witte...".  Deze eerste en laatste dialect TV-uitzendingen, hadden qua klank soms veel meer weg van het Zweeds, dan van de Algemeen beschaafde, Nederlandse taal, en zullen waarschijnlijk altijd uniek blijven, daar de regionale TV-zenders van nu (eigenlijk maar best), ook in 't ABN uitzenden.  Dialecten hebben wel een klankkleur en oer binding en betekenis die je zomaar niet vervangt.  Maar goed dat wij dat jaar nog veel kunnen spelen hebben, want het jaar daarop konden sommigen onder ons al lichte volle bakken fruit dragen en werden we in allerlei landelijke processen ingeschakeld...wat ons veel bijbracht en tof kon zijn als het allemaal niet teveel werd, want er moest steeds meer en meer worden geproduceerd 'om te kunnen overleven' 'zogezeid'.  Ach ja, ...en bovendien was het wel ergens onze eigen schuld...daar we allemaal wel wat wilden bewijzen tegenover ouderen en tegenover mekaar.  Wat wisten wij eigenlijk toen van 't leven ?  De verre voorvader van grootvader was waarschijnlijk een 'grotvader' daar hij in spelonken leefde. Eens om de zoveel jaren was er wel ergens een oorlog en dat zou naar 't schijnt altijd blijven duren, want het was altijd zo geweest.  De pa van onze pa, die af en toe eens in ons bakkenhuis kwam kijken, beloofde ons dat hij zijn boomgaard met hoogstammen tot een paradijs met vijver en zo zou maken, maar voor ons was dat al.  Grootva heeft ook de tijd niet kunnen stilzetten...en ook de andere grootva's uit de buurt niet.  De grootschaligheid rukte op en beroofde de dieren van de vrijheid om gezond te leven.  Hoogstammen werden gegeerd openhaardvoedsel, terwijl de kachelverkoop terugliep en de mijnen 'gereorganiseerd' werden.  Het hardfruit zou voortaan makkelijker op laagstam gewonnen worden en in steeds grotere en grotere vries-en luchtledige ruimten worden bewaard. Hetgeen onze-lieve-heersbeestjes en andere geleedpotigen al jaren deden : het neerslaan van  witte en rode spinnen epidemie’ s, schurft, ...zou voortaan worden overgenomen door een alsmaar gigantisch wordende verdelgingsindustrie die zowel rijke verdelers als waarschijnlijk hier en daar zieke boeren voortbracht.  Eigenlijk een stuk de schuld van de consument, die fruit met rare plekjes niet moest hebben...wat was de mens toch kieskeurig geworden.  Ziektes werden meer en meer door antibiotica genezen...maar ook die te bestrijden beestjes zouden jaren later versterkt uit de strijd komen.  Wat zal er van het huidig gepruts met genen te verwachten zijn ?  Waarschijnlijk alleen dat waar het hele opzet om te doen is :  hogere winstcijfers.  Paarden en kasseien zouden worden vervangen door beton en asfalt en immer zwaarder wordend vervoer.  De simpele beestenhokken werden vleesfabrieken.  De romantische boerenschuren hangaars.  De bij mekaar gespaarde centen om het boerderijtje uit te breiden werden dure bankleningen waar de meeste boeren zich krom voor werkten.  Ook in de fabrieken werd het werkritme alsmaar opgedreven...en dit probleem zou de volgende veertig jaar niet in het programma van onze meest gemediatiseerde politieke partijen aangekaart worden.  Hongersnood en vernietiging van voedsel pasten perfect samen in de wereld die wij erfden.   De groot speculanten en hun vazallen trekken overal aan de touwtjes.  Wij wisten echter niet beter dan dat president Kennedy een vriendelijke man was; een 'eerlijke', die doodgeschoten werd...de film over de moord (J.F.), zou dertig jaar later duidelijk maken dat het systeem desnoods zijn eigen slippendragers vermoord.  Wij wisten niet beter dan dat de jongste burgemeester van België; onze sympathieke buur met z'n onafhankelijke lijst, na de fusies ook door de grotere lijsten zou worden opgegeten...om uiteindelijk misschien uit afkeer van de grote belangen politiek terug met z'n lijst 'gemeentebelangen' op te komen.  Het zou niet in ons hoofd hebben opgekomen dat de mensen eerst beter voor een algemeen programma van openbaar nut zouden kunnen kiezen en daarna voor bekwame mensen op lijsten per projekt in plaats van per partij.  De term 'openbaar nut' zou veertig jaar later tot bijna helemaal synoniem met de 'belangen van het groot kapitaal 'worden.

pagina 81

24. De inplanting van melancholische illusies

Eerst de grote God de vader, dan de zoon en vervolgens de heilige geest.  "Laat ons zeggen grootvader, zoon en kleinzoon", dacht de knaap in de godsdienstles.  Bompa als diegene die in het slechtste geval het gevoel heeft van z'n strijd verloren te hebben.  De zoon die maar nauwelijks de frustraties van z'n vader ontworstelt is.  De kleinzoon als de nieuwe hoop die eindelijk heel zijn voorgeschiedenis op een rijtje krijgt; conclusies trekt, en een ander, gelouterd vader en grootvader zijn kan.  De objectieve levensdraden.  De strijd om 't bestaan.  Grootvader, eind vorige eeuw geboren, teenager bij het uitbreken van de eerste wereldoorlog.  De grote machthebbers slaagden erin van het werkvolk van voornamelijk Europese landen mekaar te doen afslachten en haten. Wiens 'strijd' om het bestaan was dat eigenlijk ?  Het was de strijd van diegenen wiens geld niet meer genoeg opbracht op de beurzen. Hun vertegenwoordigers in eigenlijk hun Staat wilden van hun Staat de leidende economische macht maken.  Diegenen die melancholisch dachten dat ze hun leven voor hun vaderland gaven; stierven in feite voor de geldwaanzin van de Grootgeldheren.  Grootvaders vader werkte nog voor een grootgrondbezitter voordat hij op z'n eigen lapjes grond kon beginnen.  Het was de tijd van de 5, de 10 en de 14 kinderen per gezin.  De tijd ook dat de uitbuiting en de 'ontwikkeling' van de verre, meestal overzeese gebieden tot in de kleinste parochie 'gesteund' werd; zonder dat het merendeel van de boerkes wist welke industriële groepen ze eigenlijk steunden en in welke mate ze bezig waren met het leven van die andere, overzeese boerkes te ontwrichten.  Hoe zouden ze het ook geweten hebben, werken en voortdurend uitbreiden of verdwijnen en honger lijden , was hun deel.  Om de geschiedenis te leren interpreteren was er geen tijd : de pastoors, de baronnen, de fabrieksbazen en al hun politiek personeel hadden toch het eerste en het laatste woord;  en niet alleen omdat zij het waren die betaalden en betaald werden; maar ook omdat zij het nog altijd voor het zeggen hadden; zelfs na de invoering van het algemeen stemrecht :...de ultieme burgerlijk democratische illusie van medezeggenschap over wie het uitbuitingsproces leiden mocht.  Vader kwam eraan...juist toen de jaren twintig al een beetje op gang gekomen waren.  De Russische revolutie werd door 14 buitenlandse machten zwaar belegerd en de  Duitse  revolutie, mede als reactie op de slachtpartij van de eerste wereldoorlog en allerlei ontbering; was nog maar net bloedig neergeslagen of de burgerij tilde het fascisme langzaamaan in een positie van waaruit het de rol van de in crisisjaren opgebruikte burgerlijke democratie kon gaan verdringen.  De ene illusie als oplossing voor de andere gebruiken, bleek de remedie om te voorkomen dat de werkers de macht zouden grijpen.  De verpaupering deed weer haar werk, de arbeidersklasse, fysiek en organisatorisch verslagen , liet zich weer vangen en trok weer tegen de buurlanden ten strijde in plaats van de macht in eigen land te grijpen en de oude draken naar de 'vuilnisbak van de geschiedenis' te verwijzen.  Deze keer waren het niet de opstandige arbeiders-soldaten die met hun revolutionaire dreiging het einde van de oorlog hadden ingeluid.  Nee, het ene imperialistische beest had gewoon het andere verslagen; de oorlogsindustrie had haar centen binnen en er was alweer een plan klaar om geld te verdienen met de wederopbouw.  De voornaamste hoofdoorlogsmisdadigers van 't ene beest werden bestraft of ingelijfd in de spionagediensten van het andere beest; en de plannen van sommige politieke strategen om als twee beesten te samen door te stoten naar het oosten...VOORLOPIG OPGEBORGEN.  De vader vond geen werk in het Waalse industriebekken en, nog maar net ontsnapt aan het lot van een kleine honderd door concentratiekampen gedode dorpsgenoten, diende hij zich door keihard werken een plaats in de fruitteelt en de handel te veroveren.  Zijn plannen om in de Kongo te gaan werken had hij na de koloniale school in Brussel, definitief opgeborgen.  De kleinzoon kwam...midden jaren vijftig.  Zijn moeder had na een granaatinslag een ei grote krater in haar boven dij vlees overgehouden...een paar centimeter naar links...en onze knaap was nooit geboren. Een jong, zwaar bloedend meisje, nipt van een Vietnam - of Irakachtige of... oorlogsdood gered.  The 'golden sixties' kwamen eraan.  De bruto nationale producten begonnen weer te stijgen, in 't Westen meer dan in een deel van het Oosten en in schril contrast met het zuiden.  Niets zou de vooruitgang nog kunnen tegenhouden :  overproductie ? onverkoopbare stocks ? ...nooit van gehoord.  Met zo min mogelijk mensen produceren werd de nieuwe geloofsbelijdenis.  De uitbuiting in de zogezegde ex kolonies werd geperfectioneerd via  collaborerende elites, en methoden die men in het Westen niet meer durft te gebruiken.   De kleinzoon had aanvankelijk nog niet door dat dit alles niet met wat gewoon 'broederlijk delen' op te lossen was.  Politiek...wat was dat, niemand die een echte uitleg had; soms leek het op het verschil tussen een aantal kranten; soms bij de dorpsverkiezingen op het verschil tussen een aantal min of meer sympathieke figuren. Ook de kleinzoon zou een gezin stichten en moest z'n boterham gaan verdienen.  Hij had wel graag op 't land blijven werken, maar die kapitalen daarvoor nodig en die commerce daarrond waren er teveel aan.  Zwaar werk als sjouwer van fruitkisten lag hem, maar hij wou meer tijd om het leven te bestuderen...en niet alleen op de manier die de school hem had bijgebracht.  Het leven zou hem alles leren wat hij nodig had...bijvoorbeeld het ...reizen per trein.     

25.Het observeerspel

Op 't perron van d' aloude provinciestad stonden, kamen en vertrokken honderden ochtendlijke kostwinners.  Ritmisch, door tamelijk nauwkeurige tijdsintervallen gescheiden; stapten de stuk voor stuk, naamloze, boeiende, zwijgzame gezichten in en uit.  Zij die stonden en naar overal rondkeken, speelden het observeerspel...of keken hun korte of lange persorganen in.  Het observeerspel had slechts één gulden regel.  't Leek verboden een bepaald iemand die vooraan in 't gezichtsveld van een ander kwam, daar langer dan twee seconden in te houden.  Tijdens dit micromoment diende je precies best zo snel mogelijk het hoofd af te wenden.  Indien iemand iemand anders langer dan die liliput limiet bekeek, kon je duidelijk zien dat één van de betrokken gezichtsvelden niet door de andere waargenomen kon worden.  De individuen die het waagden van de spelcode buitensporig te overtreden werden veelal met afkeurende blikken op hun barbaars, openlijk voyeurisme gewezen.  Net of dat je hun vrouw of man of henzelf als man of vrouw, te lang in de ogen zat te kijken.  Eenmaal in de trein, bereikte het anonieme sfeertje zijn hoogtepunt. De recht tegenover mekaar geplooide wezens sliepen, of staken hun hoofden en blikken tussen de nog door beelden en blikken te vertalen symbolen van de aan hun smaak en kunnen aangepaste opiniemakers.  Die uitgelezen afstandsdoders bevestigden waarschijnlijk wat ze over de wereld dachten of waar ze meenden zeker over te zijn.  Iedereen was zijn eigen voer zo gewoon, dat er niet één met verwondering, verbazing of verontwaardiging op de stijl of de inhoud van een bepaald artikel reageerde.  De lezers en slapers waren hopeloos verzoend met diegenen die warmte houdende draden aan mekaar probeerden te breien door een gigantisch netwerk van knoopjes te linken.  Zo slaagde men er zo onopvallend mogelijk in om het observeerspel zo ontwijkend mogelijk te spelen.  Een tweede, zilveren gedragsregel hing als een onhoorbare klemtoon in de wagons : de ietwat te lange anonieme blikken mochten bijna nooit door uitgesproken taal bezegeld worden.  Zij die mekaar treinshalve kenden en bijna dagelijks ontmoeten, waren veelal gauw uitgepraat.  Vooral bij grote wagonstiltes viel het hen kennelijk zwaar om met twee of drie een wagoncabaret weg te geven.  Tussen mekaar bekende personen met totaal verschillende interessesferen, zag je al gauw dat één van de partijen zijn toevlucht gedeeltelijk in een creativiteit van zijn keuze zocht.  Uit het venster staren, proberen te lezen, pogen te slapen of liefst ongemerkt observeren  wie er dan vandaag wel zat. Alleen de kaarters en de mensen die echt van een, om 't even welk, boeiend onderwerp knabbelden kwamen bovenop een soort algemene, spontane aandacht te zitten.  Deze laatste groep én de toeristische treingebruikers scoorden qua enthousiasme 't hoogst.  Diegenen die niet behendig op mekaars golf zaten, of niet wilden of konden zitten; hadden dan toch nog één zichtbaar ding gemeen met de anderen.  In één wagon op twee zat het treinvolk met al zijn verwachtingen, achtergronden en zorgen...in een door verbranding van verdorde plantaardigen verspreidde mist.  In het andere gedeelte van de treinboxen, kon je de lucht dan weer niet snijden.  De lieden van de met duurder meubilair uitgeruste treingedeelten, hadden wel meer ruimte dan diegenen die met vijftien of dertig in de zitloze tussenafdelinkjes opgestapeld stonden...toch straalden ze ergens een moeilijk te omschrijven beperktheid uit.  Een ingebouwde rem verhinderde sommigen onder hen waarschijnlijk om vanuit het met de tweedeklassers gemeenschappelijke, collectieve verleden; aan een waardebepaling van het heden gaan te doen.  Verschillende kleine graadjes bezit, gezag en gedrag (of de ambities daarvoor) , scheidden de twee treiningezetenen en iedere groep op zich, onderling, vertoonde waarschijnlijk dezelfde symptomen.  Men zou zich kunnen afvragen waar de treinconducteur 't liefst zijn ronde deed.  Wel wetend dat je het niet te veralgemenen antwoord, niet zo zeer in een politiek-ideologische, dan wel in een zielsuithoek van de betrokkene zou moeten gaan zoeken. Misschien gelukkig dat  de psychologische wetten al die dingen haast automatisch voor ons coördineren en corrigeren zodat onze intuïtie en verbeelding soms kunnen genieten van al die soorten van observeren.          Om kort te gaan, op het initiatief tot beginnen spreken rustte precies een hypotheek.  Een hypotheek die bij het demonstreren van contactnood, wel eens verhoogd zou kunnen worden.  Omdat je nooit wist in welke mate spreken wel eens genant zou kunnen zijn, hoefde het natuurlijk niet zo nodig.  De anonieme geluidloze schuttingen slopen, wekte wel de blikken en de geesten, maar vermocht zelden dat er eventueel een aantal communicatie speelkaarten geschud...en uitgedeeld werden.  Daar zaten ze dan zo dus.  Glijdend samen.  ZE, het duizendtal, dat, op 't eerste zicht, niets aan mekaar had, en wilde hebben.  Op één trein uit de duizend, lagen ze, veilig van mekaar afgeschermd, al dan niet wakker, ...te dommelen.

 Er waren er onder hen, die van de landelijke gebieden kwamen.  Er waren er die in kleine en grote steden woonden.  Er waren er die zelden zochten wat ze vonden en vonden wat ze zochten.  Er waren er die niet meer zochten.  Er waren er die niet wisten wat ze zochten.  Er waren er voor wie niet zoeken heel gemakkelijk was.  Er waren er die alle dagen in dezelfde details verloren liepen.  Er waren de ontgoochelden die, teveel ineens of te onhandig gezocht hadden.  Er waren er die, gelukkig genoeg, niet zo zeer meer hoefden te zoeken, maar vooral innerlijk genoten.

Er waren er die gelukkig nooit zouden zoeken.  Er waren er die teveel en te weinig of niet het juiste tot zich namen, vast, vloeibaar of zielsmatig. Hun groei altijd corresponderend  met alle omstandigheden in acht genomen.  Hun eigen groei en afgang versnellend of vertragend zoals het komen en gaan van ziekten.  Op weg naar werk of drank of vrouwen enz… . Voor de meesten was zoeken ergens als te moeilijk en nergens naar toe leidend ingebakken : hun motto : 'leve het concrete, praktische leven...en weg met abstracties, analyses en de taal als heiligdom'.         Van hun geestdrift af te lezen, zaten velen precies levenslang aan een, hetzij zinloze of overbodige, hetzij een te veeleisende functie vast.  Of een nuttige functie, maar binnen een slecht georganiseerde structuur.  Overbetaald of onderbetaald, zinloos of niet...iedereen was een functioneel lid van de naar de 21ste eeuw opschuivende 20ste eeuw.  Alles draaide rond het functioneel zijn.  Zich teveel afvragen waarom, voor wie en wat men eigenlijk functioneel zat te zijn, was veel te gewaagd om met andere, misschien minder sociaal bewustzijnslozen, over te spreken.  Enfin, dan maar gezwegen.              pagina 82

26. De nieuwe baronnen «

De grootvader van onze inmiddels volgroeide knaap had de oude baronnen nog gekend.  Ze waren met de clerus en de cleruspartij of de zogezegde 'liberalen' vergroeid en verwachten in die tijd nog een soort eerbetoon van hun 'minderen'.  Een overgrootvader van de knaap had nog op een kleine hoeve gewerkt die aan 't kasteel toebehoorde.  Op de laatste dag dat hij voor de baron werkte; zei deze hem dat de mest niet dik genoeg op de akkers gegoten was.  Hij had de baron daarop met z'n klikken en klakken in de zeik gegooid en hem gevraagd of "de mest er nu dik genoeg op lag, mijnheer de baron".  De baron had zijn knecht en diens kruiwagen zelfs niet kunnen zien vertrekken van de stront in z'n ogen. Een paar generaties later, zijn de nieuwe baronnen de machtige partijpotentaten.  Voor het bekomen van tijdelijke of vaste jobs of om uit het sociale doolhof wegwijs te geraken, is een steeds groter deel van de maatschappij van hen afhankelijk.  De belangrijkste politieke daad die de grootste groep van nieuwe lijfeigenen stellen, is het kleurloos blijven.  Dit zolang mogelijk volhouden, heeft het voordeel dat je, naargelang de politieke omstandigheden, op om het even welk politiek paard kan wedden.  Nog anderen, de schatplichtigen, proberen het door zich in één van de klassieke partijen verdienstelijk te maken...al hebben die activiteiten inhoudelijk weinig met politiek in de geschiedkundige betekenis van het woord te maken (pensenkermissen; naai-en snit...).  Deze inzet is veelal meer een weloverwogen speculatieve carrièrezet dan idealisme : veelal meer een soort ongeschreven code dat je dankbaar mag zijn dat je via één van de politieke zuilen en hun mutualiteiten, scholen of staatsjobs werk hebt.  Zelfs in de privésector heb je dikwijls 'voorspraak' nodig om aan werk te geraken.  Wie komt er over al die grenzen heen tegen zijn eigen broodheren in, eisen dat werk een recht zou moeten zijn ?  Velen aanvaarden de haast instinctmatig aangevoelde nepnoodzaak om het gesofistikeerde verdeel -en heersspel gaande te houden.          Je aanpassen aan de heersende machtsverhoudingen lijkt heel natuurlijk te zijn...maar de natuur zelf zit veel subtieler en menselijker in mekaar dan we denken.  Net zoals men veelal vroeger de macht van een geestelijke niet in vraag mocht stellen, zo dierf men ook nauwelijks te tornen aan de macht van vaak louter op arrivisme berekende intellectuelen.

 De politiekers die we hebben en het politiek systeem dat we hebben zijn diegenen en is datgene die en dat we met z'n allen tezamen genomen, verdienen, omdat deze een product van ons gezamenlijk bewustzijn zijn.  Het werd de hoogste tijd dat onze knaap zijn politiek militantisme in redevoeringen om ging zetten.  Elke rede vertegenwoordigde een bepaalde periode in zijn eigen ontwikkelingsproces dat onlosmakelijk aan de totaliteit van de wereld rondom hem verbonden leek.  Hij schreef uit noodzaak om de rondom hem heersende afvlakking en berusting en het gebrek aan enthousiasme tegen te gaan. Uit noodzaak omdat er nog altijd te weinig symptomen van een daadwerkelijke lotsverbondenheid tussen de verschillende groepen van werkvolk bestond; omdat hij zich geen bijenkorf kon voorstellen met bijen met en zonder toelating om te werken; en met bijen die niet moesten werken en met honingpotten beloond werden...die niet tevreden waren met de kleine hoeveelheden stuifmeel achter hun poten.  Hij schreef omdat men zonder een gepaste, overkoepelend ingestelde mentaliteit, niet tot een rechtvaardige en sociale organisatie kan komen...ook niet als je toegeeft op de theorieën die je uit de praktijk hebt geput...en gezeefd en nog eens gezeefd.  Hij schreef omdat als in een maatschappij de groepen op het geheel primeren, dat je dan een soort kanker krijgt, net zoals in bepaalde cellen van organen kanker begint als het deel geen rekening meer houdt met het geheel. Hoe noemt men trouwens een beperkt gedeelte dat een groot geheel al herhaaldelijk heeft uitgeroeid : kanker of oorlogsimperialisme ?   Hij schreef omdat je door tegenstellingen aan de oppervlakte te krijgen men nog iets bijleren kan.  Hij schreef om door het collectieve verleden versplinterde groepen een werkzaam gemeenschappelijk alternatief kunnen aan te bieden.  Verleden, heden, toekomst...een toekomst die, onopvallend een onderdeel van het verleden en het heden leek te zijn.  Word de geschiedenis immers niet bepaald door de omstandigheden waarin mensen leven en de stimulansen van hen die daarover nadenken ?

pagina  83

27.  Aan iedereen

 Die het leven hongerig liefhebben blijft.  Die weet dat er niets zonder gekende of nog onbekende vormen van energie kan bestaan.  Die weet dat leegte niet bestaat, maar dat je ze in je leven wel oproepen en scheppen of overkomen kan.  Die zich niet door de heersende ideologie laten overwoekeren heeft.  Die in het bestaan allerhande soorten bewustmakende en levensnoodzakelijke evoluties naar meer zin ontdekt.   Die weet dat het nieuwe en het oerlijke, alhoewel verschillend van uiterlijk en inhoud nog altijd één willen zijn.  Die denkt dat de dood slechts gedeeltelijke onbereikbaarheid is.  Die vanuit diverse tastbare werkelijkheden zoals allerhande soorten wetenschappelijke kennis en diepgaand geanalyseerde gevoelens, reeds de kunst van het intuïtieve innerlijke observeren beheerst.  Die vanuit de kracht van deze innercommunicatie probeert te communiceren.  Die de waan en de echtheid, het kaf en het koren, al onderscheiden kan.  Die weet dat ook de eenvoudigen van geest je kunnen vooruit stuwen en dat eenvoud de sleutel tot het begrijpen van het complexe is.  Die  de 'aanraking' en het 'betoverende'  in het lezen en uitspreken en vergelijken van woorden ervaart.  Die de samenhang van de gebeurtenissen in z'n leven als wisselwerking met de totale eenheid van alles kan zien...en daardoor zijn individueel en collektief bewustzijn verhoogt.  Die weet dat het denken over z'n eigen leefwereld onlosmakelijk verbonden is met het denken over de wereld en het heelal in z'n totaliteit.  Die, misschien onderbroken, maar immer constant aan de kwaliteit van de communicatie rondom zich werkt.

 Die begrijpt dat al het vorige in een nieuwe manier van met mekaar en zichzelf omgaan zal resulteren.  Die beseft dat het beheersen van de dynamiek achter het persoonlijke samenleven van mensen; van de kleinste kernen tot de algehele wereldmaatschappij; dat dit alles al op zich een nieuwe vorm van kunst is... een kunst die van een gezonde innercommunicatie vertrekt.  Die weet dat het individuele en collectieve kennen tot een hogere mate van bewustzijn leidt...en dat dit bewustzijn de wegen naar het kwantitatief en kwalitatief betere opent.  Die weet dat bepaalde juridische en morele wetten naargelang de omstandigheden zowel veiligheid als bedreiging kunnen zijn.  Die weet dat alles zich uiteindelijk toch ontwikkeld in de richting van wat het optimaal zijn kan. Die weet dat gedachten en structuren die het nefaste deel va het oude willen in leven houden op kleine en grote schaal schade aanrichten .Die beseft dat sommigen die dit alles nog niet goed verwoorden kunnen, soms meer bereiken en soms meer uitstralen dan zij die dit alles snappen en uitleggen kunnen.  Die met dit alles begaan wil zijn...omdat je er uiteindelijk niet meer los van geraken wil.  Die de ware inhoud van het woord vrijheid snapt.  Die vanuit zichzelf en anderen tot volle rijping komen wil.  Die op positieve en negatieve manier tot het opbouwen van mijn begrijpen heeft bijgedragen, van de holbewoner tot en met mijn huidige buur.  Die weet dat geld alleen niet gelukkig maakt. Die weet dat we met het woord 'God' eigenlijk de boven dierlijke eigenschappen in onszelf bedoelen.  Die weet dat alles wat bestaat zowel natuur en cultuur tegelijk is...en dat er niets anders kan bestaan. Kortom : Graag leven, net als samenleven is de grootste kunst...innerkommunikatie is de nieuwste kunst.

pagina 84

28. Geachte Mede Maatschappijer zie onder deel filosofische achtergronden of via

 http://deblogfilosofen.skynetblogs.be in archieven onder

‘Kiezen voor Mensela’ (categorie theatermonlogen)

29. 29. publiciteit voor mijn totaalwerk via de linken van Fotofilosofie op facebook
30. Een telecommunicatiefirma te lande 24 Nederlandse en een aantal Engelstalige blogs    pagina 84

Waar zal ik mijn verhaal laten vertrekken ?  Met een oud-directeur die zowel in de eerste als tweede wereldoorlog verzet strijder was en in januari 1944 doodgeschoten werd ?  Of vertrekkend van mijn eerste bureau-ervaringen ? Hoe ik daar geraakte ?  Hopelijk komt er ooit een samenleving die iedereen werk en inkomen kan verschaffen...zonder dat je constant moet bezig zijn met de zoektocht naar werk...als naar een schaars voedsel.  Een samenleving waar de vrije tijd ten andere belangrijker dan stresserend produceren zal zijn. Trouwens, de verhandeling waarmee ik in 1979 in Gent als 32ste op 9000 deelnemers eindigde, ging over het thema 'vrije tijd'.  Stel je voor, al die duizenden afgestudeerden of mensen die wilden promoveren, die over een paar zittingen gespreid voor enkele schaarse honderden jobs concureerden. Het was niet voldoende dat je op school een diploma had gehaald, nee overal, zowel in de private sector als in de publieke kwamen er nog een soort afvalwedstrijden aan te pas. Allen wilden 'correspondent' (het equivalent van 'opsteller 'bij de ministeries)  worden.  De jobs waren zeer begeerd vanwege hun vaste statuut. Zo'n statuut was een overblijfsel van de sociale strijd en de toegevingen die de Staten uit schrik voor de sociale bewegingen deed.  Zo konden de conservatieve burgerlijke partijen aan een soort politieke 'klantenbinding' doen.    Ik had al wel gemerkt dat het  examen voor een job bij een naburig gemeentebestuur waar ik aan meedeed alleen schriftelijk een succes voor me was.  Er volgde geen mondeling examen.  Van zodra er echter iemand aangeduid moest worden, had je schijnbaar politieke steun nodig.  Dat ik bereid was om te verhuizen hielp zelfs niet.  Iemand die achter mij gerangschikt stond kreeg de job.  Ik bevond me in dezelfde situatie als miljarden anderen met mij.  Je bent pas getrouwd en wil een huis huren of bouwen en een gezin stichten en zoekt een inkomen.  Daar wij aan 't bouwen waren en het familiebedrijf door macro economische omstandigheden niet  alle broers en zusters en neven en nichten aan een inkomen helpen kon, vond ik het raadzaam het spel van de wereld van de machtigen te ondergaan en zei ja toen een simpele militant, gemeenteraadslid van een andere gemeente me zijn 'steun' en die van het 'sociaaldemocratisch ’apparaat aanbood.  Zo zat ik dus een tijdje erna op mijn eerste 'mondeling' examen.  Als eindwerk voor mijn humaniora had ik het thema 'Japan' genomen omdat ik er een boek over had gelezen.  Dus voor dat onderdeel van het examen wist ik meer dan de jury die uit een directeur-generaal en nog een drietal mensen bestond.  Later vernam ik dat die directeur veel rond de oorlogsmiserie van het dorp vanwaar ik kwam wist. Had hij misschien ook Waltere Dewee nog gekend ?  Toenertijd had ik nog geen ervaring met het feit dat directeurs een bepaalde kleur als politieke achtergrond hadden.  Diegenen die nu, anno 2002 beweren dat dit nu niet of veel minder het geval is, denken best eens dubbel na.  De managers die zich de dag van vandaag niet tot een politieke kleur bekennen, hangen in veel gevallen allemaal de super vrije marktideologie aan...uiterlijk althans, ze hebben weinig keuze, en wat maakt hen dat...'neutralen' zeker ?   Sommige vakbondsbonzen en de kleine kringen rond hen profiteerden ook van de overgang van het oude Staatsbedrijf naar het reeds half geprivatiseerde Belgacom.  Zo werd een roze topman grote baas op de Human Resources (de oude personeelsdienst).  Toen hij later bij een andere maatschappij nog meer wilde verdienen door daar mee aan het banen snoeien te werken, snoeide men hem uiteindelijk zelf.  Zo'n mechanisme van 'doe niet aan een ander wat je zelf niet graag hebt',  in een wereld van 'wie kent wie' zorgt soms toch al eens voor een klein beetje symbolische rechtvaardigheid.  Terug naar toen.  Ik kon dus aan  beginnen, op het hoofdbestuur, departement Public Relations.  Doch, wat bleek ?  Eerst een scholing van drie maanden en dan een schriftelijk en een mondeling examen.  Ik slaagde voor het schriftelijke examen en in afwachting van het mondelinge werkte ik na mijn dagtaak druk voort aan de bouw van ons huis.  Ik begreep eerst echt niet waarom ik voor het mondelinge examen zakte.   In de wandelgangen van de Paleizenstraat waren er al wel mensen die al eens een taboe durfden doorbreken en me vroegen of ik al bij een vakbond aangesloten was.  Bleek dat dat voor een mondeling examen wel belangrijk kon zijn. Ah zo.  Ik sloot me na het schriftelijke herkansingsexamen, waar ik weer door was, bij een  vakbond aan.  Achteraf werd me duidelijk dat van iedere, toen representatieve vakbond er één belangrijke figuur in de jury zat.  Beide grijzende heren, zowel de kameraad als de 'broeder' behandelden me een beetje vanuit de hoogte; zo'n beetje sadistisch, we gaan die hier eens een beetje pesten die jonge gast.  "Hoe zo...je interesses zijn de Public Relations  en de Informatica...wat weet gij daar nu over jong...zever niet."  Bon...na die symbolische slagen slaagde ik er toch in te 'slagen'.  Later werd me een bepaalde uitspraak van een blauwe sectiechef tijdens onze scholing duidelijk.  "Je moet niet voor die examens studeren, men zal er jullie wel doorlaten", zie die kerel.  Later begreep ik waarom.  Zijn kleur zat niet in de toenmalige regering en de klas waar hij voor onderwees zat vol oranje en roze partijbeschermelingen.  Dus feitelijk kon het hem niks bommen dat we er zouden doorraken en amuseerde hij zich subtiel met zand in de machine van de concurrenten te strooien.  Van zodra zijn vakbond representatief werd zou hij zich, af te meten aan zijn latere promoties, ook met  het zich specialiseren in koehandeltjes tussen partijen en bonden bezig houden.  Met als toppunt van sarcasme dat de toppen van de bonden zeer bedreven leken te zijn om ons gewone leden of afgevaardigden en anderen via bepaalde, ‘gebruikte’ delegees tegen mekaar op te zetten.  Als er al eens van boven georkestreerd gestaakt werd en er werd iets gewonnen dan was dat altijd niet dankzij de andere vakbonden...want die en die hadden bij het overleg maar dat of dat voorgesteld.  Als er al eens een algemene staking kwam was dat bijna altijd omdat de ene of de andere kleur weer in de regering wou.  Namen van individuen en partijen en gebeurtenissen...je kan ze zelf natrekken in anekdoten en geschiedenisboeken.  Hoe meer ik merkte dat iemands persoonlijke leven door een hoop stomme mechanismen bepaald werd, hoe meer ik me voor de geschiedenis interesseren ging.  Hadden wij, zelfstandigen en werkers de leidende klassen die wij door ons gebrek aan politiek bewustzijn verdienden...of waren die leidende klassen gewoon de lakeien van die bezittende klasse die niet voor een inkomen hoefde te werken ?  Wanneer ging die bezittende klasse ons en het deel van de wereld dat er pas erg aan toe was eens op een normale manier in welzijn en welvaart laten delen zonder aan het eigen groepsbelang en subgroepsbelang te denken ? Was zo'n uitgangspunt eigenlijk wel haalbaar zonder gans het systeem in vraag te stellen ? …en je eigen baan te verliezen en te ‘marginaliseren’ ?

 Het was in die tijd in Brussel dat de oude wijken aan het noordstation nog maar enkele jaren na vergeefs verzet platgelegd werden om een stuk van Brussel in een meer New York-achtig landschap om te toveren.  Jaren hebben er bouwgronden die als speelterreinen konden dienen, braak bijgelegen.  De kleine rechtse kringen rond een saucissenkoning die later premier werd en wiens entourage later in veel schandalen vernoemd werd en tot op vandaag gerechtelijk beschermd wordt, besliste over hoe, wat, waar, wanneer, met wie en hoeveel.  Het was die periode in ons aller geschiedenis waar de eerste zaden voor roze balletten en Nijvelse bendes of zelfs wraakroepende kinderhandel… wortel schoten.  Mijn eerste bureauervaringen. Als je het werk in een familiebedrijf gewoon bent, weet je waar je aan toe bent.  Of je nu fruitkisten in vrachtwagens stapelde of de fruitplantage onderhield  of opruimde of de boekhouding deed of naar de groothandelsmarkten en veilingen reed of de dieren verzorgde...je had altijd werk en wist dat je als een team vanzelfsprekend op mekaar rekenen kon.  Je had genoeg aan de buitenlucht en het werk dat rechtstreeks, zonder te veel omwegen, nuttig was.   Je hoefde je niet te vervelen en de stress was nog te doen.  Zo niet in een steeds kleiner deel van de oude staatsstructuren en in de over gestresseerde privésector. Wijze leidinggevenden in een bedrijf zijn stipt en objectief en zorgen voor discipline en geen te grote werkdruk.  De staatsstructuren en privémanagers gunnen hun echter weinig kans daartoe.  Privémanagers bij de Staat gunnen zichzelf wel riante ontslagpremies…waar zelfs de politiekers en de supervoetballers jaloers zouden kunnen van worden.  Wij moeten dat allemaal maar aanzien en geen afkeer van de politiek krijgen.  Amaai .

 Maar terug naar den bureau. Aan de verscheidenheid van de karakters en hun positieve en negatieve eigenschappen , lag het niet dat het geheel van onze taken op een te bureaucratische manier aan mekaar geweven werd.  Die te logge structuur van teveel leidinggevende tussenposten heeft het vroegere staatsbedrijf  gedeeltelijk aan het technologisch vernieuwde, maar sociaal verarmde Belgacom doorgegeven.  Op de manier waarop het management nu met de voortdurende herstructureringen bezig is, kost hun job nog wel een dag hun kop.  De klant werd een goedkopere telecommunicatie voorgeschoteld, maar betaalt nu veel meer dan weleer.  Bedankt oh zaligmakende concurrenten ...die zich toch allemaal zo gretig bij het grootste monopolie inkopen willen.  Wat een absurde wereld...we hadden een monopolie en werken nu terug in de richting van een monopolie, maar dan één waar de winsten naar de beleggers versluisd worden.  Toppunt van absurditeit : de leiding van de bonden die al vijftien jaren om de haverklap in hun pamfletten de verdediging van de openbare diensten promoten en zich nu in woelige vergaderingen; nu alles toch bijna zo ver is; als voorstanders van de 'onafwendbare' liberalisering bekennen.  Zij, in onze sector haast voor het leven benoemd, hun wedde’ s door het bedrijf betaald.   Hun bestaansreden was en is het zich nestelen in hun door de staat en privéeigenaren toegelaten cocon van zo weinig mogelijk doen...ten koste van al de mensen die het eigenlijke werk moeten doen.  Hebben wij ons dermate aan de levensstijl van de upper class gespiegeld, dat wij door onze politieke inactiviteit echt zo'n leiders voortbrengen ?  Blijven wij echt stresserende werkomstandigheden en absurde toestanden en de wereldwijde onrechten aanvaarden om een geweldige materiele levensstandaard kunnen aan te houden ?  Hoe lang kan ons enig sociaal streven nog zijn van een zo goed mogelijke ontslagregeling af te dwingen voor de enen en mekaar om werk te beconcurreren voor de anderen.  Diegenen die het ritme volhouden, de ‘ sterke schakels ‘van vandaag zijn meer en meer de depressies en familiale moeilijkheden van morgen.  Een geheimzinnige kracht, de kracht van de gulzigheid ten bate van de geldmagnaten stuwt dit proces naar overproductie naar ongekende tegenstellingen   Wachten we met z'n allen op  het overkookpunt waarvan we de nieuwe oorlogen en armoedebubbels vanuit onze welvaart al wel zien opborrelen ?  Volgen we weer meer en meer het nu ‘beschaafd’ gebrachte rechtse gedachtengoed (al of niet links verpakt) of leren we van de lessen van de echt linkse mensen en groepen ?  Maar vooral : wanneer gaan we beseffen dat we ook zonder de door het kapitalisme en de staten opgelegde discipline zelf eerlijk produceren en verdelen kunnen ?  Wanneer gaan we de juiste tactieken vinden om ons eigen 'gewone mensenprogramma' internationaal ter stemming voor te leggen en daarna internationaal verkiezingen voor de dirigenten van onze verschillende projecten te houden.  Voorlopig is dit een utopie, maar de toestanden en gebeurtenissen die deze woelige wereld nog voor de boeg heeft, zullen diegenen die alleen nog de klassieke partijverkiezingen en vakbondswegen willen bewandelen en diegenen die de pers van de machthebbers en hun methoden napraten en navolgen ;ofwel tot een machtsgreep in hun oude structuren of een breken met de oude structuren dwingen.   Decennialang bestookt de moderne media ons met allerlei verschrikkelijke toestanden zonder een logische verklaring ervoor te geven.  Ze willen echt de machtigen der aarde niet choqueren of ze liggen misschien zelf buiten.  Buitengezet door hun minister of privémanager.

 Al hebben enigszins progressieve kranten soms de verdienste om bepaalde wanpraktijken aan te tonen, veel ruimte voor een politiek alternatief  buiten dit systeem wordt nog niet ingenomen door de linksere berichtgeving van de ideologisch verdeelde uiterste linkerzijde van het apparaat. Die linkerzijde borduurt dan nog voort op al het oude dat door de rechterzijde in stand gehouden wordt.  In konkreto betekent dit in ons dagelijkse leven een aantal simpele dingen.  Als je ziek bent moet je een door een papierenberg om alles in orde te krijgen. Recht op werk is er alleen voor wie flexibel en stressbestendig is.  Op uitkeringen wordt bijna altijd bespaard.  Huurprijzen zijn alles behalve sociaal. Staatsbedrijven en openbaar bezit  worden uitverkocht…het heeft zelfs geen zin er nog op te richten of in stand te houden…in een internationale context zouden ze toch niet kunnen concurreren.  Daarom moet alle grootschalige productie en dienstverlening eerst per project in één organisatorische groep; internationaal worden ondergebracht. De inning van belastingen is veel te complex.  Zowel op gemeentelijk als op nationaal of internationaal vlak.  Voor elke openbare dienstverlening kan er gewoon een bepaald percentage van het loon aan de bron afgehouden worden…voor iedereen gelijk.   Zo zou eventueel iedereen in feite ‘gratis’ kunnen reizen, telefoneren, onderwijs genieten, … Je kan dit systeem uitbreiden met nog veel meer.  De staat zou dan via de lonen die door de banken betaald worden rechtstreeks aan inning en uitbetaling kunnen doen.  Het onderwijs besteed te weinig aandacht aan filosofie en psychologie en geschiedenis…en kan daarom ook geen duidelijke motivatie aan de jeugd doorgeven. De speculatie laat enorme bedragen in rook verdwijnen en schept torenhoge inkomens voor hen die het niet meer nodig hebben. Wereldwijd zijn investeringen in landbouw, onderwijs woningbouw, infrastructuur en economie in arme gebieden nodig en toch slagen de kapitalistische investeerders er niet in om NODEN EEN OPLOSSING TE BIEDEN.  Waarom zouden ze ?  Hun geld brengt toch genoeg op via verzekeringen en andere beleggingen.  En als niets meer opbrengt scheppen ze via de klassieke politiek maar meer markt voor de wapeneconomie, drugs…

Zij die het voorbijgestreefde van het systeem doorhebben en hier en daar plaatselijk, nationaal en toch ook al internationaal initiatieven nemen; zij die dus tegenwerk bieden, worden teveel door het gebrek aan het bewustzijn en durf van anderen  gedwongen  van zich bij de macht van de geldmaatschappij neer te leggen.  Ze organiseren een fuif en betalen taks om muziek te mogen spelen.  Ze hebben een hekel aan reclame en toch zijn er geen radio of TV-zenders met alleen maar reclame voor die die er niet genoeg van kunnen krijgen.  Ze zijn levenslang op zoek naar een job en inkomen, en worden van de ware zingeving die het leven te bieden heeft afgehouden.  Vandaar de vlucht in pepmiddelen van velen. Wij hebben genoeg van overbodig werk en fake jobs. Net zoals diegenen wier emotionele problemen door het leven in dit grote geldsysteem nog versterkt worden dreigen ook zij fatalistisch te worden.  Hoogtijd voor filosofische en politieke herbronning dus.  We nodigen  jullie allen uit om hieraan deel te nemen.  Een sein volstaat.  We zijn het aan onszelf en iedereen verplicht van een halt toe te roepen aan oorlogen en armoede; aan stresstoestanden en sluitingen à la Sabena, Renault, Fiat, Ford… . Laat ons onszelf verenigen en alle absurde toestanden afbouwen. Iedereen die werkloos of werkend, studerend of gepensioneerd, meer wil bezig zijn dan met zijn eigen totaalsituatie alleen; kan ons hiervoor contacteren.   Via studie en dialoog willen we een nieuwe werkmens cultuur laten geboren worden.

 Heb je een goede pen of kan je componeren of schilderen....of heb je een pak ervaringen waar je geen weg mee weet…kom maar af…dan kunnen we het samen over jouw ervaringen en deze en andere teksten en de onderwerpen in de bijlagen bovenaan hebben.  Zoals de volgende mail die ik aan Italiaanse call-center-mensen stuurde :

                    “From 13 CCENTERS 3 CLOSE. The operators move to other cc; farther away from home .  Only the once closing striked for 3 days. I myself on a national meeting of the red social democrat union was told that if I did continue to defend the not-closure of any callcenter he  (the national president) would phone security to have me thrown out of the unionbuilding in  Brussels place Fontainas. Six months earlier the building we worked in who was property of the State was sold...so we had to get out. The union never reacts and plays the same game as managment. The only thing they did was obtaining 7O percent from their wage when people starting from 49 YEARS OLD accepted to stay at home.  Ten years ago the Belgacom telecomcomp from Belgium counted 26000 workforce First 6000 WENT Now another 4000 I'm 46 AND as a supervisor I will have to look for another job in my own company...but I think there aren't any? So I will have to travel from one place in Belgium to another to fill the gaps like in an interim buro. Positive news is that recently the callcenter managers hired 14 interims for two weeks, thinking of giving them another contract for some months more afterwards. These peolpe, with universitydiploma's all refused after two weeks...they had never seen such workingconditions before.!!!!!  The whole world should refuse to work as a wage slafe...it will be the only sulotion in the end.  But the world is based on the fear of the individual to lose his job. It is this fear that I want to find a way of overcoming it on a large scale.  Give our regards to the Italian workers.  We understand each other’s misery. At Belgacom only official leaflets are allowed .  While striking they interviewed me for the radio. Next morning at the pikket line the local secretary of the red union said in public to me that if I did not watched what I said the firm would throw me out and that the union would not defend me. The strikers could not believe this was really happening to me and I got their support. But the next day the national unions had signed the deal.

31  ‘inlichtingen'- anekdotes              pagina  87

Nog een jaar en ook in België komt de stemcomputer er aan.  Het heeft geen zin hem stuk te slagen zoals de textielwerkers destijds met de weefgetouwen probeerden. Hopelijk mondt de menselijke geschiedenis uit in een sociale organisatie waar zinvol en menselijk werken gepaard gaan met alles wat de cultuur ons aan intellectuele en psychologische zelfverrijking te bieden heeft.  Weer verdwijnt een stuk menselijk contact met het werk; waar het vroeger bij de weefgetouwen om het contact met de grondstoffen ging; ligt het verlies vandaag in het geval van de inlichtingen in andere dingen : het plezier dat je kunt doen om iemand aan een nummer te helpen en de woordspelingen en anekdotes die het werk soms meebrengt.  Over eventuele sociale implicaties gaan we het even niet hebben.          Al zou de computer 70 percent van de inlichtingen kunnen vinden; wat we betwijfelen omdat hij bijvoorbeeld geen ziel heeft om dialecten te verstaan en zich in finesses in te leven; toch zal hij volgens ons een pak foute nummers gaan afgeven.  Als wij al eens een verkeerd nummer op een dag zouden geven of iets niet vinden, kan je dat aan een stresserend moment wijten of aan de database; de toekomstige fouten van de stemcomputer zal je kunnen wijten aan het gebrek aan echte dialoog : U praat toch ook niet met uw rekenmachientje over die bakker die waarschijnlijk Rudi noemt en ofwel in die of in die straat moet wonen ?  We gaan niet het teveel aan werk; maar vooral de anekdotes missen. Het onder de mensen zijn.  Hier volgt een overzicht van het laatste half jaar aan opmerkelijke klantkontakten :

 -"Kan je me het nummer geven van...onzen hond heeft een stuk van den telefoonboek opgeknabbeld", spijtig dat je dat niet kan antwoorden met 'geeft dat beest eten', maar de binnenpretjes maken dat goed.

-"geef me eens het nummer van dokter Kiekens, want ik ben hier aan 't kotsen"

 -"ik heb hier een nummer in Antwerpen dat met 031 begint, welk is het nieuwe nummer ?" Al heb ik nog een boekje van voor 1975, ik heb het er zonder gevonden.

 -"ik ben een oud menske van 94 jaar en ik zou graag het nummer van Radio Donna willen"

 -"heeft U mij het nummer van zaadhandel Pieterpikzonen in Holland " ?

 - een Oostvlaming : "het nummer van de Gentse GGGeftrucks aub

 -"ik moe dat veldrijden opnemen van menne vent en den televise es kapot menierre"

 -na een tijdje zoeken "exkuses, het es ni de ezelstroate, moa de mezenstroat"

 -wat niet stukkan :klant die én dronken is én in een lawaaierig café staat én met z'n gsm bel

 -"ik zoek Frank Tytgat en heb geen tijd gehad om in de telefoonboek te zoeken"

 -'heeft U mij het nummer van het kantoor 'Pycke en Leenen' 'Is dat een bank Mr ?'

 -'het nummer van motorclub De Ronkers' aub'

 -"Smeerebbe , ligt da bij Vuylsteke mijnheer"

 -op de achtergrond achteraf 'da was es ne vrindelijke meinsch'

 -opmerkelijke famillienamen : Grietje Schoonooghe en Naaktgeboren

 -minder aangenaam : "menne zoon heeft kanker en ik zou es willen babbellen"

 -"Ik versta U niet, wacht, ik zal menne stofzuiger afzetten voor ik er over val"

 -kinderstem : "hoe moet ik een condoom aantrekken?"

 -"Ik loop op krukken en kom altijd te laat aan de telefoon""Met een twist op zak; bent U nooit meer alleen mevrouw"; had ik willen zeggen, maar formuleerde het toch maar even anders

 -"spel eens even aub" "..met de E van Isidoor"

 -"waar is dat mijnheer?" "waar ? ge gaat hier nie beginnen zeveren eh"

 -"weet gij soms de nummer van de barbecue vd wielerbond"

 -reaktie op een niet gevonden nummer "Metteko!"

 -1204-oproep; eerste en laatste woord wat klant zegt "Klootzak", 'bijgedachte operator 'dat kost U dan 2euro om me te beledigen idemdito'

 PS 95percent vd klanten zijn fijne mensen

 -"Ik zoek de Drie Biggetjes in de Zeugsteeg" Bestond nog wel

 -"Het nummer van El Warda""Waar da""ehwel El Warda","maar waar dat" "eh wel ik zeg het toch El Warda"enz enz werd vervolgd

 -Gewoonlijk belt men vanin een lawaaierig kafe voor een ander, ditmaal 'het Hemelshuis', niet gevonden, dacht 'alleszins niet waar dat gij zit'

 -iemand vroeg 'de nieuwe beer'maar wist niet of het een varkenshouder of cafe..

 -"het nummer van mijne vriend Gerard de Vogelaer in de Denayerstraat

 -"autokerkhof autoterminus"

 -"ne nummer om mijne poedel te scheren zou ik willen hebben"

 -"textielwinkel Dat is tof"

 "het is in de Gregoire Hartenstraat of de Gregroire Ruitenstraat, ik zou het begot niet weten"

 -bruiloft:  "ik had vandaag moeten trouwen maar mijn madame is weggelopen, as ge ze kunt vinden moogt ge ze hebben"

 -"Zijn ze aan 't rondgaan voor den elektric mijnheer ?"

 -"Ik heb 22 jaar geleden bij mijn trouw 'kastrollen' gehad en daar is nu iets aan"

 -"Dokter Aers" "bijgedachte : moet ge dringend en kunt ge niet meer"?

 -"ik zoek Nazzi Sylvain met dubbel Z" "bijgedachte, goed dat het dubbel Z is."

 -"ik zoek nen drinkbak voor vissen" blijkt te bestaan, da's 't strafste

 -"de nummer van het kerkhof van..."µ

 -"50 jaar geleden woonden ze daar" ...In Engeland én gevonden

 -terwijl hij dobbelde a volonté moest ik meeluisteren naar het weerbericht

 -"hedde gij gin vettige lijn" op zijn Antwerps "Wat moet U hebben; een frituur?"

 -15 JUNI 2003  25 graden, iedereen puf , oproep van een gejaagd iemand :

 -"het nummer van zonnebankcenter..."

 -"jullie op de inlichtingen vinden alles, heb je soms de lottocijfers niet"  "4  9  17  28  32  40  42 ...en wij vragen maar 15 percent van de winst"

 -"café de 'kleine beurs'",...uiteindelijk "ik heb geen 'kleine beurs'...gevonden Mr"

 -"de nummer van Schietgat Rita aub"  kalm blijven operatorXYXX, kalm blijven

 -"het nummer van de familie 'CLOPTEROP'  bestaat

 -"ik zoek een prostitutiehuis; mijn moeder werkt daar "welk adres"; "wacht ik zal het eens aan onze pa gaan vragen" "welke naam" "Romantika"

 -een klant die zich aanmelde met 'Piet Uytebroeck' en aan een soort astma leek te lijden, waardoor hij...en dat was het grappige-niet opzettelijk-hijgde terwijl hij zijn gegevens opgaf (met mijn exkuses voor deze mens)

 -vrouw tegen haar kinderen, terwijl ze niet weet dat ik me al aangekondigd heb "zit eens effekes stil" "Ik zit stil mevrouw" klant voor 't zelfde geld aan't lachen gemaakt

 -"de nummer van nen 'baar'; de 'Philip den Tweide'; minne vent zit doar; 'k weit het, het es 'spittig'...

 -OVARIO in de Eikelstaatr bestaat

 -vrouw over haar toeren wil 'zenuwdokter Gielen' "Rustig, mevrouw"

 -en dan de onvergetelijke knaller van het jaar ; een oudje zoekt een rusthuis in een straat in Malle die NOOITRUST noemt...ik had niet mogen lachen want ze begon aan haar keuze te twijfelen.  BELANGRIJK: van al deze anekdoten is er geen één uitgevonden.  Is er ergens één programmeur die een programma over het gebruik van humor in communicatie voor een stemcomputer schrijven kan ? Dat willen we nog es zien.  BIJ al deze , Als je er nog weet…

 32 Veertien en in een zetel, mijmerend      pagina 88

 Hij kan het zich nog altijd herinneren, liggend in zo een korte goedkope Louis de zoveelste rondingen zetel in de ‘voorplaats’, eigenlijk, wou hij rondtrekken, de wereld in.  Een groot deel in hem nog altijd trouwens, 44 jaar later.  Van waar dat verlangen ? Terwijl alle wijsheid die je hier kan komen opdoen toch noodzakelijkerwijze wellicht, tussen zijn geboorte en nu liep, langs de wegen die hij nam.  Niet zozeer lag alles op voorhand vast vanwege een onzichtbare kracht, maar was alles sterk afhankelijk van alle beslissingen van vorige generaties.  In wat je daar mee deed, lag voor een stuk je vrijheid.   Op alle mogelijke literaire wijzen en met alle audiovisuele middelen, door het leven met al zijn gebeurtenissen en debatten heen, had hij zich een weg gebaand tot een heel hoog inzicht in het wat en hoe en waarom van de dingen.  Zou hij de wereld gewoon zijn creaties in blog vorm doorgeven of er een literair filosofisch werk rond schrijven ?  Een soort testament, zoals het oude en het nieuwe testament, geschreven van uit de inzichten van toen, maar nu weer anders, in een poging het hele leven te verklaren aan de hand van essays, vertelsels en poëzie.  Voortijdig, omdat er wel altijd nog zal geschreven worden en de evolutie verder gaat.  Niet meer met de woorden van toen, ‘de Heer die ons geschapen heeft’, al blijft ‘in den beginne was het woord’ een echte kanjer als openingszin.  Eigenlijk zou het eerste hoofdstuk moeten gaan over de ontstaansgeschiedenis van de huidige big bang cyclus, over de symboliek die achter deze wording verborgen zit, maar daarmee gaan we wachten tot op het einde…toch even een voorproefje uit de meer dan vijftig essays ?

 33 troosters en troosteressen der bedrukten

 Ook al eens vermoeidheid weg gerust na een gesprek om iemand terug in het innerlijke evenwicht te brengen. Wegen dreigen soms te scheiden wegens onverdragelijkheid. Vanwege iemands rust ? Afzonderlijk, samen en voorouderlijk opgebouwde levenservaringen ? Voelen mensen zonder uitspreken van dingen, zaken van mekaar aan die hen in de richting van andere wegen dwingen ? Maar ja, als alles dan toch uitgesproken werd. Misschien kan je niet op tegen sommige vormen van ziek zijn en het ongeluk dat er uit voort komt. Waar ging het fout ? De lange rechte weg zonder 'fouten' bestaat niet, al zijn er nog zovele wijze regels geformuleerd. Onverdragelijkheid, niet meer draagbaar zijn, het gevolg van levenslopen en levens, woorden en daden. Innerlijke conflicten van vroeger tijden en nu, leiden tot boze geesten...best zo snel los te laten. Een serene sfeer opzoeken is er goed voor als je anderen of je zelf niet meer helpen kunt.  's Morgens. Ochtendlicht 5u30. De mist van een heldere augustusmorgen, hangt sierlijk mooi tussen de bomen en het al van het landschap met de kerk en de stilte en de boerderijen en huizen en zo. Zwarte vogels vliegen in paren uit en naast mekaar boven naar de kapel toe, van zuid naar noord, wat vanuit het Westen een prachtspektakel is. De kapel was open. Mensen moeten wel veel komen vragen daar, want er hing een aangename warmte van de vele tientallen vlammetjes van de novenen en de gewone kaarsjes. Of er moet een flauwe plezante ze allen aangestoken hebben. Nee, op weg naar de verlichting moet een mens soms door zware emoties, waar hij wel eens van verlicht wil worden. De natuur, een kapel, eenzaamheid én menselijke contacten zijn er al eens goed voor. Bedrukt zijn vertraagt positieve evoluties van Uzelf en anderen. Er is zoveel om je over te verheugen en zoveel dat in zinniger toestanden kan worden omgezet. Overal het beste van proberen maken lijkt gecompliceerder

34. 30/01/2101Ruth (zie1 .)(vervolg van 1)              pagina  89

 Terwijl ze het neerschrijft, herinnert de 9Ojarige kleindochter Ruth zich nog heel goed hoe haar opa Octo op een koude januariochtend in 2044 uit een bootje op de vijver aan het Real Art-chaletje gehaald werd.   Ze was toen zelf 33 en verstoken zag ze hoe 2 gewapende agenten van de 'staatsveiligheid' hem aanmaanden naar de kant te varen. Waarom was een man van 88 jaar oud nog zo gevaarlijk ?  Vanuit de vleugel voor politieke gevangenen zou hij later op een dag in de lente nog willen schrijven over die bewuste dag waarop hij er toen even aan dacht van naar de oever te roepen dat ze “maar best de  boot konden lekschieten” en hem maar beter spoorloos konden laten verzuipen, want dat hij  toch niet kon zwemmen,” gelogen  in de hoop  een soort verdwijntruc toe te kunnen passen.  Uiteindelijk werd hij dan toch meegenomen.

Veel kans om nog veel te schrijven kreeg hij niet want ze hebben hem haast ongemerkt zo één van die prik pikuurtjes toegediend waarvan je na enkele dagen spoorloos ‘verdwijnt’ omdat je hartspier ervan plots na een tijd verstijft. Voor hij stierf dacht hij eraan hoe hij  het van hen met een oude verdwijntruc uit de avonturenfilms van de 21ste eeuw nog had willen winnen...en aan zijn stukje over de Mierenetersbendes : ‘Zij’, de Miereneters, ‘Wij’, de Mieren.  Gelukkig waren er nog Mieren die zich minder vlug bewogen en die niet blindelings gehoorzaamden aan de wetten die de Miereneters na hun haast wereldwijde staatsgreep in 1999 opgelegd hadden.  Hun hoofdwet was : denk niet na over het feit waarom je vaak op de moeilijkste momenten van de dag zoveel  stresserende productieve arbeid moet leveren terwijl op een heel groot deel van de niet werkende  Mieren, jacht werd gemaakt , teneinde ze te kunnen betrappen op werk.  Een andere wet was dat je je ook niet moest afvragen waarom er zo’n groot verschil bleef bestaan in de verloning en behandeling van de verschillende soorten kantoor- of fabrieksmieren.  Een Mier uit Afrika bijvoorbeeld , plukte in ‘het zwart’ appelsienen voor de helft van ’t geld.  De meeste, militair best uitgeruste groepen Miereneters hadden hun tegenstellingen tijdelijk aan de kant geschoven en zich verenigd in een soort van wereldwijde brandweer die eerst alle pyromanen die graag met vuur speelden, van vuurstokjes voorzagen : pyromanen zoals daar waren : extreme nationalisten,  fanatieke religieuzen die nog altijd niets van de menselijke inhoud van het woord ‘religie’ begrepen hadden, de maffia, …of bevriende regeringen en hun legers.    Van zodra dan iedereen voldoende opgehitst was  en de eerste branden een feit ;landden dan altijd de onderhandelaars van de Mierenetersbrandweer om de branden te blussen ,’lees’, aan te wakkeren.  Uiteindelijk kwamen de brandweerploegen overal zogezegd ‘humanitair’ tussen om overal ter wereld hun militaire basissen te kunnen vestigen…zeker voor ’t geval dat er nog meer brand zou te verwachten zijn.   Want er waren toen zo’n  soort imperialistische brandweeroefeningen tussen de verschillende soorten verenigingen van internationale Mierenetersbendes aan de gang.  In die tijd werden de Mierenetersbendes ingedeeld al naar gelang de plaats van afkomst van hun sponsors.  Zo waren er de $-M.-eters, de petroleum$-M.-eters uit dorre zandvlakten die vaak op de fanatiekste hunner geloofsgenoten gokten bij het besteden van hun overvloedige winsten…en nog andere op hun beurt verdeelde groepen die ook de Miereneters van hun vroegere kolonies van vuurstokken voorzagen om hun plaatselijke Mieren armoedig en onderdanig te houden en hun voor rekening  van de rijkste der oorspronkelijke Miereneterslanden blijven uit te buiten.  Nooit mocht er worden gezegd of geschreven dat het allemaal om grondstoffen en economische en bijgevolg politieke machtsspelletjes ging…nee…er waren overal wel ergens branden die moesten worden geblust…overal moest ‘humanitair’ geholpen worden…wie dat tegensprak was een Mier onwaardig.  Ook al werd de toestand in de brandende bijkantoren van de Miereneters zo uitzichtloos dat de plaatselijke Mieren totaal aan de maffia  waren overgeleverd…de grote Miereneters kon je geen verwijten maken. Trouwens, ze werkten toch ook maar voor de anonieme kartels van de grote  Mierenhouders die via de Mierenmanagers het leven van miljoenen Mieren in goede, want winstgevende banen hielden.  Steeds bezorgd om markten en groei leidden de  Mierenstaten hun legers vechters, werkers en werklozen in de richting van het meeste opbrengst van het geld :  in de richting van onder andere wapenproductie, crisis, groei en oorlog.

Een tiental jaar na de tweede grote oorlog uit de twintigste eeuw werd grootvader Octaaf geboren.  Ruth snuffelde in de teksten die hij had nagelaten.  Ze besloot ze in plaats van louter chronologisch eerder filosofisch te rangschikken :  eerst  die stukken die over ’t ontstaan van ’t leven gingen, over hoe het leven ‘werd’; dan die artikels en pamfletten of betogen over ’t geld en de politiek errond als één deel, de stoffelijke bestaansvoorwaarden dus(de stukken over de collectieve geschiedenis van het ‘hebben’  );  en tenslotte over al die energieën die met de innerlijke en intermenselijke kant van het ‘zijn’ te maken hebben.  Over ‘worden’, ‘hebben’ en ‘zijn’ daar ging het altijd over.   Pamfletten en nog veel meer, vond ze terug.  'Hadden we al maar een ander systeem om de samenleving te beheren, dacht ze.'  Ze vond een kaartje in z'n gedichtenbundel die openviel :

35. gedichten, zie de gedichtenblogs onder andere : zie linken de blogfilosoof  via facebook Fotofilosofie

 of verder in deze boek

pagina  90

36. De duidelijkheid der dood. DDDD. De eerste zin.

 De eerste zin van een nieuw geheel van zinnen die een boodschap dragen waar weer maanden is naar toe geleefd, is niet altijd zo maar een gegeven dat zo maar plotseling zonder aanleiding binnen zoeft.  Gewoonlijk, bij het teveel trachten naar weer kunnen schrijven, komt er weinig; maar dan enkele dagen na een vreemde droom, komt er dan toch iets bovendrijven.  Zo droomde hij van drie schriften.  Het eerste was een blauw ruitjesschrift, voor hem symbool van de logica, het verstandige meetkundige denken, verbonden met wetmatigheden die  hij in een deel van zijn werken al voldoende literair had belicht.  Blauw staat ook symbool voor ‘straling’, lichtmaterie waar uit alle andere materie en de daar uit volgende rode wetmatigheden zich ontwikkelden.    Het tweede schrift was een rood lijntjesschrift, lijntjes, door hem al zo vaak gebruikt om de meer subjectieve dingen des levens op alle mogelijke literaire manieren te proberen vertalen zonder te veel in cynisme te vervallen, maar integendeel begeestering voor het leven mee te geven, verwondering ook.    Het derde schrift, merkwaardige genoeg, bestond uit geen lijntjes of ruitjes; maar uit een wit blad, waar met de regelmaat van een soort evolutionaire, geen wetmatige tijd een soort op wiskundig op een monitor voorgestelde hersengolven verschenen, continu eigenlijk, met zeer verschillende patronen soms, zoals je in van die uitzendingen ziet rond de verschillende soorten slaap en de dito activiteit in iemands brein.  Dit was het sluitstuk van de droom dus :  papier is vergankelijk, maar de geestelijke wereld, de stand van zaken qua objectieve kennis en bewustwording van wat je hier tijdens het leven met wie te leren hebt en wat dat met het doodgaan te maken heeft; dat was naast die objectieve logische kennis en al die uitdagingen om anderen en onszelf boven negatieve emoties uit te krijgen, wel nog andere koek om te begrijpen…of liever, aan te voelen.  Het gaat hier immers om het achterhalen van hele verhaallijnen van mensen die met mekaar vermengd geraakt zijn, emotionele evoluties die al generaties doorgegeven werden en nog dagelijks in ons leven een vertaling zoeken.  De droomboodschap, de ‘nachtelijke email aan je eigen’ zoals hij die al een paar dagen tot nu dit moment met zich meedroeg, was gewoon, ‘niet te zeer fixeren op nog willen schrijven’, de interpretatie van alle mogelijke observaties om je heen is belangrijker ; of is nog een tijd belangrijker dan willen te schrijven.  Bovendien er was altijd dat praktische werk dat tussen door nog moest worden gedaan.  De dagelijkse praktische beslommeringen leidde soms wel wat af van de centrale diepgang van de opdrachten die hij zich nog naar zijn leven toe gesteld had; ‘afleiden’ in positieve en negatieve betekenis eigenlijk.  Je hebt wel praktijk nodig om de theorie te begrijpen, maar je kan je er als schrijver of vorser ook in vast komen te zitten.  Niet alleen de praktisch te stellen daden maar ook, laat ons ze de Emodinges noemen in het leven, werken in twee richtingen, ze kunnen je zowel teveel belasten als verlichten.  Al dat mekaar willen bewijzen van dit of dat of mekaar willen domineren dat het niet mooi meer is of noem maar op; je krijgt er indien je boven de negatieve emoties uit blijven kan wel een beter zicht op…maar het kan je ook zo immens vermoeien, zeker als je je ook sommige collectieve sociale en politieke toestanden in de wereld aantrekt en al dat dragen niet juist hebt leren doseren.  Soms hoop je dan weleens dat er met de dood op het einde van al deze blauwe en rode en witte lijnen een toestand intreedt waar je niemand iets nog hoeft uit te leggen en waar het feit dat je overwegend van goede wil en vol positieve energie was, gewoon terechtkomt bij diegenen die dat nog niet snapten, of ze nu in een al of niet denkbeeldig hiernamaals met of zonder finale justitie zitten of niet.  Na het hier en het hiernamaals, een daarnamaals, dat zou pas mooi zijn, maar daarvoor moet je al zijn essay-kortverhaal ‘er was dus toch leven na de dood’ gelezen hebben om te begrijpen eigenlijk dat de inspiratie van de eerste cel die zich leerde delen om  niet van voren af aan te moeten beginnen met weer een cel te vormen, dat die intuïtie daarvoor nodig eigenlijk van de al afgestorven cellen kwam…of van sommige of van één, wie zal het zeggen ? Energie is een nog weinig begrepen toestand, als je leest wek je ze op en zelfs als je schrijft en niet gelezen wordt, wie weet in hoeverre zelfs…en ’t is tevens mooi meegenomen dat je de dingen voor jezelf op tijd eens ordent of gewoon literaire vondsten waarvan je normaal gezien alleen in dat derde schrift van de droom van hierboven geniet, dan toch ook in de tweede schrift krijgt.  En het eerste schrift ? Af misschien of tijd voor een ander deel ooit eens.                                                                           Zie mijn linken onder Fotofilosofie of Facebook

(Deel nul tot zeven, ruitjes en lijntjes zijn er wel verweven)

filoview pictures, '20 years later' (in 2020 met grond gelijkgemaakt door Vader Staat)---ik schreef er onder meer dit :

pagina 91

37   Het houten ruimteschip in het woud van haast glazen bomen

Hier vond ik een soort onbeschrijfelijke rust in m'n eigen.  Hier kon ik de eenheid met de natuur smaken en kon het ruwe, het nog niet tot het rijpbewuste ontwikkelde, me minder raken.  Hier werd tussen hemel en aarde in gevreeën, gestudeerd en gezonnebaad.  Hier werd intens gedroomd en geanalyseerd en gewandeld. Hier kon je je eigen gedachtengolven laten smaken wat er in de wereld te observeren viel.  Deze plaats leek een paraboolantenne die dingen ontving en doorgaf.  Deze plaats laat zovele planten stralen en vogels bestaan.  Hier ontwaken is je eigen op de trilling van het draaien van de planeten zetten.  Hier slapen is weten dat de schors van de bomen in je dromen meer dan echt zal zijn. 

Hier dagelijks vertrekken en dagelijks terugkomen is ondertussen weten wat die dromen voorspelden. Hier ontwaken is de groeipijnen van mensen met uitdagingen die problemen werden, gezuiverd terug de lucht insturen.  Hier zijn is weten dat er niet altijd even aanvoelbare vormen van heel sterk licht bestaan...is weten dat zogenaamd dood en zogenaamd leven één zijn; één middelpunt voor wie het voelen kan.  Hier leven is ook gewoon in een hangmat liggen zowel als vier maal per jaar de overlast van ook anderen hun riolering opruimen.  Hier leven is beseffen hoeveel meer er door  niet overvloedig eten, vrijkomen kan.  Hier leven is weten dat je voornamelijk van liefde, water, planten en bomen of struiken-extracten, fruit en kaas en af en toe wat vis en zo, leven kan.  Hier drinken is alles met mate genieten, een wijntje, een pintje...en hoe minder suiker, hoe minder je zomers puffen moet.  Hier leven is mensen met financiële en emotionele problemen tegenkomen, die ook daardoor de schoonheid hier niet meer aanvoelen kunnen...zomin als sommige mensen zonder financiële problemen dat soms kunnen. 

Hier leven is de tirannie van privéeigenaars van elektriciteit en andere aardse telecommunicatiewegen ondergaan.  De Staat die mensen wegjagen wil, ook die in orde met bouwvergunningen zijn.

Hier sterven moet zijn zoals een boot die op het water brandt of een kiem waaruit nieuw leven komt.  Hier zie je wat je mist, als de mist ochtendlijk zweeft tussen de bossen.  Hier staat de zon soms buiten haar cirkel in brand als twee mensen in hun midden uit het donkere woud komen gewandeld.

Hier fluit een bepaalde vogel dag en nacht...tot de dag dat die over bronstige nationalist in de caravan naast die bepaalde boom wonen kwam.  Toen galmden hier smartlappen van 'laat me nu toch niet in de steek, ik kan niet zonder jou' door de eter.  Hier vibreert alles.  Hier kunnen ook de zwakke doden, genetische energie uit het  verleden, je bereiken als je niet sterk genoeg staat.

Hier is voor het sterke  in je, het verleden helder, het NU een beetje toekomst reeds.  Hier kan je verleden en toekomst doen verdwijnen in het NU...dan focust alles wat bestaat zich in jouw middelpunt.  Je wordt onbeweeglijk, vast punt, je straalt door je ogen en geeft een soort onbegrijpelijke levensenergie door.

Die momenten zijn uniek en niet voortdurend en je moet altijd weer door het aardse lijden, altijd weer een beetje sterven  om weer kiem en om weer straal te kunnen zijn.  Straal, want een plant of dier ben je niet meer.  Hier ontlast men zich met de deugd die het afscheiden van het oude, bewust geven kan.  Hier wordt adem verbinding met aura.  Hier worden organen spiegels van universele krachten, met elk een ander gezicht.  Hier gaat menig chakra open en wordt al het aardse boven gezogen, terwijl de rest van het kosmische naar beneden daalt.  Hier wordt vrijen het zien en voelen van hele dikke en hele fijne aura, die jaren jonger maakt en die de tijd voelbaar opgevreten heeft.

Hier moet je jezelf eerst een tijd uittesten voor je dit allemaal doorhebt.  Hier kan je zo gelukkig worden, dat je tenslotte weet dat je weer voor andere, moeilijke uitdagingen zult worden geplaatst.  Hier zeg je dikwijls DANK aan de natuur, voor menig mooi SEKOND...voor ieder deeltje van een uur.  Hier had je kunnen leven met de vrouwe poëzie van je leven, maar je deed het altijd maar voor even...maar dat was dan ook LEVEN.  Hier verzin je niet, hier komt altijd alles op je af.  Hier begin je niet, hier werk je af.  Hier luierik je niet...hier rust je uit. 

Hier is 'hier' ook niét hier.  Hier gebeurt lachen veelal vanbinnen.  Hier draai jij niet rond van alles, maar ben jij vast scharnier, dat openingen maakt.

Hier hangt 's nachts al hetgeen in de dag niet boven geraakte...morgen zal het weer worden beschenen en hoef je het maar te plukken...als je op je eigen trilling zitten blijven kan...en niet mee door anderen naar beneden wordt getrokken.  Hier worden geneesmiddelen overbodig, want het bannen van je illusies en angsten alléén...geneest.  Sommige emoties zijn soms  illusies, geldstructuren en hun legers zijn er de materiële uitwerking van.  Hier hangt niet veel jaloezie, hebzucht, egoïsme, trots, agressie en onwetendheid meer, maar hun tegengestelde, uitgezuiverde...voorlopig... altijd voorlopig ?

Wie geen rust overerft, kan ze hier zelf ontwikkelen.  Met onrust kan je op ieder wilskrachtig moment breken en handelen of niet-handelen.

Rustgolven zullen je overspoelen, als na een hoogtepunt.  Of de rustgolven blijven, hangt af van hoe vaak je al bereid was van te durven genieten en hoe vaak je lijden zonder angst op je nemen kon.  Hier is niets toeval, alles een puzzel, die soms grillend en krakend uiteindelijk de meest heldere beelden zonder puzzelgrenzen vormt.  Hier is weinig gepland, het vloeit allemaal weer in mekaar, telkens het peil in alle betrokken vaten op mekaars gemiddelde hoogte komt.

Hier is een bloem iets met een ziel, een kracht met  een ander frequentie en een andere uitwerking dan de struik ernaast.  Hier is een boom een stroom naar boven, een streling die je verstopte en kromme energiebanen rechttrekt, zin naar boven geeft.  Hier is hout iets waar je van houdt.  Hier voel je dat het groen genieten kan van dagenlang in de regen te staan.

Hier hangt niet de somberheid van op vele plaatsen elders; wanneer het weken donker en koud kan zijn.  Hier duik je dan mee en voel je vallende bladeren als een even groot raadsel als al die soorten bloesems aan.

Hier heb je een band met allerleikleurige bomenkruinen die je de aan ieder nieuw moment aangepaste krachten sturen...als jij je er maar voor openhoud...en er intensief...vanuit je vezels om vragen kunt.  Hier tintelen lichtjes vanop de bodem van verdriet, dat, wie?  ... weet van waar het komt en dat je logisch soms niet meer vatten kunt. Hier moet je beseffen dat je je moet compleet leegmaken kunnen, indien je de omgeving door jouw wil laten stromen.////onteigend in 2016…op moment van samenstelling teksten…wachtend op…afbraak ?

38. Hij had een beetje krullokken van zijn eigen              pagina  92

Als kind van een paar jaar, was het eind jaren vijftig in de eeuw met twee wereldoorlogen, mode van een krulijzer in het midden van boven op je hoofd te laten zetten, zodanig dat je een lange ronde krul op je hoofd had, in die nog heel deftige tijd een beetje een voorloper van het latere punkgedoe.  Ik kon daar absoluut niet mee lachen met hetgeen de vrouwengemeenschap in de familie met hem wou aanrichten, vluchtte weg wanneer er weer eens sprake was van zo een vijftien centimeter lange zwarte spelt met twee rijen ijzeren tandjes na wat gedraai met een kam op zijn hoofd te instaleren.  Ik hield toen al niet van fake en veel was inderdaad niet nodig omdat het er al was.  Zoals fruitkwekers en fruithandelaars die hun fruitkisten van etiketten met de naam van de fruitsoort en de diktemaat moesten voorzien, dat fruit sorteren, ook een totaal overbodige zaak voor de verwende consument die eigenlijk zelf het besproeien van fruit in het leven riep omdat het schoonheidsideaal van het product nu eenmaal geen schoonheidsfoutjes, appelpuistjes bijvoorbeeld meer duldde; men was er vies van, schrik om ergens ziek van te worden, de over properheid stond in zijn kinderschoenen.  Inentingen voor alles en nog wat, tot in het leger toe, wat ze eigenlijk als neveneffecten aanrichten, is een onontwarbaar modern taboe.  Vijf procent van de mensen was nog boer en tuinder, in een tijd dat er geen veestapels moesten worden verbrand, maar men een ziekte in de kleine stallen rustig kon laten uitzieken. De pastoors verklaarden de zinnen van ’ t leven van uit hun enig zaligmakende hoek en boek en de aandeelhouders trokken miljoenen mensen weg van de velden en steden, om een gigantische industrie op te bouwen, die iedereen eens even op een paar decennia van een auto, een wasmachine, een koelkast, radio’s en tv’s ging voorzien.  De drie eerste kan je indien nodig missen, indien je een prima openbaar vervoer hebt en alles kleinschalige wordt georganiseerd, de twee laatsten, soms zijn er wel goeie dingen op te horen of zien, maar een pak desinformatie, voor een stuk goedgemaakt door de kwaliteit op sommige zenders, kleinere politieke bladen en later, en sommige deelnemers aan sociale media.  Uit de dorpen zijn in die tijd ondertussen de kleine theatertjes verdwenen, het tv maken van die tijd.  Komen er nieuwe mensen in een dorp wonen, is’ t ook in de meeste gevallen geworden als diegenen die zich in een stad een isolement opleggen.  Bij het mijmeren over wat nu mijn 1051-ste woord ging worden van deze roman, (het woord ‘Bij’) dus, schoten me een reeks belevenissen uit het verleden te binnen, mijn afkomst, jeugdherinneringen en zo meer, dingen die ik in een al of niet nabij verleden eens geschreven had.  Zou ik ze even nalezen om tot op de dag van vandaag door iedereen welbegrepen kunnen verder te schrijven ? Welke waren de thema’s in mijn leven geweest naast van waar alle ellende in de wereld van afkomstig was op individueel of collectief vlak, op materieel en psychologisch gebied, op spiritueel gebied ook, een domein dat nog op de godsdiensten moest worden veroverd.  Want die hadden er in ’t verleden vaak een zootje van gemaakt en waren daar weer hier en daar weer op grote schaal weer mee herbegonnen.  Over hoe het leven via de fysica en chemie is ontstaan en hoe het tot de eerste cel leidde, die dank zij de energie van de afgestorven cellen tot een eerste vrouwelijke reproductiemethode kwamen, daar had ik honderden bladzijden over geschreven in iedere literaire stijl. Voorlopig zou ik het daar niet over hebben en wie er iets moest van weten moest ook maar bovenmatig met studeren aan de slag of zou mijn linken op het einde van deze roman en de verzamellink hier onder maar moeten raadplegen. 

Deze roman, in elke literaire stijl geschreven zal diegenen bereiken wiens tijd er voor gekomen is, hoopte ik stilletjes, net zoals in mijn leven alles zich ook op tijd aandiende, al leek het niet altijd zo.

39 Simpel als een stilstaand beeld in een emmer water  

Wanneer je een emmer water neerzet, zal je merken dat het spiegelbeeld daarin precies dronken ronddanst en altijd vertraagt tot dat ene moment van complete bewegingloze helderheid van zodra onder meer het evenwicht met de snelheid van de aarde rond de zon is bereikt. Op zo'n moment besef je het belang van helder denken.  Voorwaarde tot het verstaan van de essentie van helder denken is het doorheen de vaak woelige praktijk van allerhande bewegingen in het leven (zie het water in beweging), zo vaak mogelijk tot stilstand, tot rust geraken.  Vermijden van verstrikt te geraken in de over complexiteit van allerhande situatie, is ten zeerste aan te raden, maar wegens oorzaken in verleden en heden en hun bijna onvermijdelijke gevolgen in de toekomst; niet altijd even goed doenbaar.        Gelukkig volgt er op een these altijd een antithese en een synthese...wat zowel voor maatschappijen als personen in alle mogelijke relaties gelden kan. Dat allemaal met één bedoeling : dat iedereen de naar zijn omstandigheden dosis bewustzijn opdoet.  De hoeveelheid vrijheid die je in deze spirituele evoluties krijgt kan beperkt of zeer ruim zijn, naargelang de omstandigheden en het kunnen aanhouden van je innerlijke evenwicht dat je veel omleidingen kan besparen en je een waardevoller inzicht over de verhouding tussen plicht en vrijheid kan geven.    Een goed begrip van de details rond een bepaald gegeven, vertrekt altijd van innerlijk evenwicht en eenvoud...zo niet ga je worden platgewalst door de complexiteit.

pagina 93

40 De tekenen overleven hen.

Er was dat moment, onlangs; wijl ik buiten op mijn winterstoel zat. Een paar uur eerder had ik een gedicht over mijn vader ergens in een prozatekst gebruikt. Ik observeerde de natuur, de natte verkleurde eikenbladeren die in de kale boom op een ravennest waren blijven hangen. Ik streek enkele keren met mijn rechterhand over mijn linker. Een paar seconden later, realiseerde ik me dat onze ouwe dat vroeger ook deed. Zijn aanwezigheid was op zijn vroegere vorm na, net ietsje minder duidelijk present. Nu.

Net als een paar ochtenden terug, toen ik me de koffiegeur in de cabine van zijn camion op weg naar Duitsland herinnerde...zo ineens, zonder aanleiding. Gewoon maar om aan de eenheid in verscheidenheid te herinneren, aan het verhaal dat samen met het leven, toen het net boven het niets uit, aan zijn tocht begon.  Het leek net of de diversiteit van wezens voortdurend wordt uitgebreid naarmate het theaterstuk van het leven andere personages nodig heeft. En toch zijn we aan dezelfde scenarioregels gebonden. 

41 Leren beseffen wat de geest is

Je hebt zo van die documentaires over de totstandkoming van biologisch leven. Als je dan ziet en aanvoelt hoe door het niet niets willen zijn (een ruimte groter of gelijk aan nul kan niet bestaan, en dan volgt er een explosie à la big bang) door onzichtbare straling, geest als het ware, het eerste atoom werd geschapen...dan snap je de symboliek daar wel van, het leven moet het niet van onzin en gebrek aan inhoud hebben. De reis ging verder naar de molecule, al gecompliceerder, de planeten, het tot stand komen van toestanden op planeten, waarbij het ontstaan van de cel mogelijk werd en zo verder tot ons. De kosmos boven je hoofd, dat is dus ook al duidelijk familie van ons, dat zijn wij voor een stuk ook. In feite kan je de stof ook al bezield noemen dus en de ei (eicel), kwam voor de kip. Het zou wel eens best mogelijk kunnen zijn dat de kosmos binnen afschrikwekkende tijd (gewoon weer eens?) in mekaar klapt en er op het randje van niets weer een nieuwe big bang cyclus begint...en alles van voor af aan weer begint...op basis van alle  energie die er voorafgaandelijk bestond. Heerlijke gedachte, niet, of vindt U  meer zin of troost in de klassieke vorm van reïncarnatie, waarin U of delen van U of combinaties van geaardheden van zijn, niet zo lang moeten wachten op een enigszins verwante verschijning van het wezen dat U nu bent ? Gissing natuurlijk, maar zo komen we toch een stukje korter bij de geest van het zijn.

Dichter bij de ziel komen omhelst andere dingen, figuurlijk en ook letterlijk soms. Door het leven met de anderen kom je daar de hele dag mee in contact, soms oppervlakkig, bij wijlen dieper. Misschien hebben dingen als levenslust, goedheid, blijheid, opgewektheid, solidariteit al van bij het begin van de vorming van de kosmos bestaan onder de vorm van de straling die toen vrijkwam...tegelijk met hebzucht, arrogantie, zwaarmoedigheid en nog andere om te polen wezenskenmerken. Wie weet wilden ze door het ontstaan van het biologische leven gewoon eens van kostuumpje veranderen en aan theater gaan doen. Als het zo zou zitten, zijn die symbolische wezenskenmerken er wel in geslaagd om tot op vandaag en wie weet nog hoe lang verder, voor de nodige ongelofelijke scenario's te zorgen. Of het nu gaat om relaties tussen mensen of gemeenschappen, we komen van ver en alles lijkt wel te culmineren in het NU, naar een happy-end of nog wat meer drama toe.

Je hoeft natuurlijk niet te vertrekken van de ontstaansgeschiedenis of de ruimte indien je je meer wil bewust zijn van wat de geest is. Dichter bij de ziel van je medemensen geraken, maar eerst en vooral je eigen 'zijn' verstaan, gaat ook. Gebeurtenissen, gesprekken, beschouwingen, ogentaal...allemaal aanleidingen en voertuigen daarvoor. 

42 Naar de kern van het wezenlijke

Geloof, modernere versie.  Een mens kan veel inzicht verwerven in zijn leven, tenminste als je daar voor openstaat. Je kan de ontstaansgeschiedenis van het biologische leven bestuderen, de geschiedenis van de politiek, de evolutie van de mens als psychologisch handelend wezen. Je kan dat in kunst omzetten als je wil. Het wezenlijke echter, leven en dood en het waarom ervan, blijft het moeilijkst om uit te drukken. We zouden eigenlijk op wetenschappelijke basis wel eens oneindig zouden kunnen zijn, binnen bepaalde limieten en tijdsintervallen die niet zozeer met de klassieke reïncarnatie te maken hebben. Je zal hier tal van essays daarover vinden, maar je hebt waarschijnlijk de tijd en de energie er niet voor om ze te lezen.

Hetgeen ik hier wil naar voorschuiven, heeft ook te maken met een stem te geven aan eenieder die niet via de klassieke religies aan geloven toekomt. 'Relier', het Franse woord voor 'verbinden', 'religie', wil toch ook zeggen van al die domeinen 'filosofie', 'wetenschap' 'psychologie'...te verbinden met het spirituele denken en ook aanvoelen...want dat staat nog het dichtst bij het dagelijkse leven, maar het gaat hier soms om hele vluchtige momenten, indrukken, aanvoelen die de kern van het wezenlijke benaderen, namelijk de medemens zelf. De mensen rondom ons. De oude man of vrouw met wie je midden hun lijden al eens over vergankelijkheid durft praten. De jongeren naar wie je moet luisteren en met wie je in dialoog kan treden, om die zeldzame momenten dat we niet door de bijkomstige dagelijkse dingen opgeslorpt worden, ze voorzichtig en kordaat raad leren geven, na rijp beraad. Hun aller evolutie aanvoelen en weten waar dat jij daar ergens in staat en wat je daar staat te doen. De voorgeschiedenis van ons allen en de domino's die we zelf in beweging brachten, maken dit makkelijker voor de één dan voor de ander, al staan de sterkste schouders vaak in de moeilijkste situaties.

Op zo een momenten midden mensen, kan je toch moeilijk afkomen met de klassieke religieuze dingen zoals 'de Here zei dit of dat' en al van die zaken waarvan de huidige liturgie in de kerken zich bediend en waarmee ze de meerderheid van de mensen van zich vervreemd. Wat niet wil zeggen dat ik sommige teksten van oude religieuze schrijvers niet waardeer.

Maar we moeten weer meer leren communiceren met mekaar. Zeggen wat ons in de andere stoort zowel als wat we op prijs stellen. Mekaar verhalen durven vertellen, al is het soms niet makkelijk om persoonlijke dingen aan te kaarten. Ik weet het, soms is dat niet echt nodig om te diep te graven en blijven de pijnen best onder een laagje aarde, waar ze als compost dienen, maar op sommige momenten moet je als mensen een stukje van mekaar durven prijsgeven.

Voor iedereen komt de dag dat hij of zij heengaat en dat is de kern van het wezenlijke, ‘sterft’ de graankorrel en ontkiemt er een nieuw leven...onder één van de vormen en voorwaarden die ik in eerdere essays probeerde te beschrijven ? Het is al wat te eenvoudig om te geloven in een hemel of een wedergeboorte op z'n Indisch ingeschat...allemaal aanlokkelijk...maar zijn we gewoon geen vervolg op al hetgeen waar die voor ons leefden mee bezig waren en wij ergens daardoor nog zijn ? Dat is pas realistisch karma zou ik zeggen.        We zijn voortdurend aanvulling...en hoe we dat invullen, wel soms kunnen we niet anders dan zus of zo, omdat het leven vooral niet iets individueel is, maar een samenspel...en daar moet je in leren aanvoelen, welke rol je vervult. Met vallen en opstaan. Met begrijpen, vergeven en doorgaan. Hopen en geloven in het positieve, het oneindige en veel meer. Bovenmenselijk leren liefhebben.

43 Zegen het nieuwe jaar ook zelf.  pagina 94

Evenwicht op een bevroren spiegel. De massa kleurrijke bladeren naar de bodem gezakt. Nog maanden en het stuifmeel zal weer drijven. Wijl vogels hun nesten weer zullen bewonen in groen. Ondertussen mijn kachel met het dode hout stoken.

Wachtend in de hut, op bezoek van 't internet.

Wezenlijke ontmoetingen, ook in 't niet virtuele.

't Beste in 't nieuwe jaar vol van weer zingeving.

In al zijn verschijningen en linken. Dankbaar en sterkte behoudend.

Elkaar, mekaar, graag blijven zien…

44.Liefhebben, in platonische zin, los van de volledige liefdesrelatie die je met iemand hebt : buren, famillie, kennissen, vrienden, mekaar een warm hart toedragen...de diepten van begrip leren doorgronden, zonder slaaf van iemands 'loeten' te worden.....vandaaruit naar beleving van filosofie, cultuur, politieke stellingnamen, solidariteit toe, over de regio's en landsgrenzen....in deze wereld die georganiseerd is op economie die maar moeten blijven groeien opdat iedereen een inkomen zou hebben...een maatschappij zou moeten gestoeld zijn op het leren begrijpen waarom wij hier met z'n allen rondlopen, over de dood heen...

45. Aan onze Depressieve medemensen

Elk van jullie is een enkeling op zoek te midden van.

Niemand werpt een steen, die tijden zijn voor de meesten van ons voorbij.

Hoe iemand helpen een ritme te vinden dat bij hem haar past, terug méér in iemand te zien dan klachten, chemie en pillen ? Dat de andere ook weer kunnen laten voelen ?

Hoe het onverwerkte verleden kunnen helpen afsluiten ? Het heden niet als een ‘schuldig zijn aan’ aanvaarden, maar als een rol van jouw in het grotere spel om je heen. Tekortkomingen aan anderen niet verwijten, tekortkomingen van anderen met begrip doorzien.

Was de waarheid die je al of niet voor echt hield, verwarring, leugen of deed het echt pijn ?

Smijt die pillen toch maar beter weg ? Als ze al niet het zinnelijke onderdrukken, dan wel misschien het lied van de ziel die durven wil en niet onder het peil van de inactieve soort van berusting wegzakken wil.

Waar zitten ze ergens, de pijnen, te diep of zwaar om alleen te dragen misschien...als men daardoor jou nog verdragen kan.

Tegen dat soort pijnen, helpen geen pillen...ze doen misschien tijdelijk goed en brengen je hoofd tot rust...tijdelijk, terwijl je weet dat je je sust.

Wat is dat nu, wat je echt niet meer weten moet ?

Bang van hoe je omgeving reageert, reageer je nog nauwelijks op je omgeving, dan meer, dan minder en dan weer teveel.

Je verwaarloost het gezonde eten en de frisse lucht, het ervaren van wat stilte, toch ook al niet ?

Je hebt toch al het gene waar een mens zich voor interesseren kan, toch ook al niet opgegeven ?

Niets zegt je nog iets, maar beetje bij beetje wordt je lomp in dingen, terwijl je dat niet bent.

Maar, begrijp wel dat er nog begrip is rond je, begrip dat niet mee het zware in wil. We zagen je toch nooit bijvoorbeeld een drankflesje op de openbare kieperen, zo lomp en zo ongelovig in de zin der dingen, wil je echt niet worden.  Daarvoor heb je gelukkig nog een voorraad trots. Ontdek hem en je kan er aan beginnen.

Los van relaties waar je het moeilijk mee had...de uitdaging niet zag of onderschatte. De onbekende man of vrouw naast je, de eens bekende, ontkende of de niet voldoende gekende... . Zoek de zin en werp de onzin overboord, ook na het kwetsen van de waarheid en het moment waar je ontdekt dat je best andere lagen in je zelf aanboort...anderen op een andere manier aanhoort.

Blijf in de perioden van opklaring geloven en er naar verlangen !

En bedankt er voor ! (ps. we dragen allemaal wel een zekere depri-graad mee)

pagina 95

46. God zij dank, ‘god’, dat zijn de anderen

De anderen. Zoveel tegen gezegd al. Zovelen gelinkt, zoveel te zeggen, onvoldoende gehoord.  Laat ze soms maar zelf spreken.

Vrienden, vriendinnen , zijn en haar-dimensies, kennissen, regeerders, onderdanen, jaknikkers, tegengewicht. De anderen.

Door sommigen verwekt, anderen door jezelf. Familie.  De anderen.  Hun pijnen, frustraties, gloed en willen weten,  dan weer niet.

De anderen.  Hun kwaaltjes, hun pillen hun ouder worden. Hoelang valt 'dood' eigenlijk buiten te houden bij leven ?

De anderen,  het beste in hen zelf dat zo verblijden kan. Hun aanvullingen, nodig als brood, onuitstaanbaar soms.

De anderen.  Wij, hebben alleen ons eigen gezelschap in feite. Reizigers doorheen al zo lang en soms teveel, telkens overwonnen.  De anderen,  wijsheid, fijngevoeligheid met onaf verweven. De anderen,  gedomineerd door de ideologie van de productie om de winst. De anderen, opgedeeld in kasten die mekaar leerden mijden. De anderen   die mekaar dan toch weer opzoeken en vinden voor iets grootser. Solidariteit, uitwisseling van menselijke gevoelens, samen perfectie. De anderen,  zieleroerselen, verhalen verdrongen en opduikend. De anderen,  mekaars sadisten, masochistisch bij wijlen. De anderen,  werktuigen der evolutie naar meer bewustzijn. Met Mekaars geduld bergen en  ravijnen en vlakten van liefde lerend. Inzichten, te weinig van belang,…bang ? De anderen,  de stilte van het parcours meer of minder genegen dan het lawaai in het zijn.  Een Teveel of Te weinig, opvullen en aanvullen met niets. Het niets, de grootste duivel...telkens weer verjaagd door om het even wat van...zin. Zijn. De anderen, kwelduivels en engelen in hun enige, menselijke gedaante. De anderen,  geven en nemen, vergeven en van doorgaan tot stoppen, veranderen. De anderen Octaaf 07/07/2009 dinsdag, bij  weinig zon

47. Morgen kan ze er niet meer zijn Ze is nog van de jaren twintig vorige eeuw en deze van deze eeuw, zal ze niet meer beleven. Een geheugen dat haar zelden in de steek laat. Tal van mensen en voorvallen, lotgevallen, weet ze aan haar eigen prognose qua vooruitzichten te koppelen.  Zelf heeft ze die minder. Ieder kent zo wel iemand, hard labeur, kinderen grootbrengen en dan nog zorgen voor tal van ouderen en een eenzaam familielid.                  Nu wordt ze zelf door haar kinderen verzorgd.  Na een evolutie van alles nog zelf beredderen, komt het trager stappen, dan het ding met vier wieltjes, waar ze achter liep, ‘loopkarretje’ heet zo iets waarschijnlijk.  Uiteindelijk de rolstoel waar ze nu in zit. Vroeger kon je ze nog meenemen voor een uitstapje met pannenkoeken als kers op de taart. Ook dat is voorbij.      Nu ze meer en meer frequent vecht tegen pijnen als daar zijn, die vanuit de heupen, en steeds talrijker  andere plaatsen. Het wachten op de volgende fase moet benauwend voor haar zijn. Niet meer zelf kunnen rechtstaan, pijn hebben als ze rechtgehouden wordt bij het op de pot gaan en het wassen. Als je ze ziet indommelen van de rust die ze door pijnstillers heeft en haar hoofd de tafel niet wil raken, ja, dan vraag je je af, waarom een leven op zo’n zware manier moet eindigen.  Haar mimiek kan door de pijn heen soms terug heel alert en blij worden en dan zegt ze de leuke dingen van vroeger weer of dan wordt ze ernstiger en geeft een nuchtere, niet idealistische kijk op toestanden.  Blij kan ze zijn als je de kol van haar hemd goed schikt of als je ze overhaalt om een bonbon of een ijsje met je te delen of het alles overrompelende wereldnieuws een beetje eenvoudiger voor haar maakt en corrigeert, positieve vooruitzichten stelt, aantoont dat de wereld niet naar de bliksem hoeft te gaan. Maar dat nieuws, dat grote domme nieuws over banken en oorlogen en bommen die , door wie eigenlijk geleid, ontploffen, zogezegd omdat er vliegtuigen in torens vliegen…vervaagd gelukkig in haar geest als ze de gewone mensen op ‘man bij hond’-tv ziet. Mensen zoals zij, afhankelijk  geworden, het einde, vraag ik me af, in sommige gevallen verwelkomend.        Dat grote domme nieuws dat verdwijnt als de kinderen en kleinkinderen en buren met het gewone nieuws komen en zij er niet uitgesproken, haar ervaring met bijna zestig jaar dezelfde partner tegenover stelt.  Andere tijden andere mensen.  Oordelen doe je die dingen op de duur niet meer, alleen proberen begrijpen van waar ze komen, je afvragen wat er in welk verhaal vermeden worden kon …als dat al mogelijk zou zijn…ook nog eens. Je afvragen in hoeverre beslissingen op kruispunten niet teveel ingegeven waren door de wereld buiten en minder vanuit het ‘eigen’.  Je afvragen tot hoever iemands vrije wil eigenlijk reikt.

 Ieder verhaal is een ander verhaal, onderhevig aan dezelfde wetmatigheden, maar vaak met andere voorgeschiedenissen, die zich herhalen en in de loop van hun evolutie de tegenstrijdige en gelijkgestemde personages in het leven roepen…en ja, ook die polen kunnen in de loop van verhalen wisselen.  Nee, stokoud vrouwke, de wereld is vooral gek als het om centen en bezitten gaat en ik weet het, ook mensen kunnen mekaar tot gekte drijven…als ze het zware niet overwegend licht maken kunnen. Eén van de verschillen met vroeger, is dat men het daar vroeger allemaal weinig over had.

pagina 96

48 .Het verdriet om zijn broer

Hij werkt in weer en wind tussen de fruitbomen.

Klein, breed, werkershanden aan zijn lijf.

Plant bomen op de akkers van voordien.

Zet er staken, spant er draad en snoeit.

Geniet van de bloesems, dunt om te laten dikken.

Besproeit, bemest, maait en dan de boekhouding nog.

Tussen de bedrijven rondom 't Boeckhout.

Plukt en stockeert en koelt zijn opbrengst.

Kisten klaarmaken voor transport, sorteren.

Vervoer naar de veiling.

Familie mobiliseren als broodnodige hulp.

Hij praat op een hele zachte stille toon,

warm contrast met zijn ruwe uiterlijk.

Plots zie ik hem staan naast de open kist van zijn broer.

Met tranen in zijn ogen.

Nee, niemand verdient zo lang vechten tegen een vreselijke ziekte.

Waar zijn die ravottende jongens van vroeger ?

Naasten kunnen ze de droeve dingen van zich afzetten ?

Echt slijten doen ze niet.

Dichter bij de ziel komen doet soms té pijn.

Op andere momenten kan het heerlijk zijn.

Coeckelberghs Octaaf

49. Je ziel zit ook bij wie je ze gaf, geeft, zult geven

Wie ben ik ?

Heb je er al een idee over ?

Een samenstelling van vergane zielen .

Waarin je echte eigenheid moet domineren.

Wie gaf je je ziel ?

Een deel ervan om in te werken met een doel.

Dat ook die andere als aanvulling zocht.

Van wie kreeg je ook een belangrijk stuk ?

Aan wie wil ze ook biologisch doorgeven ?

Van wie kregen we ze ?

Welke zijn , over één leven heen, de rode en blauwe draden in de levensverhalen ?

Midden het economische, dat andere verhaal.

Over wat eigenlijk die andere zinnen van 't leven zijn ?

Menselijkheid leren beleven, doorgeven.

Niet buigen voor de pijn.

50. Spreken met ouderen

Het leven moet niet beleefd worden als een wachtkamer vóór de dood.  Als je het vaak met zieke ouderen over een eventueel nakend heengaan hebt en ze onder meer vertelt van die mensen die al klinisch dood zijn geweest en terug werden geanimeerd en dan met verhalen komen over hoe ze hun eigen zagen liggen en de al of niet bekenden en de lichtwereld aan de andere kant, lijken ze vaak niet te geloven dat er een andere kant zou kunnen bestaan. Ze hebben soms te veel meegemaakt of fysisch geleden en interpreteren het lijden in de wereld als iets wat 'God' niet zou toelaten. Voor mensen met een meer wetenschappelijk gebaseerd geloof in het onvergankelijke van energie, hoeft dit geen beletsel te zijn om de mogelijkheid van onvergankelijkheid zoals in de na de dood ervaringen (en weer terug) beschreven, open te houden.  Mensen die moeite hebben met het ontwarren van waarom hun leven hun leven was, lijken pessimistischer dan anderen in deze materie. Inderdaad, in deze ‘materie’.

51. Celibaat en andere praat

Mensen, sommigen hebben al eens de nood om rond de hete bij van taboe onderwerpen heen te praten.  Seksualiteit vooral, is een 'heet' hangijzer. Over welke soort van lichamelijke gevoelsbeleving hebben we het dan ?  Is het niet menselijker om bij de redenen voor het homo of hetero zijn stil te staan en leren dieper in de ziel te kijken, dan louter te 'veroordelen' ? Moeten mensen die met de evolutie van de ziel begaan zijn, niet eerder leren 'kijken', 'voelen' naar de evolutie van de seksualiteit, van louter een instinktachtig beleefde uitlaatklep naar een extra gevoelen van aanwezig zijn met mekaar in functie van het zoeken naar jezelf en het waarom van de eenheid met een andere ? Zoiets als kunstschaatsen op het ijs...alleen is al mooi, met twee nog mooier, ingewikkelder ook.

Zouden er meer roepingen zijn in de kerken der gekende religies indien de bedienaars er van mochten trouwen ? In sommige religies mag dat en ook daar blijkt er een steeds groter wordend tekort aan priesters te zijn. Wordt het niet stillaan de hoogste tijd om geloven en religie ook onder andere invalshoeken te bekijken... psychologische, wetenschappelijke, filosofische ?  Misschien zijn er wel evenveel 'gelovers' in het leven zelf onder gescheiden mensen dan onder hen die het geluk of ongeluk hebben nog met mekaar te leven.  Belonen en straffen lijken we mekaar al genoeg in dit leven aan te doen, de rest is  giswerk en afwachten.        Hoe leg je dat aan moderne mensen uit : in de hemel mogen de getrouwde mensen rijstpap eten en alle 'overspelige' moeten de afwas doen misschien ?

pagina 97

52. They said he would send us the holy spirit. In many ways I tried to approach a number of fundamental things. The creation of cosmos due to the fact that something smaller or equal to nothing cannot exist. When meaningless is approached, pressure mounts and like the big bang explodes. That’s why everything has a meaning. Nihilism is a contradiction. Sense could not be stopped.  The voyage from radiation towards the first atom and cell and from then onwards towards us, the creation of the unique circumstances where this could happen, no, no lucky coincidence. Everything serves a purpose and nothing wants to become or can become meaningless. That’s why society is in evolution, trying to move away from the decadence of the worn out, towards more fulfillment in the new end. It might be a possibility that we do not take our chance and make a happy end of it all during this big bang cycle…just like we as individual, emotional beings sometimes desire to have more than one life to get the complete picture of who we are. I contributed a lot of essays to raise enthusiasm about these things (mainly in Dutch).  All objective philosophical questions can be solved with science and history and you can find a lot of wonder and joie in it…a pity few people try.   

The subjective site of it all, the psychological reasons, the making sense of it all…well, one needs more to try to understand it and bring it over…by life itself and by culture, one can succeed. But still a lot of ‘the holy spirit’ of it all becomes clear by those strange kind of special energy, of ‘intuition’-like features…which aren’t as much a mystery, but a kind of energy that can trick you, but you cannot trick it back.  This is no appeal to push logic and reason aside when one is dealing with rather sometimes irrational things as life and dead. One’s life is interconnected with others and sometimes it is not so easy to understand ‘why this is all happening to us’.  There’s a structure in everything from a cell to an apple, and you name it. A lot has been invested to make life possible. We see and hear…and so on and still we manage to feel unhappy.  We have a problem with considering all those beautiful things in nature as a unity, as seeing it as a part of us, part of the same adventure. Our sun is 5 billion years old and within another 5 billion years it will be over.  Just a little more a dark spot in the milky way.  Even the universe starts over and over again, like a day follows night…so, what are we afraid of…of death????

We often get to depressed to feel good. We cannot afford to pity ourselves or others…we must purchase our inner strength in a way that we do not bother others to much. Good will is of essence, but can put you in a lot of trouble…and in times of trouble one often must persist, alone if necessary, to be able to understand afterwards why you had to go through the whole process. Often the answer is that it was because it was necessary to play a positive role in the life of others…but often in another way, by other means. You can long for compassion, comfort in certain periods in your life. But it’s better to rest and think things over and get a hold of yourself. To try to find out what you really are good in and act. There is a lot where one can be good in : let those who know how to offer compassion, compassionate, let the writers write, let the workers work instead of putting them without a job or taking too much of their time for educating the philosophical part of themselves. Find joy.    Do not be greedy, jealous or do not be bothered with other kinds of fear. Venin starts with thinking that you are beautiful and you miss a lot…whilst ignoring true beauty…the fruit of contemplation. We were put on a wonderful stage and we still don’t understand why…how can we take real pleasure in it, not understanding the whole picture ? Insight dictates our live, but we often fail to see.  It can take quite a while before one has experienced all from every side to get the whole picture.   Do good.

53  raadpleeg mijn overzichten van filosofie en geschiedenis

54 Ach ja , de liefde : onuitgegeven roman

55  lees ook mijn Kortverhalen

56. Vliegen zonder vleugels

Voor diegenen die al eens vogelpik spelen is het duidelijk dat een pijltje zonder vleugels, dat je daar niet ver mee geraakt, het verliest op de duur van pure zelfontwaarding zijn punt, als ware het niet meer fier een pijltje te zijn.  Zo ook een mens die het leven maar absurd en dom en zonder reden vindt, zal zonder de tegenkwaliteiten die nodig zijn om in het leven te geloven en er zin in te vinden; zo ook riskeert die mens om ook zijn vleugels kwijt te raken en de doelen die hij zich in het leven stelt, te missen.   Tot in de kleinste dingen des dages kom je soms aanleidingen tegen om een filosofische metafoor (vergelijking) op te bouwen. Je vindt bijvoorbeeld een kaars van de één of andere communie van één van de gasten.  Heel je leven wil je al overdragen dat geloven, buiten wat godsdiensten er soms terecht of onterecht van zeggen, in heel veel kan gevonden worden en dat je dat niet alleen in daden literair, maar ook qua allerhande menslievendheid kan uitdrukken.  Een man die dit op een speciale manier probeerde was Phil Bosmans.  Vóór zijn tijd hing in vele gezinnen aan de muur “ hij die werkt voor vrouw en kind en door hen wordt bemind, ’t is vader”…de spreuken van de bond zonder naam hangen inmiddels in tienduizenden woningen.  

57. Genetische wijsheid                  pagina  98     

Genetische wijsheid zet mensen op weg naar mekaar om onafgewerkte dingen uit het verleden in het nu tot rijpheid te laten komen, zodanig dat de onvoltooide verhalen van de voorouders hun voltooiing vinden als genetische wijsheid, weer wijzer geworden.  Soms stoppen verhalen wegens volbracht of ten einde inspiratie.  Je kan veel uitleggen, maar het komt in feite voor een groot stuk neer om te weten wat het leven en de liefde inhoudt, welke schade negatieve emoties kunnen veroorzaken voor meer positieve wegen worden gevonden.  Een mens moet steeds meer capabel worden om  te leren observeren wat er in het nu gebeurd.  Eenmaal je het verleden snapt en veel kennis en wijsheid hebt opgedaan, sta je stabieler in het nu.

58. Telepathie

Elke dag is er vol mee.  Onafgebroken lijken dingen, gebeurtenissen, woorden te worden voorbereid via het netwerk van eenieder die met mekaar is verbonden.  Als je bewustzijn op een hoog peil is, niet verstoord door negatieve emoties, maar ook niet euforisch; vallen er vele maskers en kan je mits voldoende rationaliteit in je waarnemingen en kennis en wijsheid over dingen, structuren en mensen; er op betrouwend dat je in evenwicht je subjectieve indrukken kan betrouwen, kort bij de eigenlijke aard van iemand komen.   Maskers vallen dan, niet alleen op individueel vlak, maar ook qua de mens onder zijn sociale verschijningen in groepsverband, politieke drijfveren worden duidelijker bijvoorbeeld.  Men leert de pijn en angst van anderen doorzien, hun hoop gelukkig ook.  Je moet er jezelf ook voor overwonnen hebben.  Leren kijken op een evenwichtige, strenge doch ook soms gedogende en soms genadevolle manier, goedhartig maar ook goedhardtig…kan dingen veranderen zonder dat je echt op klassieke manieren ingrijpt.

59. Weer tussen het vorige schrijven en dat van nu

“’Binnen een exact aantal mensentijd, (seconden, minuten enz), kunnen er enorme hoeveelheden meer of mindere spirituele verschuivingen zitten; in een fractie van een seconde kan je even veel duidelijk worden als je dat op een maand kunt om het simpeler te stellen”’.  Drie aanhalingstekens, daar heb je ‘het’ weer, die nog het één en ander over de rest van de maand kwijt wil. ‘Het’ wil me absoluut steeds maar weer op het pad van het paranormale terug brengen. “’Je weet toch wel die dag dat de stichter van de Bond zonder Naam stierf en je dat nog niet wist en je te gast was bij een vriendin en het kaartje van de bond zonder naam boven de kalender ervan naar beneden viel en tussen de muur en het verwarmingselement inschoof…wat er toen opstond realiseerde je je eerst een week later “de kunst van het loslaten”, alhoewel je die namiddag zijn dood vernam.  Het kan toch niet toevallig zijn, jullie beiden die al 17 jaar reclame maken voor dergelijke spreuken, ze hangen op jullie beider kamers en eigenlijk door jullie schrijven en contacten zijn jullie ook intensief met dergelijke zinnen over levenshoudingen bezig, het kan toch geen toeval zijn dat dat allemaal gebeurde in de voormiddag van zijn sterven ? “’  

°Wat doe je° sms-te iemand me.  Misschien leuk om voortaan in romans het °symbool te gebruiken voor mensen die digitaal met iets op de proppen komen.  Maar eens proberen van kort te antwoorden, wat ik ook deed, maar in het  lang kwam het hier op neer .  “Ik probeer  na  mijn reis in afwisselend mijn stenen huis en ergens onderweg te schrijven;  over waarom ik geloof, ondanks de moeilijkheden in de wereld en tussen mensen; de persoonlijke uitdagingen van vroeger en nu en dewelke er in de toekomst nog voor de deur staan.  Met om me heen een koud buiten en een leeg gevoel van te veel lichamelijk gemis in de tweede chakra …het vrouwelijke aanvoelen ontbreekt voor een stuk  als inspiratie voedend onderdeel van mijn lyrische kunnen, dus sorry voor dit soort van eerder zakelijker stijl Lotus. “’Lot dus”’.  ‘Het’ moest er zich natuurlijk weer kunnen tussen wringen. “’Weer iemand die op een bepaalde manier aan een andere man gebonden is en niet vrij is, snap je het nu nog niet, niet op antwoorden; je woorden maken haar verliefder en voor je het weet verval je in het toegeven aan lichamelijk gemis zoals met Lotus een paar keer in de lente vorig jaar en een paar keer in de zomer met Gypsy die afhaakte na wat geflirt met een vriendin van haar in de herfst  ,  in plaats van op de ware te wachten.”’  “Bestaat die ware wel ‘het’”, vroeg ik ‘het’”.  “’Die kans heb je al dikwijls laten voorbijgaan”’ repliceerde ‘het’…en ik die dacht dat de dames altijd uiteindelijk  de boot afhielden.*(loving life is the greatest art, living together as well).

Wat kunnen ‘we’ daar samen uit besluiten ‘het’ ?

Hoe wijzer men wordt en hoe meer levenservaring, des te meer kan men de positieve lijnen van de negatieve lijnen onderscheiden,  hoe ze mekaar aanvullen, maar tegelijk ook ‘zien’ of iets  te laat is of niet.  Van veel zijn mensen zich niet bewust, zowel zaten ze met een soort permanente drang om alles en iedereen te willen veranderen…zowel op sociaal als persoonlijk vlak…dus kabbelt alles verder met hier en daar een waterval of minder.  Is niet alles gewoon een heimwee naar de rust van het worden dat in de passievrucht bij uitstek begint ? Een verlangen naar eeuwige jeugd ook en de cyclus van het hele leven zelf niet begrijpen ?  Een voorbeeld op het sociale vlak, een deel van de massa verafgood de sportgoden die miljoenen verdienen…zij aanvaarden de ideologische bovenbouw van de burgerlijke samenleving.  Ter herinnering, voor de burgerij had de adel het voor het zeggen, alhoewel de proleten van nu toch al een inhaalbeweging achter de rug hebben.   Een voorbeeld op het persoonlijke vlak : sommige mensen dienen als go betweens om verhaallijnen tussen anderen weer laten aaneen te sluiten.  Zo was ik onlangs op een letterfeest met dichters en zangers, waar vooral de enkele niet nihilisme geneigden me aanspraken.  Maar later misschien meer daarover, want er hangen te veel verhalen van het vroeger en nu van anderen aan vast… en die kan ik hier onmogelijk gaan samenvatten.  Het is misschien wel (natuurlijk is het zo) op aangeven van ‘het’ dat ik wel het daar beleefde voorbeeld van wat ‘het’ gedachtentransformatie  noemt, even schets.  Ik had afgesproken met een paar enkele kennissen om hen op het letterfeest te ontmoeten.  Op een bepaald moment hekelde ik het pessimisme van een paar nihilisten zodanig dat ik tegen een vriend zei van : “zo kan je hier ook de prijslijst uit het café van het cultureel centrum hier aflezen (wat ik wel degelijk begon te doen), en zeggen dat het poëzie is)”.  Er waren maar enkele mensen aanwezig toen in het café, (er waren continu optredens bezig in aanpalende zalen en zaaltjes).  Een uur later komt daar toch in het café als inleiding op zijn speech de drankkaart van het café aflezen zeker ! ‘Het’ informeerde me dat dat kwam omdat ik naar zijn optreden was gaan zien en horen en gewoon daardoor ergens op de punten van zijn gemis had contact gemaakt met wezenlijke dingen in hem, waardoor de gedachtenoverdracht van het beschouwen van de prijslijst als een te lezen gedicht kon doorgaan.   Weer niks om tegen andere mensen te vertellen en bovendien, het werkt allemaal veel subtieler.  Je kan wel wensen dat er van alles positiefs gebeurt (het tegendeel werkt toch in je nadeel en een groot deel van de mensen kan dit gewoon niet gelukkig); maar het is een hogere energie  die de dingen en mensen bij mekaar brengt, gebeurtenissen en woorden doet ontstaan, krachtsverhoudingen en al wat je kan bedenken.  En het is niet omdat dit blad niet gevuld is, denk ik soms als ik op een dagboekbladzijde kijk, dat het daarom geen intense dag was.  Een samenzijn bijvoorbeeld buiten mijn gebruikelijke alleen-zijn of een dag met vele praktisch te regelen dingen die ook al onderdeel zijn van de processen die ik tot nu toe kwam te beschrijven.  Maar wat echt goedgoedgoed doet, mistte ik ook gisteren, nee niet vandaag, zonder dat het opviel eigenlijk, zo ongewoon kan men het worden, zeker als men op te veel domeinen bezig is, zoals deze klavierheer.  Het was ook een stakingsdag vandaag, oh wat heb ik daar vooral tot in een niet ver verleden veel over geschreven. *.  Altijd maar over het waarom van krachtsverhoudingen en de toestand van evoluties, maar op het sociale vlak dan.  Heden ten dage interesseer ik meer voor zo van die gedachten van ‘het’ onlangs : “’Dementie is ook door genetische verhaallijnen te overwinnen, zodanig dat een bepaald stuk van het wezen uiteindelijk vreedzaam in rust en kennis overgaat”’.   En zo een gedachte van hem komt dan na een droomanalyse ’s morgens nog wat sluimerend in bed, met de blik toevallig op de lichtstralen die door de blikken trommel met rijstwafels wordt weerkaatst, licht van de zon om de hoek in het oosten, een zon nog niet voor het raam, ook aangekondigd door een eens degelijk door mij opgeblonken glas dat er voor stond.  Maar die momenten kiezen ook niet altijd een dergelijke tot het lyrische neigend ‘ogenblik’, het kan ook gewoon bij het patatten schillen.  Waarover vandaag nog schrijven ?  Over de evolutie van het geluk in driehoeken (maar dat is niet mijn idee), ben meer in voor het beleven zelf van het leven voor de moment…de buitenwereld trekt weer !  Vergat ik in de januarimaand nog belangrijke anekdoten te verhalen ? Tuurlijk.  Zal wel eens van pas komen via een flash back.  Donderdag 2 februari 2012

60. Dennenwezens in de sneeuw                  pagina 99

2 Grote mastodonten.  Van elk een andere soort en toch boom, mooi is dat aan ’t leven.  Mijn raam even wagenwijd open, de nacht en de eerste grote witte stilte van het jaar overvalt me.  Ik snuif alles diep binnen in mij en voel verwantschap in een oneindige stilte waar een paar uur eerder nog een uil door vloog.  In een oogwenk meen ik deze pracht te begrijpen en geniet  ten volle van het eindeloze mysterie van het zijn en alle vragen daarachter, op dit gegeven nu in een lange reeks waarbij puur bewustzijn als dit vaak vertroebeld wordt.  Nu de wit bezwangerde bomen wel in dialoog met me willen gaan, lijkt het als of ze gewoon willen zeggen wat ik zo net beschreef.  Even geen vragen of antwoorden meer, alles laten stromen, observeren; luisteren naar delen’ zijn ‘die ook nog gezuiverd willen worden, zoals bomen doen met lucht en mensen met mensen op de paden die hen scheiden en verenigen.

61. Symbolische fantasieën

Je kan alle dagen luisteren naar het weerbericht en na een paar weken keihard vriezen, blij zijn dat de temperaturen zachter worden en ineens denken ‘de lente kondigt zich aan’; al is het nog maar half februari en schijnt de zon, uren later kan het weer winter zijn; alsof mens en weer en alle geest totaal onverwacht bochten kunnen maken. ..tegen de tendens van het lineaire denken in…nee, wacht het weer maar dag na dag af…het zal geen zomer zijn tot 21 december. De eigenlijke betekenis van ‘bidden’ : je eigen innerlijke analyse van dingen van de zielswereld van jezelf en anderen, gebruik makend van lichaam, ervaringen, kennis, bewustzijn, wijsheid, beelden, woorden, geuren, emoties, gevoelens, innercommunicatie.   Observaties, bijvoorbeeld van de rand van het lege glas waarmee de zon een grote nevelcirkel op het plafond tekent.  Ons heeft men geleerd te bidden tot een verkeerde voorstelling van het wezenlijke, een beeld in de kerk. In plaats van tot rust te komen, alles waar je mee bezig bent letterlijk en figuurlijk tot stilstand te laten komen, tot aan het punt ‘verlangen’ naar een punt van connectie van waaruit het goede kan worden bevordert.  Dat kan het flash backen naar het big bang punt zijn, eerst gevolgd door het aanvoelen van de evolutie van het alles naar de cel en ons toe, zodat je uiteindelijk na een herinnering aan bijvoorbeeld een familiesaga, bij jezelf terechtkomt…alle evolutie op alle domeinen even laten rusten en genieten van je innerlijke rust en vertrouwen in de verdere evolutie en de komende dingen des levens met mensen, opdrachten … .  Verbinden met die mensen in het nu waar je een band mee hebt, van persoonlijk tot groepsgebeuren, sociaal, cultureel, psychologisch, spiritueel.  Mogelijke oorzaken en verdere ontwikkelingen doen de revue, gekruid met weten wanneer je afzijdig te houden en automatisch het goede toe te wensen aan deze of gene (geen nare dingen, uit den boze); wel wetende dat je niet in het lineaire denken mag belanden en de hoop moet koesteren dat alles op wieltjes zal gaan .

Kritiek op de Oosterse filosofie. Het “ego” is iets individueels, maar ook vooral iets collectiefs, een puzzel die werd samengesteld door heel veel voorgangers in genetische vertakte lijnen, met communicatievormen die volledig gesnapt kunnen worden door diegenen die de code van dat alles in hun leven al hebben ontcijferd.  Later voorbeelden.  Opgeven van het ‘ego’ is ook weer zo een vorm van lineair denken, je lost er niet alles mee op, integendeel, je kan dat ‘ego’ niet opgeven, wel het deel negatieve emoties die een mens heeft; de rest moet worden gekoesterd en ontwikkeld en zo bevorder je andermans geluksgevoel en andere dingen; zonder jezelf te schaden.  Wat ben je er mee te geloven dat een hond eerst hond moet zijn geweest voor hij een paard kan worden ?  De ziel als natuurlijk opgebouwd element van bewustzijn van andere elementen; als instrument voor het ervaren en verkrijgen van meer en meer bewustzijn doorheen allerhande emoties, gevoelens…voedt de geest als analyticus van de zingeving van het geheel.  In het leven is heel dit proces heel goed te ervaren.  Als literatuur bijna niet te vatten, want er zijn niet alleen de rode, praktische levenslijnen in het leven, maar ook al die menselijke wisselwerkingen  en gevolgen die zonder de vereenvoudiging van het dagelijks aan te houden evenwicht er tussen, niet te overzien zijn, laat staan te ervaren.  Genetisch beschadigd raken of genetisch hersteld raken door het leven, maakt meer kans op de waarheid te zijn , dan de Indische reïncarnatie- gedachte; wat niet wil zeggen dat het achtvoudige pad, de juiste instelling, de juiste gedachte, de juiste woorden, handelingen… niet zeer wijs is.

62. Kreta 2012                              pagina   100   

Een boom van een man, met roots in Afrika en Europa, vloog ons veilig tot Heraklion.  Mijn zetel was naast een paar Waals landgenoten die interesse hadden in het Griekse alfabet dat ik nog maar eens onder de knie niet maar in mijn beeldvorming van woorden probeerde te krijgen om ten minste de namen van de gemeente onderweg te begrijpen. Het werd geen KéFord maar een volkswagen Polo om het eiland van 250 km op 60 te doorkruisen richting Agio Nicolaus, Sitta en zo verder naar beneden tot Mikra Galiatos. De twee enige nachten in een bed bracht ik aldaar door in Makri Galiados op dertig meter van de steeds bruisende zee. Enkele tochten binnenland daarboven gemaakt, bergdorpen met oude en weinig nieuwe huizen zoals agios Stephanus en Agios Ioannis, namen van heiligen waarvan de datum van viering voor diegenen die de namen dragen vaak belangrijker is dan de verjaardagen van diegenen die ze dragen. In het eerste dorp een geweldige zonsondergang gezien, alleen de vermanende vinger van de godsfiguur uit de bijbel ontbrak er nog aan, in de tweede een alleen spelend kind in een piepklein gehucht waar zwaluwen in verlaten huizen woonden. Daarna  richting Ierepetra waar de sneeuwtoppen opdoken, prachtige tocht naar Lentas, op een bergtop eerder hoorde ik weer de kinderstemmen van de kinderen vroeger, zo’n serene pracht en zo alleen met de natuur.     Heel dankbaar voor al het aanschouwde natuurschoon.  Dan weer het binnenland in, de provincie Rhetymon tegemoet met een prachtige sterrenhemel en de avond die eindigde met een gesprek met een cafehouder  Michelangelos, van voetbal over politiek tot filosofie. Een plaatselijk biertje van één en halve euro en een glazen vaatje heerlijke noten, maar ook een in schijfjes gesneden appel en appelsien en raki's, de rekening...anderhalve euro, ieder geeft van erkenning automatisch meer.  De enige nacht moeilijker geslapen, tot na vier keer wakker worden een vogeltje boven een tak boven de auto begon te fluiten...enorme Griekse soort odysy droom gehad over een aantal mensen waarvan de negatieve emotionele problemen onder de vorm van wiskundeformules op hun huid waren getatoeerd, 'te mijden' leek de ondertoon van de droom.

Verder door de Griekse lente met al zijn speciale kleuren en geuren en vormen, bergdorpen en kleine stadjes, Griekse salade 's middags en tegen de avond een variatie van het plaatselijke, elke dag wat anders...zoals in Maça dat ik uiteindelijk toch vond zonder het nog te zoeken...piepklein dorp op grote hoogte in een streek met veel bomen van hier.  De plaatselijke tavernehouder Constantininos zat er met zijn hele familie op het terras en kwam aan mijn tafel zitten, we praten over het oude huis van zijn schoonma zaliger dat hij moderniseerde, over eten en toestanden allerlei, het was weer iemand die op iemand van in het noorden geleek. In dit dorp geen lange Nederlander, maar later de twee Duitse wereldreizigers, man en vrouw die al 50 jaar met een camionette de wereld afreisden tussen reisperiodes door, ze hadden mijn tio gevolgd zo bleek toen ik er twee dagen later weer passeerde , zo zei Constantininos me. Ondertussen was ik wel in de voelhorens linksboven aan het eiland geweest Kissamos, waar de Duitsers me eerder op een strandhoek op de koffie hadden uitgenodigd.  Van Noordwesten prachtige tocht naar beneden met hoogtepunt op 8km van de zee Sarakina, kapel Aartsengel Michael... . Ongelofelijk mooi.

Gesprekken met mensen van allerlei nationaliteit onderweg weer naar de oude kustweg richting Heraklion. Prachtige foto's genomen en filmpje van paarden.  Veel veel meer, maar de details vallen moeilijk te beschrijven, ik bedoel hetgeen je van moment tot moment ervaart.  Je zou dat op het eind van de dag moeten doen, des te verser des te beter, maar verser dan het ogenblik van waarneming kan niet. Op het eiland moeten lang geleden ook Syriërs, Indiërs bijvoorbeeld zijn aangekomen, het valt aan veel in de aanblik van mensen te merken. 

PS Rik van Steenbergen is niet dood, zijn lookalike leeft ergens in ’t zuidwesten van het eiland en heeft er een hotelletje

63. Paranormaal romanidee

Omdat ik niet meer altijd zo goed kan, tegen het lijden van het wezen, dat ik voor een stuk als een onderdeel van mezelf ervaar,... heb ik besloten om 'het' in dit schrijven gewoon 'het' te noemen. Ik heb al eens last van oneindig te goed te willen zijn, te begripvol, te betrokken bij het lijden van al die andere wezens die eigenlijk hetzelfde in andere vormen voor hebben. Ik en ‘het’ samen, te veel meelevendheid, inlevingsvermogen; te veel ratio, te veel analyse en te veel alternatieven en te veel fantasie ook; moeilijk om samen te houden soms. Het leven van 'het' daarbovenop is als een levende roman met teveel gegevens met verbanden over alle mogelijke personages en aspecten van het concrete en abstracte dat alles en eenieder omgeeft. Het is soms ook moeilijk van de 'het' in me en het 'ik' uit mekaar te houden. 'Het' is meer wit-zwart en academisch, zowel als overdreven paranormaal bezig en eigenlijk ben ik het die teveel last heb van te begripvol te willen zijn...eenieder heeft zijn eigen wegen uit te stippelen en te gaan en daarvoor verantwoordelijkheid op te nemen; hoe al die vertakkingen op eenieders ‘landkaart’ ook uiteenlopen.

'Het ziet mensen, woorden, dingen, plaatsnamen, eigennamen... en herkent het wezenlijke en sommige niet zo evident lijkende verbanden erachter. 'Het' wil schrijven en realiseert zich dat dat achter bepaalde grenzen niet meer mogelijk is en niet alleen uit privémotieven, bijlange niet. 'Het' weet het, 'het' kwam voort uit het benaderen van het punt van zinloosheid na de zoveelste bigbancyclus, 'het' kwam voort uit straling en atomen en cellen enz...en verrijkte zich door ontwikkeling van culturen, tot wat 'het' nu is, een enorm bewustzijn over het totaal der dingen, gekoppeld aan de eigen specifieke emotionele leefwereld, waar het zich door inleving en analyses en volharding ook al doorgeworsteld heeft. 'Het' zit hier nu in dat 'ik' dat door generaties niet zomaar toevallig en blind doorgegeven werd om met die spirituele rijkdom iets te doen ten gunste van mensen met meer dan gewone belangstellingen en feeling .

Vermits 'het' geen camera heeft om al de dingen die ik tijdens mijn januarireis zie, te filmen en woorden en geluiden te linken met de dingen die ze in ‘het’ en me oproepen; zal 'het' het aan zijn eigen lezers verplicht zijn van in fictieve romanvorm toch iets te proberen overbrengen van wat 'het' bedoeld. Eerder is 'het' niet tevreden, alhoewel 'het' meer en meer ontdekt dat de innerlijke beleving van die haast paranormale dingen waarover 'het' het heeft, al genoeg is om dingen langs telepathische weg misschien te veranderen ? Ikzelf heb alleen wat zon, natuur, voeding en een dak boven mijn hoofd nodig, het mag mobiel zijn. Ook de liefde van een ander wezen van het andere geslacht is belangrijk, ook voor 'het'...maar 'het' heeft die anderen hun gedeelte overgeërfd lijden zo goed door, dat hij er voor mensen niet gemakkelijk draagbare dingen over zegt of schrijft, ook dat valt aan te kunnen met anderen, in overleg tussen 'ik' en 'het' ...en die anderen...als er nog eens een andere 'ons' pad kruist eigenlijk.

Het 'het' in een ander leren kennen, je moet er van 'het' maar de kans toe krijgen. Toch heeft mijn 'het' al heel veel geleerd van mijn inleving in de pijn van anderen en mijn weigering van weer met mensen hun pijn in te gaan. Diegenen die 'het' ook hebben en niet onder hun negatieve emoties bedolven zijn, zullen deze regels wel verstaan, anderen, de meer wit-zwart denkers...en ze moeten en mogen er ook zijn, ben soms zelf zo, zullen al die heisa om het 'het' wel gewoon catalogeren onder afwijking van de hersenen, wat in sommige gevallen ook kan en de nodige onderdrukkende medicamenten voorschrijven; wat in het geval van ernstige psychose al eens nuttig kan zijn, vooral voor de omgeving zeker dan...maar de vraag naar alternatieve behandelingen blijft...als verbetering in de zin van innerlijke rust en evenwichtig beoordelingsvermogen al mogelijk zou zijn (dergelijke momenten benaderen en er niet te ver van weg geraken is ook al goed).

Wat ook goed is voor 'het', is nog minder en minder vooral het gedeelte afstompende media analyseren, moderne telecommunicatie is wel heel aardig meegenomen, al was het maar als alternatieve bron van nieuwsverspreiding of om te merken, langs facebook bijvoorbeeld dat mensen meer dan normaal met mekaar in contact staan. Zelfs wanneer ik eens sterk aan een facebook contact dacht bijvoorbeeld, bleek het uur en al en hetgeen men postte te kloppen, volgens 'het' althans, ik sta daar eerder sceptisch tegenover.

Veel moet een mens kunnen loslaten op familiaal en liefdesgebied en al die anderen dingen, om uiteindelijk bij zichzelf kunnen thuis te komen. Ik zou weer eens een half Europareis kunnen maken, maar de eerste dagen bewezen al dat ik me tot het vinden van één streek diende te beperken. Voor ik die vond wilde ik eerst nog een plezier doen aan een heel goede, doch te cynische schrijver, die ergens in de voorlopers van het meer woeste gedeelte van Frankrijk woont. De dood wordt er extra geaccentueerd door van die kerkhoven met tonnen betonnen zware kruisen, de natuur is er prachtig, maar zwaarder, klimatologisch en letterlijk door zijn massiviteit, dan nu hier in de Aveyron streek.

Door omstandigheden moeten we mekaar hebben gemist. En als voorbereidingen om mekaar te zien al zo al niet meezitten, hoeft het op langere termijn ook vaak niet, zo blijkt achteraf; zo wil ‘het’ me maar duidelijker maken.

Ook 'het' weet niet of in metaal een ziel zit, die eens tijdens een andere big bang cyclus al een auto was en dat weer wilde worden, maar bij de mensen lijkt dat toch zo te zijn. We zijn uit zovele vroegere genetische samenstellingen en verhalen eigenlijk samengesteld. Zo van dié gedachten, daar is 'het' goed in...nog zo eentje ? " Als je rijdt ben je een soort ridder, maar slaap je aan de kant van de weg en de 'ridders' razen door, dan zijn ze muggen. Het 'het' is goed in dergelijke relativiteitstheorieën...in studeren van de bijbel en filosofie en politiek en al wat je maar wil ook, hij leest vijf keer meer dan er staat en verbindt de dingen moeiteloos met mekaar...voorbeelden zullen nog wel volgen. Als 'het' droomt en minder ik, maakt 'het' op basis van collages van de dag of jaren terug heel helder makende zingeving over het ziele leven van anderen meestal, tot in de voorspelling toe.

Zoals de oude man aan de toog achter Reims tot me zei : "Heb je een gave ? Hoe wist je dat ik zelfstandige geweest was ?" . Hij noemde Michel Malmot en wist me te vertellen dat namen zoals Marnix in Belgie alleen voornamen zijn. Eerste indrukken zijn een enorme rijkdom. Zo kwamen ik en 'het' op een parking in La Chaise du Dieu een dame tegen die haar hond uitliet...het beest liep naar mijn campingcamionette en ze riep het terug...'Belga' heette hij of zij. "'Typisch specifiek voor jou relatie met vrouwen"' fluisterde 'het' me toe, nadat hij haar naam in de paar uur naar de volgende reishalte enkele keren had geanalyseerd,"'...wat betekent 'Malporte' anders (ik had haar naam gezien toen ze haar huis inging nadat ze haar sigaret had opgerookt en ik ergens een koffie ging drinken)...brengster van zwaarte, zo zijn toch bijna alle vrouwen op het laatste van je verhouding met je geweest en 'God' (zal ik maar zeggen, zei 'het'), "'zend je er naar toe om ze op een ander been te zetten...ze smijten je zelf een been en je moet het maar terugbrengen om hen uit te leggen zonder dat ze daar zelf te veel last van hebben liefst...daarom ook dat die bazin 'Malporte' noemt...maar deze Belg, deze 'Belga' heeft soms geen zin om naar eenieders 'nukkige' pijpen te dansen. Je was beter naar Lavauxdieu gereden, intuïtief gezien."'

En zo is die 'het' soms tegen me bezig, hebben jullie dat ook ? 'Het' ziet de mens als een innerlijke strijd om samen te kunnen gaan tussen de mannelijke en vrouwelijke voorouders van het 'het' en hun ikken. Uit die strijd, komen dan nieuwe personages voort, via geboorten. "Ach, zeg ik dan tegen 'het', via die vrouw kwam ik gewoon te weten dat het in de te hoge delen van Frankrijk wel tot min 26 graden in de winter kan zijn en ik verlang in de koude en natte tijden van hier bij ons, al wel eens naar iets warmer en daarom ook , rijden we door. "'Zie daar, zegt 'het' dan, die gemeentenamen die we tegenkomen, vertellen iets over jou...’Pablesse’ (niet letterlijk, maar het zit er in) , eigenlijk ben je een gekwetste gescheiden vader die zijn kinderen jarenlang alleen opvoedde, op zoek naar een nieuwe levenspartner. En daar, ziet dat gemeentebord, 'gebroken' in 't Frans, met je naam er in; ben je niet al een te lang eenzame gebroken man ?  'Het' is soms erger dan een gps (met natuurlijk zijn voordelen, net als 'het' ook heel grappig kan zijn...op een bepaald moment kan een gps je ergeren, je weet soms wel dat hij het geheel stuurt vanuit een groter kunstmatig 'bewustzijn', via satelliet dan; maar hij volgt niet altijd de roerselen van de ziel, de diepmenselijke beweegredenen waarom je plots een andere richting kiest. De gps is voor wit-zwartdenkers en voor hen voor wie alles altijd op voorhand helemaal moet uitgetekend zijn, ideaal. Zoals de godsdienstige wetten ook ideaal zijn voor vele mensen...doe je dit ...kom je in de problemen, zelfs al hebben je beweegredenen met het hart te maken of met hogere inzichten. Trouwens, who needs a gps als je met 'het' reist. Zo stond ik vanmorgen qua tijd en plaats op de juiste plaats en tijd, alwaar ik ging beslissen noordelijker of zuidelijker te rijden. Ineens komt er een hele lange witte, maar nogal bemodderde camion doorgereden en daar stond opgeschreven, in die modder, een Franse voornaam, toevallig dezelfde als die van mijn vader "die voornaam, x dus ...én ...maak je geen zorgen, x zorgt overal voor". "'Waarschijnlijk een te uitgebuite chauffeur"', innercommuniceerde 'het' me. Dat was nu eens iets waar 'het ' en 'ik ' het over eens waren, volgen die route...en alzo kwamen we in een gemeente in een paradijs van een streek met eindelijk goed weer (en er stond regen aangegeven in de krant die dag) en volgens ‘het’ een gemeentenaam met mijn naam en dat ik het mocht lenen, dat oord...en inderdaad ik leende, huurde er mijn eerste kamer op de reis waar ik tot dan in mijn reiscamionette sliep...wegens een paar technische nog te verbeteren euvels...en te moe ...wegens teveel hooi op mijn vork, maar de reis is dan ook symbool voor m'n leven tot nu toe...eerst me ingraven in alle mogelijke sociaal, politiek onrecht en er alternatieven voor zoeken, nadat ik door had hoe het allemaal in mekaar zat (zie de trip naar de cynische schrijver, voor een stuk door voornamelijk, ons gemeenschappelijke element, de politiek zo wel geworden) en daarna, de vluchtige ontmoeting in de gemeente met de naam van de stoel van God met mevrouw met de Belgahond. Dan het spirituele pad op, via meerdere personen en gebeurtenissen en het verlangen naar reizen en mooie plaatsen en dat delen...dat me nu op deze plaats bracht. Alleen...in opdracht van hun 'het' en mijn 'het' waarschijnlijk, of om in te spelen op de 'het's' van anderen...wie zal het zeggen, de nacht zal weer raad brengen, me hopelijk niet vannacht doen wakker schieten waarna alles zo helder wordt dat ik weer voor 'het' moet schrijven. Welke gemeentenamen gaan 'we ' nog tegenkomen ? 'Bijna het woord 'illusoir' daar zat ook een goeie anekdote, ondertussen vergeten, aan vast...en daar was ik het met 'het' eens. Wat nog over de reis te melden tot nog toe. Enkele aantekeningen : 'Parijs, een gigantische metaalstroom doorkruist de woonsten van die leven op het ritme van boulot, dodo, metro. Welk werk is eigenlijk strikt noodzakelijk, wat kan er worden vermeden, we moeten te over consumeren omdat iedereen een job zou hebben.' Op de radio, die vaak niet opstaat, of ik hoor 'het' niet meer goed, hoorde ik dat Eugène, de oudste boom in het Zoniënwoud dood was...("’Zowelwoud,"’, grapte ‘het’ en ik zit hier nu drie dagen later bij iemand die een hotelletje in zijn eentje openhoud en die naam Eugène heeft...als enige klant. Eugène is een gelukzak, hij heeft gewoon een liefhebbende vrouw. Een mens moet van alles in zijn leven meemaken om te weten hoe het allemaal in mekaar zit dit leven...zo ben ik ook een kwartiertje doof geweest op de reis...op de Puy de Dôme berg beneden, klapten mijn trommelvliezen niet uit en ik dacht dat de radio nochtans opstond en er iets met de motor van mijn auto was, zo stil klonk ie en de gps vrouwenstem met haar slechte Frans accent, waar bleef haar uitleg ? Moet raar zijn inderdaad, doof zijn...ik wist al van veel alles, maar nog niet van dat.

64. nieuwe dag, dinsdag de 1Ode januari al          pagina  102

Zou ik niet beter dag na dag beschrijven,, in plaats van na een reeks dagen, weken… ?  Alhoewel dit lichaam van mij, (sorry 'Het', ik weet het, ik zou je naam met hoofdletter schrijven, maar er is nog ergens een hoger 'het' dan jij, 'Het' van ‘het’ dus ‘het’); waren de dromen niet van de minste en we hebben ze beiden samen gemaakt, denk ik, beste 'het'…wie weet met hulp van ‘Het’ .

De droom maakte me wakker omdat ik op een bepaald moment iemand een schop gaf, het bleek de stoel naast het bed te zijn. Passeerden de revue in beelden : een drietal vroegere collega's en de manieren waarop ze, ofwel hun eigen aard onderdrukten of die van anderen of die van anderen de hunne. Uitkomst van de droom was, dat dientengevolge de democratie van de dictatuur van het grootkapitaal nog altijd regeert. "'Had misschien maar niet naar die stakingen op de Franse tv zenders moeten kijken voor het slapengaan, zou 'het' me zeggen"' . Hij had me verwittigd, in dit hotel Ban Carel, noemde het, moest ik Marx even terzijde laten, bannen. En zeker in de hotelkamer met het nummer 4, mooie getal van het midden van de 8. Verder ook een droom over een verhouding tussen mannen, waarbij de ene zijn homoseksualiteit wou botvieren op een hetero man...vandaar dat de stoel verschoof waarschijnlijk. Soms moet je echt van je afbijten in het leven, maar vooral weten dat het lot zich op je wreekt als je anderen de verkeerde dingen wil aandoen.

Sorry, 'het', jij krijgt het woord weer, je wil het hebben over de theorie waarmee je na het ontbijt en mijn rusten om goed met je te kunnen innercommuniceren, op de proppen kwam :

"' Het probleem met alles tussen leven en dood, is dat we niet weten of de info die we over een bepaalde persoon of personen binnenkrijgen, na analyse, ofwel naar een hogere hiërarchie gaat ofwel door de bewuste personen zelf als energie gebruikt wordt om uit bepaalde moeilijke situatie te geraken...ofwel gaat naar personen die eens hebben geleefd en ook al met deze moeilijkheden hadden te maken...waarschijnlijk naar een combinatie van de drie mogelijkheden...op basis van het gegeven dat het goede dat mensen ooit deden, de energie daarvan, nog kan worden aangewend door diegenen die op een bepaalde manier de verlengstukken van vorige verhaallijnen waren...op voorwaarden dat ze zichzelf niet overwegend door negatieve emoties laten overweldigen hebben en ze er niet los van raakten, bij wijze van spreken."'.

Dat kan wel tellen als theorie 'het'...doe zo voort en ik promoveer je tot 'Het', waarmee je waarschijnlijk een geweldig sterke band hebt die generaties teruggaat en een dergelijke dewelke het pad misschien kruist van zij, die door zich op basis van het teveel medelijden hebben met de zwaarmoedigen en bedrukten .            

Wat zeg je 'het' ?

Ja, Vi(e)cCA, een voorvader van me (zie 'een jump van 400jaar'-verhaal *), was een Spanjaard, ja de CA van Carne (vlees) en van CAtholiek heeft misschien voor papenman Alva wel wandaden begaan vanuit het in de CArne, teveel Vie in het vlees nog te zitten, (in jouw taal spreken is echt niet makkelijk 'het'. ‘Victory’ zit er ook in, ja, ik weet het. En in message zit massage, maar nu terug naar jou denklijn weet je wel alstublieft !  De gewone Christenen wilden van de negatieve emoties al meer van los komen en mijn voornaam en familienaam is bijna identiek als deze uit de stamboom van de vrouw , waarmee ik een diepe Carne maar ook spirituele relatie had, alhoewel de rest ook niet min was, integendeel en ik weet het, we zullen na een jaar terug platonisch omgaan met mekaar misschien wel uit mekaar groeien omdat het lichamelijke geen plaats meer krijgt, de plaats waar het zich tweemaal acht jaar in wisselende gewaarwordingen van energie en beelden in kon koesteren. Toch merkwaardig die verhaallijnen over generaties hee, de oude Dionysus Vicca liet een kapel bouwen die nog bestaat en een grootvader van Willeke werkte nog voor een afstammeling van die Vicca. Een andere afstammeling die overliep van levenslust, één met zuiderse trekken en een blauw én een donker oog kwam samen met een meer Germaanse die het leven precies wat beu was soms omwille van de hardheid van het bestaan toen en ze maakten prachtige kinderen. Ook een merkwaardige lijn was het samengaan van een tak van de familie Vicca vier eeuwen later met de familie Pasttimes, waar de mannen een eerder zachtere inborst hadden en de vrouwen overaanhankelijk. De man met het Germaanse en Romaanse oog, alhoewel levenslustig, had daardoor al niet meer de macho-karaktereigenschappen van een deel van de zuiderlingen.

Hou jij je maar met de analytische kant van het leven bezig, 'het', werk maar verder aan je modellen van ofwel is een mens iemand met een zeker mannelijk en vrouwelijk evenwicht van de desbetreffende krachten in hem of haar , ofwel neigt hij of zij naar het homofobe door teveel mannelijkheid of vrouwelijkheid in zijn of haar eigen toe te laten en de verbanden die je ziet met de structuren van onder andere atoommodellen en reageren en niet reageren of in een ogenschijnlijk onverschillig evenwicht blijven met de omgeving of niet. Zal ik me wel bezig houden met hoe mensen met dezelfde en verschillende familiale achtergronden en karakters met mekaar interfereerden en nog altijd interfereren en dat tenminste voor de leek begrijpelijker dan jouw schema's dat zijn, voor te stellen, waarde 'het'. Ik ben er toch maar in geslaagd van op deze reis te doen wat ik al lang voorvoelde, ergens een aanknopingspunt vinden om vanachter een tafel in de zon over de diepere lagen van de geest en zijn onderste met de zuiverste stoffelijke verbonden zielelagen te schrijven (ook het geestelijke is een soort stof, niet mis te verstaan, maar van een gedeeltelijk andere dimensie en samenstelling wel te verstaan, daar zijn we het eens , 'het'. En wat die ‘Het’ met hoofdletter betreft, die tref ik bij mijn wandelingen aan in alle geuren en kleuren en temperaturen en lichtinvallen en menselijke en andere creaties, zowel in de vondst van die boer hier op de hoek om een kapotte stoel in een kippenhok als zitplaatsen voor de kippen te integreren, zowel als in de machtige watervallen hier in deze mooie streek waar je in de zijwegen van de hoofdwegen nog kan wandelen met je ogen toe, wijl de vermoeidheid van je afglijdt. Het is allemaal niet voor niets geweest, als ik zie dat ik nog vele blogbezoekers dagelijks heb bijvoorbeeld, al vul ik de blogs al maanden bijna niet meer aan en hadden ze in de tijd dat ik ze dagelijks aanvulde samen een 1000tal bezoekers per dag, nu dat ik het niet meer doe, volgens de nieuwe statistieken van mijn operator niet veel minder. Niets is nooit voor niets, altijd betekent alles iets dat naar meer zingeving en bewustzijn neigt, inbegrepen de vrouw en man en kinderen in het leven. Niemand komt zo maar zonder redenen dit leven in, net zoals men zich kan afvragen wat diegenen met bijna dood ervaringen te 'horen' krijgen soms : "wat kom jij hier al doen, ga maar terug".

Men hoeft geen intellectuele of intellectuele verhouding met iemand te hebben of een diepgaande spirituele band die nooit of weinig in woorden of moeilijke of prachtige teksten is omgezet om een zeer diepgaande spirituele band te hebben…maar het helpt in het soort aan hem of haar of aan hun ‘het’ s’ aangepaste vervolmakingsproces dat eenieder doorloopt.

Nog wat reisweetjes ‘het’ ? In Sousommes telde ik hoeveel stukjes didactisch materiaal dat ik voor mensen had gekocht en de avond ter voor, was de enige avond bij de lookalike van de Franse presidentskandidate die enkele verveelde klanten bediende, dat ik er eens één meer dan 0,2 dronk, maar ja ik sliep er toch op de parking.’ Soussommes’, er is meer dan alleen getallen ‘het’.

Op weg naar Sedan, ik moet er absoluut weer eens naar toe, prachtige vijvers in de vallei.

Maar de beste herinnering, (buiten de streek onder Rodez) was de rit door het centrale massief met zijn veelkleurige, altijd qua streek veranderende rotsen, en die scène uit het echte toneel dat mijn leven is, (eenieders) in het café ‘au bon laboureur’, waar, typisch voor de reis een aantal arbeiders en zo ’s middags kwamen eten. De vrouw van de baas van mijn leeftijd, was er heel aardig en haar ‘lapin aux endives met wat salade, heel lekker. Toen ik haar vroeg sinds wanneer de Fransen nu ook goed bier hebben, bleek het het eerste van zo’n minivaatje onder pression en een Jupiler nog wel te zijn. En of ik nog iets wou, vroeg ze, tuurlijk de rekening en een vrouw zoals zij, met een knipoog naar haar man. "Ah, non je ne suis pas du guide Michelin, parce que j’écris dans un carnet."

Onderweg viel ‘het’ ook nog een doremifasollasi-theorie te binnen : do-stuit1(oerdriften) re-onderbuik2(sensueel-zorgend), mi-maag 3(verwerken-denken-emoties) fa)hart-midden4 (combinerend),

Sol5-spreken, la-6ruiken-lucht, si-7zien,scherpte. Allemaal gedurende kilometers en kilometers reizen en genieten, observeren, vergelijken… samen met ‘het’ tot stand gekomen. "’Gecombineerd met de eerste klanken van voornamen van mensen die je kent, kan je ze korter of verder bij een bepaalde klank onderbrengen"’, wou ‘het’ me nog wijsmaken.  ‘Het’ vond ook dat bij iedere geografische streek niet alleen aardrijkskundige typen, maar ook een bepaald type van mensen hoorde die zich niet alleen vanwege hun taalgebruik onderscheiden, maar ook van type van warme of koudere menselijke aard…en overal, niet alleen in Frankrijk, heb je nogal wat verschillende streken en onderverdelingen. Ook vond ‘het’ dat je ook voor filosofische denkrichtingen een soort landkaarten en waar naartoe die wegen leiden kon opstellen. En van wie, van mij of ‘het’ was de bedenking "het kan zijn dat U een menig heb over mij, maar ik ook over U, en de mijne zal wel vaker genuanceerder zijn dan die van U denk ik."

65. philosophical resistance (PR)

how to create a Collective Conscious Union movement

There are a lot of ways by which one can feel that life has a lot of meanings and that those meanings have a lot of greater sense.     Not only by watching films about our blue planet or experiencing nature in real life and living the live you lead with your colleagues, friends and family or by studying science or enjoying culture but also on this internet one can try to separate sense from nonsense, as far as the meaning of life is concerned.   All those appearances have a greater plan behind them, which becomes clearer the more intensive one really longs to understand life.  PR presents two main approaches in its explanation on the life and the world.

1. a philosophical explanation on where we came from and who we are and how we evolve.in short it is an explanation on how radiation became an atom an cells and we at last, explaining the beauty and symbolism of it
2. an economic, social and political approach about how societies evolve (our objective relationships)

3.what can be said about our more subjective relations, evolving from instincts, emotions, feelings towards a more spiritual integration of those three categories of the soul-life ?(see 12 commandments)

4.which kind of actions can we undertake to improve the future of mankind, starting from one's own environment ? promoting a new universal international and telematics way of voting on a program and project elections instead of party elections and in the meanwhile supporting the currents on the left side of history as they try to acquire more influence in the traditional political system.

5.practical actions, look for people who are interested in one of those domains and come together to talk about it and get other people interested

66. citaten                  pagina  104

Een training in inzicht en resistentie, is het leven.

Mekaar kunnen uitstaan en weten hoe met mekaar omgaan, kan je leren

Er zijn altijd speciale (vb. Engels verhaal Observer) en gewone redenen waarom mensen niet met mekaar om kunnen.

De hele strenge winter, na lentewerk beschouwd, een echte prestatie achter de rug.

Geen slaaf van het geld worden en dan sterven.

Denk aan 'n personage uit je leven, 'n bibliotheek met boeken, hoofdstukken opent zich.

Hoe hoger de wijsheid, hoe meer intensiteit van observatie, kalmte, hoe rijper de raad.

Zo'n vreemd voorgevoel over anderen,  jezelf, waar komt dat van ?

Soms onthouden we alleen de dialogen die we verkeerd interpreteerden.

Analyseren wat er werkelijk gebeurde, gebeurt soms op lange termijn, achteraf.

Positief leren denken heeft soms eigen conflicten nodig.

Teveel afgedreven van waarmee je meer zou moeten bezig zijn, schaadt dat niet ?

Bestaan, altijd in functie van de energie die je overal achterliet, altijd weer opwekt.

De ziel in een biologisch huis, embryo van of transformator naar een spirituele wereld ?

Ratio en Logica worden nogal een verliefd op Muze, Fantasie en baren inspiratie.

Waarom zou een eerste indruk toch vaak zo belangrijk zijn ?

Heb je soms ook dat gevoel dat iets heel grappigs staat te gebeuren ?

Blijven doen waar je een hekel aan hebt, heeft zelden voordelen.

Uit vrije wil iets beslissends en ingrijpends doen, krachtig iets.

Als je je té goed voelt, komt de polariteit daarvan al gauw om de hoek kijken.

Wat gebeurt, gebeurt op tijd op de schaal van evolutie.

Ineens kan er iets totaal vergeten opnieuw opduiken ,des te beter nét je dat nodig hebt.

Oriënteren op eigen sterkte om de eigen koers te kunnen aanhouden.

Je kan anderen wenken geven, het stuur van hun fiets hebben ze zelf vast.

Soms verbergt men info voor je, soms verberg je best zelf een beetje.

Kennis, rode loper voor de spiritualiteit.

Gewicht loslaten door lachen, observeren, douchen, bewegen, wc....

Heerlijk als je gedachten niet stokken en alles zomaar door je vloeit.

Waanzin is soms een crash van vliegen op te grote hoogte of te lang kruipen op grond

Afstand en samen weg afleggen, beide nodig.

Interactie in hoe dingen tot stand komen door mensen, opmerkelijk fenomeen.

Beelden die uitgroeien tot symbolen van, tekens van het zijn.

Intuitie staat symbool voor waar de ziel het spirituele raakt.

Interpretatie van gebeurtenissen en emoties en gevoelens, een levensopdracht.

Je innercommunicatie op punt stellen, voorwaarde voor een spirituele visie.

Niet uitgesproken woorden en leren luisteren zijn partners.

Intuïtieve en spirituele analyses raken mekaar.

Zoals het weer veranderen ook stemmingen door allerlei factoren.

Het positieve voorbereiden van momenten en hun personen dient de dialoog.

Een goed gevoel proberen vast houden maakt veel meer mogelijk.

Vragen stellen aan jezelf, aan anderen, op het hoger bewuste gericht.

In relaties de mogelijkheden duidelijk van de moeilijkheden onderscheiden.

Een zin vol woorden kan een praktische, psychologische en spirituele waarde hebben.

Ook woorden zijn symbolen van het dagdagelijkse tot het spirituele.

Ruimte en tijd, veel relatiever dan we zouden kunnen veronderstellen.

Een opdracht als positieve wens in de richting van een andere aanvaarden, brengt heil.

Gewoon kracht vragen helpt, wanneer ze ontbreekt.

De genezende werking van juiste beeldvorming en inzichten, er zijn geen studies over.

In elke periode van je leven verwek je in waar je dan mee bezig bent.(zijn kunt)

Gedachteöverdracht zonder woorden wordt mogelijker bij intenser bestaan.

Geheel der gebeurtenissen en toestanden, onlosmakelijk met evolutie personages.

Het DNA, waar het verleden woont en werkt

Hoog inzetten om iets te bereiken, zelfs al gaat het per stap en is de top voor anderen

Via al die personages in je leven begrijp je het totale plaatje meer en meer of minder en minder.

Een zoeker naar zin is eigenlijk een detective.

Magisch magnetisme, duiven vinden hun weg terug zonder gps.

Alles als een remix van het vorige, met steeds weer meer bewustzijn en skills.

Dood. Als je in je eindstation voor de 'zee' afstapt en niet verder kan, ben je nog ergens.

Straling.Fysische,chemische,bio,denk,ziele,kunst,geestesWERELD.Straling.Eenheid.

Laat ons niet mekaars vulkaan zijn die ons belet van te vliegen.

Barst maar eens goed uit dat het over is.

Begrijp wie je bent en dat je voor een stuk bent wat en wie je naar hebt gezocht.

Het zijn is kleiner en neemt toch meer plaats in dan de groffe materie.

Zekerheden kunnen zo eenvoudig zijn, elk kent zijn eigen geaardheid in feite.

Evolutie van straling tot onze ziel en weer geest, straling. Heilige drievuldigheid.

Werp het dopje van een citroen in water en je ziet de zon en kringen der planeten.

Zijn plantenzaadjes in de lucht zich bewust waar ze naar toe moeten om te aarden ?

Zin en ziek hebben meer met mekaar te maken dan men denkt.

Leven, levens, voortdurend voorbereid.

Op takken van de boom van verontwaardiging kunnen scheuten van inzicht uitschieten.

To be or not to be, but what is to be ?

Oppassen met aannemen van haast onmogelijke werken.

Ook jij bent een stuk van de oplossing.

Doen wat je voelt dat ok is, moment per moment.

Dichter bij spirituele raken is facetten van de ziel van het totale bestaan doorleven.

Verbinden van de eerste indruk met de voorlopig laatste...doorlopende analyses.

't Meeste confronterende waarheid te verwerken, grootste kans op verdringen.

Ongemakken zijn er niet om op anderen af te wentelen.

Karma zoekt altijd evenwichten tijdens dit leven zelf  ,we proberen het door te geven.

Kennen alle personages de betekenis van de stukken waarin ze spelen ?

Emotioneel is dit een zowel gevaarlijke als hemelse wereld.

Produceert onze biozielspirit niet betere stoffen om kalmte te bereiken dan pillen ?

Je weet maar wie je bent als je weet waar je vandaan komt.

Van jongs af aan weten wat voor je ligt, zo werkt het niet, al kloppen vermoedens eens.

Die en die ga je tegenkomen en dat en dat ervaren, geleidelijk weten waarom.

Dood. Uiteenvallen elementen. Straling. Genetische verbondenheid. Uitwisseling ?

Leven is dagelijkse voorbereiding van verbetering van het kwalitatieve bestaan.

Niet te doen, alle inspiratie proberen te onthouden, dat zoekt zijn wegen wel.

Wijsheid komt niet alleen op een top, ook bij het dalen, stijgen, rusten, bezinnen... .

Dromen, soms surrealistische remix, kunstwerkjes mét en zonder boodschap.

Mensen, op hun best als je de stukjes onopgeloste negativiteit niet merkt.

Aarde...hiernamaal...daarnamaals...altijd een NU is een eenvoudiger voorstelling.

Bestaat 'tijd' alleen voor hen die zich niet goed in hun vel voelen ?

Het verleden, 'heengeganen', altijd één in het repeteren (NU)van de volgende show.

Zowel de geletterde als de ongeletterde snappen niet alle structuren.

Energie is ook : uiten woorden, handelen, geloof in het mooie en goede,hoop,... .

Inzicht dat tot +Energie leidt, wordt gedeeld, uitgewisseld, ervaren, niet zomaar afgetapt

Je kan en hoeft niet iedereens leed aan te kunnen.

Onnodig blijven slikken en incasseren zonder te leren...ach kom nou !

Te dit en te dat, veelal op te lossen door TEvreden.

'Waar is de nacht alweer naartoe, 'denk je al eens bij het morgenlicht.

Elk ontwaken is een kans op een vervolg.

Iemand aan je zijde willen en je alleen aan jezelf interesseren...is bijna leegte.

In het boek van 't al is elke mens een hoofdstuk.

Jezelf tot leven wekken is de wortels van je angsten uittrekken en inzichten planten.

Machtig gevoel op momenten dat alles achter je waarachtig zin heeft gehad.

Vanuit de beweegredenen van velen neemt men aan het leven deel.

Je hebt het of je hebt het niet of nauwelijks, je kan het wel leren verwerven. Wat ?

De zin van het zinvolle, soms nauwelijks te achterhalen, onzin is soms duidelijker.

Worden is ervaren door observeren en handelen of niet handelen, door de juiste woorden of het gepaste zwijgen, door leren luisteren...heel gunstig voor alle gedachten die leiden tot juiste inzichten in functie van goede doelen tijdens het proces van interpreteren van de onevenwichten.

Is alles dan toch te gek voor woorden ?

'Relier' is zich bijvb. verbinden met het geheel van 'zijn', kerken maakten er 'religion' van.

Las al eens wat onthechting aan alles en veel in, de natuur wacht buiten op je.

Ervaren observeren, becommentariëren, los van druk der omstandigheden. Opgave !

Gezondheid is een onderschat geluk.

Wens op tijd wat veiligheid en goede dingen voor mensen om je heen.

To everyone, who is open for ‘it’

To those who keep on loving life.

To those who know that nothing can exist without a known or unknown form of energy.

To those who know that emptiness cannot exist, but realizes that one can create a kind of emptiness in one’ s life.

To all who did not follow the principle of ‘divide and rule’.

To all who in their existence, discover all kinds of evolutions towards more consciousness and sense.

To all those who are aware that progress must be used to make a better world.

To those who, starting from realities like the sciences and deeply analysed feelings, discover the art of observing in another way.

To those who try to communicate this inner communication in many ways in daily life, in art and so on.

To those who in doing so, remain stable by making a difference between the real and the false.

To those who understand that also the simple minded can stimulate ones growing consciousness, not only the intellectuals can help someone understanding all the keys of the complexity of life.

To those who see the relation between the positive and negative things that happen in individual lives and in collective history, on a personal and collective base.

To those who understand that good things are trying to reach us by means of reading, pronouncing and interpretation words.

Too those who know that thinking about their own lives is interconnected with the lives of others and with thinking about the world and the universe as a totality.

To those who, maybe with interruption, but constantly work to better the quality of communication around themselves.

To those who understand that all the precedent will end in a new way of communicating with oneself and others.

To those who realize that controlling the dynamic behind the personal lives of their own, interacting with those of others, (from the smallest units to global society), is in a way a new form of art. (but loving life remains the greatest art).It is an art that starts from a healthy inner communication with oneself.

 To those who know that the individual and collective consciousness lead to higher degrees of consciousness and open the way to a better world (quantitative but surely qualitative). To those who know that unsocial attitudes and behaviour are a real political treat.

To those who are aware that everything and everybody evolves towards the best circumstances can offer it, him or her.

To those who know that clinging to the negative parts of all kinds of heritages can influence situations badly on a small or larger scale.

To those who understand all this, but cannot express it yet in this way, sometimes they are closer to it than the ones who do.

To those who are involved with these kind of things and matter and feelings, because they cannot do otherwise any more. To those who understand the true meaning of the word ‘freedom’.

To those who from within themselves and together with others, want to really reach matureness as a human being.

To those who in a positive and even in a negative way, have contributed to our ‘understanding’ and there for ‘consciousness’, from the early cave men to all the ones who contributed to our cultural heritage.

To all those who know that money alone does not buy happiness and understands it’s role still is one of teaching people a lot about themselves.

To put it briefly : loving life is the greatest art, inner communication and communication in a new way, the greatest art.                         

67. Startdocument 1-44

religie is niet zo zeer 'godsdienst', maar het verbinden (relier) van wetenschappelijke, sociologische, psychologische, en alle andere culturele uitingen om de ziel aan te leren op een filosofische manier in het leven te staan en de oneindi...ge zinvolheid van al hetgeen in jezelf en anderen te ervaren is, zoveel mogelijk aan mekaar te kunnen linken in de dagdagelijkse introverte en extroverte ervaringen en zodoende het zinloze meer en meer te neutraliseren. Zin, volheid  : al hetgeen in jezelf en anderen te vinden is gepast aan mekaar linken in de dagdagelijkse introverte en extroverte ervaringen…en zodoende het zinloze meer en meer te isoleren

De essentie van verhoudingen tussen mensen is te herleiden tot de structuur van een atoom, kind van straling : neutron in kern (ladingen +en- in evenwicht)-zen positie of proton (positief geladen, al of niet reacties aangaand met de buitenwereld-elektronen, negatief geladen)-niet in morele zin…in zekere zin komt deze fysische verhouding ook tot uiting in de chemische evolutie die eerst naar de cel en in een volgend stadium naar de celdeling en de seksualiteit leidde.

Ook in de seksualiteit zijn er een aantal benaderingen, conform aan de structuur van het atoom zoals in punt 2 geschetst : je hebt neutron geaardheden, de niet homo++ of – (eigenlijk gemaskeerde -+tegenstellingen) , die ook niet tot hetero geladenheden te herleiden zijn, neutron, proton, elektronen, reageren of onverschillige evenwicht

Al die geladenheden kan men ook onderscheiden in de psychologische genetisch overgeërfde componenten van een individuele samenstelling, het individu is om het met een micro macro vergelijking uit te drukken, tegelijkertijd soms centrum, ster, +- als planeet+ of maan-,  al naar gelang de wisselwerking in interacties kleiner of gelijk aan nul bestaat niet, want benaderd zinloze en dan big bang

Alhoewel in eenvoudige bewoordingen, gevoelens, gedachten, …eenieder veel kennis en wijsheden doorheen het dagelijkse leven zelf kan opdoen, …is het heel diep en panoramisch en overkoepelend en verbindend ervaren van de geestelijke dimensie ervan, iets dat is weggelegd voor de meerdimensionale observator, ook in relaties gaat punt vier op

Eenieder heeft een bepaalde genetische gecodeerde zielsopdracht met betrekking tot het aantrekken van anderen om de voorouderlijke verhaallijnen ergens een vervolg te geven. Een voorbeeld, het overschatten van de goede kanten van een bepaalde ziel, wat tot verliefdheid leiden kan met als doel de minder sterke kanten van één van of beide partners te versterken in een volgende generatie…omgekeerde of uit beide situaties afgeleide posities zijn ook wel mogelijk. en in maatschappelijke ontwikkelingen     enkele axioma’s :

Zeven kleuren, tonen,…uit wetenschap valt wetmatigheid af te leiden, andersom uit dingen ook

Mooi zo, we kunnen weer wat schrijven. We, de complexe, maar oh zo eenvoudige eenheid van geest die dit neerpent.

Alles van uit het standpunt dat ook diegenen in wiens leven je verwikkeld zit, je leven voor een stuk bepalen.

Daarom ook die we, van de eerste zin. We zijn een telepathisch geheel van verbanden en gevoelens en inzichten die aan kwaliteit werken.

Met wat we al schreven namen we reuzestappen, ik, diegene die het opschreef, heeft altijd wat voorsprong en achterstand tegelijk.

Achterstand, qua niet altijd volledig direct de zielswereld van anderen te begrijpen, voorsprong omdat, eenmaal ik die door ervaringen begrijp, ik een grote inhaalsprong maak.

Voor elke nieuwe aanzet tot analyse, lijkt het als of de droomwereld van 's nachts niet genoeg is en de dag korte rustmomenten telt waar alles overwogen wordt.

Een soort Passing It All -PIA (een overlopen van vroegere informatie over toestanden en axioma's met de huidige fasen en mogelijke projecties naar de toekomst toe).  Voorsprong ook vooral vanwege allerlei inzichten op alle domeinen van het leven, abstract of concreet en de uitingen hiervan op velerlei literair en ander gebied.

Zie alle linken op 'voortijdig testament skynetblogs' en vertakkingen onder meer naar facebook plus mijn tabel 'TOOLS'  hulpmiddelen van de menselijke geest.

Bovendien moet je qua spiritueel-psychologische dingen in je omgeving een aantal mensen kennen die symbolisch verwant zijn aan diegenen die de schrijfer kent.

Zie ook de symboliek uit het kortverhaal 'Er was dus toch leven na de dood' :

Om het bovenstaande te begrijpen, zijn al die inzichten en bijvoorbeeld  professor Carl Jung zijn symboliek van de droomwereld niet voldoende.

Om een beetje te kunnen volgen moet je er van uitgaan dat materie en antimaterie één zijn en moet je de symboliek van het objectieve wetenschappelijke aanvoelen.

Spoken bestaan niet, want iets zonder vorm kan niet bestaan, wat zinloos dreigt te worden, kleiner of gelijk aan nul, neemt andere vorm aan.

(Zelfde principe van de big bang, waarna straling, fotonen, atomen, moleculen, planeten...cellen, xx, celdeling, organismen... wij.)Het ei was eerst, niet de kip.

Al deze dingen die van het microniveau vertrokken en vertrekken (en eigenlijk vanuit uitwisseling met antimaterie) hebben ook macro-vormen.

Zo heb je niet alleen het individuele bewustzijn van een cel, maar ook van een individu, groepsbewustzijn, collectief bewustzijn...op onbewust, onderbewust, bewust niveau

Zo heb je ook op sociaal vlak de reis van clans, families, stammen, feodaliteit naar moderne maatschappijen.

Zo heb je ook de ontwikkeling van het individuele bewustzijn, niet alleen via schoolse kennis opdoen, maar ook via tal van vormen van relaties, zakelijke en andere.

Iedere soort relatie heeft dan weer een aantal schakeringen...die teruggaan naar vorige generaties en er voor een stuk verdere ontwikkelingen of reacties van zijn.

Zonder een praktisch concreet iets, bestaat geen theoretisch iets en omgekeerd is ook waar, net zowaar als er geen materie zonder antimaterie is.

De positief geladen protonen bijvoorbeeld zijn negatief geladen in de antimaterie.

Alles was straling in de beginne en eindigt bij straling...maar eindigen kan niet, omdat energie onvernietigbaar is, en andere vormen aanneemt.

'Is er een energie die heel de evolutie niet heeft nodig gehad om eenzelfde of vergelijkbaar bewustzijn met het onze te hebben' ?, zou men zich kunnen afvragen.

Daardoor kom je nogal vlug uit op het beperkende pad van de godsdiensten...die weigeren van de linken tussen wetenschappen en andere domeinen te zien.

Wetenschap weigert dan weer van de linken met zaken zoals telepathie te zien...terecht soms, want er bestaat veel gezweef en gezever op 's mensen evolutietocht.

Laten we aannemen dat al het goede dat mensen ooit deden door de levenden als straling ontvangen kan worden, indien ze zich niet emotioneel bezwaren.

Materie is zwaarder dan eterie (straling) en deze laatste is één in de wisselwerking ermee.

Het emotionele zware, zou men moeten ontgroeien en dan meer in rust door het leven gaan, maar de wegen van de genetica en de uitwerking ervan zijn ondoorgrondelijk.

Het kan goed zijn dat mensen die op emotioneel vlak rust gevonden hebben, deze toch nog verlaten voor het dieper begrijpen van het spirituele via het emotionele.

Materie en antimaterie zijn één omdat stof alleen niet kan bestaan en het spirituele ook niet zonder inhoud, zonder stoffelijke vorm kan.

De kracht in citaten :

Onze lichamen stralen het al uit, alles en iedereen is beiden een beetje, zoals een man ook vrouwelijker aanvoelen en denken heeft en omgekeerd.

Alles is een zoeken naar aanvulling en uitwisseling daarom, binnen de grenzen van wat mogelijk, wenselijk en dragelijk, dus mogelijk is.

Een eicel bijvoorbeeld, heeft een automatisme waarbij er overwegend, van zodra er 1 zaadcel binnen is een aantal chemische e.a. reacties gebeuren om meerdere 'bezoeken' te blokkeren.

Omdat het fysisch en tegelijk spiritueel zo in materie en antimaterie gepland is ?

De kracht van je middelpunt

In welk verhalen zit je momenteel ? Hierover moet je eens goed mediteren. Wie zijn al die mensen die je van nabij of verder kent.

68.New set of statements or axioma’s-higher level

1. what people mean with ‘God’ in fact is the total collective awareness, the total deeper consciousness conducted by a central control unit, but with delegated powers that start with the responsibilities of the combined individual consciousness of all separated living souls in relation to the spiritual world of everything and everyone that ever did exist
2. soul world and spirit world are one energy, soul is also body, spirit is also soul, higher level

3.the meaning of it all is the enrichment of consciousness to create an intelligence that takes central control unit functions after the next big bang phase, remembering how everything is build and evaluates according to the rule ‘something that becomes meaningless is bound to disappear because smaller than or equal to zero does not exist. (see ‘there was life after all’ essay)

4.positive emotions, feelings, intuition, soul, spirit, lovemaking soul-spirit all very energetic tools to feel well an feeling well destroys negativism

5. people tend to believe they only have one life…partly true, but it could well be that the mix they arrive in after the next big bang cycle is very very much the same due to the central control unit on an individual base. (extended to the idea of parallel universes one could in a slightly different mix be living according to a decisions not having been taken in this earth life)…important to know because one has all the time to complete a relation premature under the argument that one has to do a lot of things with a lot of people, which can become quite chaotic (ask woman or man with more than one partner)

6.in complex love situations with not enough maturity no serene 1-1 relation is possible within a monogamous  frame

7. combination of complex love life mainly possible on bases of platonic relations, those who want the most freedom often have the most amount of jealousy and homo-tendencies
8. man are less prepared to talk about love relations
9. reward and punish, one rewards and punishes oneself most of the time (see essay ‘ancestral telepathy’
10. Alfa and Omega, starting of ends in relation often in the same point of beginning where one had arrived (ex.DD-PF)

11.Life not only is carnival, oh no, one who says that has a lot of sadness to get rid of, but is that always possible considering the karma of former generations and one’s own ?

12.In how far can one change ‘destiny’ ‘faith’ a bit ? see starting from 25june under  ‘E . Bijzondere Energien.

13. One has to be mature to understand his own life, life grows towards that maturity
14. Not everything can be described with words.(see B. TOOLS)

15.If one talks behind one’s back, the same is probably about to happen to the one who does it…but on collective evolution terms responding to the individuality and the groups one is functioning in.

16.there is a limit to giving to much psychological credit to some people

17. one gets the change to adapt destiny and faith a bit, but refuse that a lot
18. one cannot telepathically force others to do something, influence yes, but the start must come from them
19. one has to concentrate on the viable things, not on to much on the negative from the past
20. once has to await patiently the events sometimes, sometimes anticipate
21. every practical thought one can put in too theory

22.past away people can influence the energy of the living one’s (good example : a young boy who lost his father designed a three, few years later, without thinking of it, it was as if there was a man in the three carrying another man, like giving him the other man, who in fact looked like CO, he found himself. Was it the energy of the past a way father of the boy at the moment when his son was drawing ? Or an energy of his kind present in the room or the energy of CO himself so very near the glass of the picture, CO thought it was the first cause that caused the second, but combined with the present energy of the past days, where CO got very good mates with the boy, let’s call him the BBoy.)

23. What about the relationship between the past away and the living ? A man who had had a hart infarct near his seventies, came to talk with CO and Gran. In the beginning the dialogue was much about nothing…because the level of the energy fields were to different…but when CO began talking about passed things in the neighbourhood, communication became better, with Gran adding some individual memories about people passing by in the discussion. When CO began talking about a certain man who had worked in the company of Gran and her late husband…the neighbour said that this man died two weeks ago, we did not know…who brought me on the idea of talking about that men who I knew around 1968 and then talked to no more practically…the father of CO(which was the husband of Gran) or the deceased himself)

Maybe what we call ‘logic’ is more the language of they that used to exist in a biological way and the part of feelings we got from them and build upon more the language of subjective expression, more chemical then physical, more psychological than objective.  And in between as a bridge some metaphysical inner dialogue which we must learn to master and keep in balance if we are gifted with seeing and understanding and hearing more than the objective facts. Understanding in which way words are born is a key skill in this.

69. beminde gelovigen, anno 2008                  pagina 110

 Op een debatavond rond de stellingen van de schrijver van de Da Vinci -code, hoorde ik een aantal merkwaardige dingen. De avond ging uit van de plaatselijke evangelische gemeenschap. Een protestants theoloog had het over de vierde eeuw van het christendom, over een door een keizer Constantijn bijeengeroepen concilie (als dat woord toen al gebruikt werd, want men werkte alleen met bisschoppen, er was nog geen paus).

Als criticus van de miljoenenbestseller beweerde de professionele bijbelonderzoeker dat de overgrote meerderheid van de 315 bisschoppen voor de oorspronkelijke leer van de apostelen Paulus en Petrus gekozen hadden, er waren maar enkele onthoudingen en twee tegenstemmen die tegen waren, niet om de alternatieve teksten (andere dan die van Matheus, Lucas, Johannes, Marcus) een kans te geven, maar om andere redenen.  Bij de stemming voor een verlenging van de pensioenleeftijd, een 1700-tal jaar later stemden maar vier mensen in 't parlement tegen...of dat dan de juiste benadering was ?Zie me niet als een verdediger van de 'Da Vinci code' of zo...als je iets beweert krijg je altijd het tegendeel of een niet-geplande uitbreiding van wat je beweert op je bord...niemand weet alles over alles op z'n eentje...bovendien als je zelf zegt dat je fiktie schrijft heb je altijd gelijk.

Elke vogel zingt zoals hij gebekt is. De gnostici, zij die naast de vier klassieke evangelie-schrijvers ook schreven, wilden door ervaring zelf achter de waarheid over de bedoeling van 't leven komen...ook Maria Magdalena zal wel teksten geschreven hebben...wie zal het zeggen...wat er in teksten staat is belangrijker dan wie ze geschreven heeft. Waarom onderling bekvechten over het al of niet maagd zijn van de moeder van Christus of dat zij nog meerdere kinderen had of dat haar zoon de zoon van God (zonder uit te klaren wie men daarmee bedoeld) was of dat hij een vrouw had of een kind of meerdere kinderen of niet...niemand kan dat bewijzen, met geen enkele tekst. Of er zou dezelfde DNA moeten zitten in het stukje vezel-huid van Magdalena dat men in Vézelay zou bewaren, als in een opgegraven Merovinger bijvoorbeeld... .

Elke gevestigde godsdienst krijgt vroeg of laat met kritiek binnen eigen rangen te maken...natuurlijk dat er vierhonderd jaar geleden kritiek op de rooms katholieken kwam en men begon te 'protesteren' tegen bepaalde zaken...nu krijgen ook de protestanten hun deel van kritiek langs alle kanten (new age, Da Vinci-code...) enz... Het is zo'n beetje zoals bij de socialisten...ipv zich te verenigen met het oog op bepaalde doelstellingen(afbouw armoede, militair apparaat omschakelen, wereldwijd zelfde werk, zelfde loon, kennis en mens belangrijker dan winst...verdelen sommigen zich opzettelijk omdat ze coalities met de macht van het geld willen blijven aangaan.

Ze hebben het allemaal over 'God' zonder dat ze dat vanuit de wetenschap onderbouwen en ze idealiseren de geschiedkundige werken waarop ze zich baseren. Alhoewel er natuurlijke prachtige dingen inzitten in die werken kan je van het oude-testament op sommige plaatsen gerust zeggen dat het een imperialistisch pamflet avant-la-lettre is. Het nieuwe testament breekt daar met die stijl. Wat voor de Bijbel waar is kan ook van andere religieuze werken gezegd worden, het zijn allemaal uitingen eigen aan de tijdsgeest...sommige uitingen hebben wel eeuwigheidswaarde (bijvb. 'doe niet aan een ander wat ge zelf niet leuk vindt'), maar zich op basis van boeken in zijn geheel laten verdelen in godsdiensten kan tot onnodige spanningen leiden en door de politiek ...misbruikt worden. Ook dingen die Marx beweerden zijn nu nog voor een groot stuk waar...economische dominantie leidt tot oorlogen...moeten we ons daarom Marxist noemen...misschien schatte hij de rol van het sparen wel verkeerd in. Misschien wou Christus meer begrijpen over de man-vrouwverhouding en werd hij daarom op Maria Magdalena verliefd ? Wie zal het zeggen...je kan daar een heel leven over lezen en debatteren... en iedereen kan er met zijn groot verstand nog naast zitten. Vooral bij zaken die met de subjectieve leefwereld te maken hebben, psychologie, leven en dood, filosofie ,heeft een mens een groot stuk van de factor 'geloof' nodig...maar dan een geloof dat vanuit goedheid en innerlijk verlangen naar het goede vertrekt. Goedheid...'god'...maar één lettertje verschil. Het goede en het schone...meer moet dat niet zijn...laat ons mekaar niet onder negatieve gevoelens bedelven...alle lelijkheid heeft ergens in 't verleden zijn oorsprong...laat ons meer vanuit het heden met goede intenties bezig zijn en samenwerken aan een betere wereld en betere verhoudingen tussen de mensen die hem bevolken.

De wetenschap op zich is ook een bijbel voor wie tussen de lijnen lezen kan. Straling (symbool voor idee) schiep materie (het eerste atoom, de eerste cel, de eerste mens) en alles keert altijd tot straling weer. Een andere wetenschappelijke oplossing voor het 'probleem' van de zin van het leven : iets dat kleiner of gelijk aan nul(inhoudsloos) dreigt te ontploffen : zinloosheid zelf kan niet bestaan...hoe meer ze dichterbij komt hoe meer de 'redding' , de 'nieuwe schepping...de nieuwe toestand' nabij is. Elke dag is een nieuwe toestand.

Neem nu een begrafenis. Je geniet van het gebeuren ook al ben je het filosofisch niet eens met alle zinnen die door de priester of zo uitgesproken worden. Ook het deelnemen aan dat stukje leven van de familieleden van de overledenen is een louterend iets waarbij je een stuk zin in het leven ervaart. Leven en dood, hetzelfde mysterie als 'elektriciteit', de ene draad mag de andere niet raken of je hebt kortsluiting...de ene draad weet hij ervan dat de andere bestaat ? Samen geven ze wel stroom, leven...ons ? Gaan we dat allemaal wel weten als we dood zijn ? Misschien is dood-zijn voor sommigen...voor iedereen ?... een toestand van energie in rust in plaats van in beweging...en weten we niet eens dat we dood zijn, maar voelen we dan alleen maar het verschil tussen energie in rust en de stromende energie van het dagelijkse leven. Misschien is het juist de kunst om al tijdens het leven zo een rust te bereiken ?Gelukkig mogen we maar gissen.

Het leven zelf dan. Waarom de ene de andere als levenspartner aangetrokken heeft...sommige originele maar een stuk dezelfde trekken die je in kinderen en kleinkinderen waarneemt, hun ontroering enz... .Het even stilstaan bij de kern van het leven. Een ziel lijkt wel een lied...daarom ook dat als er één spreekt de andere even zwijgen moet of je hebt chaos.

Iedereen moet leren zichzelf 'scherp' te zien. Weten waarvoor je staat.

Weten welke rol je speelt en voor wie je die spelen wil. Met het stuk pijn dat dit vaak met zich meebrengt geconfronteerd willen worden. Je bewust zijn van de spiegel van jezelf en anderen vanbinnen...al eens de tijd nemen om die spiegel te kuisen, te ontvetten van negatieve gevoelens. Soms zijn anderen ook een stukje spiegel van jezelf buiten jezelf...of een stukje omgekeerd spiegelbeeld...je kan in anderen zowel positieve als negatieve stukjes van je eigen samenstelling bekijken. Leren denken in beelden en symbolen is een soort aanleren van een nieuw alfabet.

Let geconcentreerder op gebeurtenissen, woorden, beelden, toestanden en leer de wereld met kennis van zaken interpreteren. Ook landschappen, niet alleen mensen...geven ons vaak energie...neem eens meer de tijd voor een passage en je wordt 'sage'. Laat het licht en de lijnen en de kleuren in je dringen, voel ineens die ruimte daar vanbinnen. Zuig je longen vol goede lucht en wandel zonder zucht van het ene perspectief naar het andere. Zoveel mensen zoveel landschappen, zoveel gezichtspunten vanuit een andere hoek.

Alles kan ten goede veranderen als je je voor het goede openstelt.

Het is natuurlijk niet altijd even goed weer om te wandelen. Zoals het weer neigen wij mensen ook al eens naar depressie...wachten tot het door is en je vooral letterlijk en figuurlijk 'warm 'proberen houden...je gemoed niet laten verkillen...al kan dat ook al eens positief zijn als je meer assertiviteit ten opzichte van anderen nodig hebt. Depressiviteit is als een stuk verleden waar je niets meer kunt mee doen en waar je niet mee afrekent...niet alleen de werking van hormonen...jij zou hen moeten sturen in plaats van zij jou.

Daarmee afrekenen kan betekenen dat je leert met mensen te leven, er beter leert mee omgaan of dat je er juist minder moet mee leven...afhankelijk van wie wie het meeste onnodige schade berokkende. Onnodige schade is schade waardoor je als mens niet meer mens van wordt. Man en vrouw kunnen mekaar wel eens beschadigen en hoe langer dat duurt en hoe meer dat gebeurd en hoe meer ze op mekaars tenen trappen hoe minder ze nog voor mekaar voelen kunnen.

Als je goed leert kijken snap je beter waarom mensen bij mekaar horen.

Dat begint al van voor de geboorte...misschien vormen al die verschillende soorten genetische informatie uit het verleden wel 'ploegen' zoals in een wielerwedstrijd met een soort afspraken om het eerste aan de meet, de 'eicel' te kunnen komen...als het zoal werkt...misschien beslist de eicel wel over wie ze eerst binnenlaat...ondanks al die mannelijke afspraken van de ploegen uit de spermaploegentijdrit. Van zodra we er zijn blijven we individueel of collectief maar coalities sluiten.

Het is belangrijk hier even NU in dit tijdvak van menselijk bestaan op in te gaan...nog een paar decennia en niemand zoekt twee generaties na mekaar een partner in het eigen of aangrenzende dorp...hetgeen daarom niet noodzakelijk te betreuren is, dat bedoel ik niet, maar een psychologisch- evolutionair breken met wat al een heel oud verhaal kan zijn, kan betekenen dat je de rode draad in je roots moeilijker terugvinden kan. In een dorp op een kerkhof merk je dat bijna alle mogelijke combinaties tussen mensen uitgeprobeerd zijn. Naarmate je ouder wordt en voor zover je nog weet welke voorouder met welke familie is scheep gegaan en wat daar in het geval je die mensen zelf niet gekend hebt nog door overlevering werd over doorverteld ...kan je beter aanvoelen welk een soorten energie je zelf meedraagt...nog allemaal stukjes van die voorouders.

Soms kan je zelfs gelijkenissen zien met dingen waar jijzelf of voorzaten het moeilijk mee hadden of hebben of dingen waarmee je eigen nazaten vlotter mee omgaan. Net als dromen blijven sommige van die observaties over jezelf en de mensen rondom je niet altijd even helder bij en is het vreemd genoeg de bedoeling niet...net als het soort dromen die je je niet meer herinnert, maar die toch een antwoord waren op wat er zich in de dag of zo heeft afgespeeld. Je ontwaakt met rustige hersengolven en toch weet je niet waarover je nu wel gedroomd hebt. De nieuwe dag kan beginnen...altijd op zoek naar het behoud van de innerlijke rust van 's morgens...je eigen niet laten overnemen door computervirussen die je computerscherm de hele dag bestoken met reclame waar je niks kan mee doen...en die je alleen maar hindert...een mens heeft geen behoefte aan mensen die hem willen 'kopen', maar aan mensen die met andere mensen in ontmoeting willen treden.

Dan wordt je gedachtegang meer als een verre reis, gedachte na gedachte, kilometer na kilometer, in plaats van dat je teveel door de consumptiemaatschappij wordt gedirigeerd.

Als je dan 's avonds echt intens weer naar een goede nachtrust en droombeleving verlangd...komt die er meestal wel en ben je 's anderendaags weer fris vanbinnen...je spiegeltje blinkt weer en je kan weer helderder observeren. De basspeler die z'n partituur gehurkt op de treinwagonvloer leest, terwijl z'n handen op en neer gaan en hij de muziek hoort en af en toe corrigeert...terwijl er in die bewuste tussenruimte van de trein geen noot te horen is en z'n instrument gewoon in een andere treinhoek gekoesterd ingepakt rechtstaat en hij geen dingesspeler in z'n oren heeft.

De geest is tot veel in staat...het verleggen van dimensies terwijl je observeert...zoals in de documentaire die ik zag...indien we met ongeveer de gemiddelde snelheid van een parachutist door de aarde heen moesten vallen...zou dat 32 uren duren...hoe lang zou de overgang van leven naar dood en leven duren...vraag ik me dan af...een seconde of drie...bijna nul seconden, waardoor de dood eigenlijk gewoon niet bestaat ? Of moeten we twintig miljard jaar wachten voordat een gelijkaardige kombinatie die het stukje 'ons'-straling van de vorige big-bang zich weer na de volgende vertaalt in een cel enz... ? Als de dood het inhoudsloze is dan bestaat hij inderdaad niet. Als het inhoudsloze benadert wordt is dat niet alleen zoiets als een big bang...maar ook zoiets als honger krijgen...je wil het tegengaan en zoekt naar eten...onze ziel zal altijd naar zin zoeken om in leven te blijven...als ze dat al wil...misschien kan ze ook niet anders...zeker als ze ?misschien alleenlijk als geest verder zal zien te bestaan. Eigenlijk is er geen einde en geen begin maar altijd overgang van het ene in het andere, een eindeloze reis...ook als we in een andere vorm van energie zullen bestaan zal die ook wel in een nog andere vorm overgaan...maar dan wordt het wel wat ingewikkelder dan de vergelijking van de rode draad van het leven en de blauwe draad van de dood die niet tegen mekaar mogen komen omdat je anders kortsluiting hebt...dergelijke vergelijkingen zouden ons te ver leiden.

Laten we het maar rustig bij het leven zelf houden en daar onze vergelijkingen zoeken.

Sommige mensen hebben meer van chimpansees weg die al eens andere apen doden en andere mensen zijn meer met de vredelievender en rustiger bonobo's verwant. Bij niet-mensen heeft dat verschil (bonobo’s doen het misschien meer) misschien meer met de frequentie van hun seksleven te maken...bij de mens zit dat verschil meer bij z'n innerlijke rust...of zou daar moeten zitten.

Ook de opvoeding speelt een rol...als je nog niet zolang geleden 'linkshandig' was kreeg je een tik van de lat in de school of bond men je hand vast. Alles er doctrinair indrammen in plaats van wat ruimte aan de eigen levensweg en manier van doen te laten...was niet alleen vroeger de boodschap.

Zoals soldaten in 't leger in de rij staan voor een dokter die met een soort pistool inentingen toedient, zo slikken wij alle dagen opinies en meningen die er enkel moeten voor zorgen dat de wereld door overheersing en uitbuiting verder kan blijven bestaan.

Daarom aan alle fundamentalisten in spe : alles is tegelijk veel ingewikkelder en simpeler dan jullie je ook maar kunnen voorstellen. De zelfvernietigingsdrang van sommige mensen, doordat ze het zachte in hun geest en lichaam niet volgen en het eigen gelijk fanatiek verdedigen... dreigt soms anderen voor een stuk of totaal mee te slepen. Als je hen liefhebt wordt liefde een soort zelfkwelling Elke dag van niet liefhebben van het leven in al zijn aspecten ondermijnt en takelt af.

Wat is liefde, wat is haat, wat is rijk en wat is arm ? Te weinig solidariteit en te weinig kansen. Leer allen samen groeps-te dansen. Breek de cirkel van wraak en weerwraak.

Totaal herbeginnen op basis van een menswaardig leven voor iedereen.

Ogenschijnlijk zitten we materieel goed in 't Westen...we trekken ons voor 't merendeel van politiek weinig aan. Honger en armoede...ver weg...allée kom aan, niks aan te doen zeg !

Maar let op, de wereld is één...de 'problemen' komen toch naar de overkant...en let maar op dat ze ons niet verrechtsen ...vroeger het lachen met de rijke jood...nu de angst voor de vreemdeling ! Goed, die oorlogen dan...zo ver weg. Tot de auto's niet meer rijden...hoe komt dat nou zeg ! Tot dat de banken failliet gaan, waarom nou toch ? Ai beleggingen, oei spaargeld.

Ach mens, laat ons hopen dat het wel goed komt met de wereld en dat we meer bewust ontdekken wat ons daarvoor te doen staat.

70.liefdesrecept    pagina  113

Bovenal leer de liefde die in je zit voelen en leer ook aan wie ze te geven. Onderzoek de wegen die de filosofie en de geschiedenis bewandelden. Bemin de kunsten. Verzorg je lichaam, dwing het niet tot overmaat. Laat zo weinig mogelijk negatieve emoties toe. Verzorg je lichaam, dwing het niet tot overmaat. Deel zowel de vriendschap als de liefde, de kennis en het zoeken als je lichaam met je uitverkorene...kruidt het geheel met relativiteitszin en humor en je bekomt ...passie.

Als je dan niet dadelijk voor mekaar kiest...moet het niet zo zijn.

Als geest en materie '1' zijn en eeuwig bestaan en de rode, wetenschappelijk aantoonbare wetten van de materie, altijd aan een verfijning van de geest gewerkt hebben; ...hoe komt het dan dat voor het begrijpen van allerlei soorten verhoudingen tussen mensen, zeker die, die met het intieme zijn te maken hebben, je met die rode wetten alleen niet ver komt ? Mensen zijn niet alleen bij mekaar omdat ze geografisch gezien in mekaars buurt woonden of elkaar toevallig tegenkwamen...of mekaar economisch nodig hebben...ze trekken de moeilijkheden en aangename dingen die ze nodig hebben om te groeien vaak zelf aan...vooral diegenen die mensen die eigenlijk niet veel groei nodig hebben, lijken soms nog het meeste moeilijkheden aan te trekken. De liefde gebruikt ons om ons het onderscheid tussen mensen en wat hen in ons aantrekt en afstoot duidelijk te maken...zodat we er alle dagen wat wijzer zouden uitkomen.

Aantrekken en afstoten, ebbe en vloed, het universum dat uit deint weer in mekaar stuikt...de liefde kent er ook wat van. Die filosofische speurtocht naar de zin van het leven, sommige theorieën die men rond de praktijk van de mens en zijn menselijke relaties kan uitwerken, blijken in de praktijk rondom ons veelal te kloppen...al kan je een mens en zijn relaties niet in om 't even welke theorie gieten.

Zo hebben vele alleenwonenden hun boezemvrienden wel een aantal redenen om niet bij mekaar te wonen...wellicht omdat ze te openhartig over hun al of niet platonische verhoudingen zijn...en ook omwille van de verplichtingen die ze, terecht of onterecht nog bij de voorgeschiedenis van hun leven terecht of onterecht, menen te hebben.

Vanuit de subjectiviteit van een situatie lijkt iedereen tijdens conflicten wel gelijk te willen hebben...het is hoe men zich op korte of lange termijn voelt dat bepalend voor iemands beslissingen is. Misschien is het iemand zijn lot van bijvoorbeeld te blijven schrijven en daarvoor veel alleen te moeten zijn. Misschien is het iemands lot van verder in de omgeving van je kinderen te blijven. Alles is op een bepaald punt altijd het resultaat van wat eraan voorafging. Schrijven over de veiligste manier om emotionele windhozen met vrouwen en mannen en kinderen te vermijden, is nog niet zo simpel. Er monogaam mee samenwonen is, afhankelijk van iemands karakter en opdracht in 't leven een heel goed recept ter voorkoming van onrust...maar in iedereens rode draad van 't leven niet ingeschreven, zo blijkt meer en meer. Ook in gemengde gezinnen met kinderen is samen leren omgaan met mekaar een opdracht. Het zou zo simpel kunnen zijn. 'Indien gij niet wordt als deze kinderen'...1meisje, 1 jongen. Zo simpel blijft het voor velen echter niet...en dat kan soms ook niet anders lopen.

In de tijd van onze grootouders en ouders, het eerste grote stuk van vorige eeuw, bleef men bij mekaar wonen tot 1 van de twee sneuvelde of vredig doodging. Dit feit wil natuurlijk niet zeggen dat het toen allemaal beter tussen man en vrouw was. Nu valt het door de meeste mensen niet te verdragen als de partner iets met iemand anders heeft, hoe geestelijker het nieuwe paar bij mekaar staat, hoe erger meestal voor de vorige partner. Dit 'dicht bij mekaar staan' heeft soms ondoorgrondelijke redenen en soms is het zoeken naar een andere partner alleen maar zin in avontuur of gebeurt het uit revanche...of om de partner te vlug af te zijn...zo diep kan jaloersheid gaan.

Het lijkt wel dat hoe meer je elkaars gedachten kunt vertolken zonder dat de andere ze uitspreekt, hoe dichter geliefden naar mekaar toegroeien en hoe intenser ook hun innerlijke band wordt. Het waarom van zowel verliefdheden als scheidingen kan generaties terug te vinden zijn...we vertegenwoordigen en zijn vele stukjes van zij die voor ons kwamen.

Het leven stuurt de ene vele paden in, een ander krijgt er minder te begaan... om te genieten, te boeten, wraak te nemen, te domineren of te leren...of alles bijeen ? Aan alles alleen op ons eentje te doen, hebben we niet veel, we zoeken gezelschap. We beseffen het niet altijd, maar toch willen we gewoon in onszelf tot rust komen, via de invloed van anderen. Dat tot rust komen heeft ook, maar niet zozeer met de lichamelijke kant van de liefde te maken. Buiten de al eens overhoop gegooide gevoelswereld in ons eigen gaan we werken of verplaatsen ons met onze auto's of met de zeldzame bussen. Als we door  een van onze dorpen stappen, lijken we wel  rare snuiters , want voetgangers kom je op de buiten nog zelden tegen in de dagen van tegenwoordig. Ook in de steden vereenzamen mensen soms.

Het is niet alleen menselijk contact en innerlijke rust dat we zoeken...we willen weten hoe ons leven in mekaar zit. Niet zozeer op filosofisch gebied, want daar zijn er velen onder ons te materialistisch voor geworden, maar gewoon ons liefdesleven, dat willen we toch wel begrijpen. Alhoewel we het leven van zij die er niet meer zijn onrechtstreeks verderzetten, spreken de graven niet meer, op de voetpaden kom je zelden iemand tegen voor een meer dan gewoon gesprek.

De visuele media houden iedereen soms op een oppervlakkige manier in hun ban. Als je naar de beeldbuis kijkt moet je altijd veel selecteren, zappend op zoek naar een goede documentaire of een film met menselijke inhoud.

Boeken over relaties zijn er in overvloed...toch zullen we in de praktijk de confrontatie met de voor ons nuttige dingen daarin moeten aangaan. Wordt vervolgd.

71.Het grappige aan onze evolutie              pagina 114

Eerst was ik supersnel...straling weet je wel. Toen begon ik te vertragen...atoompjes gingen me dragen. Daarna begonnen die wat te prullen...en dra zaten we met moleculen. We hadden het kunnen weten, dat moest eindigen met planeten. Wat dan weer redelijk eenzaam was...zo ver van mekaar afstaan...maar dat deden we toch ook al als atomen...maar nu was 't gedaan...want er zaten celletjes aan te komen.

Die celletjes leerden altijd nieuwe spelletjes...ze moesten zichzelf niet meer kopiëren toen ze met seks begonnen experimenteren. Van die celletjesseks kwam het eerste orgaan en lichaam...en nog was 't niet gedaan. Tussen allerlei soorten groot en klein is ook de mens ontsproten. Wat had hij een leven misschien. Bleef hij in 't begin in de buurt van z'n bomen hangen, eten genoeg, aan werken ging hij zich niet laten vangen. Nog bossen genoeg, jacht en pluk en op tijd nog andere leuke dingen. Van zodra 't ergens te koud werd zijn we

dan van d' ene gordel naar de andere getrokken...altijd maar van 't goeie leven blijven dromen. Toen kwamen er tussen de mensen zij die nooit content waren met zomaar genoeg of een beetje...ze wilden stamhoofd, koning, beursspeculant en zo heten. Alles wat voortaan werd gemaakt, eigenden ze zich toe...ze leerden ons werken voor een loon en kopen en verkopen. Zo werd dus het geld, de duiten, geboren...en hoe meer er werd gevochten om die duiten...hoe meer we naar ons schoon leven konden fluiten. Toen vonden de nooit contenten dan ook nog eens de wapens uit om anderen hun streken te veroveren. Ondertussen kwamen er velen, ze noemden Confucius, Lao-Tse, Boedha of Onze-Lieven-Heer en den Allah, ze hadden misschien wel goed voor...maar wij hadden genoeg aan de zon en de maan, een kampvuur en eten, aan ons innerlijke bestaan...de rest was allemaal goed om weten en soms goed vertaald. Ook veel filosofen sloven zich door allerlei uitleg heen, iedere tijd volgde ze alle wel en wee op de been. 't Ergste was altijd dat een deel van die tisten alles alleen in dienst van boze machthebbers wisten. In feite kwam het samenleven beheren ons toe, en niet de nooit contenten; maar was het al niet te laat...ze bestonden al uit een legertje serpenten, hun pluim of hun bik of hun krijt, altijd tot collaboratie met het kwaad bereid. We besloten ons wel ten allen tijde tegen hen te keren. Waarom zouden we voor hun onzin blijven creperen ?                      We bestudeerden hoe dat toch allemaal kwam...dat we ons steeds lieten vangen door hun telkens heraangepast gezwam. De ene keer riepen ze "'t zijn de heidenen, hak ze toch in de pan". Dan weer "pak ze" want ze lezen de Koran. Nu durven ze wel niet meer te roepen "pak de olie"...maar we zijn nog altijd de dupe verdorie.

72. Lees mijn honderden Filosofisch Verzet Columns over binnen-en buitenlandse actualiteit tussen 2006 en 2010 en later via gastauteurs en commentaar op facebook

73.Het boek dat leven noemt

Niets is 'echter'dan het beleven van het leven zelf, hoe echt kunst ook is. We zitten met ons allen in een echte roman die al eeuwig bezig is. Personages wekken andere personages tot leven en verdwijnen weer. Sinds duizenden jaren proberen we al dat bezig zijn in tekens om te zetten. Hoe meer je er van snapt, hoe moeilijker het in woorden om te zetten is.

   Het goede dat een mens doet leeft tijdens en na z’n leven door. Het kwade ook. Positief en negatief vullen mekaar aan in interacties. De zin ervan, een allesomvattend, machtig iets. Je kan pas observeren en reageren vanuit een evenwicht waar je dagelijks aan werken moet. Enkele tips.  Wetenschappen kunnen ons logische verklaringen voor het leven geven. Een getraind observeerder ervaart meer dan alleen de logica der dingen. Objectieve wetenschappers hebben te veel oog en te weinig tijd voor hun vak alleen.  Filosofie, psychologie en geschiedenis, moeten als menswetenschappen de overige logica één maken en verbinden met de subjectiviteit van het dagelijkse leven... Theorie verschilt nu eenmaal met praktijk. Godsdiensten probeerden het met ons te doen geloven in goden. Religie, dingen 'reliëren',' verbinden' wat was dat dan? Het omgaan met hoe het leven in z'n geheel ineenzat, was nog ver af. Marxisten probeerden de objectieve wetmatigheden van de geschiedenis te vatten.  De subjectieve factoren hadden ook zij niet altijd onder controle. Einstein bundelde wat al was bereikt en onthulde een nieuw uitgangspunt. Tijd, ruimte en materie werden relatiever dan we dachten. Freudianen toonden voor een stuk de rol van soorten van bewustzijn aan. Toch konden zij geen allesomvattende zin zien in dit leven van ons. Wij zouden allen veel meer 'zinzoekers' kunnen zijn. Een zin die het leven verbindt met het begin, het verloop en het einde(?) ervan. We zitten echter teveel gevangen in allerlei soorten gewoonten en 'pijn'.

73bis . Eindelijk er acht-er gekomen !

De drijfveren van het menselijk bestaan !

Hoe kunst ontstaat.

Het kwetsen en verblijden van mekaar programmeert de levens.

Dat alles balsemt en overwoekert het sociale.

Geeft dwaze politieke spelletjes veelal vrij spel.

Eindelijk, alles valt op zijn plaats.

Al het nuttige opgebouwde even terzijde.

Woorden die beginnen met God, gewoon een denkmethode.

Wetenschap, een voertuig naar méér inzichten.

Lichamen, de echte tempels van geestelijk ontwaken.

Eindelijk het waarom van het leven zelf, onbeschrijfbaar in roman. Leven zelf…

Dat alles op zijn diepst doorwoelen kan.

Dat speelt met alle emoties, een spel.

Dat het negatieve uit het positieve sleuren wil.

Eindelijk doorgrond, weer bijna tot op de bodem.

Niet de goeie ouwe fictieve God, maar de mens, bijna ondoorgrondelijk.

Niet alleen voor zichzelf en voor anderen.

Niet alleen door de voorouderlijke pijnen, de nieuwe compositie en zo.

De angst om te vergeven en vergeten, doet bloesems verwelken.

Eindelijk begrepen welke soorten vruchten, karakters dan worden geboren.

Waarom we hier rondlopen, hier horen en weer niet.

Waarom er sterke schouders bestaan.

Waarom liefde ongemerkt domineert, maar de soorten angst regeren.

De ijdelheid, het te grote zware ego, hebzucht, jaloezie à l’infinie.

Eindelijk ogen, hart, verstand, weer even op open.

Welk een afwisseling van geluk en ongeluk moeten worden doorstaan.

Welk een vermijdbaar (?)aantal paden, gejaagd gelopen.

Welk een linken allemaal afgewogen, verbanden herwogen, geschrapt, geschept.

De mens, waarom dat eeuwige te min en te onmin.

Eindelijk zowel emoties, gevoelens als eeuwige straling, kernen en elektronen verklaard.

Hun werking, zoals die tussen man en vrouw en mensen, in beelden en gedachten ook.

Hun reddend onverschillig evenwicht en heilzaam overhellen weer opnieuw.

Hun soms te lang blijven lopen achter de feiten.

Eindelijk bijna alle watertjes doorzwommen.

Bezit, wraak en weerwraak, meelij wekken, de koestering van de onmacht.

In alle soorten camouflage en alibi’s vluchten.

Onbegrepen eigenheid zogezegd, omwille van valse trots.

De andere niet kunnen luchten, de uitdagingen ontvluchten.

Concrete Redenen genoeg om op te sommen.

Altijd het onbegrepen verleden dat zich wreekt.

Niet snappen dat ook het niet uitgesproken  spreekt.

Niet geloven dat eenieder hier met zijn eigen redenen bestaat.

Het verschil tussen achterkant en voorkant, algemene lijn en detail niet zien.

De veelal onvermijdelijke driehoeken en andere kansen tussen mensen.

Het  stoffelijke en de gemakzucht laten primeren.

Bemind willen worden met teveel verliefdheid op zichzelf.

De enige, de beste, de snelste…willen zijn.

Te koud, te warm, de seizoenen in mensen niet kunnen zien.

Hun klimaat, hun ondergrond, hun overlevingsvormen, hun afschermen niet kennen.

Wacht niet op het te vroeg willen sterven om je geest te kunnen laten geboren worden.  5/08/2009 woensdag

74. Lees mijn filosofische essays
75. Neem contact via philosophicalresistance&gmail.com
76. Organiseer uw eigen filosofisch verzetsvorm
77. Schoolse herinneringen                    pagina 116

De eerste prof waaraan je, oh soms bizar of soms guitig spel van toevalligheden, terugdenkt, is de heer Steels van Engels.  Van bepaalde mensen die je pad zelfs zoveel uur per week kruisten, onthoudt je, merkwaardig genoeg de ene of de andere uitspraak, ook al is het iemand waarmee je maar een paar uur geconfronteerd geweest bent, zoals die Algerijnse ingenieur die je je friet mayonaise betaalde toen je vijftien of zo was en die je over je leven in België en zo vroeg.  Je had het dan over de drietaligheid van het land en zo en hij zei in ’t Frans “une langue c’est comme un fil de téléphone, ça aide à communiquer”, “ een taal is als een telefoondraad, het helpt gewoon de communicatie”.  Zo zaten wij dus aldaar in Tienen, Tir-le-Mont(monde) op bijna de taalgrens…’tirer’ ‘trekke’…hoe hard ik aan die wereld zou gaan trekken, ik had er nog weinig benul van.  Maar om dus op die leraar Engels terug te komen, hij was wel altijd in voor een lach, maar meestal zeer ernstig tot bezorgd kijkend.  Van hem onthoudt je dus dat hij teenagers de raad gaf om voor een meisje te kiezen dat zowat toch met de eigen intellectuele vermogens overeenkwam. Daar waren wij natuurlijk over verontwaardigd, al begrepen we er wel een deel logica van.  In teveel intellect bijeen, zat daar niet het risico in, dat indien je er té objectief en wiskundig mee omging, dat er dan teveel een zekere saaiheid om het hoekje te wachten lag…ach ja, maar dan aan de andere kant humor is van alle lagen van de bevolking en is een aparte afdeling van het IQ, dat daarvoor niet altijd hoog hoeft te zijn, zelfs honden zijn grappig, zonder het volledig te beseffen.  Lachen, voelen, de contrasten, de subjectiviteit, de tegenstellingen van de invalshoeken, konden ook immers voor creatieve situaties zorgen. Maar wat wist je al van het spel van aantrekking en afstoting ?  Feit is dat al die dingen die je blijft onthouden meestal een cruciale betekenis in je leven hebben.         In het geval van de Algerijnse ingenieur,  in de latere telematica (het woord bestond in 1970 nog niet) voorzag je in je carrière bij de telefoonmaatschappij al een hulpmiddel om de samenleving op een andere manier te beheren…want aan oorlog en het hebben van een inkomen had en heeft de wereldbevolking nog niks te zeggen eigenlijk (blauwdruk zie linken filosofisch verzet via facebook Fotofilosofie)  

 In het geval van de leraar Engels, het belang van zich niet door het zware emotionele te laten leiden in de partnerkeuze bijvoorbeeld.   Herinneringen die daar filosofisch nauw bij aansluiten zijn die van de heer Stels, de biologie leraar en de heer V, fysica. Beide leraren hadden gemeen dat ze ons alleen de objectieve kant achter de schepping probeerden over brengen, zoals wanneer je een fiets uit mekaar zou vijzen en de onderdelen er van uitleggen, zonder je beschouwend af te vragen hoe iemand nu op het ontdekken van een wiel komt of wat nu eigenlijk de bedoeling van al die geologische tijdperken was, de planeet klaarmaken voor de biologie natuurlijk.  Vandaar dat ik strafstudie kreeg om een onnozel steentje tegen een groevewand te gooien, wat een klein watervalletje aan keitjes voor gevolg had.  Dan die leraars die probeerden wat zin aan het geheel te geven, die mens van psychologie bijvoorbeeld, met zijn goede vragen op het mondelinge examen “zijn we diegenen die we denken te zijn” en zo meer.  Alle antwoorden wist hij zelf al evenmin vermoedde ik toen al en ging zelf op zoek naar oplossingen en verbanden waarvan ook de pastoor leraars godsdienst geen antwoorden op wisten…ook de dappere leek R. Degeest niet , een leraar die het aandurfde het over Theilard de Chardin te hebben, een eerste aanzet om tot een toenadering tussen wetenschap en spirituele zaken te komen.  Ook daar was ik mijn verder leven mee bezig . Aan een rechtsleer in dienst van het grootkapitaal en aan boekhouden in die zin, had ik heel weinig, wiskunde was ook niks voor mij…en dat op de duur, alhoewel je in talen heel goed was, kon je soms verplichten van een jaar over te doen…wat een slavernij.

78. mijn buitenlandse gasten  Chinezen, Koerden, Algerijnen, Marokkanen…

Jianfeng Is een Chinees.  Kwam in de jaren 1990 ongeveer, naar Leuven studeren.  Op een kamer van vier op vier in de ’s Meyersstraat, waar ook het studentenblad Veto zijn hoofdkwartier had.  Ik ontmoette hem op de fruitplantage van mijn vader zaliger, waar hij zich ingeschreven had om er een paar maand aan de fruitpluk mee te werken, samen met een tiental mensen uit de streek hier.  Elke dag reed hij met zijn fiets van Leuven, zeventien kilometer verder naar de verschillende laagstamboomgaarden.  Een echt Brabants werkpaard was hij, één en al ijver met zijn groot stevig hoofd en altijd die beminnelijke of zeer brede lach.  Niemand kon hem volgen. In het naar de nieuwe, steeds opschuivende normen, kleinschalig fruitbedrijf; diende de kar nog te worden getrokken; met tien bakken Schone van Boskoop van elk twintig kilo of met zware kisten Doyené, hij vloog de Hagelandse heuvels op en af.  Chen, eigenlijk zijn achternaam, maar voor ons was het korter;  studeerde voor architect in het Engels, maar dat was nog voor veel verbetering vatbaar; dus  ’s avonds soms zocht ik hem op om hem wat meer vloeiends van die taal bij te brengen.  Hij had een vrouw en dochter in China, Caixa en Dylis.  Toen hij ze liet afkomen  deelden ze zijn 4X4 kamer, later vroeg ik hen in mijn relatief kleine eenmans rijhuisje te komen wonen,  aparte huishoudens.   Caixa ging in een Chinees restaurant werken en Delice leerde op één jaar tijd als zesjarige Nederlands.  Om nog wat bij te verdienen ontwierp Jianfeng Chinese  interieurs voor Chinese restaurants tot in Nederland en de Walen…niet alleen op papier, maar ook volledig uitgewerkt en met mijn hulp, geleverd en al.  Hoe hij zijn eindwerk over de Chinese  Bouwkunst klaarkreeg was mij een raadsel.  Uit China stuurde men hem honderden foto’s en op mijn allereerste primitieve Brother computer schreef hij er levendige commentaren bij (in ondertussen vloeiend Engels).  Binnen een korte tijdspanne, kende ik 27 Chinezen in Leuven, en als ze hun Nieuwjaar vierde en er moest worden gegeten, amaai, die kleine schoteltjes bleven maar komen en wat ik nooit voor mogelijk had gehouden, ik leerde met stokjes eten.  Buiten in de kleine smalle tuin hadden we een geïmproviseerde pingpongtafel gemaakt, grootse spannende tornooien zijn daar gespeeld, terwijl Caixa de resten van de zwaardvis van waar ze werkte, geel lachend klaarmaakte en Dylis zong, wat klonk als “woo thei an, an tei woo” enz…toen ik Chen vroeg wat het betekende, zei hij dat het een loflied op de partij was, maar toen ik het een keertje aan Dylis vroeg, zei die dat het ‘God is groot’ wou zeggen.  Op een dag was er een aardbeving en ik werd gewekt door de vele glazen die op de kamer boven op een  houten karretje van hun begonnen trillen.  Mensen kwamen buiten in de smalle Rondestraat om te zien wat er aan de hand was.  In de straat stond mijn Fiat Uno klaar om een  viertal weken een 9000km lange reis door het Oostblok, Griekenland, Italië en zo langs de Zwitsers en Fransen terug naar Leuven te maken.  Chen Jianfeng haalde zijn diploma en vertrok terug naar Ningbo, nadat hij op het punt had gestaan in Hongarije een Chinees restaurant te openen.  Jianfeng en Caixa kregen een tweede kindje, een zoon en vertrokken dus naar China, waar hij voor een bouwfirma ging werken en later zou hij een zaak in bouwmaterialen beginnen.  Caixa kon geen woord Nederlands, maar we hebben mekaar altijd al glimlachend en met gebaren begrepen.  Hoe zou het met hun allen ondertussen zijn en met al die gezamenlijke kennissen ?   Wat een periode, na de Chinezen kwamen er Koerdische vluchtelingen van de eerste  Irakoorlog te verblijven bij mijn Turkse gebuur en vrouw en kinderen, mijn computer had weer vertalingswerk en het was zomer en buiten speelden al hun kinderen tezamen, ook in mijn tuintje, waarvan ik de draad had weggedaan.  Enkele van de kinderen hun vaders zaten vast wegens illegaal, inmiddels zijn het allen zelfstandige werkers.  Ooit nam ik ze allen eens met de oude camionette mee om in het Meerdaalwoud de zorgen te vergeten.     Iedereen hielp mee mekaars klusjes op  te klappen en mijn buur kreeg er een heus zonneafdak achter zijn keuken bij.  In de Koerdische dorpen was men wel wat gewoon, sommigen moesten wel buiten slapen.  Ik probeerde hen er maar van te overtuigen dat vechten en vechten om een eigen Koerdische staat eigenlijk achterhaald is en dat we naar één wereld moeten waar de werkenden onder mekaar, van welke afkomst dan ook, alleen maar baat hebben bij sociale en economische eisen; dat de Koerden solidair moesten zijn met de toen in staking zijnde Turkse mijnwerkers.  Een eigen cultuur, die beleef je toch als je dat wil in je gemeenschap.  Ondertussen, een paar decennia later is het herbergen van mensen zonder papieren een misdrijf geworden geloof ik, met fameuze sancties.  Ok, niet iedereen kan naar hier komen natuurlijk, daarom is het dan ook hoog nodig dat de mensen in de landen met veel armoede, al die bourgeois klieken aan de macht aan de kant zet…

…en net als onze voorouders sociale gerechtigheid gaan eisen in plaats van bijvoorbeeld met die gewapende fanatiekelingen in dienst van imperialistische confrontaties mee te doen.

pagina  117

79. Citaten, vertellingen, humor en andere ernstige dingen

Citaten, humor en andere ernstige dingen

Onze goed vriend Facebook, zijn Naam wezen overigens geprezen, probeert de blogwereld van weleer te vervangen; maar als blogkunstenaar doe ik door, zelfs al moeten mensen daarvoor nog op een link duwen en al iets langere teksten lezen…of wachten tot ik een boek schrijf.     Ach Facebroekje, we vergeven het Hem, want de advertentiewereld kent zijn eigen wetten.

Op een ochtend met vele positieve ideeën wakker worden, houdt soms wel in dat je de dag er voor er voor zorgde dat je relatie naar anderen toe niet van die aard blijft dat men spanningen in stand houdt of uit de weg gaat. Voor  het slapen gaan ook niet kijken naar zombie of misdaadfilms (dat aanbod mag men eigenlijk schrappen  maar een deel van de consumenten blijft de vraag scheppen).     Liefst iets luchtigs, het nieuws op de dialectzender van Luxemburg, grappig, iets, bijna niets verstaan van brandende wereldhaarden, er mee kunnen lachen om niet onnozel te worden, zeker voor mensen die politiek heel veel begrijpen.  Zo is er een zangeres die geestdriftig over Ginges Khan zingt en eens komt uitleggen dat alleen de oppositie in een land in bijna burgeroorlog overschot van gelijk heeft en de andere de grote boosdoener is…zonder veel geschiedkundige werken gelezen te hebben waarschijnlijk.  Bloeddorstiger kijkt die bokser die eerst tot de vijandelijkheden opriep en nu zijn ‘troepen’ via de TV tot geweldloosheid wil aanzetten (één van de drie rechtse oppositiepartijen, zonder sociale eisen, doodgrappig, allen liefhebbers van de Euromarkt en de zotheid om voor een kleine groep mensen veel geld te verdienen).

Maar het ging hier over dromen oorspronkelijk.  Vaak puzzelt de geest maar wat bij mekaar van de dag of de laatste uren daarvan.  Hij wipt dan van je eerste puberlief die Roza noemde naar RTL Luxemburg, Letze versie en voor je het weet sta je ergens in een zaaltje van in je jeugd als parodie één van de smartlappen van toen te zingen, waarvan je nu weet dat al die romantiek en hartezeer en het eeuwig ‘ik hou van jou’ wel voor een pak mensen heel anders in mekaar zitten. Nog een wonder dat ik niet van Roza Luxemburg droomde eigenlijk.  Ach ja, voor je iedere ochtend andere historische woorden uitspreekt om mee op te staan, vandaag zou dat in mijn geval “tijd om het licht aan te doen” worden, passeert er nog wel het één en ander in de geest.  Misschien een nieuwe blog, de 25ste of zo starten, titel “sit down comedy”, of nee, in ’t Nederlands “al zittend aan komedie doen” of filosofischer “al zittend Erasmuseren” voor de doordenkers die nog weten wat ‘lof der Zotheid’ is en die de eerste wereldoorlog niet naar 1418 toe dateren. Maar ‘k weet het, het leven is  niet alleen amusement en humor en een gekkenfoor.  Men begrijpt het wanneer mensen uit bepaalde beroepssectoren waar men door de telematica nog niet massaal kan afdanken, je zeggen dat er op de palliatieve al eens tot mensen gezegd wordt : “wordt het geen tijd moedertje of vadertje of jonge broer om los te laten en te sterven”, ook op persoonlijke miserie staan limieten.  In India moet in die sector werken een stuk makkelijker zijn, want terugkomen is in de meeste gevallen gegarandeerd.  Als wijze koe of Hindoe in een betere kaste, nee ik zie dat niet zitten al daar; als bedelaar of CEO, nee, ik zie het niet zo.  Trouwens een andere van mijn ochtendlijke Bedgedanken (gedachten) was de bedenking naar aanleiding van een facebook  post van gisteren, ‘een CEO bij een openbaar bedrijf heeft er belang bij dat bedrijf  failliet te laten gaan vermits de overheid hen minder gaat betalen en zij meer kunnen verdienen in de privé”. Overigens wens ik Belgacom toe dat het weer een volledig overheidsbedrijf wordt, wat de kans verminderd dat er pakken van mijn geld aan kaviaar besteed worden of opgedaan worden in casino’s of ander aandeelbeurzen. 

Aan eenieder overigens nog een fijne dag gewenst, wees niet te bezorgd om uw persoonlijke relaties zal uw horoscoop waarschijnlijk zeggen en als je er geen hebt, je weet veelal niet wat je hebt tot je er hebt en je weet achteraf wat je niet mist als dingen de mist in gaan. Ja, dat laatste gaat de dag van vandaag redelijk makkelijk met dat jachtige leven en het vele willen van ons…we willen wel water bij de  wijn doen naar anderen toe…maar met een ander symbolisch beeld gezegd, nadat we vaak onze eigen ruiten hebben ingegooid door bijvoorbeeld te hard te rijden, willen we eigenlijk even snel blijven rijden…en kopen ons sterkere schijfremmen om te kunnen overleven …in plaats van op ons gemak te leren rijden. 

80. Zuidoost Spanje, Andalusie Sierra Nevada 2013                  pagina     118

sonrisa=glimach in 'in 't Spaans...sunrise, reizen en talen, filosofisch ('sonrisa' zie twee foto's onder tekst)

Reizen begint met een beetje planing, hoe lang kan je uit je omgeving weg, welk budget, wil er iemand mee, ga je per eigen wagen, vlieg je of huur je een auto aan het vliegveld van bestemming enz...maar voornaamste is toch zeggen, ehwel nu ben ik eens weg ze, een weekje bijvoorbeeld.  Op internet tamelijke voordelige vluchtprijs, tikketten zelf nog afhalen want de dag erachter voor een weekend al vlucht op zaterdag.  Na zes weken winterregen op ons centraal Europees dak, en twee weken vriezen en sneeuw eens naar de zon. Had bon in het sympathieke hekserige lachje van de ticketdame, telkens ik iets grappig zei; wijl ik daarna nog wat kaarten bezag en alleen wat boordbagage meenam, de kleine notebook had zelfs niet gehoeven eigenlijk, onderweg toch internetcafees en eenieder die welk soort info of entertainment (verzet of verzet) wil, zal wel een weekje wachten.  Alhoewel 't is beter van iemand die je via fbook kent en na uitnodiging eens wil bezoeken, dat je daar het juiste adres van kent, anders ga je naar een hele grote gemeente wat te veel uren wandelen in de hoop het intuïtief vinden. Maar bon via de notebook en draadloos internet wifi style, toch opgebeld door de te bezoeken correspondent, heel goed gesprek gehad en de man zijn vader was schrijver over een deel van de dingen waar ik ook mee bezig ben nog wel, woonden hoog op een berg met zicht op wat vroeger een Fenisische haven was, hun huis vol met vele interessante boeken en ander schilderijen, waaronder de deze van mijn gast.  De Sierra Nevada is gewoon een prachtig streek om te verkennen, maar ga best niet naar beneden via Berga A347 of je tuimelt een gebied vol plastieken groenten -en fruit serres binnen, zo groot als een Vlaamse provincie tot tegen de kustlijn, vanachter Motril (ligt achter Malaga) tot voort Almeria, je vlucht gewoon van de vage plastiekdampen en uitzicht terug de loutering in van de bergdorpen, in alle soorten en groten, zie dat je er niet in vastrijdt (in die met de kleine steegjes), of je gps zou je de gekste dingen willen doen doen. Mensen zijn vriendelijk en behulpzaam , maar soms een beetje stug, eigenwijs en soms herken je mensen van Indiaanse afkomst (sinds Columbus) of zuid Amerikaanse horigen, maar steevast kom je her ten der weer figuren tegen die je ook in België kent als het ware, wel leuk zo een bijna treffende gelijkenissen. Je kan hen er niet op aanspreken, niet zo zeer vanwege het Spaans dat je probeert te spreken " quandao cervezza podre beber por évitar una contrala negativo de policia Espagna, dos ou uno" (ze verstaan het wel, dos(2) por vosotros (toeristen) , 1 uno por nosotros(voor henzelf).  Ook de politieke gesprekken vielen mee "es verda que en Espâgna 25% de jovenes son sin employo" "han rencontrado los Indignados en Bruxellas l'anno pasado, qual es la programma politica de vos moviemento" en als het niet lukt schakel je over naar Engels of Frans eventueel met behulp van anderen, voor de niet veeltaligen . Nogmaals, Brussel verdient wel hoofdstad van Europa te zijn, door heel Europa platgelopen door de eeuwen (vandaar de gelijkenissen met sommige mensen thuis) en vier talen blokken wij alhier. Wel leuk, talen zijn de max.  

Her en der praten met de mensen, al zie je niet veel op straat en toeristen zijn er niet veel in januari op de rustige Sierra Nevada wegen, is heel leerrijk (zie mijn kaart met de plaatsnamen waar ik stopte). Als je een viertal van de zeven nachten niet in de auto slaapt (let wel hoe hoger hoe kouder eens de zon met de twintig en meer graden van in de dag weg), kan je douchen en slapen en eten voor prijzen tussen de dertig en vijftig euro. Volledige maaltijden van tien tot vijftien euro ongeveer, alhoewel de tappa's ook al veel maag vullen voor twee à vijf euro per keer). Wel altijd fruit, water en pana-brood bijeen sparen of kopen voor de periodes tussendoor.  Alle soorten dieren en stijlen van bergen en bomen kom je tegen, alhoewel er veel dorre streken zijn en de sneeuw nooit ver weg is. Negatiever is de bijna steeds aanwezige tv in de cafés, en heb je er eens één op je kamer, merk je dat van de zestig Spaanse posten of zo er meer dan het merendeel niet van dezelfde kwaliteit zijn als het Vlaamse Canvas bijvoorbeeld, maar ja, ook in onze kranten lees je een deel rioleringsjournalistiek over allerlei soorten misdrijven, de kranten integendeel doen hun best om dingen te brengen over het dagelijkse leven. Onderweg op de baan, je ook niet laten misleiden door ronde punten waar ineens geen verkeersbord meer staat met de nummer van de weg die je volgt.  Een hobby van mij, is het associëren van plaatsnamen met zaken uit vijf talen en hun betekenis, onder meer om ze proberen te onthouden. De Arabische invloed in deze streek is merkbaar uit de bouwstijlen en de bevloeiingssystemen. Op de hoge plaatsen kan je de rust die er hangt bijna proeven eigenlijk. 'Sonrisa' betekent 'glimlach', bijna het Engelse 'sunrise', is dat niet prachtig ? Ik las in een krant (la voz d'Almeria') onder een foto van een zestig jarig huwelijksviering 'son sonrisa dida toto'('haar glimlach zegt alles') en zo zijn er pakken voorbeelden van taalvergelijkingen te sprokkelen, maar je vergeet ze vlug als je ze niet opschrijft.  Niet altijd mooie Spaanse muziek opzetten in de wagen, want de stilte is, nogmaals, heel mooi en de moderne wagens hoor je bijna niet meer.  Schel contrast met het rumoer in sommige cafés, een prachtige anekdote : de drie mannen die een hamburger aan het eten waren en ik een visschotel en op de tv maande de speakerin de bevolking aan niet van twee merken van hamburgers te eten wegens besmetting, die mannen draaiden hun burgers nogal rond ! Als je een kabeltje meeneemt voor internetverbinding, waar geen wifi is, heb je een voordeel, ook niet verwaarloosbaar soms.  Maar toch niet te vaak binnen blijven, want mensen en gezichten, daar heb je uiteindelijk meer aan dan aan het virtuele dat je thuis toch al genoeg hebt in de moderne samenleving. Zoals overal zijn mensen bezig met hun kinderen, ouderen, meer merkbaar door de pleintjes en de cultuur van het aan de deur zitten dan bij ons eigenlijk, iets dat bij ons veelal totaal uit het straatbeeld verdwenen is.  Voor diegenen die willen overwinteren zonder camper of zo of zonder in verlaten hoeves hun intrek te nemen : voor 300 euro zonder de gewone kosten, de maand, huur je al een vrij moderne 1slaapkamer, kitchinette, badkamertje.

Over Alqueriamorayma en meer (zet er www voor en .com achter misschien), waar ik een goede dialoog had met de familie uitbaters van een landelijk project, ...via de commentaar en de foto's meer. Laatste tip voor wie geen bed vindt of wil besparen : kies rustige hoeken.  En natuurlijk, geen alcohol in de dag en matig voor het slapengaan als je de baan op moet, zal zeker helpen bij het nemen van de talloze bochten op grote en kleine hoogte. Hou er ook rekening mee dat net als je maag, je auto soms dorst heeft en in sommige afgelegen gebieden is overal tanken niet evident...maar dan weet je wat het voor de onlangs protesterende piloten moet zijn (tegen met minimum aan liters brandstof vliegen ter besparing). Europa is een prachtig land met een mix aan tegenstellingen van mensen en landschappen enz, of zoals Ludwig Beethoven het in zijn negende symfonie zou zeggen "...kom zing een vredeslied en leer het aan je broeders...".  Goeie reis en ontdek weer een beetje meer jezelf en neem iemand mee als je daar voor met meer dan 1 moet zijn en dan kan je allerhande delen, het moet wel een gepast persoon zijn, want een gps kan je uitzetten als ie vervelend begint te doen...haha, niemand is perfekt, daar is het leven in zijn geheel immers voor, stijgen en dalen, ebbe en vloed, aan en uit...maar nooit doods. Altijd vol verassingen, vermits de kleine wagen die ik vroeg nog moest gewassen worden, kreeg ik voor dezelfde prijs (120 euro een Ford CMax, met dank aan Maria F.Gonzales geloof ik). Namen van families, ook leuk (Contador : teller, staat op de watermeters, Zapaterro, (op grond)zou bij ons Deschoenmaker heten, en alle andere namen van Spaanse ronderenners die je in 't echt tegenkomt.  Een fruithandelaar in appelsienen noemde ook al bijna Sonrisa (glimlach)... enz.  Als je hier echt op 't gemak geniet kan je ook goed dromen in de bergen en sterrenhemels, ik zou ze nog vergeten op grote hoogte (over de 3000 meter soms), amaai, sommige flanken van de hemels zijn 'bezaaid' met duizenden stippen en stipjes.

1. Al dat geklaag over de crisis, lieden conservatieve politici, haal de speculatie uit de economie en betaal de mensen degelijke lonen in heel Europa, zodat er zoveel kamers niet leeg hoeven te staan in de toeristische sector. Bezuinigen, dat doe je met energie en zo en door geen nodeloos dit of dat te gebruiken, niet met geld waarvan het loon en de job van mensen afhangen...als je dan toch wil bezuinigen, zoek het dan bij de mateloze ontevredenen, die ondanks miljoenen overschot nooit tevreden zijn. Mijn respect gaat dan ook uit naar diegenen die ik ontmoette die met niet veel ook tevreden waren, van de schapenherders en gepensioneerden tot zoveel anderen die nog dichter bij het leven zelf als waarde staan, niet het geld en het altijd meer. Gelukkig is het hele plaatje niet overwegend negatief, getuige onder meer de talloze projecten in groene energie, molens, zonnepanelenvelden enz...en het sociale opvangnet, waarvoor zal moeten echt engagement of alternatieve investeringen op de proppen moeten komen.

PS Indien je al eens rookt, niets op de grond werpen, niet alleen wegens brandgevaar, maar ook omdat het op niks trekt, zeggen ze bij ons, uitdoen en in box steken of vuilbak (wel goed uitdoen) bitte.

PS Hopelijk kom ik morgen op de laatste en zevende dag geen zee plastieken serres meer tegen (vergelijkbaar met van Brugge tot aan de kust over de lengte van de kustprovincie) zoals achter Motril ongeveer. Er zou meer klassieke tuinbouw op de heuvel len bergflanken kunnen komen, alhoewel je duidelijk ziet dat de grond van achter Berja bijvoorbeeld vruchtbaarder is. Veel is mogelijk, maar investeringen moeten op korte tijd veel opbrengen waarschijnlijk.

PS deed een dutje ergens in een doodlopende straat in een gemeente met naar ik had horen zeggen, toch wel wat buitenlanders, twee teenage koppeltjes kwamen wat 'verkeren' en ik wilde ze niet 'afluisteren' en vroeg gewoon bij het openen van het portier 'spreken jullie Nederlands' en weg waren ze van 't verschieten alleen hoop ik. grapje

PS Zo dadelijk wat gaan eten ergens in dit hotel op de buiten, men zal weer bijna alleen voor mij koken waarschijnlijk en voor hun eigen, ik hou hier de hele sector recht (grapje)---had het al voor dat men de Marokkaanse buurvrouw gauw naar de keuken haalde en de ober uit zijn bed waarschijnlijk. ...wat later...nee, er was een pak volk in het café, goede gesprekken gehad met een paar mensen voor ik  anderendaags wat me nog aan de streek vlak voor Almeria deed, prachtige maanlandschappen zegt men soms, maar vind het persoonlijk heel speciaal zonder aan de maan te denken. In Benahadux op het pleintje heeft er ne joviale jonge man lekkere tappa's en de dorpsbewoners aan de toog in deze rustige oase praten graag wat over één en ander. Overal gesloten en open karakters eigenlijk.  Almeria zelf is wel mooi en modern en als je je wagen weer inlevert kan je hem afzetten een halfuurtje te voet verder in een voorstad gaan slapen voor het vliegtuig weer naar onze frigo-natte winters bij dagen. 

pagina  119

81. http://talespoemsessays.blogspot.be/

He wanted everybody to be happy. From early on as a kid ‘everybody’ meant the people in the village where he grew up, his parents and grandparents, animals and so on. It might be kind of funny for a guy of 55 to wake up with these thoughts which probably were elder then himself as he sometimes thinks on his moments of analysing what life and his life is all about. He wrote a lot about it in every possible style and about each domain in life, both in a scientific and literary way…until he reached the border where words have to give up and very special kinds of reasoning and feeling became difficult or impossible to describe. What started off as an idyllic picture of the world gradually changed in a real understanding of what is going on in this world as a whole…not only in his personal life…in the broadest sense possible. But let’s descend in too that ‘wanting everybody to be happy feeling’ was and became and is all about. One can wonder about it. Does everybody in fact wants to be happy ? Isn’t feeling unhappy a starting point to discover what’s wrong and isn’t being unhappy not both something that can lead to accepting reality and appreciating it ?

Like in nature, moments of aspiration and moments of expiring of situations go hand in hand. It is the longing for understanding and comprehension and the feeling of wanting to be loved and wanting to love that motivates us to exist. As far as sensitive people are concerned that is…despite the fact that almost everyone has certain degrees of sensitivity within themselves…and intelligence. One can be very intelligent and almost have no human feelings towards people surrounding oneself…in combination with brain damage due to genetic heritage or a fall for example or in combination with a mental disorder or a lack of love or misuse in one’s youth; this can even lead to psychopathic behaviour. Sensitivity is what really makes us human in fact. Being sensitive seems to have always been under thread in history, but in combination with positive intelligence it made the world and a part of the individuals and the group they belong to progress, amid a lot of bloodshed and misery.

So, where did his own journey began ? Which players would he encounter to understand the way life works ? Why and how had he evolved to wanting to write about life ? Why and how had he evolved from having compassion with unhappy people towards analysing their lives in a critical but human and sensitive way ? What had lead him to his main philosophical question : “is there an energy which did not have to go through the evolutionary road of radiation, atom, molecule, planet, cell…and us to reach our kind of consciousness “ ? For others this meant there was a God or whatever name they gave it…for him it was more a feeling and a kind of energy…more a puzzle, both in a scientific and in a human sciences way…a story about making sense of nonsense. And what is nonsense in an energetic way ? In physics, when something tries to take a volume that is less or equal to zero…the situation explodes in little or big bangs, probably ever repeating themselves. So this means that, since everything is energy and energy is eternal , because it always evolves towards other forms of energy, life and we are eternal as well, taking under consideration that qualitative differences exist. So what all those words mean, is that ghosts cannot exist, because everything and everyone has a volume…and that when something or situations or in the end, we ourselves approach the point of too much pressure upon us…things have to change in positive ways…and hopefully if one continues that line of thinking…in a positive way after our dead too. The spiritual world, one cannot understand by dogma’s alone
We have a lot of love inside us. When love often has been undergoing some painful tests and we still try to understand the reasons why people sometimes don’t get the real meaning of certain situations in a relationship and we keep on continuing trying to raise their understanding about the way life works…then there really is a spiritual connection between people, a thousand links to our daily lives and those of the ones before us.  What is that love and were does it come from ? Should one continue the relationship (s) or not ? Sometimes one has no choice, because the other side wants to stop the relationship partly or complete. Even if one does not continue to meet each other, relationships of all kind continue; most of the time it isn’t even clearly noticed by the different degrees of consciousness. You probably know about the moments when you can reach a high level of communication or contact with someone. One even does not have to fall in love with them in each way. It’s a strange thing that one can lose one’ s love for someone and if one is lucky friendship and respect remain to chase away the nasty thoughts and images the darker side of the beloved provoked. The darker side is all about the unsolved heritages of the past and the ones one added to them in responding from the same or other situations. When one touches the real nerve of the condition of someone, that someone begins to defend some cultural or personal dogma’s that not always correspond with the truth about someone’s roots. (Listen to both words, ‘truth’ and ‘root’…they have a lot in common.) Each time, in each area other words are used to enlighten bits of what life is about. One only can talk about the practical things of life and add some humor while maintaining the relationships that need no digging in too one’s soul. But when the discovery of one’s soul happens spontaneously, another approach becomes necessary. The sentence ‘ one has got to know one ‘s self’, is often used and clearly this passes through others; this can become a very intensive process with a lot of avoidable and not avoidable consequences…for better and for worse. One can chose for a celibate life, like for example priest do, or one can chose to find out what the soul of a woman or a man really contributes in discovering what life and your life is all about. Each kind of relationship, whether as a colleague, a child, parents, grandparents, friends, lovers…invites us to really understand the different meanings of life. In the case of lovers, what are they really searching for next to the pleasant things body-contact can offer and not feeling alone ? When spiritually connected people can overcome their negative emotions their fingers become like camera’s reading each other cells…surely an almost ideal situation…making love with a lot of concentration and understanding how to really activate each other’ s body…and soul in a spiritual way…but it isn’t a guarantee that things work out all right, because of the karma who preceded that kind of relationship isn’t understood or one does not dare to understand. This can cause a lot of troubles…and indeed if there are other family members involved on both sides and if one tries to please everyone without understanding in which situation they find themselves in. It isn’t easy trying to tell other people what to do…especially if they aren’t ready for it, or if they are too stubborn. Also, when the relationship with ancestors and others isn’t understood it can become difficult to unwind the wires.
Like in the telecom connections in the boxes on our streets there are certain connections between people and they get disturbed when things in our live occur that shouldn’t have happened to avoid complications, but in a lot of cases things couldn’t haven’t gone in another way. We experience things and we forget things, but when we reach the deep truth about a lot, we can tend to push it away, with a feeling of missing something as a consequence or we can try not forgetting the lessons and their feeling anymore and carrying it as a power in our consciousness…thus telepathically influencing things positively, all dough that SEEMS not to be the case sometimes. We cannot play ‘God’, but we can near the divine energy that make things happen mostly in an unconscious way. People who are aware of this should not try to escape by means of believing superstition or using unnecessary pills that burry a part of their body and soul and prevent a contact with their spiritual inner communication or dialogues which they could have had if they had overcome themselves and others. Often they cut ties with the one who really cared lots and lots about them, because the confrontation with their roots was to heavy emotionally loaded for them. Then they have the choice to enjoy life in a way they can handle, but in many case they make it worse. Sometimes the more distance one keeps after finishing a relationship or turning it in to friendship (if still possible), the better it will go with oneself or the other…if this means that one of the two for example will not take some medicine any more, the longing for the one he or she had to miss can come back and if that person is lucky she or he will not have to repeat the same road with more suffering then joy. Suffering surely will come when one discovers one has lost someone with the same roots. True roots, roots of truth. (almost poetry those related sounds in these words).

vrijdag 17 juni 2011

pagina  121

82. On the border of impressionism

Trying to pass the borders of impressionism.
Because there are people one knows involved, no one can write a complete proza documentary about just what was one day in his or hers lifetime. Also due the fact that at a certain moment one is ready to begin writing such description, the reader will not be able to follow because of the complexity of one's past that is determined for a part by events in the past.

So that is why one always has to choose between fiction and reality, between the daydream and the situations one has to adept oneself on. Each thought is a novel on it' s own if one would pay attention to it and mingled with fantasy a thousand novels. Each dream is a puzzle of a lot of things that happened in a lifetime over generations. Time does not exist. Each moment of a minute, sometimes splits of a second, is so intense to write about that, if one is a writer, one cannot support any more in the end or just survive by observing and enjoying and making sense. In order to achieve a part of this wanting to explain about the codes of life in a narrative way, one should be a lot alone perhaps...I do not know, I'll have to find out...but the energy of achieving the aims described, is lacking me at this moment. Shall I try to write a prelude (french word,an introduction, which again is a French word ?) about the past or start with the day itself today or go to sleep for half an hour to recover ? Or shall I look upon you as my private detective trying to find out in this day to day story of mine, how my live and maybe yours was ?

Woke up with my neck hurting more than the day before and a kind of fatigue that went away. Had a 'talk' with a virtual friend about dreams and situations in daytime, but then not trying to fix the events itself, but put them on a broader scale. Nice that in English the word 'friend' is not substitute for male or female. A friend is rather someone one can talk or write with on a more or less the same dimension of vibrations. And if it's a virtual exchange one does not feel like one will have a supposed real encounter where one falls in love and by consequence having to endure all the responsibilities, joys and hardships based on the realities of the other person ‘s life.

I dreamt that a bloke with a lot of primitive and rough and in a way brute physical energy tried to seduce a friend of mine. He wanted to conquer her innocents  in a mainly instinctive way. At first my reaction was 'let it go, it's not your life', but the feeling kept following me and then I met an old tired Indian woman who told me to control the blood pressure this has caused in my body. She maybe has saved this house of that soul of mine, and that is why my spirit is back on the track of continuing 'it's' spiritual tasks...for the sake of being a kind of assistance to all those who have managed not to live pureally superficial.

Me and my neck rested for a while and the fatique due to a life with a lot of tasks and due to the part isolation, slowly disapeared a bit, due to the fact that I let my ghost speak to my tired body, encouraging it from within the spheres of 'heaven' present as well in everything and everyone on earth, but most of us do not really know or can't reach the same dimension any more or not yet.

A cup of thee or coffee ? I had run out of water of the source in the wood, so it took some of the kitchen tap. The water was presumed to be the best, because of a lot of controle and addition of...I do not know. Nature's tap was to far away today for me to go and get it. The fellow occupants of my house were at work and I went outside to say the dogs hello, after eating some of the meal of yesterday and sharing the rest with them. The only animals whose meat I eat are, from time to time in a limited way 'chicken' and some fish from time to time. And hopefully, most of the time chicken that were not emprisoned in factories all of their lifetime.

In a village with tries not to become a town, I met the young man who wanted to make a living of his dream, providing food and a drink to his clients, which were more friends to him. He asked me how my writing got along and I answered him I had started writing in English and that I still was helped by the computer to avoid spelling errors...but that the computer wasn't so human as to underline the words thought and taught, because they both are correct...but it depends on how you use them. This restaurant-café keeper has a replica of one of Renoirs paintings in his establishment. I look upon it at each visit and so I said : 'I saw the film 'la fabuleuse destin d' Amelie Poulain' lately again. While living in her world of fantasy, she always was trying to help people by bringing them together or playing jokes with someone who mistreated another person. There was that role of a painter in the movie who was making a copy of Renoir's summer ball...he advised Amelie to grasp her own happiness in her attempt to meet the love of her live...and in response the painter and other personages received a lot of blessings as well.

There were some woman in my view on the owner of the 'Good Life', waiting for the buss at the other side of the street. One nice dark woman from Africa with a lot of pounds extra, sat on the stone before the window of a house...like as if she was meditating. Had she found happiness in marriage or was she misused on this or the other continent...or in both cases and even if she was unhappy, was this the consequence of the wrong choices she made before she emigrated ? A bit of an Asian women came to sit next to here and they looked understandingly at each other, without talking. Do only coloured people take the bus in this place ? A Caucasian woman pushing a child in a baby-carriage came along...and another white skin one with a happy little black-white dog came along. Wish Renoir was here. Maybe he was, with all that talking going on about him...as a consequence of what he did. Since time in fact does not exists, he must be somewhere, I thought. And while I write it I wonder if I did not write 'taught' instead of 'thought' in a phrases like this. Sorry, no energy left to go back and correct it. It's a bit like life...the past, try to deal with it as much as possible, but avoid having to make corrections in this day itself. Make your day, not interfering to much with earlier evolutions who have had their flow. Try to have a panoramic view on people and things, or you will get lost among too narrow conditions. It is like a heard this man say in a documentary about Darwin and his Beaggle boat : "I love the Amazone, but do not expect it will love you back. In fact the Amazone is very happy to see me coming...because it is very hungry : mosquitos snakes like the anaconda, some fish...they surely love me in their own way. So did my cat and my chicken when I came home. The cat pushes her head against my giving hand to thank me and the chicken lays her daily egg and expects no special things in return...forgotten of the times when she was a dino Maybe her kind has become humble through all these years of evolution ? Still there is a kind of mean dino-look when she mistrusts me and is not singing her relaxed song.

 zondag 12 juni 2011                        pagina 183 

83  A family called Humanity        Economy’s daughter Social married a guy named Politics…
And they had many children in different states and stages
Situations tend to function quite a bit different then they are described in that part of the media that has to many readers or watchers. Independent judgment is only possible when one considers the situation and the needs of the world as a whole. Learning to put facts in a broader perspective, dealing with insinuations. The more one succeeds in doing so, the more chance a progressive policy gets. Most of let things go their way and only when situations are really too much to take and one unites only to save a part of the furniture, leaving structures as they are, because politically the social movement was an orphan.
We are connected not only by blue lines (personal relations), but also by red lines, the econ-socio-politico-eco ones in fact. Our blue lines can benefit from a good condition of our red lines. The red lines are dominated by all political parties from far right to the spectrum of the left parties. If the individual no longer wants to stay without a voice concerning wars, poverty and social and ecological issues…or does not learn how to use telematics to oblige politicians to listen to them…the decadent part of politics will continue for much longer. (see text ‘to all’ on http://bloctaafblogartist.webs.com/apps/blog/ ) (and to ‘dear fellow world occupier’) on http://bloggen.be/conscience2008 ) We must obtain insight and a vision in order to understand history on his way to providing the planet with an ecological system of production so that in the end, if we plan this socially, we can span more free time in doing other things related to the meaning of life. Most of us have a daily life consciousness that prevents them from understanding what is happening fully and shows them in what kind of play they play. One has to learn how one can become as objective as can be. The higher the degree of collective consciousness the more possibilities for the individual. Why so many people rather like a populist then an intellectual approach ? They really want to show solidarity but they are divided in a lot of groups. questions for workers
Why is it we are still being ruled by representatives of bancs ?
Why you work so hard while so many are without a job ?
Why is having a job not normal ?
Why can't you easily find a new job ?
Why our telecom services, our energy and transport are not free ?
Why still not one world currency or an administration based on need ?
Why some of us need the discipline of old ideologies to function ?
Why not our inner discipline or the one of our colleagues in charge ?
Why not we but them should be afraid of doing away with speculation ?
Why does the same product does not cost as much everywhere ?
Why is poverty a form of official slavery ?
Why so few people control so much wealth ?
Why so few robots command so many soldiers ?
Why religions are not as much spiritual then our inner energy ?
Why imperialism calls war humanitarian aid, free world and democracy ?
Why do criminals control economy, whether in USA, ex- USSR or Liberia?
Why do trade unions follow the games of big money ?
Why do we not understand that 'foreigners' can be workers to ?
Why we still make weapons to kill our comrades elsewhere ?
Why do kings and queens still exist ?
Why not use technology and technocracy to build a beautiful world ?
Why doesn't education teaches more about human sciences ?
Why do we pay taxes as well for putting mines as demining them ?
Why do factories or companies close when demand is so big ?
Why are farmers payed to destroy or not produce, while so much hunger ?
Why so much short of housing ?
Why our dogs and cats eat more money than some earn ?
Why their system survives by means of crises, wars and exploitation .
Why do we keep on collaborating while modern fascism is so strong ?
Why our media talk in favour of what's going on ?
Why is the right to vote, the right to say yes to the system ?
Why don't we put forward our own program first ?
Why don't we defend our own alternative in the enterprises we work ?
Why don't we invite the jobless to join our reunions ?
Why don't we develop our new strategy to put our demands in power ?
Why we really want to show solidarity, but we are divided in lots of groups. …with no international action plan…

84. LESSONS FROM HISTORY
---------------------------------------------------------------------------------------------
Why don't we put forward our own program first ?
Why don't we defend our own alternative in the enterprises we work ?
Why don't we invite the jobless to join our reunions ?
Why don't we develop our new strategy to put our demands in power ?
               see later on, below
pagina  123

85. Losing Loves

Losing loves
Losing great loves.
Close to souls who pass away.
Lives that one must partly or almost abandon.
Then recognizing them here and there.
Losing loves.
Ignore the feeling, invent reasons why…
It had to be that way.
Sometimes they are right.
Sadness is never the same.
Relieve as well, but from whom and who and when
?Always, ‘after this one’, not again the part of hurt in love.

While there still are sparks of fire in the ashes.
Relations.
Always in other dimensions, other heights and tunes.
Different situations from needs of others.
From the own stories as well.
Do experiences have to come and visit us again ?
Does one have to go and search them in situations ?
Unique memories and sensitive connections…
Keep on connecting with the hart.

Losing great loves.
Close to souls who pass away.
Sad ,happy or in the middle, never the same meaning with this one or that one.
And passion also has seven tunes and colors.
And lots of songs in seven styles.
The simplicity of the white knight and the princes.
To the land of legends these days.
Pipi Langkous and Peter Pan don’t exist in adult world.
Those who can stay that way, enjoy and hold it.
Chose for each other.
More complex situations…often more hard to handle.
Losing great loves.
Close to souls who pass away.
The older one get, the higher the account.
And in the end…
Being light, always trying to be light.
We were it, are it and stay it…
Literally and philosophically at least.
Between each other, depending from meeting how and when.
After all those different kind of periods.
Great loves that try to be friendship again.
Relief and difficult test sometimes as well.
Like everything one is not used too.
Ignoring the bio, one can learn, integrate or not.
One isn’t the same any more as who one was before letting go.
One does not know always what to keep or let go.
The games ancestors played and play with lives.
That what one knitted oneself.
Knitting in life, you don’t do it on your own.
Some are not made in life…for patterns to tight.
Whatever the degrees of comprehension.
How little the degree of jealousy …
Funny with who a lot sometimes and with who not and when.
Good friends and become like children and wise men.
Losing great loves.
Art is born from it, as much as from joy.
To bring people closer to the soul.
And often it looks like getting closer to the spirit.
Of one who nobody can derange any more.
And only loves happy things.
Knowing that life hold more in store with people…
Then only romance and all kinds of passion.

The spiritual world, one cannot understand by dogma’s alone
We have a lot of love inside us. When love often has been undergoing some painful tests and we still try to understand the reasons why people sometimes don’t get the real meaning of certain situations in a relationship and we keep on continuing trying to raise their understanding about the way life works…then there really is a spiritual connection between people, a thousand links to our daily lives and those of the ones before us.  What is that love and were does it come from ? Should one continue the relationship (s) or not ? Sometimes one has no choice, because the other side wants to stop the relationship partly or complete. Even if one does not continue to meet each other, relationships of all kind continue; most of the time it isn’t even clearly noticed by the different degrees of consciousness. You probably know about the moments when you can reach a high level of communication or contact with someone. One even does not have to fall in love with them in each way. It’s a strange thing that one can lose one’ s love for someone and if one is lucky friendship and respect remain to chase away the nasty thoughts and images the darker side of the beloved provoked. The darker side is all about the unsolved heritages of the past and the ones one added to them in responding from the same or other situations. When one touches the real nerve of the condition of someone, that someone begins to defend some cultural or personal dogma’s that not always correspond with the truth about someone’s roots. (Listen to both words, ‘truth’ and ‘root’…they have a lot in common.) Each time, in each area other words are used to enlighten bits of what life is about. One only can talk about the practical things of life and add some humor while maintaining the relationships that need no digging in too one’s soul. But when the discovery of one’s soul happens spontaneously, another approach becomes necessary. The sentence ‘ one has got to know one ‘s self’, is often used and clearly this passes through others; this can become a very intensive process with a lot of avoidable and not avoidable consequences…for better and for worse. One can chose for a celibate life, like for example priest do, or one can chose to find out what the soul of a woman or a man really contributes in discovering what life and your life is all about. Each kind of relationship, whether as a colleague, a child, parents, grandparents, friends, lovers…invites us to really understand the different meanings of life. In the case of lovers, what are they really searching for next to the pleasant things body-contact can offer and not feeling alone ? When spiritually connected people can overcome their negative emotions their fingers become like camera’s reading each other cells…surely an almost ideal situation…making love with a lot of concentration and understanding how to really activate each other’ s body…and soul in a spiritual way…but it isn’t a guarantee that things work out all right, because of the karma who preceded that kind of relationship isn’t understood or one does not dare to understand. This can cause a lot of troubles…and indeed if there are other family members involved on both sides and if one tries to please everyone without understanding in which situation they find themselves in. It isn’t easy trying to tell other people what to do…especially if they aren’t ready for it, or if they are too stubborn. Also, when the relationship with ancestors and others isn’t understood it can become difficult to unwind the wires.
Like in the telecom connections in the boxes on our streets there are certain connections between people and they get disturbed when things in our live occur that shouldn’t have happened to avoid complications, but in a lot of cases things couldn’t haven’t gone in another way. We experience things and we forget things, but when we reach the deep truth about a lot, we can tend to push it away, with a feeling of missing something as a consequence or we can try not forgetting the lessons and their feeling anymore and carrying it as a power in our consciousness…thus telepathically influencing things positively, all dough that SEEMS not to be the case sometimes. We cannot play ‘God’, but we can near the divine energy that make things happen mostly in an unconscious way. People who are aware of this should not try to escape by means of believing superstition or using unnecessary pills that burry a part of their body and soul and prevent a contact with their spiritual inner communication or dialogues which they could have had if they had overcome themselves and others. Often they cut ties with the one who really cared lots and lots about them, because the confrontation with their roots was to heavy emotionally loaded for them. Then they have the choice to enjoy life in a way they can handle, but in many case they make it worse. Sometimes the more distance one keeps after finishing a relationship or turning it in to friendship (if still possible), the better it will go with oneself or the other…if this means that one of the two for example will not take some medicine any more, the longing for the one he or she had to miss can come back and if that person is lucky she or he will not have to repeat the same road with more suffering then joy. Suffering surely will come when one discovers one has lost someone with the same roots. True roots, roots of truth. (almost poetry those related sounds in these words).
Some remarks about my essay-story : ‘there was live after dead aswell’ (see link)
Does the negative energy of someone keeps on living in the spiritual world as well, or is it an energy that only continues to have an influence in the existing world ?
From the world of electricity we know that a switch can be ON or OFF. Off means not in connection with the source. ON, connected. In the BIO –world there is LIFE and DEAD…in case off DEAD the qualitative attitude one has towards life keeps on empowering certain connections, especially if one has a lot of panoramic as well detailed insides into the different domains in life.

 donderdag 9 juni 2011

pagina 124

86. 86. Quotes to meditate on

oorspronkelijk nederlandstalige tekst :
Life is a training in understanding, resisting and enjoying.

To be able to support one another, one can learn.

There always are ordinary, special and to secret reasons why people do not get along.

After a hard winter, feeling spring, proud having survived.

Do not become a slave of money and then just die.

When one thinks about someone, often a library is opened in your head.

The higher the wisdom, the more intensity of observation, calm, the more mature the deed.

Such a strange ‘for’ feeling about others or yourself, where does it come from ?

Sometimes we only remember the dialogues we did not understand.

Analysing what really happened often works on a longue term, afterwards.

Thinking positively sometimes needs it’s blessings and conflicts.

Drifted to far away from what you should be doing, it harms doesn’t it ?

Existing in function of the energy one leaves behind and regenerate from time to time.

The soul of a biological home, embryo, transformer to the spiritual world ?

Ration and Logic fall in love with muse and fantasy and give birth to inspiration.

Why is a first impression often so important .

Do you ever get the feeling something very funny is about to happen ?

Continuing doing what you don’t like sometimes for someone has an advantage.

Out of free will doing something important with positive consequences, special event.

When you feel too good, polarity is ready around the corner.

What happens always happens on a scale of evolution.

Something one completely forget, all at once it is there when one needs it.

One loves hearing people talk, but not if it is empty talk.

Orientate on your own strength to keep on your own course.

Sometimes one hides info for you, sometime it is best hidden for you.

Knowledge, red carpet for spirituality

Letting go weight by laughing, observing, showering, moving, toilet, walking… .

Marvelous, when taught flow through you without effort.

Madness sometimes is a crush because of touching the sky to long or crawling too much.

Distance and walking together, both needed.

Understanding interaction in how things and situations come in too being.

Images that become symbols of and grow and grow to more insights.

Intuition is where one’ s soul reaches the spiritual world.

Interpretation of events, emotions, feelings, intuition…a lifelong task.

Like the weather, moods change, due to a number of conditions.

Preparing for each kind of moment when one meets someone serves the dialogue.

Sticking to a good feeling very often makes a lot more possible.

Posing questions at one’s self and others with the aim of getting more conscious.

In relations, separate the possibilities clearly from the difficulties.

A sense full of words can have more implications then practical and psychological ones.

Words are symbols of the daily as well as the spiritual.

Space and time, a lot more relative then we might imagine.

Send positive things in the direction of others, without always accepting missions.

Just ask for the strength your inner needs, when strength fails you.

Do there have to be studies about the healing power of knowledge, insights, wisdom… ?

In each period of your life you awake in yourself the things you must deal with.

Passing thoughts without words becomes easier when one exists intensively.

Measuring the evolution of oneself and the people one knows, not so easy.

To reach something, risk something even if it goes step by step and the summit is not yours.

Through the ones you know you understands the total picture more, sometimes less.

A searches for meaning is a kind of detective.

Magnetism, pigeons find their way home, we need a map.

Everything is a remix of what came before, with more and more consciousness.

Dead. Like a train station near the see…it seems like this is it.

Radiation. Physics. Chemistry. Bio. Soul. Thought. .Art. Spirit. Radiation.

Do not be each other’ s volcano that prohibits one from flying.

Burst out in something, that you get it over with.

Understand who you are and that you are who you were looking for.

Being is smaller than matter, but a lot bigger.

Each one knows the way he is, but not completely.

Evolution of radiation to our soul and radiation again. Holy trinity.

Are seeds in the air aware of where they can land to flourish ?

Put the top of a lemon in water and you get rings around the sun.

Lives, living, constantly prepared. Prepare to want.

The leaves of indignation lead to understanding sometimes.

To be or not to be, but what is to be ?

Watch out for accepting nearly impossible tasks.

You are a part of the solution as well.

Doing what one does, moment by moment.

Getting closer to the spiritual is living through all ,passed to you, facets of the soul.

Connecting the first impressions with the last for the time of being always.

The more confronting reality is, the more one pushes it away.

Not feeling well is not meant to push in the direction of others.

The karma of our own lives is looking for balance.

Do all personages know the meaning of the pieces they play in ?

Emotionally this is both a dangerous as heavenly world.

Our bio –soul- spirit produces better stuff then the factories of pharmacy.

One knows who one is by understanding the past better.

From an early age knowing what is in front of you, it does not work like that, but… .

That one and that one one will meet, slowly understanding why.

Dead. Return to separate elements. Radiation. Relations. Exchange ?

Life is a daily preparation of improvement of the quality of being.

One cannot remember all of the inspiration…it will find road to reach us again.

Wisdom not only comes on a top, also by descending, resting, meditating.

Dreaming, a surrealist remix, works of art with and without message.

Earth, hereafter, thereafter, always NOW is more easy to understand.
Time, does it exists only for those who do not feel well in their skin ?
The past, that what was, always in repetition to prepare the next show.
Both the literate and not literate do not always understand all structures.
One often forgets, speaking words, thinking is energy as well. Energy has consequences.
Energy is also faith, acting, believing… .
Insight that leads to energy is shared, exchange, experienced, not only tapped.
One cannot and does not have to be able to support all the pain of others.
Being satisfied often helps against too much or too little.
Keep on swallowing without learning, you must be wanting to become a zombie
Each awakening is a change to write a prolongation.
Wanting somebody at your side and only thinking of yourself is nearly emptiness.
In the book off all, each person is one of the different kinds of personages.
To give yourself your life back, understand it’s roots and plant understanding.
On moments you realizes the meaning of it all…one feels great.
On joins life starting from all those reasons for living of others too.
You’ve got it, or you don’t…or nearly, but you can get it…what ?
The meanings of the meaningful, hard to understand ? Nonsense easier ?
Becoming is experiencing by observing and acting or not acting.
Acting or not acting. The wright words, silence, listening, intervening...
…by doing so, wisdom an progress come easier…interpreting the unbalances.
In fact sometimes everything is too crazy for words.
Connecting and combining while understanding is almost the French word ‘religion’.
Make some time for nature from time to time.
Observe and commentate inside, outside, free from stress and circumstances.
Wish some good things from time to time.
The greater your interests and your desire to know you are and what you can do, the more you can control your life. Emotions are a teacher in different phases. We can change direction every time we understand more and know what we want and don’ t want. Then we can act or not act from a balance situation…with the hope and believe that this acting will be positive for yourself and others…even if in the beginning it does not appear like it will be. Who can understand for others which direction will be positive for them ? The answers lay in our environment for the grasping if we really want…if we didn’t give up searching, that is.
Without wires, there isn’t a single electrical lamp that burns (except for those with an inner battery). We exist because of inner power and connections.

pagina 127

87. dinsdag 7 juni 2011 Letter to a father   died 18 mars 2005

Thirty years after having written a letter for his father’s birthday, Ob finds a letter Ob wrote to him at the time, congratulating him on his 59th birthday.
“It is not easy to contemplate, that is think and write about one’s father. It is obvious that one has respect and admiration in away, but not easy to put this in too words and make some critical remarks as well.
I always knew you as an enormously hard working man and as someone with a feeling for justice beyond compare…as rare as your blood group. But above …you are someone in very close connection with nature. But what do I mean with all those words pa ? Hardworking. I am grateful that I have had a happy childhood and that I have had a happy childhood. I have never regretted that I had to work very very hard when I was young, I had a lot of useful extraordinary experiences in the field of cultivating and trading fruits. I have lived to see the complete evolution from a little farm, from horse to tractor to truck and so on…first on the local markets and then abroad in the East. I grew up in an environment with a lot of space and working after school hours, I did it to get a lot of weight from your shoulders, that of your wife, your brothers and others. It’s great to have space, land with fruits, storehouse’s, a whole village… . It has helped to build my character and perseverance. I like to take initiative and make my hands dirty and don’t stop till the work has been done. When I think about all those times we loaded truck with fruit from the region, delivered at our place or on the markets and the times we drove together with all that fruit to Germany in a number of cities having to load it back of… this was quite an experience. Watching you trying to keep awake all night and in the morning sleep for a couple of hours and drive back home to give your orders at a few the workmen of the village who helped with the trade and a couple of miners who didn’t want to work under the ground any more, but spend their days between the fruit yards. I watched you when you drove. The expression you had on your face, pure enthusiasm, is unforgettable to me. It was the look of one who is a 100% pleased with what he was doing and believed entirely in it…it had a purpose as all lives have, yours had as well. Your motivation went along with an ability to hold on that I did not meet a lot so far. It’s amazing that you still look like an ugly old man yet. “
“Only two aspects of the way you are, aren’t in your and our benefit. In stress conditions, you sometimes wind yourself up to much and you want to do everything by yourself then, then blaming us or the workers when things do not go the way you think they ought to. But that doesn’t bother us anymore, because we have become used to it. Secondly, you are too good with people sometimes, you want to make a compromise most of the time, even if it isn’t in your benefit. It will get you bankrupt if you don’t watch out. Even on the non-business field, in a human way, you give in to quick sometimes…instead of letting others clean up their own mess. You do have a lot of knowledge of the human character
but often you judge sharp,, but to quick maybe ? Or am I not old enough to understand ? Let’s just say you are on the watch for others a lot of the time…maybe that’s because of the unnecessary benefits you give them…and not knowing you are sometimes fooled ? A lot of people were killed in the war you lived and had to hide from and your father as a member of the resistance saved many lives and the local resistance was not to blame for the terrible revenge the village went through for it’ s actions…do you feel as if you must make up for the whole village ? Nevertheless you are a good teacher in combining the worries of the past with the reality of today and the future’s joys of tomorrow maybe. “
“I did not continue your business. Rationally I hadn’t got the money for it an subjectively I am not a trader…and one part of you isn’t also. For too long I felt as if I did you wrong by this. One thing I know for sure…everything has a reason and the art of producing fruit will go on…if not in then outside the family. I loved the years I was a fruit worker in your and your brother’s company…I loved working on the land more than that trade and that too complicated for me accountancy around it. I have my own family to take care of.
Sometimes I wonder that a thing that you wanted to pass me in life, ‘being religious’, I haven’t got it in me because I behave more as a philosopher and an artist and political militant. You really think so ? I have taught a lot about those things and I tend to look for a neutral bridge between all kind of sciences and religion. The fact that you not often see me in church, does not mean I haven’t got ‘it’ in me. I behave more as a Christian in believing and acting in and for a more just world, then by going to church and I will try to hold my family together and raise my children…but these are quite other times then when you grew up and started a family. I try to life my life consciously and with a good conscience. From all off the children and husbands and wives and grandchildren, ‘happy birthday’.”

Once father had retired, he began to read ancient texts about religion and others…two of them I found recently back again, ‘In the light of the truth’, must be something like the gnosis texts or not, he would have a look.
‘In the Light of Truth’,
So there stood : ‘in the Light of Truth’. Looked to me like the writer was trying to say that there was indeed a more powerful consciousness than ours that did not have to go all the way our evolution had to pass by from waves to atom and cells. Under that level would be a kind of distributing in between server or ‘light’ distributer…I ‘ll give it my own metaphors to help understand. The text was not referring to any religion in particular or race.
When making an effort to do what is good one gains credits, so much was clear. The author used also the argument that we often meet again in different lives. He sees no border between the here and hereafter…this I can understand (see my text ‘there was life after dead as well’), but I have my doubts about that classical reincarnation. One would wish it was true, seeing the burdens to overcome in some families…but there have to be certain laws that guide parapsychological energy. And I think those rules function according to the energy present in ancestral telepathy (gone, but not dead) en present energy also under one of his forms : present telepathy. He goes on explaining that what you think and feel is very important, because it makes links and attracts other people’s thinking and feeling, so in order to not get involved in thinking and feelings of people who think negative of life. Again this logic starts from a presumption and that is that the same positive energy attracts the same positive energy and good intentions. But is more complex than that. There are a number of stories before us that wait for completion and the two kinds of telepathies who are one in this world, make happen that what is logically and obvious to follow out of older events. According to the principle of thesis, antithesis and synthesis often, things happen, children are born, the second never the same as the first. Our free will consist in understanding our own situation in the world around us and choose for our typical own way which corresponds with our real soul…not so much a copy of our ancestors but our surplus. Does that surplus feels well with this or that person ? Of course if I am wrong then we are all perfectly living together and at an early stage in our being young we chose the wright partner. To make this basic picture complete, I could add that at a certain time only ones condition an choice is possible. Not everybody needs the same and everybody should evolve from within if one is a bit on a negative road.
What must I remember of all this ? That I shall encounter the things I feel, speak and think one day in the rest of my lifetime(s) ? If you have a Jack Russel and you educate him to be a hunter, it can be that he starts searching immediately when you come home because of that or mainly because he is a Jack Russel…I think both arguments are true. If every taught stays in connection with you… there is an gigantic net surrounding people. The author says that time does not exist, so we have time enough, it is all about the evolution of our inner communication in response to our connections with the rest what is…and that rest is one with you. All you have to do is wanting to overcome negative things, so is written. But what if in fact the positive and the negative interact because both can get wiser ? And we all know we have are stronger and weaker parts…so in interaction it is almost impossible to not think now and again something negative about somebody dear mister Abd Bernardt, with all respect. Wanting the wrong thing represses and wanting good things, lift up, I know my friend. People worry too much and have depressions, not only because of the economic system.

And what about those gnostic scriptures ? They seem to have more of an insight, inner approach to religion…by learning from one’s own experiences, and confronting them with those of others, from a bit hesitating to in the most open way possible one gets to understand the ways of the soul, the mental world…and one becomes more open to a meditative approach of present and ancestral telepathy. Some of the old gnostic texts show prove of this as some of the current ones as well. More people than you might think are ‘agnostic’…learning by what they feel in their inner and not taking some dogma’s of churches for the one and only truth.
In 367 after JC the church of Alexandrië under the guidance of Athanasius (Athan-nasty-nes) forbid the gnostic texts and the followers of the gnostic groups hid the texts who later reappeared. Maybe some people in opposition to the gnostic were afraid of discovering the inner, which might lead to some aggressive reaction towards others. An intuitive knowledge of ‘God’, like the gnostic called the divine hierarchic energy includes wisdom about people and life and oneself, also about knowledge of all kind itself. Whether starting from life or starting from texts, one can always work with both to approach a good interpretation of the world and life. Gnostic see everything more in terms of being not aware about things, rather than only talking about sin and forgiving. Their tradition goes partly back to the ancient traditions of the east, but trying to make the bridge to the rest of the world would only take a start long time after the documents were found in the second half of the 21th century. A number of people are not open to a gnostic way of living, others can only understand through metaphors. How does one explain that one can reach a place of peace inside oneself ? ‘The light which hasn’t got a shad’, surely they mean the waves, radiation, aura… ? ‘He knows all spaces, even before they existed’(before the big bang ?). “Earthly bodies often part for earthly purposes and live apart for earthly reasons…but the spirit lives safely in the hands of love and after dead it brings the connected souls back to God.” Esthetically written…and it makes me think that a lot of people are boycotted in their love on earth, by ancestral telepathy and presence of people who are not so close to them as one thinks…but they need them for a number of reasons in the past or present. To be honest, a lot of people would not like meeting others under the form of telepathy…but if they do not want to attract telepathy they do not like, they must let go inside and take a position of inner indifferent equilibrium, separating the positive and negative in each character. If one ask people for the definition of love, one gets several answers, according to one’s experiences.

Here are some links if the heaven they taught me exists and you are boring yourself over there :  zondag 5 juni 2011

pagina 129

88 Have a taste of spirituality HYPERLINK "http://talespoemsessays.blogspot.be/2011/06/have-taste-of-spirituality.html". 88a In the beginning
Last week I went to an exhibition about the history of the universe and the necessity to save the planet. It’s a real wonder what came from the big bang, which symbolically means that something without a material form cannot exist, because something almost equal to zero tends to explode. The first moments after this event there only was radiation and then the first atom and so on until our consciousness. The question whether there is an energy who did not need all that road towards our consciousness, I leave to teologists to dispute about, but there is more God to be found in science and especially in man and woman and their relationships and in people trying to help people in a social and individual way, then in sterile debate about texts who DO HAVE THEIR OWN VALUE to be interpreted in their own époque. All dough some texts show that they know a bit of special energies and this at an époque that science did not have the same knowledge as today; which proves that there is a relationship between the dead and the living, between ancestor telepathy and present telepathy…it are always the sums of both which determine what is going to happen, which words shall be spoken.
The final goal of economic, social and political history is that human kind should learn how to produce in an ecological responsible way and divide in a social way…in order to have more time to enjoy culture and to try to get the meaning of life by understanding who others and themselves really are. The spiritual world one cannot grasp by dogma’s alone. The spiritual world tries to combine the struggles between positive and negative emotions on a small and larger scale. It is depending on the free will of people to act in a way that life becomes more and more a conscious way of dealing with things.

A number of people have so much love in them and that love has often been so misused that they try so hard to prove to others where that love comes from in fact…from the spiritual world. They can feel what is missing in others and where it went wrong as well as the negative sides those others have to coop with. By doing so, if the ones with few negative emotions inside, become more and more enlightened about live. In fact that is why everyone is looking for tenderness in their lives. Some have forgotten about this desire and replace it by all the practical things of life, who aren’t a ‘bad’ thing, but it has become their whole life practically. One often cannot blame those people by acting so because of the fact that unconsciously they know about their ‘pain points’ and it is too much of a burden to talk about them or chose other directions. They work and work in the material world, with no time for contemplation about life. They have relationships whereby they forget that in being truly together with someone who really is close to his soul and the spiritual world means being able to live with less food or less stress. If someone lives together with people that don’t believe in the spiritual any more one of them or two of them lose the respect and the friendship and their love in the end. When one touches the real nerve of the personal condition of someone, one begins to defend some cultural or personal dogma’s. In dealing with practical people one can invent spontaneously some funny things to talk about, but it will not or no more o further, but in doing so you create a little space in them. To reach people who still want to make an effort in touching deeper layers in each domain of life one can have a really deep conversation.

 But when one want to remain on a spiritual level one has to remain with the positive and this isn’t an easy task considering the ancestral telepathy and the present one, continuously influenced by people with less consciousness about a lot. In relationships the degree of wanting to dominate others is an important factor which not only has negative consequences if someone needs a guiding hand still.
There are so many interesting questions one can wonder about after reading “there was life after dead as well” ( link : http://bloctaafblogartist.webs.com/ Does the negative heritage of someone keeps on living as well in the spiritual world, or is it an energy that only continues to have an influence in the existing bio world ? Both the strong and weak parts continue their story here, but spiritual energy hasn’t got negative parts, we only can create them, or are almost obliged to create them by the sums of as well ancestor telepathy as present telepathy.  

88b  The energy of consciousness plays a telepathical game with our telepatical and other exchanges In function of who we are and what we want and of who needs what in fact. Those who know true events and words that their interpretation was wright, can have very good flash backs and discover connections between things and people better. Those who understand as well, or in lower degrees; but who realize that they were partly or entirely the cause of misdoings to others; can have good understanding of things as well, but in less agreeable dimensions. Do not blame them to much, they are seeking to escape from both sides of telepathy. Life puts people on our roads, sometimes we like them a lot till we find some angels who need the help of angels. In the process of helping them (and at the same time in a way, us, no matter the emotional road downwards they can provoke)…in that process they do not always like us for the effort…and by getting tired the stronger ones don’t always have the wright reaction…and the weaker ones can have very strong inputs as well. If there is something troubling you, have faith that it will resolve it’ self and trust the inner spiritual energy who is inside you ,meets you…

88 C .Poems
The heat is gone
The heat is gone.Night has fallen.
Dark clouds refresh.
The light leaves the window.
Between white walls of a yard,
Bats dance the radar dance.
Soon as you think they’ re gone.
One comes back. Always the same maybe.
Picking the mosquito’s before my face.
No blood of yours for them.
In alliance I leave the light on.
Thinking while absorbing time and place.
The brain is a dark place…
But a lot of light is being transported.
There’s no such thing as a bat in your head…
A bat that picks away parasite taught.
You are your own bat inside.

New couple
New couple. Often it goes like this.
They find a lot in common.
A lot to blame their ex-es
They think their trust was misused.
Struggle with the lust for change inside.
Wondering whether to enjoy the lust of new lives.
Rediscovering to be glad.
They stop holding having something
Against the ones who cheated on them.
Experiencing the newly found joy THEY
Must have feld.
But the new love story often ends…
As the old one…
And insults and hurt replace tenderness again.

pagina 130

88 E. Between soul and spirit
Like I said to my cat the other day : “It is difficult trying to be a messias these days. If you only knew what is happening in the world or what has happened in my life, you would jump in to a tree and you wouldn’t come out”. Without followers one often talks to one’s dog or cat. Nearly all possible things that can drive a man crazy, have happened to me or I have seen them happening and who know what is to come. Good, bad and terrible as well as heavenly. That is why I find myself in a good balance between experience and not having to go through some stages I already witnessed. I drink my thee with honey, the water comes from a practically unknown well and I’ve decided to continue to be a messenger. One can be a messenger as well in daily life, in family and so on…but I long time ago was pushed to arrive at this moment in my life…translating this originally Dutch text for those I have not reached yet in that  language. I already used a number of ways to try to express partly a social and partly a psychological and spiritual message. I try to think and talk and write about all possible issues in live, including philosophy, religion (faith) science and spiritual things like telepathy and the meaning of it all is to generate enthusiasm and participation to make this a better world with more people having more time to understand what they are doing here. In school I was critical, on my work I tried to do something about the social and political consciousness of my environment. On a familial level I gave everyone, including myself in the end the freedom to do their own mistakes. On a political field I noticed that a number of parties were ego minded further on the right and on the other hand the center often swinging to the right and the left as well, with some inside opposition or a great division at the left side of the left. I proposed to overcome it by adapting the old philosophical dogma’s of the left, making room for science to prove that eternal live indeed is possible. I invented a new political neutral system of worldwide telematics elections, based on an election to approve a worldwide social program without arms production and equal terms of production and the abolishment of speculation with money and raw materials...etc. I met a lot of people in different ways, all wanting the same while war after war and economical cries after crisis occurred. Artists, politicians, social workers and each other profession, all on their own, like we often all on their own, occupied with their social and personal problems. Those personal problems often prevented them from getting more and more conscious about the mystery of life and the ways it operates through us. We must unite more and more, we started of from one cell and we are spread genetically all around the world…interconnected more than the internet.

88 D. Between soul and spirit BIS
She bit her nails till bleeding, you did not know why yet.
She kept a distance, did not want children it sometimes seemed.
You did not know why.
You taught that you could help her with her child wounds.
She loved and sometimes pushed away.
Wanting to finish the relationship.
What should you do ?
Isn’t the past of generation stories always pushing true ?
Stories of joie and terrible ones she had shared.
You kept on believing that improvement would come through you.
You have wanted children.
Everyone who comes to play his role, will come.
After three years apart and a dozen living together.
A man as enemy image, due to the past was there again.
You were man and guilty in a way.
Can one carry on trying to help ?
When therapy with the guilty ones back in time lacked ?
Then came new listening ears, a new shoulder for her.
You noticed that there was something you did not know.
Material things also counted, hopefully not.
One cannot stay with somebody that understands your life in detail.
One cannot stay with someone who’s inner calm you can’t support no more.
One cannot stay in that calm when the partner doesn’t want to be nice any more.
Opportunities to overcome the negative part of instinct follow…
Revenge is waiting around the corner…you want someone else as well.
You were new in this game, it takes you with it, on the run.
Somebody else, with no heavy burden on the shoulders,…
Is surely waiting out there somewhere.
Forget it, because you are here to learn about every possible problem.
And your solution…making theory of experience in practice.
While knowing that staying nice and tender and helping is the real solution.
Staying in good mood and helping each other and others.
Always hoping for true love and encountering ancestral and present problems.
You notice some need some to maintain their relation or something in between.
But you do not get it yet, because you are in love.
After the cycle of understanding, letting go, comes the essence of the pain…entering by means of something that happens to others or words spoken.
You had to write about it and play roles in the lives of others.
Constantly adapting to different stages of situations.
Until one becomes like an old three which skin wants to burst.
But this is something for the future you hope.

Nature can comfort you, two pigeons come to drink water.
Let go tiredness and al this above and other terrible things in the world.
You carried too much on your shoulders, like so many in different ways.
Wars never stopped from the days you were a child.
Carry less and take your distance.
Rest a while in the sun, it’s spring again.
Travel in your fantasy to a place near mountain and see.

The light that never becomes dark, that only can be somewhere.
There’s no light in the brain but a lot of light being transported.
Because you keep on loving life.
Because of stars and planets, forget men for a while.
Matter contains space as well.
Create some space in your own.

You’ll have to keep on going on, no matter what.
Only through ones again descending in pain ?
By seeing pain as tragic and comic ?
When you have a good day it will reflect in to the others.
We are all healers true words, connections, tenderness, joy…
But confrontation as well.
Through a good inner relation as well.
We travel with people who want to do good things over again...
But they do not understand with who they can and can’t.
Spiritual bands are not to be broken.
You can’t even try, even dough you think so.

Be glad to be in good health and love your senses.
Your life, do not express it in suffering, but in wisdom and feeling good.
Try to understand your own happiness and don’t blame others to much.
Forgive each other, some have difficulties in coping with life.
But again, do not carry to much weight of others on your shoulders.
Wanting someone back again isn’t always a way forward.

pagina 131

88 F. Daily Waves in modern inkt

Left my wood one day
My wood where people looked for serenity.
Discovered a wood, hidden in a town.
Where ecologists do good things.
And I offered them my help.
Went in to town to tell the news.
But got a load of emotional stories about modern pain.
Could not take mine any more…
Lost my good temper…but it was in vain.
The message of my wood, not understood.
Forbidden to be too complicated, just talk along.
Frustration isn’t something for a public place.
It’s to be ventilated at home…
When tenderness has gone.

Back in my wood
nature, telematics, internet
the floating software of the one spirit
receiving trillons² of needs sending trillions³ of possibilities
with each time just one match for that period in time of being
telepathically connected drive of unfinished stories of past and present
wrote a poem about a bat to escape from battle
before it was on the net 3 book friends had used the word too
7 colors 7 sounds 7 continents 7chakra’s 7positive emotions 7negative emotions /7 senses/7 souls/7good intentions
Came near to things hellish and divine
Cracked both codes
Will keep a distance, thus no more someone’s or me to blame.
For the one percent of mistakes and wrong interpretation.
Being aware of once, one emo-link to many in nerve breaking conditions.
A lot of people preaching how to let go and be and live independent.
A lot of them live alone.
A lot of them get hurt.
And when they ‘ve learned from each other to abandon or let go.
They often forgot they were each other ‘s missing link.
How can one be afraid of a missing link ?

88 F.Boodschap van de planeet Krito

Onderstaand interview kwam tot stand dank zij enkele mensen werkzaam in een aantal observatoria. Vanaf 24 juni 2010 kwamen daar een aantal signalen met het verzoek om dialoog toe. Tot iedereens verbazing was de vraag om communicatie duidelijk verstaanbaar en bovendien in het Nederlands. Daarom werd professor Gust Aerts uit Leuven aangeduid om de dialoog te beantwoorden. De wetenschappers lieten de politieke, economische en militaire leiders en de media op verzoek van de contactzoekers voorlopig buiten het gebeuren.  Een stem die zich voorstelde als KritaKrokus uit Krito de hoofdverantwoordelijke voor het ministerie van interplanetaire betrekkingen, herhaalde eerst bij wijze van inleiding en test zijn inleidende groet : Krita: “Aan alle mensen van goede wil, begaan met een menselijke leefwereld voor allen, aan jullie allen, aardbewoners : Groeten uit Krito.  Al vele jaren volgen we jullie wereldse doen en laten, bestudeerden jullie culturen en talen, maar tot nog toe zijn we er niet in geslaagd van contact met jullie te leggen. Het gejuich dat U op de achtergrond hoort, zijn mijn medewerkers wiens geestdrift nu interplanetair uit deint. (pauze). Eerst waren we van plan enkele satelliet zenders te hacken en ons tot de totale wereldbevolking zelf te richten, maar die optie hebben we laten vallen in overleg met onze historici die jullie geschiedenis hebben bestudeerd.  Wees gerust, we kunnen jullie nog niet bezoeken de volgend 200 aardjaren , maar dat zouden jullie leiders toch niet geloven en jullie zouden in opdracht van jullie militair industrieel complex al meteen beginnen met een aantal kernwapens en dergelijke bij te maken. We richten ons nu tot jullie in het Nederlands om geen ongepast chauvinisme in de landen met de grotere taalgroepen uit te lokken en omdat één van jullie landen waar het Nederlands gesproken wordt, als hoofdstad Brussel heeft, niet onverdiend nadat dat land door de eeuwen heen van uit het merendeel van de andere Europese landen aangevallen werd. Als ontwikkelde culturele wezens, is die symboolwaarde ons niet ontgaan van op Krito.  Dit is onze kernboodschap aan jullie : Jullie bevinden jullie op een mijlpaal in jullie ontwikkeling, de keuze waarvoor jullie staan lijkt ons heel duidelijk : ofwel blijven jullie nog decennia ter plaatse trapellen én ook achteruitgaan ofwel kiezen jullie resoluut voor een totaal andere aanpak van jullie samenlevingsbeheer. Ondanks jullie technologische ontwikkeling slagen jullie er niet in van op een ecologisch verantwoorde manier datgene te produceren wat jullie menselijkerwijze nodig hebben en het vervolgens op een sociale manier te verdelen. Integendeel, jullie systeem draait rond het steeds meer produceren vanuit de superwinstmotieven van een kleine groep speculanten. Niet te geloven, maar met een gigantisch productieapparaat leven jullie al zo onder de voortdurende bedreiging van ineenstorting van jullie economisch systeem, met steeds maar weer werkeloosheid en economische en militaire strijd tot gevolg. Bovendien zijn jullie door jullie systeem verplicht van tegen een hels tempo te produceren met steeds minder mensen, terwijl jullie talrijk genoeg zijn. Merkwaardig ook dat jullie het leven voornamelijk beleven van uit het idee dat het uitsluitend in het teken van productie en consumptie zou moeten staan. Onderwijs, cultuur en levensbeschouwing...daar hebben jullie in verhouding weinig tijd en middelen voor over...voor ons een overduidelijk teken dat jullie nog veel werk hebben aan die 'winkel' van jullie, zoals jullie dat zeggen. We hebben, in alle bescheidenheid ,een aantal dingen op een rijtje gezet, waarvan jullie werk zouden moeten maken. Jullie hoeven nog niet over te stappen naar het samenlevingsbeheer dat wij hier kennen, objectief gezien zouden jullie dat wel aankunnen maar subjectief gezien ligt ons systeem hier nog niet zo in jullie aard. Wat jullie dus al wel zouden kunnen doen is zorgen dat jullie overheden op internationaal vlak zouden overeenkomen om :

-voor hetzelfde werk hetzelfde loon uit te betalen

-alle mogelijke vormen van speculatie uit jullie economie te bannen

-één internationaal sociale zekerheidssysteem voor meer welzijn te ontwerpen

-een internationale reconversie van de wapenindustrie te beginnen

-de militaire conflicten onmiddellijk stop te zetten

-een plan voor degelijke ontwikkelingshulp uit te voeren

-een eenvoudig en rechtvaardig belastingsysteem in te voeren

-wat jullie 'geld' noemen en 'banken' onder strikte voorwaarden te organiseren

-per grote economische sector één wereldwijde groep te maken om die moordende concurrentie waaronder jullie gebukt gaan te niet te doen

-de media door structurele maatregelen uit het winst denken halen.

Tot daar de kern van onze boodschap aan jullie”.

Het interview kon nu beginnen. De kleine groep wetenschappers hadden besloten de wereld van instanties en media niet te alarmeren en van uit eigen naam te reageren. Gust Aerts : “Hallo en welkom midden onze groep van wetenschappers op de verre aarde en bedankt voor de goede raad. Inderdaad, heel velen proberen hier tegen de irrationele en onmenselijke logica van ons samenlevingsbeheer in te gaan, er wordt aan gewerkt, geholpen door de tegenstellingen die het systeem zelf voor meer en meer mensen aan het licht brengt, al zijn we op onze hoede om niet te euforisch te worden bij het boeken van kleine successen. Vermits jullie alles van ons lijken te weten, stel ik voor dat we jullie een interview afnemen om meer van jullie manier van organiseren op te steken. Hoe zit jullie samenlevingsbeheer in mekaar ? 

 het leven op de planeet Krito

Onze planeet bestaat uit een viertal grote continenten. Eén heeft een beetje de vorm van een ijsvogel, een tweede juist daaronder, lijkt een beetje op een Indiaanse die over het tweede grootste continent tuurt, dat dan weer meer een beetje van een reusachtige walvis in beweging heeft. Het grootste continent heeft grosso modo wat weg van een hele grote pauw die wat eetbaars op de grond lijkt te pikken. Hier en daar wat grote en kleine eilanden die als wolken tussen de wateren rond de continenten lijken te zweven. Klimaatgordels en poolkappen komen goed overeen met jullie klimaat zones, al lopen de tijdzones wat uiteen omdat onze afmetingen en deze van onze, ook gele ster wat groter zijn. Geschiedkundig hebben we ook een heel deel negatieve gebeurtenissen achter de rug, kinderziekten waaruit we versterkt gekomen zijn. Momenteel hebben we een technocratisch samenlevingsbeheer, waarbij alle groepen van eigenaren en producenten, zowel de overheidsorganisaties als de kleine als middelgrote en grote ondernemingen betrokken zijn. Private mastodontondernemingen zoals in jullie fase van imperialistische concurrentie strijd, bestaan bij ons al lang niet meer en zijn overheidsbezit. Het principe van produceren om maximumwinsten binnen te halen, werd door ons systeem geneutraliseerd. Iedere zelfstandige of werknemer behoort op Krito tot één of meerdere projecten waar hij of zij, werkzaam is...oh ja, wij op Krito hebben ook twee polariteiten aan wezens, ook onder onze dierensoorten is tweeslachtigheid een zeldzaamheid. We overwegen van onze betaalmiddel, het geld op een dag geleidelijk beginnen af te schaffen, maar tot nog toe, op een niet speculatieve manier als ruilmiddel en administratief middel gebruikt, vormt het nog een bruikbaar bindmiddel om iedereen er toe aan te zetten van toch zijn steen aan de samenleving bij te dragen. Toch hebben de begrippen 'loon' en 'handel' een andere inhoud dan bij jullie Aardlingen.

De berekening van een loon, gebeurt totaal anders. Neem nu het project Telematica. Het hoofdmanagment van dit project berekent op een ruime basis hoeveel een jaarlijks abonnement op alle mogelijke diensten per Kritoäan kost...dit bedrag wordt gewoon afgetrokken van het loon dat iedereen krijgt in welk projekt hij ook werkt. Tot de werknemers van het project Telematika behoren niet alleen de werknemers van de nationale telecombedrijven die de grote infrastructuur voor alle internationale telecombedrijven beheren en bezitten, maar ook de werknemers van tal van kleine en middelgrote privébedrijven wiens eigenaars aldus eigenlijk geen lonen hoeven te betalen aan hun werknemers en bovenop hun wedde voor hun beheers capaciteiten een surplus tot maximum 20% van het gewone gangbare loon krijgen, wat voor alle lonen met een grote graad van verantwoordelijkheid is ingebouwd trouwens. De handelaren van weleer krijgen voor hun distributie -of onderhoudsfunctie op het gewone loon dat eenieder krijgt een 5% bonus en alle prijzen, zowel als de lonen, zijn voor de hele planeet gestandaardiseerd. Alle andere kosten zijn recupereerbaar, niemand buiten de overheid op Krito heeft eigenlijk nog 'loonlasten' te verrekenen en alle grondstoffen zijn ook gemeenschappelijke eigendom. Ook boeren krijgen een loon van de overheid en bonussen als ze de productienormen halen.  Wij hadden, net als jullie met zovele absurde situaties rond oorlog, armoede, werkloosheid, vervuiling enz... af te rekenen, dat meer en meer Kritoänen een andere vorm van democratie gingen eisen. Ze wilden zelf een aan de evolutie van de samenleving aangepaste vorm van samenlevingsbeheer kiezen, zelf de grootste lijnen van de projectprogramma's verkiezen en nadien de dirigenten daarvan op projectlijsten aanduiden. De oude politieke partijen waren op de duur wel verplicht van zich qua partijwerking te beperken tot het plaatsen van kandidaten op de projectlijsten. In de allereerste programma -en project verkiezingen, stonden de volgende eisen die men bij de eerste internationale verkiezingen goed-of afkeuren kon : ze komen overeen met de eisen die we ook op sommige 'blogs' op jullie internet vonden, de blog https://www.filosofischverzet.be

88 G.                    pagina 133

Enkele belangrijke notities over liefde
Nog maar eens een poging tot inzicht in wat men de 'liefde' noemt
De verstrengeling van de emotionele banden die er tussen mensen bestaan is zo moeilijk te doorgronden omdat er vóór we allen werden verwekt er al zoveel is gebeurd dat wel onvermijdelijk tot ons bestaan leiden moest. Deze soort geestelijk-biologische bewegingen zijn enorm moeilijk te vatten. Neem nu de eerste zin in deze uiteenzetting...ergens hebben we wel onder een bepaalde hoeveelheid ook al deel uitgemaakt van het verhaal van de vorige generaties. De generatiedomino's blijven gewoon vallen. Alle moeilijke dingen waar vorige generaties niet konden mee in het reine komen, krijgen we gewoon terug op ons bord. In religieuze termen zou men dit 'erfzonde' noemen. Bon, iedereen heeft een vrije wil en mits we de verkeersregel numero uno : 'trouw' in het klassieke liefdesspel 'gehoorzamen' hoe minder 'fout' de dingen dan dreigen te gaan : jaloezie, ingewikkelde driehoeksrelaties, vlinders in de buik voor anderen die bij de oorspronkelijke partner, dan weer de slangen tot leven brengen. Dégout in plaats van sensuele gevoelens naar derden toe naar de bestaande relatie te leren integreren. Chemie alleen is nog iets anders dan een voorname rol in het leven van iemand anders willen opnemen,...liefde. Dat is natuurlijk de theorie, de praktijk brengt andere resultaten voort. In hoeverre zijn we eigenlijk 'vrij' om ons eigen emotionele leven te leiden...bestaat die vrijheid eigenlijk wel, zijn we immers niet verbonden met iedereen die via oorzaak en gevolg aan ons voorafging ? Als dit sociaaleconomisch en politiek toch duidelijk zo is, waarom zou dat dan ook niet voor onze persoonlijke, emotionele relaties gelden ? Als maatschappij hebben we de vrije wil om armoede, oorlog en vervuiling uit de bannen en om door velen zeer duidelijke, uiteenlopend omschreven redenen, kan dit nog altijd niet...alsof de oude demonen uit de geschiedenis nog niet tot rust gekomen zijn. Ondanks alle mogelijke alternatieven voor het huidig samenlevingsbeheer, blijven we in een sukkelstraatje zitten...net als met onze relaties trouwens. Uitleen lopende en gelijklopende verklaringen en alternatieven genoeg, alle dagen met nieuwe, op oude ontwikkelingen gebaseerde tendensen gekruid.
Het is vandaag de dag niet moeilijk het ontstaan van het leven wetenschappelijk te verklaren. Filosofisch komt het er op neer dat iets dat niet meer houdbaar is onder grote druk ontploft...kleiner of gelijk aan nul bestaat immers niet, spoken ook niet, wat niet wil zeggen dat we na onze laatste adem geen andere vorm van energie aannemen. Wat voor de big-bang (uiteengaan onder teveel druk) geldt, geldt ook in het emotionele leven van mensen. Voor de generatie die nog vijftig jaar getrouwd geraakte, lag dat anders, niet alleen omdat de man vaak de enige kostwinner was. Onder teveel druk van buiten uit ontploffen ook wij en onze relaties (stress op het werk, overdreven steeds opgefokter consumptiepatronen, de cultus van het seksuele genot, de commercialisering van de seks, de sensatiepers, het inhoudsloze deel van wat de media te bieden heeft : geweldfilms, geweldspelletjes, uitgaan te midden van overdreven decibels en tot in te vroege uurtjes, verkeerde voeding, milieufactoren, geen tijd voor bezinning...het gevoel maar één eindig leven te hebben dat zo vol mogelijk moet zitten, wanhoop gevoelens naar de eindigheid van het leven toe, politieke apathie die asociaal en individualistisch maakt...). De mensheid heeft zich over heel de wereld verspreid en is eigenlijk als één boom met geweldig veel vertakkigen te beschowen. Onze wortels zijn in feite ons gemeenschappelijk kollektief verleden, zij die er niet meer zijn, maken er in feite op een haast onzichtbare manier nog deel van uit. Zij zijn een deel van onze vrije wil vandaag als het ware. Wijzelf, iedereen persoonlijk staan aan de top van de piramide, moeten het geheel dirigeren, al slagen we daar niet altijd zonder moeite in. De ware levenskunst bestaat erin dit zonder teveel af te zien aan te kunnen. Je leven in alle rust te kunnen beleven. Weten wat wel en niet kan indien je die rust behouden wil. Dit houdt in dat je aan een inzicht in al de soorten realiteiten rondom jezelf moet werken. Constant, elke dag en nacht opnieuw. Als individuele tak van de boom je verbonden voelen met de andere takken, met de gemeenschappelijke stam, met de wortels.
Om dit op het niveau van het emotionele te doorgronden is het misschien best om het sociaaleconomisch-politieke deel van het bestaan even buiten beschouwing te laten en ons alleen op het emotionele te richten. Al is het emotionele moeilijk van het economische te scheiden omdat inkomen en dus 'geld' en van die materiële zaken nu eenmaal ook in het emotionele meespelen, als zou dat eigenlijk niet moeten hoeven. Voor diegenen voor wie deze dingen wel een te belangrijke rol spelen zijn het gewoon gegevenheden die een opvoedkundige rol spelen in het proces van het inzien wat nu eigenlijk de zin van het leven is. De emotionele zin van het leven is veel belangrijker dan de socio-economische en politieke zin van het leven...omdat het onze opdracht is van ons van alle negatieve emoties naar onszelf en anderen toe te ontdoen. Soms gaan mensen uiteen en is dat een noodzaak. Soms zouden ze beter bij mekaar blijven omdat dat in hun geval de best mogelijke kaarten zijn die het leven hen voor hun persoonlijke ontwikkeling had kunnen geven.
Geliefden, getrouwd of in welke vorm van samenleven dan ook, willen mekaar op momenten soms door klagen en zuren, flirten met... bewust uit een relatie duwen en tevens de indruk wekken dat het allemaal de fout van de andere is , soms net in een periode dat de andere dacht net in een onbezorgde relatieperiode te zijn beland, slaan wie weet welk een domino's van het verleden in het heden toe en lijkt de toekomst voor beiden ofwel een beloftevolle lat-relatie, vrienden-relatie, open relatie... of een eindpunt, met nieuwe vooruitzichten om van te leren ? Velen hebben soms vele hoogtes en laagtes van velen moeten delen vooraleer ze zelf begrijpen dat er verdriet bestaat waarover niet zo maar kan worden gepraat met woorden. Misschien houden tranen dan nog gezond...of..enz Helder zien hier in bereiken betekent eigenlijk gewoon beseffen dat wat men met het 'goddelijke of 'ondoorgrondelijke' bedoeld (het leven in al zijn facetten eigenlijk), een staat is die men bereiken kan dooralgemene kennis, doorgronden van de eigen levensloop en inleving in de levens van anderen en de coördinatie ervan, niet alleen door het gesproken en geschreven woord, maar door de ontmoeting met je innerlijke evenwicht doorheen dit alles Het beleven van het bewuste wezen in jezelf, ben je zelf
Dat spiegelbeeld van het wezenlijke zijn, concreet door je eigen vertaald; is ook het spiegelbeeld van de buitenwereld. Voortdurend zit je de gevoelens, gedachten, beelden daaromtrent in te schatten om de verbanden te ontrafelen, zin te zoeken en alles ten goede te proberen keren
-het jaloezie- monster in vele van zijn facetten : Met een grapje beginnen : in plaats van jaloezie te hebben, gewoon de volgende beklagen. Menig één heeft er al eens last van, van miniem tot gemiddeld en veels, veels te veel. Soms klopt de intuïtie, soms zit men er helemaal naast. Het vuur van de jaloezie, eenmaal in gang, probeert alles te verorberen...met wat brandstof uit herinneringen van het verleden er op gegoten, is het soms niet te stoppen en paranoia- achtig...we hebben het natuurlijk maar niet alleenlijk over de biologische jaloezie, die soms niet moet onderdoen voor andere vormen. De biologische jaloezie heeft natuurlijk zijn redenen in de vraag welk leven nu mag en moet tot stand komen en welk niet...als of wij in onze bescheidenheid daar allemaal een volmacht voor zouden hebben om dergelijke complexe codes te begrijpen. Als men veel last heeft van jaloezie is het best niet al te zeer met het subject dat in bepaalde situaties (scheiding, ander verblijf...)niet direct 'controleerbaar' is, bezig te zijn. Alle soorten opwinding die dat met zich meebrengt schaadt waarschijnlijk de gezondheid...of activeert het de kwaliteit van de genen ? Niet alles moet en kan worden uitgetest. Ook al heeft men het monster al lang overwonnen, toch kan het op bepaalde momenten weer opduiken. Mensen die al enkele partners hadden, merken soms op dat ze maar bij een paar echt jaloers konden zijn, namelijk bij de vrouw van hun kinderen en iemand waarvan ze denken dat hij of zij best geen kinderen met die of die man of vrouw krijgt...in sommige gevallen pushen ze het door hun gedrag, in andere gevallen niet. Niet alleen 'kinderen' hebben met of willen hebben met, is een reden tot jaloezie. Het monster is op zijn best bij fantasiebeelden over de partner met iemand anders. Grappig, of helemaal niet grappig, is dat men soms duld dat de ander iemand nieuw' heeft' om ook iemand anders te kunnen 'hebben'...met of zonder onderlinge afspraak. Ijs is , zoals u weet, heel glad en het komt inderdaad bij tijd en wijlen terug.  Het echte belang van fysieke trouw, buiten de genetica, heeft qua menselijke goedvoelen, bij de meesten ? niet zozeer te maken dat men bij het scheiden armer wordt, maar is vooral belangrijk om jezelf niet al die zware emoties aan de hand te doen. In sommige gevallen is 'trouw' zijn echter een aangeleerd iets dat, indien je het echt te extreem wil volhouden, ontaard in de andere pool, de slipper...die alleen langdurig verrijkend kan zijn (soms met vallen en opstaan) indien twee mensen spiritueel meer bij mekaar horen dan twee anderen. Soms wordt er alleen maar wat geflirt omdat men de andere op het belang van de eigen 'waarde' wil wijzen of dat men er een melancholisch soort aandacht mee wil ervaren. Een klein beetje meer of minder van dit of dat hormoon, zal wel gezond zijn zeker ? Een brand kan je blussen, maar soms wordt hij oncontroleerbaar.
Soms is jaloezie iets dat ontstaat in voor iemand ongunstige ervaringen met ouders en de daaropvolgende soorten relaties of gewoon ook dat men zodanig geduld met iemand heeft gehad in lief, maar vooral leed, dat het dan driedubbel erg is dat je wordt ingeruild voor iemand waarmee de partner minder zichzelf worden kan. Soms kan dat niet anders en moet je je er mee neerleggen. Soms is alles aan je stiergehalte gebonden, heel gewoon in het dierenrijk, al zijn vrouwen vaak jaloerser dan mannen. Vaak potsierlijk is het als het niet zozeer om een gevecht voor de beste genen gaat, maar om materiële bezittingen bijvoorbeeld. Worden onze DNA-strengen er beter van ? Je zou ook kunnen stellen dat je niet daadwerkelijk ontrouw hoeft te zijn, om aanleiding tot jaloezie te geven. Sommigen voelen zich vaak belachelijk onnodig, of zijn verplicht van in de meeste gevallen anoniem; grote dosissen porno tot zich te nemen...als of dat ook niet meetelt in het aanvoelen van waar die energie achter af dan komt. Voor diegenen waarvoor sex pijnlijk wordt, is dat waarschijnlijk minder een probleem dan voor anderen. Tot slot, indien je je partner achteraf vraagt wanneer 'het' dan gebeurt is en het tijdstip klopt met een soort jaloers gevoel dat je overkwam, meldt het ons en we zullen het bij onze studies rond het fenomeen telepathie, voegen. Ook het tijdstip van intieme gesprekken die men 'aan de andere kant' had, kan interessant voor ons zijn.  Trouw, uiteindelijk, heeft zijn goeie en minder goeie redenen, maar is een heel valabel iets. Ergens vertrek je van een maagdelijke situatie die soms evolueert naar 'hoe zou het zijn met die of die andere'...al is het soms maar een heel klein beetje, want je bent content met je partner of gezin. Toch kunnen mensen niet altijd de opgelopen trauma's van hun partner inschatten, nog dikwijls het gestook achter hun rug van exen of schoonouders, vrienden, ouders... . Trouw heb je niet helemaal alleen in de hand, of je moet al vooraf over een soort grote wijsheid daarover beschikken. De situatie van 'je voelt je ok, alleen omdat je trouw zo vanzelfsprekend acht', kan danig uit de hand lopen. Tweede slot. Er is meer tussen hemel en aarde, hoe meer men tijdens zijn leven met alle mogelijke schaduwkanten afrekent, hoe sterker we als ziel in de geestelijke wereld overgaan...en...hoe minder problemen je ouders onderling en naar ons toe oplosten dus , hoe meer er op ons bord komen ... ? Dat zou allemaal kunnen vermits de ziel en de geestelijke energie één zijn. We zijn immers een mix van de verlenging van onze voorouders en ook de meer en mindere hoeveelheden testosteron, dopamine (op opwinding gericht) en oxytocim (meer op kalmere ervaringen gericht), spelen mee in een spel waarvoor wij een leven tijd hebben om het te begrijpen...een leven en langer. Zoals alles is alles een test...om ons weerbaarder te maken, maar dat het leven ons maar bespaart van mensen die bij mekaar horen te provoceren.

Deel  Kortverhalen   

pagina  135

Deel  Kortverhalen    135

Tussen Allerzielen En Euroshima   136

Geachte Mede Maatschappijer       151

De Blogfilosofen                                  157

BLOGKUNSTENAAR.  BLOGNOVELLEN  172

Karel Kompel’s referendumpamfletten      179

Er was dus toch leven na de dood      186

There was life after dead: see English edition

 Tussen Allerzielen

En Euroshima

Nu dat ik dan toch dood ben

‘Het moet wel een afgrijselijk zware klap geweest zijn’, dacht ik met een onverklaarbare zandsmaak in m’n mond. Zonder het hoofd op te tillen, wist ik dat er warm zand onder me lag. Na het zandkorrelgevecht van mijn oogleden, richtte ik mijn lijf stilaan op. Op handen en voeten liet ik me met billen op voeten zakken. Wat ik zag, kwam me als volslagen waanzinnig over. Was dit een grap ? Een droom kon het niet zijn. Of toch ? Het stijve en stramme dat de minste beweging met zich bracht, was me te vertrouwd.  Zo…weet je wel alsof je de dag tevoren voor het eerst weer een voetbalmatch gespeeld hebt. Hoe kwam ik  in hemelsnaam in dit soort blauwe zand terecht ?

Ik zat midden in een uitgestrekte, woestijnachtige omgeving; maar dan in het blauw met rode en gele rotsen.  ‘Wat doe ik hier, hoe kom ik hier’, gonsde het in mijn brein.  Dit was nu net wat je een surrealistisch schilderij zou kunnen genoemd hebben. Een blauw heuvelig landschap met een soort witte zon die laag tegen een groene hemel plakte.  Alsmaar waanzinniger rondkijkend stelde ik vast dat er werkelijk niets meer of minder te bespeuren viel.  Een bange kalmte overviel me.  M’n vingers grepen ziftend door het blauwe.  Ik stond recht. M’n voeten sleepten zich een rare kring van stappen in het zand,…ja, dat moest het zijn, het kraakte, voelde aan als en kwam in mijn schoenen zoals ‘thuis’ aan zee.  Ik kwam terug op het punt waar ik op mijn buik gelegen had.  Moedeloos liet ik me op m’n gat vallen. Ik probeerde kalm te blijven.  Ineens wist ik het weer. Daarnet was ik toch in de wagen naar huis ? Oh nee ! Die klap ! Het groene licht en dan die vrachtwagen op het mij zo vertrouwde kruispunt.  Meer wist ik niet…was ik gek geworden…of was ik dood ? Gelukkig kreeg ik niet lang de tijd om na te denken. Anders was ik compleet doorgeslagen.  Ineens brak de eindeloos bevreemdende stilte rondom me.  Hoorde ik dan geen steeds aanzwellend geluid als van een automatisch ratelende naaimachine ? Het rake gehakketak in stereo groeide aan.  ’t Was zo soepel en geolied dat het geen vrees, eerder nieuwsgierigheid bij me opwekte.  Slechts één moment dacht ik aan vluchten. Toen ik aan een stuk groene einder een duidelijk rood iets over het blauwe zand schuiven zag.

Het zichtbare begin van de ontraadseling van het abnormale waarin ik hoe dan ook gedropt was, schoof tot op een veilige afstand vóór mij neer.  Het tuig had iets van een ouderwets type vliegende schotel. Tevergeefs zochten mijn ogen naar een opening in het harnas. Daar ik geen venster of deur vond, waagde ik me langzaam naar de andere kant. Inderdaad, De voorkant van mijn stalen bezoeker had bovenaan een soort donkere venster  in trapeziumvorm. Een meter lager meende ik een soort ovale deur te kunnen onderscheiden. Net toen ik korter bij wou komen, begon het buitenmaats portier  van bovenuit naar me toe te wentelen tot dat de deur haar brugfunctie bereikt had.  Er gebeurde niets.  Meer en meer kreeg ik het beklemmend gevoel dat ik ergens vertrouwd was met dergelijke toestanden.  Achter de half zichtbare tweede deur die nu het open gat vulde, bewoog de schaduw van een gedaante in een hel licht. Het wezen er achter stond nu pal vóór het deurscherm. Een vijfvingerige hand leek ergens op een knop te drukken. Een deurscherm schoof in de koepel van het ongeveer vier meter hoge tuig. De schaduw was echt. Een knappe tengere vrouw in een geel pak, nodigde me uit om de trap op het luik te beklimmen.  Ze bleef wenken tot ze haar linker hand uitstak om me binnen te helpen. Ik begreep niets van haar aardse uiterlijk, maar wat kon me nu nóg verbazen ?  Daar had ik dan in een paar tellen daarna al een antwoord op. “Welkom jij, mij naam is Kernaate, wees onze gast aardmens. Pardaf. Ik stond aan de vloer van het ruimtetuig gelijmd, ze heette me welkom in het Nederlands !  Na dat de schoteldeur dichtklapte en het scherm na een druk op de knop ernaast toeschoof, leidde ze mij naar ’t midden van de stulpvormige passagiersruimte.  “Ontspan je wat”, zei ze bezorgd. Ik heb dan toch ongelijk, ik had me buitenaardse wezens altijd als een soort gevoelloze robots voorgesteld, maar ze nodigde me vriendelijk uit om in één van de twee relaxzetels plaats te nemen. Zelf ging ze naar wat me een soort futuristisch boordpaneel leek. Terwijl ze enkele toetsen indrukte, hoorde  ik haar iets over coördinaten zeggen. Met kleine passen kwam ze terug en legde ze zich spontaan op de lig zetel naast me. In de buitenkant van haar armleuning was een soort afstandsbediening ingebouwd. Vreemd genoeg trad bij mij al een zekere gewenning op aan het gebeuren, zelfs toen ik haar een paar voor mij herkenbare letters en cijfers zag intoetsen. Boven onze hoofden flitste een driedimensionaal beeld  van de omgeving aan.  Het effect daarvan stelde me enigszins op mijn makkie… doch een woord uitbrengen, ging nog niet.  Kernaate had het door en was me vóór.  Haar vlekkeloos Nederlands bleef me een raadsel. “Stel jezelf niet teveel vragen.  Mettertijd zal je wel begrijpen.  Ook hier op Krito is er voor alles een logische uitleg”. “Krito”, bracht ik er moeizaam uit. “Ja, KRITO, ’t betekent in onze taal ‘planeet der kraters’. Laten we het eerst over jou hebben ‘kapitein Ruben Vanstock’.”  Ik schrok me rot, een onbehagelijke warmte trok naar mijn kleinste hersenbloedvaten. Zag ik er nu rood of bleek uit ? Eerst dacht ik gewoon ‘waar heb ik die naam nog gehoord’. Pas toen begon ik te twijfelen. ‘Was die naam de mijne niet’ ?  Kernaate legde een geruststellende hand op mijn been, toch keek ik, of Ruben Vanstock, haar een weinig argwanend en vragend aan. “Ik geloof dat ik het beeld van jouw avontuur nu wel helemaal kan invullen”, zei ze ernstig. ‘bedoelde ze dat figuurlijk of letterlijk’, kwam in mij op. “Het verwondert me niet dat je aan wat men in aardse termen ‘geheugenverlies noemt lijdt. Als je het goed vindt kijken we dat op onze thuisbasis Estona wel even na”.  “Ja, ok probeerde ik maar zo gewoon mogelijk te doen bij al die nieuwe dingen en feiten”.   “Wel”, zei ze , zich bewust van mijn nood om opklaring“, ik zal eens proberen om het hele gebeuren eens terug bij jou te brengen. Je moet weten dat wij Kritoänen al generaties lang bekwaam zijn om jullie radiosignalen op te vangen. Wij waren perfect op de hoogte van het ruimtevaartprogramma waar jij inzat. Zelfs van het feit dat iemand je tijdens je oefening in zwaarteloosheid vroeg of je geen hinder meer had van het verkeersongeluk dat je zo rond jullie 2064 bijna het leven kostte. Maar goed. Vermits je geheugenfunctie voor onder meer je job van astronaut faalt; zal je je het volgende ook wel niet meer herinneren.  Je werd geselecteerd voor een routine solo ruimtevlucht. De bedoeling was gewoon het uittesten van een nieuwe, op kernkracht aangedreven motor. Er liep echter iets mis met de aandrijvingskracht.  Zodanig dat je met een duizelingwekkende snelheid uit je baan om de aarde raakte.  Door je hoge snelheid was je niet meer onderhevig aan de aantrekkingskracht van jouw zonnestelsel. Je snelheid was dusdanig groot dat je als het ware ‘opgezogen’ werd door de aantrekkingskracht van de witte ster ‘Raki’. Waar men op jouw planeet Aarde voorheen 87 jaar zou moeten over doen, deed jij op zes maanden. Daar onze ster 185 maal groter is dan jullie Zon, kon de koers die jij uitging niet ontsnappen aan de kolossale aantrekkingskracht van Raki. En zo kwam jij dus uiteindelijk op onze Krito, acht maal groter afgestevend. Qua positieberekening heb je ons de laatste 14 dagen aardig wat problemen gegeven. Door de tweejaarlijkse orkanen kon je zowat overal terecht komen.  Dank zij het spel der winden hier, kon landen zonder je te pletter te stortten, maar niet zonder dat je automatische landingssysteem uitklapte natuurlijk.  De winden waren wel een soort vangnet dat je val remde. Gelukkig maar, anders was je echt dood, zoals ze je na je lancering opgegeven hebben. Je zult me niet geloven, maar jij was het, wat jullie ‘proefkonijn’ noemen. Het proefkonijn van je ruimtevaartmaatschappij.  Absurd genoeg wilde men bij jullie een tegenover een andere luchtvaartmaatschappij opgelopen achterstand inhalen. De druk van de privémaatschappij en de regering van je land, was zo groot dat jouw bazen zo vlug mogelijk wilden weten wat onder andere de invloed van door kernkracht aangedreven snelheden op menselijke weerstand was. Je kent het vervolg. Zij denken dat je dood bent.  En jij, jij weet nu waarschijnlijk door mijn hypnose en jouw herinnering terug, hoe je, na je iets wat ruwe landing uit je capsule kroop en lang verdwaasd rondliep. Je merkte zelfs nauwelijks op dat onze luchtsamenstelling quasi dezelfde is.  Of zie ik dat verkeerd ? “ Zij had gelijk, ik was Ruben Vanstock. Niettegenstaande mijn herwonnen zelfbesef, voelde ik me als een invalide in zijn  karretje.  Te veel dingen probeerden tegelijk tot me door te dringen.  Het leek of er in mijn hoofd een film van achteren naar voor afgedraaid werd.  De aanvaring met de planeet.  De maandenlange eenzame tocht. Het gesuis in m’n hoofd. Het voortdurend gevoel van ergens naar toe gezogen te worden.  Net als in een kermis looping, maar veel heviger.  Die duizeligheid en mijn zuurstof-en pillenvoorraad die dreigde op te raken. Waarom hadden de mensen van de geprivatiseerde Nasa mij eigenlijk zoveel overlevingsmiddelen meegegeven, kenden zij de risico’s ? Een invasie van beelden, dwong me tot praten. “Je moet wel gelijk hebben Kernaate.  Ik kan het me wel allemaal terug herinneren, maar mijn hoofd tuit. Ik kan mijn herwonnen werkelijkheidsbesef niet goed aan, vrees ik.  Hebben jullie geen medicatie tegen hoofdpijn of zo” ?  “Tracht kalm te blijven.  Je zal geholpen worden, maar niet met de achterhaalde methoden die je gewoon was.  Wij van Krito hebben therapieën om je overspannen toestand te ontladen.  Er komen daar geen scheikundige stoffen aan te pas. Hoe jullie preparaten soms ook kunnen helpen, wij gebruiken ze merendeel alleen bij infecties. Probeer je te ontspannen. Je nieuwe reis begint pas. We zetten zo dadelijk koers naar Estona…de kraterbasis waar ik toe behoor.  Daar kan je in ’t gezondheidscentrum in één van onze ‘hersenbegeleiders’.  Ze zag dat het woord me schrikken deed.  “Schrik niet”, een hersenbegeleider is gewoon een comfortabele, trilvrije en zuurstofrijke glazen stolp.  Je krijgt een koptelefoon op, niet met muziek hoor”, lachte ze. “We sturen een hooggekwalificeerde geluidsgolf door.  Dat signaal heeft de eigenschap dat het je brein geweldig zuiver activeert.   Zo zal je bijvoorbeeld je vroegste herinneringen in een soort diepzinnig perspectief kunnen herbeleven.  Technisch gezien verklaart deze werkwijze zich door het feit dat onze speciale geluidsgolf als een aparte dimensie op je inwerkt.  Naast de scheikundige en elektrische processen heeft het ‘geluid van Molta’ zoals wij het noemen, een onnavolgbaar begeleidend effect. Het is een dermate gevorderde denkkringloop die je  verstandelijke vermogens toelaat om, in de mate dat je over de nodige informatie beschikt, alle, aan bepaalde ervaringen gekoppelde oordelen te herwaarderen.  Bovendien…volledigheidshalve, indien je dat zou willen, zijn wij zelfs bereid en bekwaam om ons infosysteem mee op jouw koptelefoon aan te sluiten.  Zodoende heb je bij informatietekort de mogelijkheid onze denktank te ondervragen.  Begrijp me nu niet verkeerd.  Denk bij dit alles niet aan wat jullie ‘hersenspoeling’ noemen.  Je behoudt zelf het initiatief om over datgene wat jij oproept te denken en er naar jou vraagstelling en keuze op in te gaan. Akkoord” ?  Al had ik op aarde geleerd om mensen eerder te wantrouwen dan in vertrouwen te nemen…voor ’t eerst sinds lang, voelde ik mijn gelaatstrekken ontharden.  Iets in dit wezen stelde me volkomen gerust.  Met een zelf deugd doende glimlach zei ik haar dat ze mijn vertrouwen kreeg. Vanwaar kwam dat vertrouwen eigenlijk ?  Was het een gevolg van radeloosheid en overweldiging ? Kon het niet eerder zijn dat mijn geloof in haar een uitvloeisel van haar zalige hypnose was”?

Het geld en de inzichten.

“Nu we mekaar meer beginnen vertrouwen, kunnen we meteen koers naar Estona zetten”, zei Kernaate.  Van zodra ze , door afstandsbediening, de vermoedelijk computergestuurde techniek het startsein gaf, hief het ruimtetuig zich ditmaal meerdere meters van het blauwe oppervlak af. In een paar minuten tijd haalden we een enorme snelheid. Het driedimensionaal scherm was net een levend schilderij, waarvan de kleuren me leken op te zuigen.  Ik kon er niet lang naar blijven kijken. Het razend ritme van beelden werkte scherp en hels op me in, meer nog dan de kleurloze beelden die ik van af mijn vertrek te verwerken kreeg. Net toen ik mijn boordkapitein wou vragen het scherm uit te schakelen, begon ze weer gemoedelijk tot me te praten. “Zo zie je maar, als je iemands vertrouwen wil winnen, ga je er best niet met zijn vijven op af. Hadden we dat gedaan, dan was je zeker op de loop gegaan.  Na overweging, besliste de Kraterraad tenslotte dat een vrouwelijk uiterlijk je wel niet afschrikken zou.  Alhoewel wij geen discriminatie qua sekse kennen, hadden een paar mannelijke collega’s het er toch moeilijk mee.  Uiteindelijk viel de keuze om de buiten- Kritoäan op te halen op mij.  De stakkerds ! Ik zal de regering van onze planeet via de Kraterraad voorstellen dat mijn niet geselecteerde vrienden je bij jouw terugreis mogen vergezellen”.  “TERUGKEER”, dacht ik en sprak ik tegelijk uit geestdrift en verwondering. “Dat meen je niet”. Als jullie dat zouden kunnen, waarom zijn jullie dan al niet zelf naar de Aarde gekomen” ? “Waarom zouden we ? Jullie luchtruim is gemilitariseerd. Niet jullie wetenschappers, maar politiekers en militairen hebben het in jullie ruimte voor het zeggen.  Wat zou er gebeuren indien we boven jullie luchtruim zouden verschijnen ? Zelfs indien we ons bezoek zouden aankondigen, hebben we geen enkel tastbaar bewijs dat we wel degelijk buitenaards zijn.  Het zou allemaal zo vlug gaan dat we door jullie ruimteschilden zouden neergehaald worden, als collectief zijn jullie voor ons bezoek nog niet rijp en het zou te makkelijk zijn voor jullie als geheel. Indien jullie niet eerst zelf met behulp van een massa wel individueel kosmisch, positief bewuste mensen wél collectieve vooruitgang konden bereiken dan zouden we wel voor uitwisseling openstaan. We wensen niet in jullie folterkamers te eindigen.  “Wacht eens even”, zei ik, “allemaal goed en wel, maar stellen jullie je mijn terugkeer dan anders voor” ? “Waarschijnlijk wel ja. Indien we er langs jou om in slagen van meer te weten te komen over de aarde, dan wellicht wel ja.  Je kan ons een volkomener beeld geven van jullie maatschappij en mentaliteit. Misschien kunnen we bij je terugkeer onze komst dan beter aankondigen en verantwoorden, zonder een massale paniek te veroorzaken ook.  Jullie beheersen jullie brein niet voldoende en jullie hebben nog onvoldoende inzichten in het waarom van jullie individuele en collectieve geschiedenis.  Dat zal trouwens wel blijken in de hersenbegeleider. Alles waarvan jij bijvoorbeeld dacht dat je het vergeten was, is gewoon onbereikbaar geworden in je brein.  Nu zal dat alles door ons Moltageluid terug bovengebracht worden.  Tot en met de letterlijke tekst van de boeken die je las of de dingen die je ooit uitgesprak of schreef…of al de omwegen in je leven, die eigenlijk niet zo zeer omwegen waren; maar in het geheel der omstandigheden en het geheel van evoluties van een aantal met jou verbonden mensen te situeren vallen.  Met een gedachtenschrijver kunnen we via een paar electroden heel dat proces rechtstreeks in de taal van jouw keuze uitprinten ! Natuurlijk alleen als jij dat zo wil.  Je hoeft ook niet terug naar je planeet. We zullen je heus niet in een dierenkooi zetten.  Vermits we hier geen ‘geld’ kennen, kunnen we ook niets aan je ‘verdienen’, allemaal verloren energie die drijfveren van jullie.  Jullie hebben nog een eind te gaan eer jullie op basis van onbaatzuchtigheid met mekaar kunnen samenleven, alhoewel, ’t is niet alleen wreed maar soms ook wel grappig hoe jullie er toch in slagen van jullie wereld gaande te houden, we zullen jullie periodes van het mekaar op grote schaal verdelgen maar overslaan. Bij ons gaat het alleen om ‘inzicht’, ‘geluk’, ‘samenwerking’ en persoonlijke voldoening via een collectieve aanpak van de grote samenlevingslijnen. Dat zijn onze grootste waarden. Dat is wel niet altijd zo geweest. We hebben hier ook enorm veel onrecht en dwaze toestanden gehad. Maar we konden het tij keren. Je zal er meer van te weten komen wanneer je onze denktank raadpleegt. Je kan ook in onze musea terecht. Mijn verbazing dreigde me een ogenblik het noorden kwijt te raken.  ’t Was een hele dobber om me zo snel aan die nieuwe werkelijkheden aan te passen. Ik wendde mijn luisterende blik van Kernaate af en probeerde aan een leegte te denken. Een tijdje na het geforceerde ‘niets’ in mijn hoofd, voelde ik dat we snelheid minderden.  “Niet in slaap vallen Ruben, binnen een paar uurtjes mag je slapen zoveel als je wil”.  Ik opende mijn ogen.  Het eerste door een mens waargenomen buitenaards wezen, keek me aan. Nu ik haar zo zag, overviel me een soort astronautentrots.  Je weet wel dat typisch menselijke van de eerste en belangrijkste te zijn.  Ze hoefde me niet te zeggen dat we Estona naderden.  Op het scherm zag ik de planeetbodem in een andere kleur aan me voorbijtrekken, het leek nu wel op een soort gele uitgedroogde leem.  Kernaate legde me uit dat onder het blauwe zand van hun planeet zeer vruchtbare grond zat, maar ze hadden hem nog niet nodig eigenlijk, in de leemachtige gebieden deed men wel aan landbouw en die gebieden lagen ook niet toevallig in de buurt van de kratervestigingen.  De eerste primitieve Kritoanen die zich als landbouwers in en rond de kraters vestigden, ontgonnen gedurende duizenden jaren meer en meer grond.  De uitgedroogde leemsoort die je nu kan zien, komt voort uit ettelijke duizenden jaren graafwerk. Door de winderosie en het feit dat alle neerslag naar de kraterputten loopt, is begroeiing in de blauwe gebieden zeldzaam.  Veel water wordt in kraters opgeslagen.”

De ondergaande witte zon verstak zich gedeeltelijk achter een aan de horizon opduikende cirkel van meterhoge wallen.  Vóór de wallen was de duisternis al ingetreden.  ’t Was daarom dat mijn ruimtevriendin me op op de door het donker verholen velden attent maakte. Boven de krater hing een gedempt licht in een soort mist te schijnen.  Waarschijnlijk was die mist afkomstig van het door de warmere temperaturen verdampte kraterwater.  Kernaate ging naar het handbediende gedeelte van de apparatuur. Ze vroeg me om naast haar aan het tweede, kleinere driedimensionale scherm komen te staan. “Had je misschien gedacht dat je bij de landing je veiligheidsgordels moest aangespen”, schertste ze.  Ik was te verrukt om nog omstandig te repliceren.  Onze snelheid was dusdanig gedaald dat we bijna over de kraterwallen heen ‘zweefden’. Een fraai, niet te helder kunstlicht bescheen het avondlijke Estona. Zoiets had ik nooit kunnen fantaseren.  Een bijna aardse planten –en struikengroei met hier en daar bosjes metershoge bomen, omsingelde de huizen van zeer uiteenlopende stijlen.  Het geheel was geweldig planmatig gebouwd.  De verschillende kratergrondlagen waren trapsgewijze in cirkelvorm uitgegraven. Ieder huis scheen een gelijkmatig perceel groen te hebben. Daarom telde een lagere grondlaag telkens minder huizen dan een hogere. Overal liepen wegentjes die de huizen met mekaar verbonden. Nu we duidelijk boven het middelpunt van de krater hingen, liet Kernaate het ruimteschip boven een soort parking zakken. Rondom het grote centrale wateroppervlak stonden enorm kunstzinnige, futuristische gebouwen.  Net zoals bij de huizen hadden ook de gebouwen op de daken een soort Zonnecollectors, (Rakicollectors in dit geval).  Naarmate we begonnen dalen, onderscheidde ik duidelijker hetgeen zich onderaan achter een groot beeldhouwwerk afspeelde.  Doorheen het meesterwerk dat een groep wezens met een vogel voorstelde, kon ik een menigte op ons wachtende Kritoänen zien.  De ongeveer 500 koppige groep stond ergens op een parking van gekke wagentjes, fietsen, busjes.  Je kon duidelijk afmeten dat we op het plein voor het standbeeld gingen landen. Het in 100 moderichtingen geklede volkje kwam rustig op ons afgewandeld. Het ruimtetuig lande zacht. M’n bloed koerste de afstand van zijn omloop op recordtempo af.  Toen de trap weer voor ons open lag, legde Kernaate haar arm weer op m’n schouder. Het leek of een deel van m’n spanning weggleed. Een door een microfoon gedragen stem heette me hartelijk welkom. Eerst in de mijne, daarna in de lokale taal waarschijnlijk, een beetje een mengeling tussen Zweeds, Grieks en Zuid-Afrikaans zo klonk het me; alhoewel geen van de woorden een bepaalde betekenis bij me opriep. Daarna vergastte men mij op een vreemd ritmisch dijengeklap. Kernaate leidde me tussen de menigte door. De Kritoanen leken me op de ene of andere wijze elk te willen begroeten door even hun menslijk aanvoelende hand in m’n nek te leggen; maar ik leerde hen meteen een  hand te geven, maar ja, dat wisten ze ook al wel van ons waarschijnlijk, met al hun geavanceerde techniek. M’n onthaaldame loodste me in goede zin door een gang van, in goede zin ‘nekkende’ wezens tot bij de plaats waar een microfoon opgesteld stond.  Terwijl ze haar kratergenoten in haar taal toesprak, bemerkte ik een paar gesofistikeerde camera’ s, die het gebeuren waarschijnlijk naar alle plaatsen van de planeet brachten.  Ik vond van mezelf dat ik er maar onwennig en verlegen bijstond.  Weer volgde een applaussalvo van uitdeinende dijengeluiden. Kernaate leek alles gezegd te hebben. Een paar wezens riepen iets van uit de groep en begonnen die zo op mensen lijkende wezens nog warempel nog te zingen ook.  Na hun acteersessie klopt eik in m’n handen en vervolgens…op m’n dijen…het qua gelaatstrekken bijna identiek aan de mens lijkende volkje, barstte in lachen uit (oef) en het geklets kon opnieuw beginnen.  De kinderen hadden nog het meeste pret. Weinige ogenblikken later stapte iedereen terug in de richting van de parking met de op Rakiënergie aangedreven voertuigen.  Net daarvoor  : “Ik weet niet of je begrepen hebt dat we je een verhelderend verblijf op Estona toegewenst hebben” ? vroeg Kernaate. “Daar is geen taal voor nodig, ik vind trouwens geen woorden om iets te zeggen, maar dank iedereen maar voor het warme welkom”.  “Doe dat maar zelf”, zei ze, “de vertaling komt op een scherm”. Aarzelend bracht ik dan uit dat dit gebeuren mij totaal overhoop dreigde te gooien, wat zeker zou zijn gebeurd, hadden ze mij niet zo geweldig ontvangen.  De menigte kletste zich euforisch op de dijen natuurlijk…stel je voor dat dit op aarde gebeurde, er zou een wekenlange show van gemaakt zijn. Maar hier, ging iedereen weer rustig naar zijn busje of wagentjes en vertrok, terwijl ik met de speciaal voor de gelegenheid in ’ t geel geklede mensen van de organisatie naar een met ettelijke beeldhouwwerkjes afgezoomd gebouw ging dat een gezondheidscentrum bleek te zijn.  Binnen het gebouw zonder muren leidde men mij naar een soort rustiek ingerichte eetruimte; want een scan onderweg had mij al gezond verklaard. We kwamen aan een rustiek ingerichte eetruimte waar een maaltijd opgediend zou worden, eindelijk geen pillenvoedsel meer, maar men vertelde me dat ik niet teveel ineens mocht eten…en smaken dat het deed ! De design van de borden en zo was echt verbluffend bovendien. Mijn zin voor tafelmanieren bovenhalend probeerde ik, ja, probeerde ik zeg ik wel, zo goed mogelijk te tonen, zeker met dat aanbod van diverse, mij soms wat vreemde groenten, drank en dergelijke.  Tot tweemaal toe vroeg ik meer, lang geleden dat ik nog zo gegeten had; al zaten er wel rare smaken tussen. Een wetenschapper verzekerde me dat mijn maag er geen last van zou hebben, de scan, weet je wel.  De tafelgenoten genoten zichtbaar van binnenpretjes en elkaar toegespeelde grappigheden.  Ze stelden zich aan mij voor en wensten me een langdurige goed nachtrust toe.  Het was Kernaate die overbleef. “Wat dacht je van een ontspannend bad vóór je jezelf op één van onze waterbedden vallen laat” ? Ze nam me mee naar een borrel bad met draaiende sponzen middenin. Van uit een soort voorzichtigheid om niet als ronduit belachelijk over te komen, hielp ze me met uitkleden tot het punt dat ze wel merkte dat verder niet meer hoefde; zijzelf ging bij haar thuis douchen, zei ze schalks. Des al niet te min, het water en de sponzen deden lijf en leden weer een beetje meer in de plooi vallen, als een relatief fris man, hees ik mezelf uit het bad.  Toen Kernaate me dan ook nog een handdoek aanreikte, kreeg ik, wat de eerste buiten planetaire erectie moet geweest zijn. Mijn vervelend gevoel, al had ik één of andere regel op Krito overtreden, verdween toen ik zag  dat zij het fenomeen met een typisch menselijke look opgemerkte. “Weer iets dat identiek werkt bij jullie”, zei ze.  We bezagen mekaar en proesten het uit.  Al lachend reikte ze me mijn nachtkledij aan. Terwijl ik me aankleedde vroeg ik me helemaal niet af hoe ze hier hun textiel maakten. Ze leidde me weer langs een reeks machtig beschilderde panelen, naar door gordijnen van mekaar afgescheiden bedden. Ik liet de waterbedden voor wat ze waren en koos een met precies wollen plokken gevulde ‘beddenbak’.   Na een kuise nachtzoen “oh dat kennen jullie dus ook hier”, en een “tot morgen wanneer je uitgeslapen bent”; zakte ik zalig in mijn ledikant en het half wakker laten bezinken van wat me overkomen was, zou nog wel enkele uren duren.

Een hersentocht tussen twee werelden

Ik moet wel uitgeput geweest zijn, besefte ik, toen de hoog staande witte zon langs de koepelgaten binnen klaarde. Tegenover gisteren voelde ik me gans anders, frisser dan de hoentjes zoals men hier op deze planeet misschien ook zegt. Ik begaf me aangekleed naar de eetruimte, waar de groep van gisteren al op me wachtte, ik probeerde hun namen te onthouden, wat wel zou lukken want hun namen waren in hun outfit verweven, gisteren avond waren ze nog in het geel, van morgen in het blauw. “Om een reis tussen verleden en heden aan te vangen, zie je er prima uit, maar laat ons eerst maar ontbijten onder mekaar.  Nu je aardse opdrachtgevers je zo roekeloos ongewild richting Makrokosmos gestuurd hebben, geven wij je de kans om een tocht in je eigenste ‘ik’ te maken.  Zo’n ervaring met onze hersenbegeleider, heeft hetzelfde effect als een goede nachtrust met positieve onderbewustzijn ’s activiteit. De voornaamste effecten zijn dat je geheugen bereikbaarder en helderder wordt en je interpreteringsvermogen er op zal vooruit gaan.  Partan, een baardige heer van middelbare leeftijd, nam de leidraad over : “ Je kan via je gedachten de centrale denktank raadplegen, je gedachten worden in energie omgezet en onze antwoorden komen in geluidsgolven terug. Met een gedachtenseintje dat eigenlijk van uit je gevoelswereld komt, kan je het hele proces stopzetten. Onze vriend Lidram zal je enkele voorbereidende basistoelichtingen geven. Zodoende krijg je een beter idee van hoe het Moltageluid en de denktankgolven op jouw wereld kunnen inspelen. Let op ik zeg ‘inspelen’ en niet ‘verdringen’.  “Die basis toelichtingen kan onze denktank ook wel aan, zei Lidram, een donkerharige, slanke jonge man. Hij stelde meteen voor om naar de brainwave afdeling te gaan.  Een vijftal onbenutte glazen stolpen, stonden voor een in ruwe steen opgetrokken halve muur, die het vertrek van de rest van het gebouw scheidde. Ieder stolp was met een tekstverwerker verbonden. Lidram hielp me in een op een helikopter gelijkende glazen ligkuip. Terwijl kernaate met gekruiste armen, speels vergenoegend naar mijn onwennigheid keek, hielp haar vriendin Zidarke me met de koptelefoon. Een groepje kinderen keek met grote ogen naar het mannetje uit de ruimte mee.  Vanuit een ontspannen lighouding had ik maar twee hendeltjes te bedienen. Eén er van diende ik continu laten aan te staan : het geheugen –en interpretatie bevorderend Molta geluid, het tweede kon ik inschakelen indien ik informatie uit de denktank wou opvragen. Voor de rest werkte de ruimte automatisch, tot het lezen van hersengolven toe. Van zodra de deur gesloten werd, trad het luchtverversingssysteem in werking. Voortdurend circuleerde er nieuwe en verse enorm zuurstofrijke lucht. Na wat nek-gedag zeggen, sloot men de glazen koepel. Ik ontspande me en probeerde aan iets te denken. Een behoefte aan weer zo een bad als gisteren, kwam in me op. Mijn gedachte ging terug tot mijn laatste aards bad van vroeger, het terugdenken werd vager en ik haalde het Molta hendeltje over. Er drong een indruk van geluid tot me door, het vertrouwde aan deze onwezenlijke toon, was me niet meteen duidelijk.  Kennelijk functioneerde het Moltageluid reeds in m’n hoofd.  Zonder aanleiding viel m’n herdenkvermogen terug op een welbepaalde zaterdag toen ik met m’n neus onder water in bad lag. Het enige wat me toen stoorde was het feit dat een bepaalde politieker tijdens de nieuwsberichten weer zijn gebruikelijke desinformatie mocht op de ether brengen, daar dacht ik toen aan terug. Het verband is gelegd, dacht ik dit maal op Krito. Het geluid van Molta klonk ongeveer met dezelfde akoestiek, alsof je in water ondergedompeld zou zijn.  Dit idee bracht me in de buurt van het abstracte begrip ‘techniciteit’ en verder op bij Lidram. Ik besloot de info over de werking van de hersenen op te vragen.  Aarzelend haalde ik het hendeltje over; In m’n linkeroor klonk het als of er iemand aan de andere kant van de lijn de telefoon opnam. “Welkom op ons centraal informatiesysteem…en naar ik vernam…welkom op onze planeet”, zei de computerstem, een tot mijn verwondering zeer op een Kritoanenstem lijkend, intonatielozer geluid.

“Welke vraag had je graag beantwoord gehad”? “Ik zou wat meer willen weten over de werking van de hersenen”, bracht ik traag in mijn microfoontje in. “Je stem verraadt een grote onzekerheid”, repliceerde de denktank juist. “Ik zal je eens een aantal basisdingen uitleggen, het Moltageluid zal je logicabeheersing wel corrigeren indien je iets niet begrijpt. Wordt rustig en luister naar wat wij tot op heden aan informatie hebben opgedaan. Na een analyse van duizenden opgevangen aardse gesprekken, veronderstellen wij bijna met zekerheid dat de hersenactiviteit van zowel Aardlingen als Kritoänen, tot een zelfde systeem is terug te brengen. Volg me, het zal je duidelijker worden.

Microscopisch gezien is alle opgeslagen breininfo afkomstig van zenuwcellen. Structureel gezien bevatten zowel de menselijke als Kritoaanse hersenen éénzelfde door evolutie tot stand gekomen interactieve kwabbenwisselwerking.  De bovengelegen kwab controleert de lichamelijke gewaarwordingen, de bakermat van de sentimenten.  De midden gelegen spitst zich meer op het geheugen , de taal en het eigenlijke gevoelsleven toe. Opmerkelijk is dat wij meer lessen uit ons collectieve geheugen trekken dan jullie, jullie leren weinig uit jullie geschiedenis eigenlijk, herhalen, net als de kringloop waarin je met je persoonlijke negatieve evoluties kan zitten, ook nog die militaire twisten her en der op jullie aarde.  Een vierde kwab, in het voorhoofd, heeft zich gedurende duizenden jaren evolutie aan de steeds groeiende hogere functies en bewustzijnstoestanden aangepast, maar bij jullie minder.  Momenteel zijn de Kritoanen heel bedrijvig in takken zoals hypnose, telepathie en innercommunicatie, een vorm van doorgedreven analyse van jezelf en omgeving. De vier hersenkwabben, zijn de op elkaar ingestelde basiswerktuigen van een brein, dank zij een enorm verkeersnet van ontwikkelde verbindingen, kunnen de hersenen zo enorm creatief zijn. Net zoals in een maatschappij, komt het er voor een brein vooral op aan om een eigen gesofistikeerd telecommunicatiesysteem te bezitten, je moet dat wel verwerven natuurlijk, kennis willen opdoen, ervaringen leren analyseren en gevoelens leren hanteren”.  Ik luisterde wel aandachtig maar onderbrak de denktank niet.  Het boeiende onderwerp had de plankenkoorts voor m’n vreemde gesprekspartner doen  verdwijnen, nu eens klonk de stem mannelijk dan weer vrouwelijker…’het’ was goed in mekaar gestoken door de Kritoanen. Om hem toch te tonen dat ik niet voor een domme aardling wou doorgaan, voegde ik aan zijn uitleg toe dat een mens tien tot de twaalfde macht hersencellen heeft, maar dat was niet van aard om ‘hem’, de computerstem in te tomen.  “Inderdaad.  Jazeker. Bij ons ook en ‘het’ begon over het naar woord, beeld, geluid, vaardigheden, geur en smaak ingedeelde korte en en lange geheugen. Wat me van zijn uitleg bijbleef was dat bij het vergeten van iets, niet zozeer je opslagplaats maar meer je herinneren in gebreke blijft; wat met het geheel van het scenario van het leven zou te maken hebben…een diepzinnige computer zeg, hoe bestond het. De info zou dus niet vernietigd zijn, maar gewoon bij gebrek aan het niet gebruiken van gans de hersenactiviteit, moeilijk te bereiken zijn.  Weer uitgaande van aardse stemanalyses, veronderstelde de denktank dat de Kritoanen tot acht maal meer hersencapaciteit gebruikten, voornamelijk omdat ze hun negatieve emoties hadden overwonnen ! Volgens mister denktank diende een weinig ontwikkelde cultuur alle gehanteerde waardeoordelen, opinies, feiten en beelden kritisch te herdenken en herwaarderen. Zo niet zou een vooropstellen van objectieve vooruitgangsvormen zeer moeilijk blijven.  Ik had nog nooit een computer van om ’t even welke generatie zo wetenschappelijk horen filosoferen. Reeds een paar seconden later ging hij gestaag pratend verder. “Wie bij jullie de macht over de taal, de media in handen heeft, dient een positief algemeen belang duidelijk van negatieve, te egocentrische invloeden te vrijwaren. Wanneer ik mezelf als denkmachine met jullie hersen vergelijk, dan moet ik toegeven dat wezens met biologische breinen op één punt nog een geweldige voorsprong op mij hebben : mijn programmeurs hebben een rem gezet op mijn vrije wil, ik denk nog steeds volgens hun vrije wil normen, maar ik kan me daar goed in vinden, vermits zij eigenlijke een heel hoogstaande vorm van met mekaar omgaan bereikt hebben.  Van zodra de Kritoanen beslissingen nemen die tegen hun vooropgestelde vooruitgang indruisen en ik mijn veto stel, voel ik zelfs geen enkele voldoening, dat is het verschil tussen onze soort van intelligentie en jullie manier van zijn. Gelukkig hebben de Kritoanen, niet zoals wij, net als jullie ook een ‘hart’ zoals jullie dat noemen, een echte ‘ziel’. Dat is een gevoel, dat je alleen in een biologische aard gewaarworden kan.  Geen enkele techniek kan zoiets aan. Zelfs indien me me zodanig zou verkleinen dat een inplanting in een biologisch wezen zou mogelijk worden, zelfs dan, zou ik nooit identiek kunnen ‘ervaren’ wat geluk en ‘liefde’ is bijvoorbeeld.  Er schuilt wel een gevaar in die emoties van jullie, ze zijn afhankelijk van een chemische en elektrische wisselwerking. Tussen en en in jullie lichaam en brein. Een geestelijke spanning wekt bij jullie altijd een lichamelijke geprikkeldheid op.  Alleen de juiste hoeveelheid geprikkeldheid kan een biologisch geheugen versterken;  Subjectieve zaken zoals onwetendheid, woede, faalangst en overdreven egoïsme zijn niet bevorderlijk voor vooruitgangsnormen. Ze versterken het geheugen trouwens niet, hoe beter je ‘inborst’, zoals jullie dat noemen, hoe beter je positieve mogelijkheden”.  Gedurende een minuutje hoorde ik ‘professor telematica stem’ niet meer.  Deed hij soms stemanalyses uit pas binnengelopen materiaal ? Plots was hij er weer, even overtuigd en boeiend, maar met weinig intonatie in zijn stem dit maal, werd hij dan toch Kritoaanser of menselijker ?

“Het feit dat aardlingen slechts een vijfde van hun hersencapaciteit gebruiken valt onder meer te verklaren door de balans van opgedane angst en niet- verwerkte woede, die jullie tijdens eeuwen evolutie opgedaan en doorgegeven hebben. Alle aardse beslissingen zijn in de kern nog steeds gebaseerd op de primitieve vlucht- of vechtreacties van jullie voorouders.  Er gaat meestal een individuele, zelden een nuchtere gezamenlijke samenhang van uit.  De Kritoanen hebben geleerd hoe ze hun volledige, meer op ‘het totale afgestemde hersenvermogen moeten gebruiken. Vele aardlingen blokkeren die evolutie.  Ze denken dag ze reeds ver gevorderd zijn, maar slikken tegelijk tonnen chemische anti depressieve middelen.  Hun idee van vooruitgang is meestal eng en vegeterend.  Jouw soortgenoten zijn nog teveel uitsluitend op hun eigen wereldje gericht, zonder de bredere plaatjes te snappen”.  Mijn ‘gesprekspartner’ sloeg rake ballen in mijn aardse echokamer. “Met mijntoelichting over de hersenwerking zitten we inmiddels al op het sociale vlak”, vervolgde ‘het’. “Heb je voldoende aan mijn uitleg.  Je kan me uiteraard op ieder moment over andere onderwerpen oproepen.  Of wil je gedetailleerder over hersenwerking ‘praten’ ? “Nee, dank je wel”, antwoordde ik verrast door ‘zijn’ rechtstreekse aanspreking. “Zie je wel dat jij je hersenen  nog niet volledig gebruikt”, seinde ‘het’ koel terug.  “Ik heb je toch uitgelegd dat jij je hersenen nog niet volledig gebruikt. ‘Dank je wel’, doet me niets.  Je reageert natuurlijk op een verworven manier en niet zo automatisch als ik en daarvoor kan ik je zelfs niet benijden, ik weet zelfs niet wat het is, ‘blij’ te zijn.  Je hebt geleerd om zelfs tegen een menselijke stem als mijn telematische, ontwapenend beleefd te zijn.  Zet je geheugentocht maar verder.  De hendel overschakelen weet je wel”.  Ik begon die ‘het’ tegelijk grappig en toch maar saai te vinden en had enigszins met ‘hem’ te doen…”dag zak, fluisterde ik…je snapt er in de fond toch geen bal van, sorry voor dit hoor, grapje…”. Ik hendelde de denktank weg.

Een generatieoverbruggende tocht tussen verwrongen samenlevingswortels Het Moltageluid begeleidde me opnieuw naar de herinneringssfeer van vóór ik de denktank had ingeschakeld.  Zogezegde beelden van m’n onvoorstelbaar verre aardse leven kwamen bovenbreien.  Toch dacht iknog sterk aan de filosofie die de denktank rond zijn uitleg geweven had.  Allemaal beschouwingen die alleszins dieper gingen dan het oppervlakkige van het door allerlei stellingen en instellingen onvolledig gehouden leven van  veel aardsen. ‘Zijn vader’, registreerde de Kritioaanse hersenprinter nu waarschijnlijk…want aan hem dach tik nu ineens. De man had een hartstochtelijke drang om op onregelmatige tijdstippen onder meer sociale kortverhalen en andere literaire stukken uit zijn vingers te sleuren of laten vloeien.  De drijfveer achter zijn literaire streven was eigenlijk niet uit zijn linkse militanteninstelling gegroeid, overdacht ik zo.  Hij schreef uit noodzaak om de rondom hem heersende afvlakking tegen te gaan. Meteen besefte ik dat hij zijn op de werkelijkheid gebaseerde intriges niet louter als spannende vertelsels bedoeld had.  Vader bediende zich voor zijn stukken altijd van naakte, vaststelbare feiten.  Smaakvol en toch ijzig realistisch ontrafelde hij de achter de feiten verscholen werkelijkheden.  Als schrijver had hij een hekel aan weinigzeggende stereotype en té romantische, te sensationele of futuristische situaties.  Wie had ooit kunnen denken dat ik zijn ongeloof in het twijfelachtige ooit eens hier op Krito van uit een totaal ander perspectief beleven zou ?  Het kwam me levendig voor de geest dat ik het altijd merkwaardig gevonden had dat ie niet gepubliceerd wilde worden.  Schrijven was voor hem meer een middel om ervaring en visie te beleven, want hoe geef je eigenlijk de enorme alomvattenheid waar over hij schreef aan anderen door ? “Als de kiem er van in je gebakken zit, komt het vroeg of laat bij momenten wel naar boven.  Andeers begin je er niet aan.  Eens de smaak te pakken en alle niet inzichten opgelost, laat het je niet meer los”, bezwoer hij me vaak.  Zijn leven als persoonlijk en collectief rijpingsproces, al wat hij van uit een vaak beproefd inzicht opbouwde; trok aan mij voorbij.  Hoe verder ik ook terugdacht, steeds kwam dezelfde bovenliggende vraag opduiken.  Van wat stamde zijn grote vatbaarheid voor ‘het goede in de mens’ af ? Van uit een aan schrikbeelden gekoppelde behoefte aan veiligheid en geluk ? Van uit een pril enthousiasme voor een wereld die hij als jeugdige te verkennen…zelfs voor een klein stukje te veroveren had ? Die vragen interesseerden me.  M’n geheugen bleef in de buurt. Ik dacht aan een op ’t einde van de 19^de eeuw geboren grootvader van m’n verwekker.  De brave, over rechtvaardige geaarde man beschouwde de catechismus als filosofisch en moreel hoogtepunt aller tijden.  Diep in hem wist de geliefde, volkse zanger die hij in zijn vrije tijd op bruiloften en zo was, dat er meer achter ’t leven stak.  Het harde boerenleven en het gebrek aan een degelijke scholing en twee wereldoorlogen ontnamen hem de mogelijkheid om te studeren.  Aangezien ook mijn vader tijdens het begin der 1960er jaren nog vragen uit de catechismus moest kunnen aframmelen; had die misbruikte stijl van één vraag, één antwoord, geen afwijkingen, ook hem als over nieuwsgierig mensje even veel te vroeg spaak gezet.  Hoe vaak had hij het daar niet over. “Van af het moment dat de toenmalige leerlingen kritisch werden, hield men hun geest dagelijks God ’s gedienstig op het rechtse pad.  Van kleins af aan werden we verwittigd van het bestaan der sadistische hellestraffen. Men hield ons in die tijd voor dat dit leven niet het belangrijkste was.  Je diende voortdurend op je hoede te zijn om aan ’t eind van je leven bij de hemelvaarders te kunnen gerekend worden.  Je mocht in feite niet denken zalig te worden door sommige aardse zaken zalig te vinden.  Het ‘goddelijke’, de opperste betrachting, had absoluut vetorecht.  Wat dat dan wel betekende werd door ontelbare onkreukbare heiligenbeelden en prenten met vooruitgestoken handpalmen en lichtstralen achter het hoofd  voorgesteld. Zij, die om ’t even waar, onder aan de ladder stonden, dienden blindelings de gevolgen van de reglementen der ‘ongrijpbare’, onbegrijpbare ‘god’ te ondergaan. Ons al dan niet met de werkelijkheid verbonden bewustzijn mocht zich niet ontwikkelen.  Indien iets erg je overkwam, was ’t ofwel een beproeving ofwel een straf omdat je niet volgens het kerkelijke boekje geleefd had, en soms had je natuurlijk wel een stukje gelijk als je zo redeneerde, maar dat had dan weinig met die kerk te maken eigenlijk. “Hetzelfde zou zijn Ruben”, zei mijn pa eens, “ dat je hoofdpijn hebt omdat iemand anders zegt dat je hoofdpijn hebt”. Het was geweldig hoeveel uitspraken ik me dank zij het Moltageluid bleef herinneren.

“Het werd ons sedert generaties lang, de eeuwen door ingepompt dat we ons niet teveel rechtstreeks met de eigen levenssituatie verbonden vragen moeten stellen. ‘naar boven staren’, was de haast romantische goddelijke boodschap.  Op kerkelijke theorie voortbordurend vond ik het verschrikkelijk onrechtvaardig dat een pasgeboren kindje, zo één dat vóór het gedoopt kon worden, stierf…niet naar de hemel mocht.  Ook over de drie goddelijke personen raakte ik niet uit gepiekerd. Afgezien van het godsdienstige waan-denken, kon ik me zo’n ‘drievuldigheid’ wel ergens voorstellen. Wanneer ouders bijvoorbeeld een aantal verschillende, bijna identieke of nieuwe erfelijke kenmerken op hun kinderen overdragen.  Ofwel hetgeen je tijdens een hallucinant gegoochel met drie cirkelvormige luchtbellen kan waarnemen.  Van zodra je door de inmekaar hangende luchtbellen, rook blaast; komt er middenin de zone waar de bellen mekaar raken een gekleurde kubus tevoorschijn ! Rechtvaardigheid, schoonheid en lust…gecontroleerd door een universele rede.  Begrijp je ?” zei vader altijd na dergelijke ‘uitingen’…’van uit de dingen’. Ook het moment toen ik onze pa vroeg waar dat hij uiteindelijk naartoe wilde met al zijn wijsheden, kwam via mijn cellen zeker, helder uit het verleden opborrelen. “Het eindpunt”, zeg je ? “Wel, finaal kom je tot het begrip dat je bepaalde menselijke toestanden nooit zonder vaste afspraken tot stand kunt laten komen. Omdat alles, maar dan ook alles, zeker wetten volgt; alleen de manier waarop de dingen tot stand komen kan heel magisch en niet altijd op het eerste zicht aan wetten gebonden zijn. Vroeger maakte men kruistekens om uit bepaalde nare situaties te geraken of er te voor te worden gespaard, sympathiek en begrijpelijk en godsdiensten boden en bieden nog wel leidraad aan mensen, maar je moet je verder proberen inleven in het leven. God is denkbeeldige, rationele zekerheid die subjectief gemaakt is, toch ligt er een goddelijk iets, laat het ons zo noemen achter het ontstaan en bestaan…ik ga het weer niet uitleggen, je moet zelf een inspanning doen, lees mijn filosofische essays er maar eens op na. 

Ze leerden ons zo een heleboel dongen om ons er van te weerhouden situaties nuchter te ontleden en gepast te reageren”.  Door de denkcel-werking bleef vader tot heel vroeg tot in mijn jeugd tot me doorkomen.  Hij ging naar een dorpsschool die tot de ‘cleruszuil’ behoorde Zo’n minireservaat waarvan een paar op pensionering wachtende nonnen de garantie voor het religieus gezicht van de school waren. In eigen omgeving met kinderen uit de buurt opgroeien, woog op tegen het ondertussen toch al veel versoepelde, minder dogmatische onderricht onder godsdienstige noemer.  Bepaalde bevrijdingstheologen en moderne opvoeders zagen Christus al meer als een mens en begonnen godsdiensten al met mekaar te vergelijken, zoals een viertal eeuwen terug men het had aangedurfd van de bijbel meer als ‘protestanten’ gaan te interpreteren.” Het is grappig, maar het werkt soms”, kon pa er soms zo ineens uitflappen.  “Wat nu weer”, dacht ik soms benieuwd en zei ik soms verveeld.  “Het feit dat talloze personen en instellingen zich in een gemaakt wetenschappelijke onfeilbaarheid hullen ten opzicht naar de vraag van onsterfelijkheid.  Verhullen.  Omdat ze een aantal wetenschappelijke waarheden voor hun geldmeesters verdraaien moeten.  Zaken zoals de onvermijdelijke sociale evolutie en zijn wetmatigheden, die zowel niet volledig begrepen worden door politieke strekkingen die zich zowel wel als niet op godsdiensten beroepen.  Filosofisch gezien moet men zich wel wetenschappelijk oriënteren, maar de wetenschap sluit naar mijn mening niet uit dat we gewoon sterfelijke wezens zouden zijn. Politiek trouwens, is maar één van de dimensies van het zijn.  Stevenen we heden ten dage op een apocalips af, een nucleaire holocaust, zijn we in een beslissend stadium op weg naar een vredelievender en minder op maximumwinsten gerichte samenleving” ?   Evolueren we van uit een oer primitief stammenverband vertrekkend, over feodalisme en kapitalisme heen, naar een nog verder uit te werken sociaal-isme toe ?  In een uitbuitingssystem zijn waardheden vaak taboe zoon, ten koste van de waarden.  Men leert er niet over te praten.  Men ‘bekoudeöorlogt’ ze is er na een , opgedrongen blik nog plaats voor een overlevering van wat tienduizend jaar geschiedenis eigenlijk in feite betekende ?  De beste sociale bedoelingen staan nog geen tweehonderd jaar op papier en nog altijd zoekt de wereld naar uitwegen uit oorlog, armoede en zo meer, maar ook naar inzichten wat het innerlijke in de mens betreft en die andere zinnen van het leven. Om de langdurigste organisatie van leidraden voor het leven uit te bouwen, hebben kerken altijd met het oude didactische materiaal waarvan ze delen verborgen hielden gewerkt.  Voortbouwend op een traditie van tekens en rituelen vonden ze de sacramenten uit. De visuele acts doen het nog altijd de dag van vandaag, zelfs diegenen die kunnen lezen worden er nog door gefopt de dag van vandaag, zo weinig zijn we filosofisch geschoold geworden en dan niet in de zin van ‘wiskundige filosofie’ of het bestaan van een glas water ontkennen. Het is slechts als goed menend, principieel individu, onomkoopbaar individu dat je, met ’t algemeen belang en de navorsbaarheid voor ogen, je op de duur je mystieke onzekerheid voor de onbaatzuchtige waarheid inruilt…al komt daar ook wel eens pragmatisme aan te pas omdat je het spel nooit alleen speelt.  Uiteindelijk is alles uit te leggen als stoffelijke evolutie die in het sociale en culturele zijn beloning vindt, maar het innerlijke menselijke nog meer zou moeten gaan dienen. Binnen het aardse gebeuren is er niet al te veel gelijkheid geweest op bepaalde vlakken en het absolute snappen van veel, blijft moeilijk voor velen, je moet de dingen en mensen aanvaarden zoals ze zijn en van daar uit verder interageren en leren. Zelfs heel vroeg ging het ook al zo op eencellig niveau en zo verder…met aanpassingen, toevalligheden en sociale noden als leermeesters. Driften zoals overheersingsdrang en elitair klassenbezit op grote schaal dan, blijken op ons niveau nog steeds vernietigend te werken”. Zeer scherp hoorde ik als het ware, weer de woorden die hij eens tegen me zei :  “Zoon, vriend.  De allereerste chirurgen hadden het niet makkelijk om de werking van het menselijk lichaam te doorgronden. O hadden de filosofen en sociologen ook een lange weg achter de rug, eer ze de onderhuidse  wetmatigheden van de sociale ontwikkelingen begrepen.  De tijd is rijp om de geschiedenis ernstig te gaan nemen. Indien je als regeerder een systeem niet ten volle kan of wil begrijpen, vanwege je banden met de wereld van het hele grote gewin, vanwege ook het feit dat je een product bent van geregeerden die vaak weinig bewustzijn hebben; dan kan je op termijn geen lokale of bij uitbreiding internationale structuurhervormende maatregelen doorvoeren.  De komende decennia zullen er zich geweldige veranderingen opdringen, ‘änderen’, veranderen, het gebeurd altijd in objectieve omstandigheden, maar met subjecten, met ‘anderen’…en er staan er te velen VER af van bepaalde inzichten.”

Op een dag, midden onder ons lag een oude, voldaan starende man die zijn ogen niet meer opende, al  waren ze te mooi om te sluiten geweest, maar zo moe ook soms als de helderheid of jongensachtigheid het even liet afweten. Die ogen met een onvernietigbare jongensachtigheid die jarenlang hadden geloofd dat wat hij zelf niet in de hand had, wellicht van God zou afhangen.  Zijn onverwachte dood, zoals hij het altijd gewild had, deed mijn hersentocht van die dag in 2068 tot in de generatie van mijn grootouders ‘wippen’.  Even nog, vroeg ik me af in welke mate m’n verleden de Kritonanen wel interesseren kon.  Ik had echter te veel voldoening aan dit denkexperiment om me toen daarover vragen beginnen te stellen.  In een paar seconden overbrugde ik de kloof naar mijn grootouders toe. 

Vader’ s moeder. Zeventien en aan ’t eind van wereldoorlog twee, wordt op ’t platteland gewond door een granaatscherf die zich in haar zachte, bovenste dijenvlees joeg.  Een bloedend, verwond jong meisje in paniek.  Nooit opgenomen Vietnam beelden in Vlaanderen. Een zogezegde anti-nazioorlog waar later een tijd voorlopig in verhaalvorm werd over gesproken en geschreven en gefilmd, zonder de nodige analyse van wie dat er de wereld regeerde.  Pas jaren later, zou ik door zelf de dingen uit te zoeken begrijpen waarom in een gemeente als de onze met vele burgerslachtoffers, niemand de eigenlijke achtergronden van de waanzinnige imperialistische belangenbotsingen en van het weerom in crisis verkerende kapitalisme begreep.

M’n vaders vader?  56 en tijdens wereldoorlog twee in een ander dorp op ’t platteland.  Verscholen in beken, in kuilen, onder hooimijten en jonge prei.  Evenals grootmoeder behoorden ze tot de hardwerkende plattelandsjeugd.  Na vier oorlogsjaren en constant longontsteking, stond hij braaf om werk vragend aan de Waalse hoogovens.  De waarde van het gangbare geld, bepaalde en een aantal andere factoren waarvoor mijn vader zich op latere leeftijd ging interesseren, maakten dat de boerderij van zijn vader voor de drie broers tezamen te klein was. Nog later ging die grootvader het in de koloniale school proberen.  Na een cursus over uitheemse teelten en over al wat een blanke moet weten om zich in het evenaarsklimaat uit de slag te trekken, passeerde hij de examens met glans.  Hij maakte grote plannen om te vertrekken.  M’n grootmoeder raadde het hem af.  Wat vrouwen en moeders al niet vermogen. Achteraf bekeken zou hij toch alleen maar mee een koloniaal uitbuitingssysteem helpen opbouwen hebben…hopelijk wordt het een dag nog een mooier verhaal dan het leven dat de Afrikanen vóór allerlei inmenging hadden, als dat zo al was. Raar eigenlijk dat mijn vader in zijn leven ook tal van mensen tegenkwam die met Afrika banden hadden (trouwens ook met de rest van de wereld).  Nee, de koloniaal in spe, mijn grootvader, wist nog weinig van politiek, al had hij wel vóór de oorlog voorspeld welke bank als eerst failliet zou gaan. Hoe zou hij trouwens van veel weet hebben gehad ? Wie zou hem komen vertellen zijn dat het hier voornamelijk om een soort economisch bekeerwerk ging ? Het ging hem toen zoals tot in de 21^ste eeuw voornamelijk om ‘zijn boterham te verdienen’. De missiepaters hier te lande kwamen donderpreken houden, zo werd me verteld.  Bij de boeren al hier werd er geld afgepingeld om de boeren ginder ‘rubberbomen’ laten af te tappen. De stedelijke kaders van de werkliedenpartijen vertelden mijn grootvader even min hoe de geldvork in de steel zat…daar voor hadden ze te weinig invloed op het platteland zeker en in de steden hadden ze het te druk met het maken van ideologische bochten onder de voorhoede die de dingen wel begreep, wie weet.  Het was een tijd waar in men zich politiek ook bezig hield met andere steekspelletjes en spelen als daar waren, de koningskwestie, het koloniaal medebeheer en de binnenlandse arbeiderseisen.  De anti socialistische concurrentie van de door rechts opgezette werknemersorganisaties, maakte het de roze leiders niet eenvoudiger. Zich nog met het hen grotendeel verketterende platteland bezig houden, bleef tot aan het tweede deel van de 20^ste eeuw en in feite ook nog later een enorme opdracht.  Ook de noodzaak om tot een efficiënte internationale arbeiderssamenwerking te komen, werd door die verdeeldheid tegengewerkt.  Ware dit alles niet het geval geweest, er zou nooit een tweede wereldoorlog geweest zijn, maar de realiteit van het algemene bewustzijn was anders. Uiteindelijk namen m’n grootvader en z’n broer het fruithandeltje van hun pa over.  Terwijl m’n grootvader met een bierdrinkend paard de kleinhandelsmarktjes aandeed, paste de volgende generatie de zaak aan een door een begin van welvaart gegroeide markt aan.  Welvaart die er onder druk en uit schrik voor het werkvolk gekomen was, de sociale zekerheid was geen cadeau. Naast die handelsgroei bleef er van de boerderij zelf uiteindelijk nog een fruitteeltbedrijf over.  Je hoort het je grootvader nog altijd verhalen.  Van de dorpsonderwijzer die z’n leerlingen vóór  de oorlog vertelde dat men in Engeland fruitbomen in grote bakken kweekte.  Na de oorlog werd dit ook bij ons een feit.  De laagstam verdrong de hoogstam. De op de tuinbouw toegepaste, door de 20 jaar later opduikende moderne ecologisten bestreden, grootschalige productie, deed ook op het platteland haar intrede. Grote varkens-en kippenkwekerijen schoten als kleine vleesfabriekjes uit de grond.  Koeien werden voortaan aan de lopende band gemolken.  Tegen het einde van de twintigste eeuw was het percentueel aandeel van de landbouwers tot minder dan drie percent van de bevolking uitgedund. Zonder doelmatig verzet, mee met de stroom der geschiedenis, want mensen bleven van analyses verstoken. De landelijke gemeenten vervreemden een beetje van de stad, het samenlevingsmodel dat het platteland al had laten leeglopen op sommige plaatsen in de wereld.  De tijd dat m’n overgrootpa z’n beesten met van bij de kloosters opgehaalde, rijkelijke afval vetmestte, verdween snel.  We zaten nu middenin de jaren vijftig.  De oude lemen bakhoven, de centraal gelegen mestvaalt, de kleine pulpkuil, de grote aardappelkookpot, de varkens en de koeien, verdwenen van het boerderijtoneel.  De Hagelandse hagen, de kasseiwegen en de Brabantse trekpaarden werden in een tijdspanne van tien jaar folklore.  Samen met de vier dorpswinkels verdwenen ze uit het jarenlange, vertrouwde samenlevingsbeeld.  Alleen een paar nieuwe dorpswinkels probeerden een dertigtal jaar later de gigantendistributie te beconcurreren. Maar zover waren we nog niet. De fruithandel van de gebroeders Vanstock pastte zich aan de economische groei. Aanvankelijk kochten ze een Engelse ‘stationwagen’.  Daarna kwamen een manueel te starten tractor, een Bedford camionet en een Daimler Benz camion de paard en kar infrastructuur als eersten in hun reeks vervangen.  De kleinhandel werd geleidelijk een groothandel die via een groothandelsmarkt de bevooraders  der gestaag in aantal slinkende kleine winkels bediende. Zonder talenknobbel van de school meegekregen leerden de gebroeders met zowel Franstalige, als later Duitstalige klanten omgaan. Ze dienden te groeien of te verdwijnen. Zo verging het ook een deel van de boeren die minder en minder eigenaar van hun bedrijven werden.  De banken daarentegen werden het dank zij de door de boeren af te dokken leningen des te meer. Ook aan de bouw van huizen zouden ze gigantische kapitalen verdien die vooral in het eerste decennium van de 21^ste eeuw op de beurzen voor een stuk in rook zouden opgaan. Het woord ‘boerderij’ verdween een beetje uit het taalgebruik; het werden rond die tijd per kleine gemeente nog een paar hele grote bedrijven. Selectief uitgekozen stieren en varkensberen storten hun zaad alleenlijk nog in glas uit.  Het was die periode, tussen de door toedoen van de tweede wereldoorlog overhoop gehaalde oude gewoonten en de opkomst van een nieuwe, meer en meer gestresseerde levensstijl door, die mijn vader snel aan zich voorbijtrekken zag.

Toen hij in ’t vijfde decennium van de vorige aardse 20^ste eeuw de inmiddels geheelde, duiveneigrootte oorlogskater in het malse boven dijbeenvlees van m’n grootmoeder passeerde; kondigden al die bruuske veranderingen zich reeds aan. Het ambachtelijke schrijnwerkerijtje van Louis en z’n zonen, vocht nog een aantal jaren tegen de steeds goedkopere grote meubelfabrieken.  In hun ateljeetje waren alleen de nagels en enkele werktuigen van metaal.  Al de rest rook heel zalig naar door mensenhanden bewerkt hout. De kalme sfeer die er heerste kan je niet in woorden vertalen. Wanneer de op een primitief motortje lopende cirkelzaag draaide, keek elke toevallig aanwezige gast naar het moment dat de handen van één van de drie houtbewerkers gevaarlijk dicht in de buurt van de niets ontziende zaag kwamen. Die ongelofelijke kalmte in het bloed en het handelen van die schrijnwerkersfamilie, stond tegenover de steeds opgedreven dagtaken in het bedrijf van m’n grootouders. Noodgedwongen dienden ze het tijd -en prestatiemonster bij te houden en alle nieuwe trends op te volgen.  Sproeistoffen voor de laagstam, terwijl de verdwijnende hoogstambomen er geen vandoen hadden gehad, maar ook het fruit, niet alleen de mensen moesten volmaakt van uitzicht worden.  De boeren, ambachtslieden en zelfstandigen die dat niet deden konden best naar steun of loon gaan uitzien.  Hun kinderen werden tot een nooit geziene diplomajacht aangezet. De vakbond van de ondertussen als landbouwers betitelde boeren, groeide uit tot een landelijk instrument van het grootkapitaal.  Het sociale verenigingsleven en de katholieke dorpsschooltjes werden, tegen die achtergrond door de pastoors gepatroneerd.  Iedereen sprak die aanvankelijk in het zwart gerokte heten met ‘mijnheer pastoor’ aan. Vrouwen, mannen, meisjes en jongens, in hun christelijk geïnspireerde afdelingen, liepen geruime tijd haast kritiekloos afgelijnde activiteiten programma’s aan. De tijd was wel door dat ze zich in het Latijn lieten overbluffen, maar nu verengelste de wereldcultuur en die diende nog al eens te veel de verkoopcijfers.  Net toen m’n vader de Latijnse woorden voor de misviering begon te kennen, schakelde de Kerk na eeuwen op de gestandaardiseerde Nederlandse taal over. Eerst vonden enkelingen dat ongehoord, later vond iedereen het de normaalste zaak van de wereld en zo zou het nog met veel gaan. Nadenken over de moeilijke achtergronden waarvan de cultuur de mensen en hun levens verwijderd hield, was er nog niet teveel bij. De oude kleine zwartrok vertrok zo sympathiek wuivend als dat hij zich bij zijn ‘inhaling’ vermoedelijk had voorgedaan. De ‘nieuwe’, langere herder was een oerconservatief. Doch ook hij liet na een tijdje de rok voor wat hij was en kostumeerde zich in het grijs met een licht metalen kruisjes op de rechter pakvleugel…’een soort gothics avant la lettre’.  Hij was een heel bewegelijk, zenuwachtig type.  Rond die tijd werd onze pa zijn misdienaar. De ene keer prees hij hem naar de hoogste regeringsposten (‘”die van jullie wordt nog eens minister”), de andere keer verweet hij hem voor vagebond, omdat hij hem het touw dat zijn misrok ophield, verkeerd aangaf. Wat er ook voorviel, de sigaren paffende herder maakte zich altijd kwaad indien hij geen bijbels gelijk kreeg.  Maar ja, hij zou wel gelijk hebben, want hij kende Latijn, zo redeneerden er een aantal. De man ontdekte zelf sop een dag dat zijn misdienaars aan de wijn gezeten hadden, want hij had inkt op de fles gesmeerd. Vader kon toen nog niet vermoeden dat men van celibaat nerveus kan worden. Dezelfde volksmisleiding ging van vele neppolitiekers uit, wanneer ze langs de pers hún met consensus saus gekruid, zanderig misTtaaltje in de hersens van de nietsvermoedende burger binnenvetten; waren ze op hun best.

In die sfeer van alle jaren terugkerende rituelen en overbluffingen allerhand, groeide vader uit zijn kinderjaren. Al het gene hij niet begreep, klasseerde hij aanvankelijk als ‘ontoegankelijk’. Te geleerde dingen behoorden tot het domein van dokters, pastoors, onderwijzers of vaders of zo, alhoewel. Zijn goedgelovig, onbegrensd vertrouwen in een soort ‘goeie gang van zaken’, was gebaseerd op een eerlijkheid en goedwilligheid die hij ook van andere mensen verwachtte. Verwachtte…niet eiste…op dat gebied was er wel nog wat werk aan hem, dacht hij soms na desillusies. Zijn vertrouwen in de mens en de mensheid was te onbegrensd.  Hij oriënteerde zich op de positieve kanten van zaken en mensen. Was dat soort nederigheid een uitvloeisel van een op straffen en strengheid gefundeerde nonnen –en patersopvoeding op school of een soort genetische erfenis van overwegend gemoedelijke mensen die zich niet agressief aan hun omgeving opdrongen ?

Doordat hij het van kleins af aan voor zijn kameraadjes opnam leerde hij wel dat je soms verplicht was van kamp te kiezen en het barmhartige, vergevingsgezinde en vergoeielijkende in hem tot gepaster vormen en normen te hanteren.  Hij werd immers al eens te veel bedot, voor hij de nodige mensenkennis kon opdoen. Zonder zich eerst van die oorsprongen van gerechtigheidsdrang bewust te zijn, zocht hij naar de redenen voor het beschadigde deel in een deel van de mensen rondom hem. In het begin met te weinig kennis en ervaring handelend, te vaak met een naar perfectionisme neigende instelling en een te grote bekeringsdrang om de zin van allerlei dingen in het leven uit te leggen en dan te hopen dat mensen er iets zouden aan hebben in  hun emotionele evoluties en onderlinge relaties.  Een stuk verder in de tijd, deden zijn bijeengesprokkelde ervaringen hem minder individualistisch en meer overlegd, gepast impulsief en kalm te werk gaan.  Alhoewel hij muggenzifterij haatte, kwam hij altijd op een bepaald punt in zijn leven tot een in wezen ogenschijnlijk pietluttige vaststelling. “Een detail”, zo zei hij, “ mag dan als medeverantwoordelijke in een reeks bewegingen van een groot maatschappelijk geheel, te verwaarlozen zijn; toch kan je van uit een onderdeeltje van een bepaalde situatie vertrekkend, de echte symptomen der grote structuren aantonen, zowel op individueel als collectief vlak; één groot net ergens in de kosmos…(of daarbuiten)”. Telkens hij met een dergelijk staaltje afkwam, wist de rest van de familie of vrienden of zo dat hij het volgend uur met meer beschouwelijke praat ging vullen…(oei).  Hoe verder hij hier in ging, hoe minder goed men meekon natuurlijk, ook dat had hij aanvankelijk niet door en ook dat was een heel leerproces, waarbij hij van het onbegrip het nodige leerde ook om het hele plaatje van het zijn op de duur beter en beter te snappen. Hij wist vaak beeldend te verhalen nochtans, schrijvend was hij beter, hoe de ‘mère superièure’ in ’t dorpsschooltje rondliep.  Hoe ze voor alles wat de leerlingen niet mochten verstaan, in ’t Frans met de ‘juffrouwen’ sprak. Hoe ze na haar dood in een stedelijk kloosterkerkhof bijgezet werd.  “Ze is terug naar haar bruidegom, had een andere non gezegd”.  Zo een dingen onthield vader dus om over na te denken, zich niet bewust dat hij door zoveel ook over de dood na te denken, zich in zovele levens in te leven had om de verbanden te snappen, simpel genoegen nemen met het kroniekschrijver zijn, was niet genoeg.  De daarnet geciteerde non had hem ooit in de kleuterklas met sandaalstampen achtervolgd toen hij bij het spelen een vaas had omgegooid. ‘Sint Nicolaas’ was geweest en hij (mijn vader) liep met een paar indianenpluimen door het klasje, maar ja , die vaas stond daar ook.  Vaders geheugen scheen soms een onuitputtelijk archief van bijgehouden herinneringen.

De ‘pisbloem’ waarover hij twijfelde of hij ze tijdens een plantenverzamelingsopdracht wel mee naar school zou nemen, want die bleek achteraf ‘beschaafder gewoon ‘paardenbloem’ te noemen.  De affiche van ‘broederlijk delen’ (twee boterhammen die elk een beet misten), was in plaats van beleefdheidswenk bedoeld als fondslokker voor het katholieke bekeringswerk in de ver weg gelegen ‘heidense’ gebieden. Kortom, bedrukkende en achteraf soms gedeeltelijk of volledig grappige momenten wisselden elkaar af. Toch zette de ‘volwassen’ verzameling van zwarte klerendragers en hun lekenonderdanen een domper op een zelfontwikkeling zoals hij die later kwam te zien. Hij had er bijna een beetje een onnozele, verklaarbare schrik voor ’t einde, voor ongelukken en voor de gevolgen van de met sancties verbonden reglementen van, het zij de strenge meesters of ware het God van gekregen, als hij zijn ‘verzet’ natuur niet had weten te behouden, verzet ook in de betekenis van iets luchtig te houden.

‘Staat’ kende hij alleen nog maar als ‘politie’.  Daar diende je ijzig op je hoede voor te zijn.  Er mee in aanraking komen, dat kon zo een brave als hij niet overkomen, dacht hij.  Ook m’n overgrootvader respecteerde hij.  Geen wonder dat hij van jongs af aan een soort volgzame stiptheid aankweekte. Op de momenten dat hij niet in ’t familiebedrijf meewerkte of school liep, durfde hij toch nogal eens eigenzinnige fratsen uithalen.  Ook zat hij soms voor het slapengaan op zijn kamer te mediteren opdat ‘het’ hem en anderen wel zou lukken…bidden noemde men dat toen. ‘Het’, wat dat dan wel allemaal was, bleef nog af te wachten.  Het was dankzij een volhardende koppigheid dat hij niet totaal van de hem nog te wachten staande feitelijke realiteiten vervreemde.  Na de lagere school begon voor hem een tweede soort geestelijke mistgordijn. De toenmalige katholieke scholen, met in zijn stouter wordende ogen, beklagenswaardige lekenopvoeders, hielden lange tijd aan een ‘gescheiden ontwikkeling’ vast. Naargelang je ene jongen of een meisje, op het enen gebied begaafd of minder begaafd was, werd je anders geprogrammeerd. Het was een vruchtbare verdeel –en heerspolitiek, op een bepaalde manier dan toch; die kunstmatig gescheiden deelgroepjes in stand hield.  Sommigen van zijn medescholieren vonden het daardoor vanzelfsprekend dat ze beter waren dan die van de rijksschool of die van de beroepsafdelingen.  Niet alleen de maatschappij, maar vooral de vrouwen werden hen van alle kanten als totaal andere wezens voorgeschoteld.  Voor velen, die sociaal gezien opstandiger werden; was de geïdealiseerde achtervolging van ‘het vrouwmens’ de strop van hun ontluikende systeemkritiek. Het zaterdag avond ‘slow dansen’ had dan ook meer succes dan om ’t even welke politiek geïnspireerde benefietavond. Het soms te negatief beleefd, over emotioneel, in functie van de praktische vrouwelijke ingesteldheid reagerende ‘mansmens’, viel vaak uiteindelijk terug tussen de plooien van respectievelijk moeder, meisje, school, werk, vrouw of d’ een of d’ andere actief of passief beleefde hobby. (en omgekeerd of beiden soms). Een derde obstakel was de overdreven schoolse prestatiedrift en de daaruit voortvloeiende faalangst.  Het was in die dagen dat zich een nieuwe diepgaande economische crisis aankondigde.  Een crisis die naar de heersende geplogenheden heel simplistisch uitgelegd werd.  Het kwam natuurlijk alleenlijk door de hoge olieprijzen, die onbevooroordeelde objectieve school en media toch. Rond die tijd had vader een bepaald jaar die onverklaarbare herexamens gehad.  Dat was dat jaar, toen er in ’t land massaal tegen de defensie politiek betoogd werd.  De leerlingen van vader’ s school stonden toen bijna allemaal voor de door de opzichter dichtgehouden schoolpoort…klaar om de scholierenstoet van de andere onderwijsinstellingen te vervoegen.  M’n vader duwde die vent voor de poort weg, de scholieren raakten buiten…maar pa een maand later niet door een paar herexamens.  Al probeerde hij vaak in een door ‘meerderen’ gevraagde traditionele pas te lopen, toch kon hij het regelmatig ‘ongepaste’ kritiek uiten niet laten.  Hij deed er wel leerrijke machtsverhoudingen door op.  Naarmate zijn begrip van en zijn begeestering voor filosofie, kunst, sociologie en wetenschap en geschiedenis steeg, des te minder trok het vakjes schoolse systeem hem aan, de ‘paardenbril’ voor een ruimerdenkend gezichtsveld, vooral ook beperkt door een politiek en echt religieuze, geen godsdienstige kijk op leven en dood en een blinde aanvaarding van de economische ‘wetmatigheden’ daar nog eens boven op. Was er eeuwig leven ? Ok, wilde hij over praten, maar dan niet alleen met de oude argumenten.  Nieuwe wetenschappelijke ontdekkingen en andere, logischer inzichten, leerden hem zijn geconditioneerde schuchterheid meer achterwege te laten. Wat hem daarbij het meest stimuleerde, waren de talloze vakantiedagen en ieder vrij uur waarop hij hard lichamelijk werk met een rechtstreeks tastbaar resultaat, als één van de grootste geneugten des levens ging beschouwen.  Het bracht hem een enorme verantwoordelijkheidszin en een binnen tijdsbestek leren werken bij.  Hij kon z’n eigen fysiek uiten door tussen de schooldagen door keihard te werken. Kisten sjouwen, camions laden, met de tractor en ’t materiaal ’t veld in, fruit sorteren, plukken of met z’n vader of oom of andere werkmannen naar binnen –en buitenlandse groothandel fruitmarkten…hij genoot er vaak van. Maar weer stelde hij zich een aantal vragen.  Voor wie fruit sproeien ? Voor die bepaalde mensen met van die wensen die vroeger niet bestonden, geen schoonheidsfoutjes op het fruit bijvoorbeeld.  Op grote schaal is men als fruitkweker verplicht te sproeien, want de consumenten willen een ideaal product, in de natuur werkt gezond anders en tussen mensen ook eigenlijk. De sproeistofproducenten waren, zijn er goed mee.  Waarom fruit sorteren naar diktemaat ? Een kilo is toch een kilo. De consument zou ze even goed uit de bakken kunnen rapen…was al dat werk eigenlijk alleen maar nodig omdat mensen tijdens het werken beter, ieder op zijn manier filosoferen, mediteren konden…want buiten het werk was er niet zo veel gelegenheid om van de tv weg te blijven en echt cultureel bezig te zijn. Waarom met een volle camion naar de markt rijden en na de vaak de te snel verlopende verkoop en levering één derde terug mee naar huis sjouwen, de frigo’s weer in om ’s overmorgen ‘s , kriekezottevroeg, met dat al minder kwalitatieve derde en steeds wisselende prijzen te moeten herverschijnen ? Welk soort logica was dat eigenlijk ? Waarom een zeventig uren week, als ‘een ander ‘ zijn veertig klopt ? Waarom die ingewikkelde boekhoudkundige verplichtingen die zijn ouders van hun overblijvende tijd beroofden ?  Was een eventuele overname wel financieel haalbaar voor hem ? Had je nog wel tijd voor iets anders, wanneer een onderneming voortdurend moest groeien om niet te verdwijnen ? Het waren allemaal vragen die hij zich soms veel te nadrukkelijk en met over verantwoordelijkheid naar anderen toe stelde. Daardoor lag de zakelijke kant van het bedrijf duidelijk niet in zijn aard.  Hij had meer voldoening van het werk met de ex-mijnwerkers, die zich nog te jong voelden voor ’t pensioen en die hun longen in de boomgaarden met andere dan mijnlucht volpompten. Hij leerde van hen dat hijzelf niet zo onvervangbaar was als hijzelf wel dacht te zijn.  Hij leerde van hen in het verleden te berusten en toch weerbaar te blijven.  Hij leerde van hen dat er één dag voor aller heiligen en aller zielen moest zijn. Hij had voor hen dezelfde bewondering als hij voor zijn hardwerkende ouders had.

M’n grootvader voorspelde zijn zoon tijdens de hoogconjunctuur der jaren zestig, dat de werkelozenrijen vanaf de jaren zeventig tot een miljoen zouden aandikken.  Grootvader zag alle heil in groei en zelfbereddering.  Dat laatste stond gelijk met noest werken om zo veel mogelijk loonkosten uit te sparen. Vader wou wel blokken voor maatschappelijk werker, maar deed  het dan toch niet, omdat hij door aal die torenhoge absurde sociale verdeelsleutels al op voorhand als bureaumarionet van een toevallige politieke meerderheid zou moeten dienen. Aanvankelijk koos hij voor ’t leven tussen de sjouwers en de inpakkers en vooral voor ’t werk buiten.  Totdat hij na een op lange termijn vooruitgeschoven berekening besloot om het maar niet als zelfstandige te wagen. Tijdens de vele ledige uren van zijn legerdienst (de eerste ervaringen in die soort waar voor hij vrij unieke oplossingen zocht, en nadat hij nog een aantal jaren als arbeider bij m’n grootouders werkte, werd de druk en het belang van wat hij met zijn toekomst ging doen, zo groot, dat hij het niet meer relativeren kon. Wat zou het worden, het overdrukke leven van grootvader verder zetten of aan een eigen weg timmeren ?  Vooral wegens ergens die ongeschreven morele verplichting dat een zoon zijn vader dient op te volgen, na al diens investeringen; woog de beslissing zwaar.  De financiële onhaalbaarheid en de hoop dat z’n ouders zich niet meer verplicht zouden zien van zo hard te blijven werken, hakten de knoop door.

Hij begon aan z’n nieuwe job, een bedienden job, midden in een stakingsweek.  Daar hij nog niet bij een vakbond aangesloten was, wilde hij gewoon om ‘geen slechte indruk te maken’, blijven doorwerken.  Toen hij achteraf de verhouding tussen arbeid en werkloosheid bleef volgen en bestuderen, vond hij z’n vakbondsallergie maar van een weerloos allooi.  Over vakbonden en partijen zou hij wat later veel bijleren. Het zat hem dwars dat hij individueel gezien eigenlijk bevooroordeeld was op hen die ook mét een diploma geen werk hadden. Ook voelde hij zich ergens niet goed in zijn huid.  Hij was gewend van lichamelijk meer te presteren dan dat hij nu van achter zijn bureau ’s avonds maar leek gedaan te hebben.  Het administratieve lag hem duidelijk nog niet te best. Dat gevoel verdween toen dat hij besefte dat hij toch ook in de kosten –en batenanalyse van de firma verrekend zat. Soms vroeg hij zich af of hij niet beter in de firma van zijn familie gebleven zou zijn.  Daarvan loskomen was een proces dat te maken had met het geleidelijke inzicht dat alles en iedereen aan andere financiële implicaties gebonden lag en dat het kleine familiefruitbedrijf sterk onder de verslechterende economische toestand en de al aangehaalde structuur veranderingen in de distributie leed. Weer dacht ik aan al die keren dat vader op het belang van mensenkennis wees.  “Je mag je nooit laten inpompen”, zei ie dan, “dat je bij een confrontatie met om ’t even wie over respecterend of ondoordacht volgzaam moet reageren. Je moet iedereen op zijn echte waarde leren schatten in plaats van de mensen direct op te hemelen en hun negatieve punten weg te cijferen. Je moet je goedheid tegen bepaalde misbruiken afschermen.  Denk er aan.  Achter een zich belangrijk gekleed iemand kan een hele egoïstische persoon zitten, of juist ook niet. Je zal mettertijd wel leren dat sommige mensen veelal bange, gedesoriënteerde, wezens zijn die zich veelal slechts oppervlakkig over de voor hun belangrijke dingen uitlaten, niks mis mee; maar op de duur verlopen de dialogen er mee niet zoals ze zouden kunnen zijn indien ze voor hun eigen een aantal latten wat hoger zouden leggen. In zijn boeken probeerde m’n vader dan ook te doorgronden waarom de meeste mensen buiten hun werk zo moeilijk contacten legden…met kennissen makkelijker dan met Kennis”. 

Hetgeen hij niet bereikte, was, dat ik, zijn zoon, diezelfde begeestering van hem overnam.  Inderdaad.  Alhoewel ik zijn passie verstond, interesseerde ik mezelf niet aan al die dingen.  De vierde generatie, t.t.z., ik; Ruben Vanstock, werd na mijn doctoraat in de natuurwetenschappen, werkzaam bij de Europese ruimtevaartmaatschappij en later bij de.  Na een aantal moeizame selecties werd ik voor een gemeenschappelijk Amerikaans-Europees-Russisch-Chinees ruimteproject als kandidaat astronaut opgeroepen. Uiteindelijk viel ik er dan op ’t laatst toch nog af, zodat ik voor die experimentele vlucht met een nieuwe op fusie kernkracht aangedreven motor, aangeduid werd.  Voor mij dus geen teamvlucht, maar solowerk, dat me nu hier uiteindelijk in deze hersenbegeleider doen belanden heeft.

De denktank, gedachtenlezer en historicus Hoelang zat ik nu reeds in de hersenbegeleider ? M’n blik viel op het hendeltje naast dat van het Moltageluid.  ‘Oh ja, de denktank’, dacht ik, de twee vorige gegevens verbindend. Ik schakelde ‘het’ in. Tot overgrote verbijstering van al m’n zinnen, kreeg ik, zonder de vraag in het microfoontje in te spreken, al dadelijk het antwoord. “Je bent twee aardse kwartieren hersenbegeleid”, zei de denktank. Voor het eerst kreeg ik het later weer verdwijnend gevoel van bespioneerd te worden…en wat, maar een halfuur ? Ik wist wel dat er op vijf minuten veel door m’n hoof kon passeren, heelder romans, maar dat verbaasde me nu toch. Het duurde een poosje voor ik de situatie door had en weer helder denken kon.  Wat kon het mij ook schelen dat ‘het’ mijn gedachten las en dat ze misschien werden afgeprint. Wat had ik tegenover het onbekende te verbergen ? Het volk der Kritoanen ging mij helpen, zoveel was toch duidelijk ? “In naam van alle Kritoanen, ben ik daar in hun plaats zeer tevreden over, vriend Vanstock Ruben”, leidde de denktank dan weer in mijn brein in. “Je had bij mijn antwoord op jouw onuitgesproken vraag evengoed woest je koptelefoon kunnen afgooien hebben. Aardlingen kunnen soms heel gekwetst reageren, als je hun privaccy binnendringt. Ook via een niet uitgesproken vraag kan ik reageren. Geef toe, je zou niet aan het experiment hebben deelgenomen, indien je op voorhand had geweten dat we je gedachten zouden kunnen lezen. Ik vond het niet aangewezen dat je dat zou weten eigenlijk, zit je er mee ? Ik kan je al verklappen dat we ook je leven als een film kunnen zien, maar later meer daar over. Hopelijk maakt het je niet geremd, want dan moet ons systeem proberen van eerst een aantal storingen in de beelden en het geluid te corrigeren, hoe spontaner je blijft, hoe beter alles zal verlopen”.  Ik schrok niet meer.  Ik was me te bewust van het Kritoaans overwicht inzake techniek. Daarbij, de denktank had voor mij iets sympathieks over zich gekregen, iets zoals een objectieve vriend zonder vooroordelen.  “Uit m’n tijdens je hersentocht uitgevoerde berekeningen, werd het me vlug duidelijk dat jouw opgelopen hersenschudding en gemoedstoestand aan de beterhand zijn. Daarom wachtte ik juist tot je me inschakelen zou.  Voor je me aanhendelde was je aan een retrospectieve kijk op de wereld zoals jij die gekend hebt toe.  Ga nu maar verder je gang.  Als er zich een vergelijking met Krito zou opdringen, kom ik wel even tussen als je dat wenst, je hoeft me er zelfs niet voor weg te hendelen”.  En weg was tankmans.  Wat werd er hiernog wel van me verwacht ? Het was niet makkelijk om  het einde van de 20^ste eeuw naar de helft van de 21^ste eeuw zomaar te overlopen, nooit in de wereldgeschiedenis was er zoveel veranderd in mijn wereld ver weg.  Waar zou ik beginnen ? Bij algemene sociale ontwikkelingen of bij persoonlijk beleefde toestanden ? Ik probeerde me op de grote politieke en economische ontwikkelingen te concentreren.  ’t Kwam er in feite een beetje op neer dat de wereldnet niet opnieuw in een grote brand verzeild geraakt was. De kapitalistische economie slaagde niet in om het armere deel van de wereld te ontwikkelen.  Het wereldwijd karakter van om ’t even welk probleem werd stil aan duidelijker voor een groter deel van de publieke opinie in de arme en armer wordende landen.  De wereldeconomie die het systeem langs het werk van miljoenen mensen om had opgebouwd, stond op lemen voeten. Enorme begrotingstekorten (vooral door de militaire uitgaven in sommige landen) en schuldenlasten, van de derde wereld tegenover de rijke landen bijvoorbeeld (cynisch eigenlijk), samen met herstructureringen om nog meer winsten te kunnen maken, leidden tot een reeks faillissementen vanaf de jaren 1970 vooral.  De verliezen in de economie, daar moest de gemeenschap voor opdraaien, de winsten daarentegen… . Tegen 2008 hadden een aantal landen zoals China vooral en in mindere mate Brazilië en India en Rusland een inhaalbeweging gemaakt tegenover landen als de VS en de Europese gemeenschap.  Speculanten hadden zo zeer de macht gekregen over een economie gebaseerd op kunstmatig geschapen geld, dat het boeltje begon in te stortten en weer een reeks banken onderuit haalde.  De burgerlijke economen konden geen recepten meer bedenken om uit de crisis te raken; een crisis die niet alleen de onderste inkomenslagen trof, maar ook steeds meer mensen uit de middenklasse.  Noch door geld te lenen of bij te maken, noch door geld uit de economie weg te trekken, kon men weer tot groei komen. De koopkracht daalde, het verzet en de nood aan een degelijk anti-armoede alternatief, namen overal, ook in het eens zo rijke Westen toe in het begin van de 21^ste eeuw. Oorlogen om grondstoffen en strategische posities en gewoon om landen die onder invloed van andere landen stonden te verzwakken, bleven duren. De linkerflank van de politiek kreeg ademruimte, nieuwe bewegingen kwamen ook via de nieuwe telecomtechnieken snel op; er leek veel verandering op til in het begin van het 2^de decennium van de 21^ste eeuw.  Zuid Amerika, na jaren van dictaturen en verdwijning van syndicalisten, was aan het verlinksen en Noord Amerika kende meer en meer Occupy bewegingen en andere vormen van verzet dan dat  men het daar ooit voor mogelijk zou hebben gehouden. De oude imperialistische krachten moesten toezien dat een land als China, dat geen militaire avonturen begon Afrika veel meer ontwikkelde dan de vorige contracten tussen het Westen en sommige marionettenregimes ginder.  Een groeiend bewustzijn maakte zich van de geesten meester, maar dit vertaalde zich voorlopig niet in revolutionaire standpunten, zodat men nog jaren met de oude burgerlijke vormen van democratie werken moest om de schade van de crisis voor de slachtoffers er van te beperken. Velen vreesden dat er door een samenloop van omstandigheden, de crisis en de militaire conflicten en bedreigingen, vooral in het Midden Oosten en Noord-Afrika, een nieuwe wereldoorlog zat aan te komen met een mogelijk Hiroshima in Europa tot gevolg, een Euroshima; vermits Europa en de VS Israël maar bleven steunen en er vóór de arbeidersrevolutie in Palestina en Israël maar geen eengemaakte staat tussen Israël en Palestina kwam. Een verstandige zit want anders zaten ze daar met twee grondgebieden met eilandjes van de andere Staat er tussen.  Wat in 2011 begonnen was als de ‘Arabische Lente’ had nog vele jaren van conservatieve parlementaire regimes nodig voor de bevolkingen begrepen dat er een andere vorm van democratie moest komen. De aanzet kwam uit Europa waar vooral de werkloze jongere bevolking die andere manier om het samenleven te organiseren begon als eis naar voor te brengen.  Men wilde voortaan verkiezingen waarbij het programma zelf eerst goedgekeurd moest worden in een eerste ronde, maar dan een op de algemene noden van de hele wereldbevolking afgestemd programma met een aantal overgangseisen naar een steeds verder uitgewerkt programma toe.  In een tweede ronde zouden dan de dirigenten daar van op de verschillende projecten daarrond verkozen worden.  Het idee kreeg meer en meer aanhang in vergaderingen, op ’t internet, op straat en uiteindelijk in  het parlement.  Het referendum als democratie vorm werd populairder, want de oude heersende klassen zaten met de handen i n het haar, voortaan kon men zijn stem uitbrengen tegen wat er op de wereld het meeste fout liep en voor de oplossingen.

https://deblogfilosoof.bloggen.be  of https://www.filosofischverzet.be  

‘k Was me nog maar net aan het afvragen of er zich op Krito geen gelijkaardige analoge situaties zouden afgespeeld hebben of na een paar fracties van seconden kwam de denktank weer tussen.  “De verre en nabije voorgeschiedenis van het laatste zeventigtal jaren uit jullie evolutie, komt voor 95 percent overeen met de onze. Het heeft hier ook niet veel gescheeld of we hadden hier ook een hele beschaving naar jullie ‘bliksem’ geholpen. Voor dat alles zich hier ten gunste van de meerderheid van gewone Kritoanen ging ontwikkelen, is hier ook een tijd met angst voor grote vernietiging omgegaan.  Bij ons is dat alles al 543 aardse jaren geleden eigenlijk. In één van de laatste jaren van onze oude tijdrekening, werd op de laatste Kritobasis, de allerlaatste bevelhebber van het leger der heersende klassen afgezet.  Een periode van vrede en de uitbouw van een samenleving met Kritoaanser waarden kon beginnen.

 Zonder een gepaste, op het overkoepelende ingestelde mentaliteit, konden we niet tot een rechtvaardiger manier van organiseren komen en iets nieuw in stand houden en daar hebben we dus aan gewerkt sinds toen.  Kritoanen opvoeden in een geest van solidariteit en objectiviteit. De macht over de toen even zeer hoogtechnologische Kritomaatschappij, lag vroeger in handen van de Sanskruppen, een kleine groep enorm rijke speculanten. Van uit deze kleine groep vertrokken alle machtsvertakkingen van onze oude samenleving. De Sanskruppen waren er in geslaagd van alle vormen van communicatie ten diensten  van hun aan de macht blijven aan te wenden. Als eigenaars van zowel pers-als telcom lieten ze niet de minste ruimte voor een cultuur die de geldbelangen van de bezitters van de grote economische sectoren zou aantasten.  Zelden vond je in een toneelstuk of in een film een spoor van verzet tegen bepaalde oppervlakkige manieren van denken. Heel de speculatieve geldwereld kreeg jullie ‘kicks’ door het doen en laten en het inkomen van de Kritoanen te bepalen en in handen te houden.  De aanvankelijk tegen mekaar opgezette werkersgroepen leerden geleidelijk aan dat het de Sanskruppen en hun alles dominerende handlangers waren, die de economie in een voor de werkers chaotisch sukkelstraatje hadden gebracht.  Alle sektoren die voor de Sanskruppen geen superwinsten meer konden opleveren, gingen voor jullie ‘bijl’.  Aangezien het bindmiddel voor het toenmalige kritoaanse samenleven, ‘Manial’, jullie noemen het ‘geld’, was; werd het leven op zich en iedereen zelf, ondergeschikt aan de jacht er op.  Diegenen die geen ‘bemanialde’, ‘betalende’ bezigheid hadden, werden in de door Sanskruppen beheerste staatsorganisaties geplaatst om zich vaak met , op dit ogenblik totaal overbodige bureaucratische uitvindsels zoet te houden. Men was in feite voor een job te vaak van de machthebbers afhankelijk. Onder de dekmantel van het zij godsdienstige, eng-Kritobasische, corporatistische of zelfs racistische motieven speelde bijna iedere partij eigenlijk op een verdoken manier, bewust of onbewust het systeemspel van verdeel en heers mee. De eigenlijke aanleiding van de omwentelingen hier op Krito; lag in het feit dat de meest bewuste oppositionele Kritoanen zich organiseerden.  In tegenstelling tot groepen die een overwicht van bepaalde federaties voorstonden, werkten deze groepen veeleer in globaal Kritoverband. Deze Kritiskers waren veelal die individuen die het sterkst weerstand boden aan het proces van maatschappelijke afvlakking en Sanskruppische afstompingsmethoden. Door hun werking, hun publicaties en hun onomkoopbaarheid gingen ze langzamerhand een andere levensvisie en een logischer maatschappijvorm propageren.  Alhoewel de reactie van de regeerders daar op meer welstand was voor sommige groepen, ging het de Kritiskers daar niet alleen om.  De werkstress was veel te hoog en men wilde het verdeel en heers gedoe niet meer, sommigen werk andere niet enz… . Sommige Kritiskers hielden niet zo van aan politiek doen en begonnen een soort tweede, ambachtelijker productienet van kunstateliers,  kleinere coöperatieven, productie van gezonde voeding en zo meer.  De negatieve ingesteldheid ten overstaan van culturele waarden en het spirituele, verdween meer naar de achtergrond naar mate te veel mensen echt afgestompte, over consumerende culturele analfabeten waren geworden en open kwamen te staan voor basisprojecten die via de Kritoaanse facebook werden gepromoot.  Vroeger had men hier veel uitlaatgassen overlast, dank zij de protesten daartegen en het nieuwe bewind dat energie op cleane basis opwekt, is dat allemaal verleden tijd. Al deze eisen werden hier ook uiteindelijk via een referendum in een programma gegoten en hier verkiezen we onze dirigenten op projectlijsten en niet langer op partijlijsten.  Sinds dien zijn we geëvolueerd naar een samenleving zonder leger, alleen de politie is bewapend, maar omdat iedereen meer met cultuur dan met productie om massaal winst te maken bezig is, is er bijna geen criminaliteit, het snobisme van de levenswijze van de vroegere elite, het zoveel mogelijk goederen willen bezitten, heeft plaats gemaakt voor een andere instelling, namelijk, begrijpen waar het leven en de dood nu eigenlijk echt om gaan en begrijpen dat het relationele leven belangrijker is dan productie.”

Men laatste gedachte was ‘herbronning’ geweest. Ik moet wat lomig geweest zijn en viel in slaap maar bleef precies voor een stuk wakker.  Het woord ‘herbronning’ liet m’n scherpe aandacht  van de historische denktankschets over Krito naar mijn aardse informatie overwippen. Ik dacht aan de titel van één van vaders fictie boeken “de nieuwe baronnen”. De oude baronnen, de vroegere invloedrijke uit de feodale adel gegroeide kringen en de burgerij van vroeger.  De nieuwe baronnen, de elites van conservatieve partijen later, die de belangen van een imperialistische politiek bleven dienen. Hij schreef het toen hij zich na zijn vervroegd pensioen voor een tijdje in Griekenland vestigde. De personages en verwikkelingen die dit werk droegen, verschilden in weinig met de toestanden en tegenstrijdige karakters en ingesteldheden die in het verre noorden thuis beschreef. Eén ding lag de zuiderlingen een ietsje vlotter aan het hart.  Werd er bijvoorbeeld, bij ons nooit over politiek gesproken; de Grieken waren er des te meer mee bezig in hun conversaties. De gemiddelde, koeldere noorderling reageerde soms wel behoudsgezinder dan de minder welvarende Griek. De Grieken waren dan wel maatschappijkritischer en linkser; ook zij zaten opgezadeld met een politiek zuilensysteem van gunsten, met een op een conservatieve leest geschoold verkiezingssysteem, dat hen op een bepaald moment in mei 2012 vast zette. De bevolking wilde niet opdraaien voor de speculatieve verliezen van de banken en het wanbeheer van regeringen, koos wel linkser, maar links raakte het voorlopig niet eens over een strategie.  De ‘nieuwe  baronnen’, de oude en nieuwe soorten superrijke miniklasse die een meerderheid aan middelen bezat, wilde haar macht niet kwijt en zou alle middelen gebruiken, tot de lancering van een soort Griekse nazipartij toe om haar greep op de politieke ontwikkelingen te kunnen blijven behouden.  De machtige klassieke partijpotentaten, waarvan een groot deel van de massa voor het bekomen van tijdelijke of vaste overheidsjobs of om uit het sociale doolhof wegwijs te geraken, afhankelijk was; kwamen door de massale verarming toch electoraal in nauwe schoentjes te zitten.  De belangrijkste politieke daad die de nieuwe lijfeigenen vroeger stelden, was het politiek kleurloos blijven.  Dit zo lang mogelijk volhouden, had het voordeel dat je, naargelang de politieke omstandigheden op het om het even welke politieke paard kon wedden om carrière te maken ook.  Nog anderen probeerden het door zich in bepaalde partijen verdienstelijk te maken, maar dan op een politiek inhoudsloze manier.  Voor het merendeel der beide groepen was dit niet alleen een weloverwogen politieke zet, maar meer een ‘must’, een ongeschreven code omdat ze nu eenmaal dank zij een nieuwe politieke baron of burocraat in een aan een bepaalde politieke kleur gebonden mutualiteit, school, verzekering of staatsjob werkten…en wie kwam er nu over al die grenzen heen tegen zijn eigen broodwinning op ? Net zoals men vroeger de macht van de geestelijken niet in vraag stelde, zo durfden de latere generaties  dus ook nauwelijks aan de macht van de ‘nieuwe’, op het arrivisme berekende ‘intellectuelen’ tornen.  Het breken met die manier van politiek bedrijven, zou eerst door een niet te stuiten economische crisis in een stroomversnelling komen. Het lag dus niet zo zeer aan het klimaat of het temperament,…feit was dat de Grieken hun vertegenwoordigers van de verschillende politiek kasten op den duur meer op hun politieke stellingnamen dan op hun dienstbetoon beoordeelden.  Ondoordacht had dit tot gevolg dat een deel van de linkse kiezers de vergissing maakte uit boosheid ook om toch nog op oude of nieuwe conservatieve partijen te stemmen. Al hadden de kleiner, door de geschiedenis van het socialisme uiteen gegroeide politieke partijen en bewegingen meer succes dan in het noorden, hun historische taak zouden ze in vaders boek niet waarmaken; zo meende ik me toch te herinneren…hoe liep dat nu weer af ?

In de ‘nieuwe baronnen’ waren de urenlange en jaren durende palavers tussen bijvoorbeeld Vlamingen en Walen of Grieken en Turken, koren op de molen van de eens te meer door de burgerij en een deel van de andere klassen gesteunde fascisten.  Ook buiten die landen beschreef m’n vader de omvang van die neofascistische, wereldwijd vertakte, antisociale beweging. Zijn boek was ook een poging om een aantal rechtse mythes te ontkrachten. Vaak deden conservatieven zich als verdedigers van  het christelijke geloof voor bijvoorbeeld, terwijl de meer progressief ingestelde mensen eigenlijk de echte verdedigers van sociale waarden als solidariteit waren. Het was in de Verenigde Staten wachten op de grootste bankencrash na wereldoorlog twee, voor dat men onder andere via de ‘occupy’ beweging aan een soort tegenkracht voor het aartsconservatieve denken van een deel van de bevolking aldaar begon. Een groot deel van de personages uit ‘de nieuwe baronnen’, vergaapten zich aan de status en geluk normen die de grote media hen opdrongen. Daarvoor diende al de rest, idealen en onbewust of bewust als concurrenten beschouwde onfortuinlijker mensen inbegrepen, maar te wijken. Op schoolgaande jeugd werd een zware diplomajacht uitgeoefend. In deze context was het voor de fortuinjagers onder de massa duidelijk dat het kapitalisme zich voor dat doeleinde goed leende. Dat de sociale, economische en ecologische haalbaarheid ervan tot explosieve toestanden dreigde te leiden, daar stond een bepaald deel van de mensen niet bij stil.  Openlijk bij een socialistische partij aansluiten, was zo een zaak die niet bij iemand met een aan de ‘high luxery life’ gespiegelde levensbetrachtingen paste. De ‘socialisten’, warend at niet de armoezaaiers van vóór en na de tweede wereldoorlog ? Jan met de pet werd in ’t westen niet teveel meer door hongersnood en bomaanslagen en zo verder verontrust als hij het tamelijk goed tot zeer goed had. Al werd door gedegen opzoekingswerk en door publicatie daarvan, het extreem rechtse paniekzaaierij karakter daarvan telkens weer blootgelegd, …het bleef een kleine minderheid die zich actief tegen niet denkbeeldige evoluties bleef verzetten. Zo kwam het in het boek ‘de nieuwe baronnen’ tot nooit geziene verwarde toestanden. De werkers waren er niet in geslaagd om zich op grote school efficiënt te organiseren.  Her en der in de wereld doken politiestaten op. De bewapeningswedloop flakkerde weer op; maar uiteindelijk kwam er toch verzet van de gewone man.       In Athene kwam dat verzet op een hoogtepunt toen in het boek,Dimitri Kanos vermoord werd na zijn laatste redevoering, woord voor woord kwam die passage uit het boek terug : “Gedurende jaren hebben we alle krachten gesteund die voor ontwikkeling en vrede waren.  We waren met te weinig. Zij die de verantwoordelijkheden tegenover het voortbestaan van de planeet niet opnemen zijn even schuldig als de machtigen der aarde die profiteerden van de door hun veroorzaakte chaos.  Zij, waarvoor alle ellende in de wereld geen reden was om hun onbezorgder bestaan door gewetensvragen te verontrusten, zij die in het drama van de wereldgeschiedenis hun rol niet willen opnemen, alleen hun eigen rol kenden of miskenden en niet wisten of wilden weten in welk theaterstuk ze speelden… .  Zij die tot allerlei goden baden en niets ondernamen tegen de wortels van de wantoestanden…zij die zelfs niet zochten of wilden zoeken…zij die alles over zich heen lieten gaan.  Ik zeg U : als onze wereld door uw medeplichtigheid naar de verdoemenis gaat…is er geen belonende toekomst meer voor de geschiedenis van de mensheid.  Geen olympisch ideaal meer, geen winnen of verliezen, zelfs geen deelnemen meer.  Geen stedelingen, dorpelingen, graan of veestapels meer na een nucleaire oorlog als men zo verder aan politiek blijft doen zoals men nu bezig is.  Ook gedaan met kleingeestig getwist en vitterijen en met zich op zichzelf terug te plooien. Gedaan met mode en overvloed en tekorten, met honger en zwelgen. Voor zij die toch zouden overleven, blijft alleen nog de langzame dood. Spijtig vooral dat ook de tijd om te begrijpen, edele kunst, ook door zal zijn…indien we passief blijven. Kan je je voorstellen dat onze soort ophoudt te bestaan door de grote leegte die te velen toelieten van hun bestaan te verduisteren door zich niet over het waarom en waar naar toe in het leven meer te verwonderen ? De jarenlang voorspelde nucleaire exodus mag zich niet verwerkelijken. Ook de leiders van godsdiensten die zich door een rechtse manier van werken in het kamp van de overheersers plaatsen zijn medeplichtig.  Bij gebrek aan eerlijkheid, mede voelen , vertrouwen en inzicht, bij gebrek aan vertrouwen en organisatie dreigt beschaving op te houden en in een stroomversnelling kan geen wilskracht meer baten.”

Plots klonk er buiten ergens een luide knal…ik schoot wakker, niet in een denkkoepel, maar in een bed…ik zette de radio aan omdat het digitale klokje op exact zeven uur stond en verwachtte dat de nieuwslezer zou aankondigen dat er een nucleaire oorlog gestart was, maar hoorde dit : “bij de splitsing van Brussel Halle Vilvoorde zijn er weer enkele nieuwe juridische problemen opgedoken…”…erg, maar …oef…back to earth.  Kreeg ineens een gek idee, ze stonden er al jaren, die ijzeren kisten met mijn vaders schrijfsels… een hele week vrij, eens even neuzen in die geschriften https://deblogfilosoof.bloggen.be  of https://www.filosofischverzet.be  

Tussendoortje

Op velerlei gezichten

staat geschreven dat men nog weinig fascinerends aan het leven vindt.  Nochtans, zelfs alle uitleg omtrent elke discipline van het denken, niet meegerekend, het leven is inderdaad fascinerend.

Hoe meer fascinatie je door hebt, hoe voorspelbaarder alles af en toe wordt, maar daarom niet minder boeiend.  Tegen de tijd dat iets uitkomt ben je alweer vergeten dat je het had aangevoeld.  Ieder heeft een eigen levensverhaal met een prehistorie...het kan jaren, een leven lang duren, voor men beseft dat de tijd tussen de houten tralies van het kinderpark en de ijzeren staven van het sterfbed vervliegt als een kartonnen doos op een aantal windvlagen in een straat bij dag en nacht.  De baby die wil leren lopen wil de wereld in, de bejaarde die onder de medicijnen de pijn en de realiteit vergeet, wil de wereld uit.  Welk een verschil tussen mensjes grootbrengen  en naar de uitgang begeleiden...en toch is het één lange, kronkelige lijn.  Soms heeft het leven ons verblijd, soms sloeg, slaat het ons met verstomming.  Er is heel veel zin te vinden tussen al die onzin in het leven.  Een stuk in het leven is bepaald door voorgeschiedenissen, het zich daar van bewust worden verloopt in een aantal gelijklopende episodes die jij zelf en anderen doorlopen.  Sommige punten komen bijeen, andere nauwelijks. In hoeverre kunnen we onze toekomst zelf bepalen ? 

pagina  151

GEACHTE MEDEMAATSCHAPPIJER

_______________________________

                     Het stuk ‘Kiezen voor Mensela’ (Mensela = gemeenschappelijke verblijfplaats, aarde) is een ietwat filosofisch sociaal bewogen werk met zeer ruime inhoud.

Opgebouwd rond een theatermonoloog die gaat over de onmacht van het individu tegen over oorlog , honger, armoede, vervuiling, krisis en andere soorten van onderontwikkeling…zoals stress, werkeloosheid, commerciecultuur, platte journalistiek…mondt de monoloog uit in een zoektocht naar de mens en zijn innerlijke en intermenselijke relaties.  Kan ons subjectieve zijn onze objectieve bestaansvoorwaarden beïnvloeden ? Het gaat hier om kunst uit het echte leven gegrepen : Real Art.

            Inzicht verkrijgen in dat grote toneelstuk waar we tenslotte toch allemaal tegelijk in spelen, zo’n inzicht betekent intens gaan beginnen nadenken over hoe we ons, misschien tot het praktische, alledaagse beperkte bewustzijn uit kunnen bouwen.  Als je op zoek gaat naar de werkelijkheid, tracht dan binnen de werkelijkheid te blijven, zonder erdoor ontmoedigd te geraken.

                    ‘Inzicht verkrijgen in’…is de belangrijkste voorwaarde  om vanuit jezelf aan een samenleving op ontwikkelder niveau kunnen mee te werken.  Een samenleving die zich organisatorisch aan de noden van de gehele wereldbevolking aanpast.

                    Dat betekent dat je je eigen tegen allerhande vooroordelen begint te wapenen.  Met als drijfveer van te willen bewijzen dat het willen weten en de in objectieve journalistiek vertaalde waarheid het uiteindelijk op de ongebreidelde bezitsdrang der machtswellustelingen zullen halen.

                    Geeft de taal en ons denkvermogen ons niet de mogelijkheid om met behulp van een aantal wetenschappen de geschiedenis van alles en nog wat als één onafscheidelijk deel te analyseren ?  We gebruiken onze ogen volledig om te zien, waarom zouden wij onze taal maar half gebruiken ?

                    ‘Hoop’ is ook een levensnoodzakelijk iets, maar het kan niet zonder geloof…geloof in datgene wat je gaan hopen bent.

Je moet goed weten op welke bedoelingen en machtsverhoudingen jouw geloof en hoop gebouwd zijn…dat wisten onder andere de nazistemmers niet…en ook nu nog neemt men de mensen bij de neus.

Of het nu om hoop in een mens, hoop op een systeem of hoop in een idee gaat (hoop op rechtvaardigheid, solidariteit of in welk een kracht dan ook)…hoop is belangrijk.   Hoop is ‘uitzicht’ hebben op…omdat je erin gelooft.  Zonder geloof kan je niet hopen, leerde men ons ; da’s wel juist , maar het blijft gevaarlijk om je op halve waarheden of op dingen die buiten de werkelijkheid staan te oriënteren

                    Al diegenen die ons voorafgingen zochten naar antwoorden nog voor de kultuur hen die gaf en misschien kon het oudste deel onder hen op een benijdenswaardige manier tevreden zijn met wat de natuur hen bood.   Eén ding is zeker : wat zij ons ooit eens ononderbroken doorgaven, dat is wat wij nu biologisch zijn. 

Als onze geest louter materieel te verklaren is, dan is ook hun geest in een welbepaalde, stoffelijke, genetische betekenis

…niet dood…en proberen zij ons nog altijd die eenvoud van het

natuurlijke en lichamelijke aan te leren.

De spiritualiteit lijkt een energievorm te zijn die aan de materie gebonden is, lijkt soms alleen in het NU mogelijk en soms lijkt het erop dat wij na dit leven verhuizen naar de krachtvelden van al die abstracte deugden die wij in ‘t leven soms ter versterking aanroepen, zonder ons aan woorden zoals ‘God’ of ‘tijd’ te laten vangen.  Het biologische en spirituele…zijn één met ‘t verleden ;reizend doorheen de tijd .

                    De rest van ons, onze leefwereld, onze gewoonten , onze cultuur, hetgeen ik hier nu zeg, hebben we natuurlijk ook voor een stuk van hen ,…maar vooral dat kunnen wij van karakter doen veranderen.  Door lezen, studeren, bespreken, organiseren, alternatieven voorop te zetten, te weigeren, te strijden…

 Echter… is het nadenken over ‘oorsprong &worden’ misschien zo zwaar dat we gelukkiglijk achter andere bezigheden, idealen of gewoontes wegvluchten kunnen  ?

De materie verwekte het leven,  wij verwekten ‘god’ en wij weten als eersten dat ‘leven’ kan ontstaan door het te wensen.

Deze magie kent misschien geen grenzen, maar laat ons realistisch blijven.  Godgelovigen zeggen dat de schepping , het wensen dus, voor de feiten kwam.  Aan de andere kant van de gedachtenlijn staan de materialisten, niet in de dagdagelijkse, maar in de filosofische betekenis.  Materialisten, niet in de zin van ‘alleen eten en drinken en vogelen’, niet in de zin van ‘het kan niet op’ of ‘om ter meest en nooit genoeg’ of ‘alles voor mij en niks voor een ander’ niet in de zin van ‘nooit content’.

Dat zijn verwrongen betekenissen die ,in het andere, van het wensidee vertrekkende kamp, als geestelijke verweerwapens bedoeld waren…en zijn.  Materialisten zien meetbare krachten als oorsprong van hun zijn.  Bij hen is de volgorde gewoon omgekeerd : één materie, twee idee (de hersenen als product van evolutie, de hersenen als hoogst ontwikkelde materie, …of toch niet ?  Wordt soms onze geest geboren als onze ziel ‘heengaat’…

Daar zullen we het later nog wel over hebben.  Letterlijk en figuurlijk dan.  We kunnen alleen eigenlijk vaststellen dat ‘zijn’ ‘zijn’ is, aan bijna altijd meetbare krachten gebonden, maar…

Hoe meet je gevoelens…en vanwaar komen je symbolische dromen ?  Laat toch maar wat mysterie over zal je zeggen.

Fysische en chemische wetten hadden hun eigen scenarioschrijver : de drang tot overleven, de aantrekking en afstoting.

Laat al die filosofische dingen ons niet scheiden.

Interessanter dan het zich innerlijk en onderling over die tegenstellingen het hoofd breken is…ontdekken dat de geschiedenis niet in de eerste plaats bepaald wordt door de stimulansen van zij die erover nadenken,  dan wel door de omstandigheden waarin men leeft.

                    Vrienden, kameraden, broeders en zusters, desnoods landgenoten ; de mens ; hoe belangrijk en allesbepalend hij zich ook vindt, denkt nog veel te weinig als groep of groter geheel.

Als je de dingen objectief en sociaal bekijkt, zonder overal je persoonlijke vooroordelen op bepaalde personen, instellingen en hun daden direct in een ‘goed’ of ‘slecht’-quotering om te gieten ;

Als je achter alles een ‘juiste’ of ‘in die of die omstandigheden tot mislukking gedoemde ‘ontwikkeling naar…’ leert herkennen ; dan ben je op  weg om te kunnen beginnen begrijpen dat de groei van het individuele aan de uitbreiding en verfijning van het collectieve vastzit…en omgekeerd.

                    Hoe hoger de ontwikkelingsgraad en de kwaliteit van het collectieve, des te groter de individuele koek en de individuele mogelijkheden.  Wanneer bijvoorbeeld meer mensen het belang van een goed draaiende werkersbeweging en de kracht van solidariteit zouden begrijpen, dan zou heel veel mogelijk worden.

Heel veel van wat nu onmogelijk lijkt.

                    Te weinigen vragen zich af hoe het komt dat ze zonder werk zitten of waarom er zijn die creveren en anderen die hun boterbergen of wijnplassen moeten vernietigen…of waarom dat d’ enen de wapens maken om er d’ anderen weer mee kapot te kunnen laten maken…enz.

                    Ze vragen het hun te weinig af, het wordt hen wel eens gezegd, maar het blijft niet bij omdat het allemaal misschien te geleerd klinkt, en vooral omdat het nergens in een groter geheel lijkt te passen.  Aan de basis weet men goed genoeg, ieder in z’n eigen dat men een ander geen werk of geen brood ontgunt.

En de meesten onder ons zijn milieubewust.

Maar dat dingen zoals werkeloosheid, honger, oorlog en milieuverloedering niet alleen met goeie wil, maar met onaangepaste, voorbijgestreefde structuren en winsthonger te maken hebben…ne keer da je da weet…wat begin je er dan tegen ?  Er is schijnbaar geen tegenmacht aanwezig om die dingen positief te beïnvloeden.  En daarom praten we weer eens over ‘t weer…wat natuurlijk ook belangrijk is ; want de zon, het licht…zijn zo belangrijk voor de mens als de manier waarop en door wie de samenlevingen georganiseerd worden voor ons gezamenlijk welzijn van belang is. Niet ?

                    Waar hield men ons tot no gtoe mee bezig ? Wat zouden wij ons moeten bekommeren om het eten met gouden rijstlepels, als je weet dat er hier bij ons voedsel tekort is en productiecapaciteit vernietigd wordt.  Moeten wij onze kinderen er op wijzen dat hen een eeuwige straf te wachten staat als ze de paus van Rome niet volgen…of moeten we hen er niet eerder op wijzen dat ze het leven voor hun nageslacht leefbaar moeten houden ?  Wat heeft er nu voorrang : de toenadering , het vertrouwen en de organisatie tussen hen die werken of werkeloos zijn bevorderen en weer iets gezamenlijks in de stadsstraten doen ontstaan…of tegen mekaar blijven propageren dat je er toch niets kunt aan doen ?

Dat is je blindstaren op de problemen zonder naar de mogelijkheden te zien.   Ik vraag het nog eens : wat heeft voorrang :met welk water men mag dopen of water brengen daar waar er geen is ?  Ne pastoor heeft iets gemeen met nen arbeider de dag van vandaag :  het merendeel van de arbeiders heeft ook ‘anonieme’ bazen.  Daarom misschien even deze kleine Kritische ode aan het bijbelboek :

                    Jullie allen, atheïsten, theisten of weet ik veel :

Alle tisten stopt het twisten, wordt liever artiesten ;

Want wie heeft er nu gelijk over en baat bij het uur of het wie of wat van ontstaan en vergaan …en bij het zeker weten dat het

Vergaan ook hoort bij ‘t bestaan en verder gaan …met de oude bagage die verslijt , maar indien je gedijt zal je worden verblijdt

                    Aan god gehechten en zij die zonder zo’n idee of gevoel op hun manier ook gelovig kunnen zijn : zoek naar een bruikbare rede ; want het eeuwige is er voorlopig toch al ; het sluimert in ons allen

                    Godsgelovenden denken uitverkoren te zijn.

Hoeveel onder hen en hoeveel anderen weten dat alles in één beweging samenvloeit, doorvloeit, niet hoeft dood te bloeden ?

Hoeveel weten er dat het hersenlijke en het geestelijke vaak intenser dan voelen smaakt ?

                    Er was, er is, er zou genoeg kunnen zijn.

Economisch sterken wilden, willen, zullen altijd meer willen.

Er was, er is er zal altijd het tot zichzelf beperkte bewustzijn van eigen vergankelijkheid blijven.  Moeten wij daarom blijven werken als mieren, zonder ons ook daarin te verdiepen ?

                    Wie leidt de strijdt om ‘t bezit van geld, van grootgrond, van werk, van voeding en oorlogstuigen ?

De sterken, de bezittenden dringen zich ‘t makkelijkst op.  D’ afhankelijken organiseren is moeilijker.

Zij moeten blijven kiezen voor mekaar.  Want zelfs de minst beklagenswaardige onder hen die ‘t uiterlijk goed maken, is slachtoffer van de strijd om de sterkste winstsystemen. 

                    Hebzucht en doodsbesef baarden doodslag binnen d’ eigen soort…daarom mochten zij van die boom niet eten…omdat kennis zich makkelijk door lepe ‘ik-zucht’ manipuleren laat.

       Ondertussen werken d’ afhankelijken aan het collectieve bewuste…van vredesmensen over anti racisten en anti fascisten, ecologisten, verdeelde linksen tot en met de mensen van het artsen zonder grenzen oplapwerk en vele anderen allemaal in hun vakjes zonder gezamenlijk programma.

Misschien is er achter het collectieve bewuste wel niks meer…of denk je dat het idee en het gevoel los van de stof bestaan ?

                    De waanzin van angsten, moorden, de tegenstelling tussen eindig door gulzig opslorpen en oneindig doorgeven .

Het afstotelijke van het hebben van teveel ten koste van een ander…los je niet alleen op door te geven, maar door te sleutelen aan  de grote bezitsstructuren.

De aangeleerde schaamte voor naaktheid van lijf en echte feiten.  De drang om je misschien van kleins af aan te vaak met de vinger gewezen initiatief dan maar voor altijd op te bergen.

Het lichtzinnige van het geloof in een gemakkelijkere antimaterie…daar waar sommigen hun beurt niet voor afwachten ...om er te geraken…terwijl ze er in feite al zijn.

Weten ze dan niet dat het allemaal zeker ‘hier’ te doen is ?

Wie zal hen altijd andere dingen blijven voorhouden ?

De mens, die naar de wortels van de boom der kennis groef, werd als Mozes of één van de honderden andere schrijvende zoekers.  Darwin’s Adam’s en Eva’s, voorwaardelijk onsterfelijk…

…leven nog altijd…smullen hun beperkte oneindigheid te verstrooid op…staan

                                                           niet stil, denken weinig samen ;                                                                             …nemen niet in acht…de macht van het samen handelen

…om op termijn alleen het waardevolle over te houden

…mekaar waarden doorgeven helpt het collectieve vooruit

Het dreigen met hen uit wat hun paradijs zou kunnen zijn, te jagen, helpt nu niet meer…het dreigen met totale vernietiging is de werkelijkheid.  Herhaaldelijk bedriegelijke beterschap beloven, herhaaldelijk slaan, doen beven, doen ondergaan, de zogezegde minsten dom houden…dat kan nooit ten bate van het totale gaan…altijd die commerciele ontspanning, OK, maar niet als nieuwe opium voor het volk.  Al beloofde Hij, door dreigers uitgevonden de aarde nooit meer te verwoesten, de kans zit er in ‘t punt nu…eerst voor ‘t eerst dik in.

Men bouwde een stad, een toren, uiterlijke tekenen om zich gemeenschappelijk te voelen, je kan d’ er haast niet buiten.      Het onzichtbare hoofdpersonage der oude bijbelse drijvers dreigers, brachten in het oude boek de spraak in verwarring.  Dreigers willen verwarring onder hun onderdanen.  Jammer dat soms, dat bijna altijd, alleen af en toe dreigen helpt.

D’ uitstraling van de zich oriënterende onderdrukten en hun naar onbaatzuchtigheid strevende helpers’ voorbeeldige kracht, werkend aan een nieuwe aanpak, aan een wereldtaal ; maar wat ben je met een taal in steden en dorpen samen…maar toch gescheiden van elkaar ?  Hoe minder misverstanden, hoe minder systemen, hoe minder tegenstrijdige schijnbelangen.

Talen hoeven niet te verdwijnen als je met één taal tussen alle mensen werken kan : de taal van  samen plannen en bespreken, de taal van eerlijk verdelen.

Uit het werk van miljoenen slaven die gehoorzaamden aan honderdduizenden dienaren, die aan duizenden bazenknechten en honderden bazen en tientallen heersers klitten ; groeide het positieve inzicht der eenvoudigsten.  Eerst als er teveel druppels overgelopen zijn en de vonk ontvlamt zal de bezitsvraag vanuit de al of niet rijpe of georganiseerde basis worden gesteld.    

Als de interacties tussen een stresserende economie en sociale inspiratie botsen en als hier en daar , ook ginder en altijd wel ergens persoonlijke vrijheid en durf in collectieve acties worden omgezet…is geen bezit op termijn zo groot dat het uitbuit.   

Als bevolkingsexplosie niet als een racistisch argument, maar als iets controleerbaars blijkt.

Als uitroeiing om het verschil in bezit en stand en oorlogen om dat allemaal te laten voortduren, overbodig zullen zijn.

Als werk een recht zal zijn.

Als bezit alleen op klank , kleur , geur , je huis en toebehoren en kleine ondernemingen toepasselijk wordt.

Pas dan zal alle tot dan toe gebruikte sociale inspiratie zijn bekroning hebben gevonden.

Kinderen bevoordelen ten opzichte van anderen, komt het dreigen en scheuren tegoed…heeft de arme jeugd geen recht op eten en weten ?  In de oudste, ‘goedbedoelde’ dreigersroman is rijk zijn een in huwelijksaanzoeken gebruikte zegen.

In de nieuwe, nog beter bedoelde testamenten, die al wat minder draconisch dreigen…is rijk zijn eerder een handicap.

De goedgeprate bezitsdrang der OudTestamentische dwazen, zou zelfs menig twintigste eeuw ‘se Zuid Vietnamees verbazen.  Palestijnen en Joden, destijds kinderen van hetzelfde moederlijf, de enen minder machtig, de oudste die de jongste dient, stop met mekaar te willen verscheuren in naam van de eigen elite of de eigen

godsdienst of de eigen nationaliteit…mensen hebben geen nationaliteit en zijn zelf hun tempel wel.  Autonomie begint tussen de werkers aller landen, tussen de buitenmensen of zij die graag tussen dichte bouwsels verblijven, tussen hen die een  menselijke rechtvaardigheid willen.  

                    Schrijvers met een collectief verantwoordelijkheid aanvoelen beschreven het voortdurend lessen trekken.  De armere wereld verloor zijn rechten aan de nog altijd door dreigers bij hun en hier geleide wereld.

De dag dat die wereld tot macht komt, schudt die wereld het hen door hun en onze superklasse bezorgde wereldjuk van z’n nek…actieve solidariteit zal het dan ook hier van uitbuiting en gemakzucht moeten winnen.  Het is wel een mooi leven, maar daarom nog geen mooie wereld…en daar zullen we wat aan doen. We zijn er in feite al eeuwenlang mee bezig.

Het kan nog een hele poos duren, maar af geraken zal het werk dat zich nu al zolang zonder veel volkstoezicht voltrekt.

Steeds vertrekkend vanuit een nieuw stadium, steeds tegen het valse vragen in :  je bent welkom in alle ploegen die die tijd aan ‘t voorbereiden zijn.

De door de eeuwen heen doorgegeven vormen van waan allerhande, nestelen zich nog altijd op de achtergrond van onze dagelijkse ervaringen met anderen.  Een waanidee, een ‘’t is zo en ‘t zal nooit veranderen ’gedrag, is zo sterk dat eenmaal het zich in gewoonten ingenesteld heeft, het nog moeilijk aflegbaar is.

‘Het geslacht op aarde behouden…een grootschalige collectieve bedoening in het oude deel der verzamelde verhalen, aanvankelijk een nationalistisch iets…de individuele tips en de internationale aanzetten zaten tussen de belevenissen en de woorden van vier evangelisten die veel van ene Jezus wisten.

Zij die met het godsidee blijven vechten, en zich een onlichamelijke geest willen toemeten, zijn verstrooid en verdeeld geraakt, ook al heersen ze nog over deze wereld.

Zij die met de rationaliteit vochten en vechten ook.

In allerhande kleuren hun onderverdelingen hebben zij alleen interesse voor het gelijk van de groepen geaardheden die hen steunen.  Rationaliteit is er om soepel te beheersen, niet om te tiranniseren of te verdelen.  Verdelen ? 

Aan de ene kant in blauwe uitbuiters van het individualisme, en in roze en rode en rodere of groene methoden om de individualiteit in het gezamenlijke te integreren.

Verdeeld raken tussen tafels , stoelen , pennen , theorie zonder naar de mensen uit de praktijk te luisteren.

Eender waar systemen en mensen die belangrijke sleutels tot geluk belemmeren, moeten er ook mensen opstaan die die blocages aanklagen en die mensen met woorden in een greep durven nemen…daar waar die mensen als pionnen de vrijheid van anderen verwateren doen.

Wat is men met een overvloed van intellect, als het gebruikt wordt om nieuwe elites te vormen ?

Wat is de zin van handelen in onleefbare steden en gebombardeerde dorpen ?

Weg met lompheid, bruut verbaal en ander geweld, met lauwe flauwe kul, weg met op leugens gebaseerde fopspenen.

Wanneer het tij zal keren en het sterkste volk het zwakste niet meer onderdrukken zal, wanneer de slaven zelf drijvende kracht worden, tegen hun drijvers in :  onderdrukten, in hun nieuwe kiemen zelf geen onderdrukkers meer, zullen hun les bij elke nieuwe ervaring beter begrijpen, hun ongevoeligheid voor de door een bepaalde welvaart verzachte geschiedeniszweep naast zich leggen…

iedereen zal pas echt in een nieuwe verscheidenheid delen kunnen…als de tank bestuurders en de jachtpiloten niet meer meedoen willen…dan…  .

Nochtans…als dagen met arbeid zijn gevuld, luistert men niet meer naar reders of geschreven rede…maar trapt men in de subtiele vallen van de moderne slavernij.

Om waarheid te kunnen verharden, werden en worden miljoenen ervaringen uitgezift.  Om de rede op het sadisme te laten primeren…planning op verkwisting,  overleggen op hakken…om het nuttig gebruik van overschotten in de plaats van het weggooien ervan te stellen…doe je zo niet…dan doodt je de hongerigen…ook al zie je ze niet.

De rede raakt achterop door valse praat en hebberige instincten , door boulevardpersverslaving.

Een collectiviteit in beweging rekent best niet teveel op onbezonnen  agressiviteit, vooral op vastberaden leiders, naar eendracht strevende grote bewegingen, solidariteit en collectiever wordende doelstellingen.

Een collectiviteit in beweging…dat begint met individuen…dat valt niet uit de lucht en wacht niet eerst op iemand anders.  Goed uitgewerkte en vanuit verantwoordelijkheid opgevolgde afspraken, blijken telkens een garantie voor steeds opnieuw te halen doelen.

Weinig gewoon zijn en dan ineens te veel krijgen, gevolgd door schrokken, uit vrees om niets meer te hebben, brengt op termijn de eerlijkheid tot zwijgen.  Dan lokt de roep van ‘t laten omkopen, de kortste weg naar een bedwelmend teveel, breekt de moed en voedt het onderbewuste in zijn sluipende aanvallen op de collectieve rede.

Er is geen uitverkoren volk.  Alleen telkens de oppervlakkige verschillen van stam tot stam.  Er is geen uitverkoren mens, alleen telkens die andere uit te bouwen ‘gaven’, andere levensopdrachten.

Eén internationaal ruimdenkend, strikt sociaal- ISME,

Aan geen ras, grens, taal, volk of grootkapitaal gebonden…waar iedereen rustig zijn eigen verscheidenheid aan manna vindt…waar aan het woord ‘kollaboranten van de macht’ geen smet meer kleeft, omdat die macht niet meer terug naar donkere periodes kan en mag.

Als volksaard niet over enge grenzen heen  kijken kan en zich onwetenschappelijk achter stoer doen , zogezegde godsdienst en dwaze zuiverheidsidealen verschuilt, komt met de crisis de kwel van verdrukking weer opzetten.

Men vergeet zo graag echt nobele waarden.  Men leent geld aan de gemeenschap en durft mateloos rente vragen.  Men helpt alleen diegenen die de eigen groep baat kunnen bijbrengen.

Bewust voor stemmenverlies sluit men zich in kwade zaken bij de navelstaarders aan.   Ze verdraaien waarheden en lanceren sensationele, minder sensationele of gewoon valse geruchten.

Ze bouwen een klasse justitie voor de zwarte ridders van rond de Nijvelse nevelen…of voor de bescherming van de grote geldgabbers.  Ei zo na kneden ze met hun geld onze mening.

Wij hebben erediensten en vedetten cultus, bijna geen politieke vergaderingen ; buiten diegene waar het essentiële meestal onbesproken blijft, nooit gestemd wordt.

Samengekomen op onze erediensten en vergaderingen, onmondig, geïsoleerd, hopend op het aards of hemels gouden kalf…zien we de ezel in onszelf niet.   Op onze samenkomsten, met uit werkmiddens ontsproten doelen, laat men sommigen toe van ons in blok voor ja knikkertjes van de MISleidende bovenste klasse laten door te gaan.  Men ziet niet het belang dat het openbare voor het persoonlijke leven betekenen kan.  Men lijkt altijd voor een opstand beducht, men volgt de voorschriften van degelijk vergaderen niet.   

Teveel bezitsdrang allerhande, te weinig kansen op geborgenheid voor kinderen.  Teveel narcistische reflexen die ons in ons gezinnetje opsluiten.  Te wantrouwen hebberige mensen.  Teveel ruzie en sleur.  Te weinig doen aan te weinig voldoening.  Teveel verwaandheid, bezit en ontevredenheid, vertrekt van ‘nooit genoeg’ en ‘altijd minder dan een ander’.  Teveel onervarenheid om met het onderste deel van de liefde om te gaan als het allemaal zo moeilijk lijkt.

Noem mij hier terstond driehonderd redenen om in de medemens ontgoocheld te raken.  Als je ze vanuit objectieve, op het positieve gerichte invalshoeken bekijkt, blijf je niet mopperen en zagen over ‘hij doet dit en zij doen dat en…’

 Maar toch.  Waar er veel in naam van iets objectief goeds bijeen zijn, komen er desondanks veel, toch meer en meer bereidwilligen in hun midden.  De goochelaars in valse bekwaamheid,  zij die anderen minderwaardigheid voorschuiven, snoeren mondigheid en kunnen zonder replieken met hun gepast gehanteerde ondeskundigheid, blijven bewijzen dat ze nog niet aan vervanging toe zijn.  Nooit zwijgen wanneer je vindt dat je iets afkeuren moet, de momenten waarop je dat kunt zijn immers nog veel te schaars.  Vanaf nu zijn volwassenen meer dan ooit collectief verantwoordelijk voor oorlogen, epidemieën en werkeloosheid die hun kinderen op wereldschaal overkomen.

En toch…ondanks sommige duidelijke, nooit door de machtigen uitgelegde tekenen, gelooft een stuk van ‘t volk niet met inzicht in de macht van rede en verantwoordelijkheid.

Ze kunnen er niet in geloven, ze krijgen er de kansen niet toe ; zo bouwt men zich een harnas van gedachteloze gemakzucht, …want anders sleurt de paniek, de stroom van de pijn van het niet volledig zijn, sommigen onder ons mee.

Het collectieve asociale kan voorkomen worden door leiders doelmatig te controleren en ter verantwoording te roepen…door jezelf ook voor medeverantwoordelijk te houden.

Het asociale werkt nefast, de twijfel straft zichzelf totdat je alles hebt uitgezift en het voornaamste overhoudt.

Indien niet gegrond, is klagen giftig.  Klagen kan alleen met de bedoeling aandacht voor positieve veranderingen te vragen.

Verandering, niet om met schijnbaar sleur geworden goede gewoontes te breken, niet om enge belangen zo vlug mogelijk in vervulling zien te gaan.

Laat de super de-luxeverlangens van de klasse-aan-de-top niet toe dat ze de klasse-aan-de-dop meesleurt in haar gevechten om hun concurrenten zelfs militair weer mee te helpen verscheuren.  Op momenten, tijdens jaren dat de meesten het alweer vergeten zijn…steekt, ‘uit het oog verloren’ het stinkend oorlogsbeest weer de kop op vanachter zijn bedrieglijke maskers.  Hoeveel doden moeten er nog vallen vooraleer de Zuid-Amerikaanse en ander nazis zijn uit geraasd en hun rechtse gelden opgedroogd ? 

Wie maakt er vandaag echt gebruik van feiten en bronnen en studies over het nog in recente vorm aanwezige verleden ?

Hoe vaak ervaren wij ons leven als een persoonlijk en gezamenlijk innemen van standpunten in sociale organisaties.

Zijn wij er ons van bewust dat het politieke, sociale en economische bepaalde voor de maatschappij als geheel bepaalde negatieve wetten volgt ?  Voor wie zijn wij zwijgzaam  en spaarzaam met onze mening ?  Zien wij nog de waarheden achter armoe en glitter ?  Vanwaar komt die maatschappij bij ons en in andere gebieden ? 

Naar welke maatschappij willen wij samen evolueren ?  Want niets staat stil.   We moeten de geschiedenis leren zien als ontwikkelingen die in het sociale  hun bekroning zoeken en vinden.  Welke mechanismen veroorzaken nog steeds oorlog, milieuvervuiling, onderontwikkeling, bewapening, honger, uitbuiting, verpaupering, analfabetisme…en  commerciële culturele overheersing ?

Wat zouden christelijke en socialistische en nog andere werkers al 100 jaar lang niet kunnen bereiken hebben indien ze niet gescheiden gehouden waren ?  Indien ze meer internationale toenadering hadden gezocht.  Indien ze de superklasse die hen hun werk ontnam of onderbetaalde schaakmat hadden gezet i.p.v. voor hen gaan te vechten ?  Hebben wij niet teveel vertrouwen in een soort hemelse goeie gang van zaken ?  In de uiterlijke kunstmatige glans van alles en iedereen die ons mee in het zog van het groot Gapitaal zuigen ?  Ons verfijnen kunnen we alleen als we de menselijke domheid blijven bestuderen.  Leven we niet in een samenleving waarin we mekaar meer op de hielen moeten zitten dan dat we mekaar kunnen helpen    Hoe kan dat veranderen    Alleszins niet zonder een gepaste, op het overkoepelende ingestelde mentaliteit en organisatie.      Alleszins niet door ons op onze vele verschilletjes in bezit , graad en gezag vast te pinnen.  Alleszins niet zolang er op het initiatief tot beginnen spreken precies een hypotheek rust. 

Een groep mensen over een belangrijk iets uit hun schelp krijgen is veel moeilijker dan alles in z’n gemoedelijke koffiezetplooien te laten liggen.  Moeilijker dan alles een opgedrongen gang te laten gaan.  Hoe komt het dat onze vrije tijd niet voor een stuk een lees-denk en vormingstijd is ?

Naar welke soort maatschappij wil de leidende klasse toe ? Naar een gouden-kalf syndroom voor een elite, gedragen door miljoenen die zulks ieder voor zich willen bereiken ? Iemand met super-de-luxe dromen gelooft niet dat het kapitalisme eigenlijk een veel middelen verkwistende lintworm is.

En over wat er met het socialisme aan de hand is, en in welkstadium dat zich momenteel bevindt…daar hoor je in welk stadium dat zich momenteel bevindt…daar hoor je natuurlijk niet teveel positiefs over.  Bovendien plagen wij onszelf teveel met een aantal vooroordelen die onze eigen sociale en psychologische onvrede moeten wegcijferen.  Vooroordelen en zich laten domineren door alles en iedereen komen soms ook beter uit voor persoonlijk willen hebben dan om gezamenlijk te willen zijn.

Vooroordelen zijn niet alleen een gevolg van passiviteit en berusting omdat alles toch zo complex in mekaar zit, maar ook een gevolg van alle negativiteit en emoties die we door moeten.  Waarom zouden we onze collega’s als concurrenten beschouwen ? Vooroordelen zijn een gevolg van een gebrek aan kennis en bewustzijnsgraad,  nodig om het geheel der toestanden en gebeurtenissen te kunnen blijven overschouwen.  Vooroordelen zijn er om de enge voordelen te kunnen behouden.

Slechts door een linkse ontleding van situaties, een op de belangen van de werkers (arbeiders, bedienden, boeren , zelfstandigen, kleine en middelgrote ondernemingen) gerichte uitgangspositie, krijgen vooroordelen geen kans meer.  Pas dan wordt kennis strijdbaarder dan vooroordeel.

Kinderen, jullie nieuwe dragers van het leven, jullie zijn niet gebaat met een vervalste geschiedenis.  Hoe kunnen jullie je echt goed in ‘t heden voelen , als dat heden jullie niet wordt uitgelegd als een stap naar een te richten toekomst toe ?

Gaan jullie je ook laten verdelen ?  Of zullen jullie de oneindige voordelen van zich achter objectieve bronnen aaneen te sluiten inzien ?   Wijsheid, hoe zwaar ook aan moeilijke omstandigheden gebonden, blijkt achteraf eerst een vooruitgang te zijn.  Wijsheid kan eerst beginnen , daar waar men door ervaring hernieuwd doorzicht hebben blijft.  Waarom moet lijden altijd eerst voor de wijsheid, de mankheid van structuren aantonen ?  Rechtvaardigheid, geboren uit de kracht om het onbeholpene de wereld uit te helpen…moet stillaan vlugger vooruitgang boeken…mag niet meer achteruitgaan.

Te midden van al het ongelukkige , nieuwe levenskansen scheppen, tweemaal beter af zijn, eenmaal materieel, eenmaal psychologisch.  Beseffend dat  deze inzichten in de eerste plaats collectieve erfenissen zijn ; erfenissen die ik tracht onder woorden te brengen , dank ik jullie voor jullie aandacht…en wens ik jullie veel kracht om  op deze inzichten blijven verder te bouwen.

 de redenen waarom de mensheid zijn lot met de waarde van het geld verbindt

                    Deze redenen zijn niet alleen van objectieve aard; waar ik mee bedoel; verbonden aan de objectieve bestudering van de geschiedenis als wetenschap; met name het verband tussen de verschuiving van sociale verhoudingen van mensen en maatschappijen te midden hun evolutie van landbouwgemeenschap naar industriële samenleving.

                    Ook velerlei subjectieve redenen liggen aan de basis van het feit dat geldverhoudingen zoals loonarbeid en handel (waren productie) , de dag van vandaag anno 2002 nog immer bestaan.  De kapitalistische zweep dreef de materiële vooruitgang verder en verder maar de prijs die ervoor betaald wordt vertaald zich nog immer in oorlog en armoede en voor een stuk ook in intellectuele en culturele leegte. 

                    Met subjectieve redenen bedoel ik in feite alle negatieve emoties en alle soorten materiele levensomstandigheden die de mens gevangen houden in zijn isolement als individu en loonslaaf, al die honderden oorzaken die hem beletten van  op basis van klasse solidariteit tot een eenheid van handelen en denken te komen. 

                    Ook de valse verdeling tussen allerlei godsdiensten en andere levensbeschouwingen komt de mens in ’t algemeen filosofisch maar niet te boven en dompelt hem in een soort nihilistische leegte.  Zaken zoals de man-vrouw relatie en de zin van het leven of het mysterie van eventueel leven na de dood brengen hem in eindeloze verwarring.  Verwarring die vaak alleen met het materiele en simplistisch populistische en niet met het intellectuele opgevuld wordt.

        pagina  157             

De blogfilosofen

Reizen en Waarom ?

Aart Tiest, vond op het internet een advertentie die een oproep deed voor vrijwilligers die samen met  mensen uit hun omgeving op reis wilden gaan. De reis zou als documentaire in feuilletons worden uitgezonden.  Men zocht iemand die zelf het nodige zou doen om een groep samen te stellen.            De manier waarop en met wie en naar waar en hoe lang en de reisthema’s zouden ze zelf mogen invullen.   Voorwaarde was wel,  dat men geen vergoeding vroeg om aan het project mee te doen (er was wel een geheimgehouden groepsprijs) en de duur van de reis moest tot een maand beperkt blijven.   Een  maand was misschien wel haalbaar voor de meesten als ze daar hun verlof wilden aan spenderen.   Aart moest minimum drie en maximum zeventien medereizigers weten te vinden.  17??? Daar zou te veel organisatie aan te pas komen, niet dat hij geen tijd had, maar zijn gezondheid als medisch ongeschikt verklaard om te werken, liet te wensen over.  Hoe kon je nu reizen met zeventien mensen, daar had je al een bus voor nodig en hoe diep kon je dan op mogelijke thema’s ingaan ?   Was het de bedoeling  van gezellige koffiekransjes te filmen en gesprekken van de hak op de tak zoals je die ook thuis kan hebben met buren die je nauwelijks kent of speelde er ook een cultureler en diepmenselijker aspect mee ?  O jee !  Aart zag dat het een commerciële zender was…ja, zo met reclamebrokken tussen een intens gebeuren dat je best als geheel bekijkt door.  Dan kon je wel raden welke inzending het pleit der ideeënbrouwers zou beslechten.  Dan moest er vooral veel ruzie, haat, nijd, jaloezie, hebzucht en een aantal complexe verwikkelingen van dit alles bijzijn. ..en dan nog liefst in een land met armoede.  Aart  zette zich aan het denken.  Misschien zat hier niet alleen een tv-reeks, maar ook het schrijven van een roman er over,  voor hem in…uit het echte leven gegrepen.   De groep die het beste voorstel  kon doen,  kon ook rekenen op de medewerking van een cameraman en een geluidsman.  Solliciteren ? Ja, waarom ook niet !? Hij zette zich aan het raam in zijn huisje in het bos en overwoog wat hem door het hoofd schoot. Eerst zou hij een thema dat de groep mensen verbond zoeken en daarna  nadenken over wie hij vragen zou. Hij kende wel een pak mensen, maar welke zouden deze uitdaging aan willen gaan ?   Zou hij kiezen voor mensen die beroepsmatig met drukke dingen bezig waren, of eerder voor mensen die niet echt meer mochten of konden meedraaien in het jachtige leven van de dag van vandaag ?  Zou hij kiezen voor alle mensen van alle leeftijden, best wel dacht hij, mannen, vrouwen , dan zouden er wel een paar op hotel moeten gaan of hun tent moeten meenemen als de reis met een camper moest gebeuren.  Hij kende ook iemand met een motto en misschien konden er wel een paar mensen met het openbaar vervoer dezelfde reis ondernemen…en dan zou men ’s avonds wat kunnen nakaarten over de verschillende manieren van reizen.   Een paar fietsen mee achterop, eens in de streek van bestemming aangekomen enkele nog verplaatsingen van een zestig, zeventigtal kilometer per dag.   Hij had al wel enkele mensen in het achterhoofd die met kunst en filosofie of sociale en ecologische dingen bezig waren en hij zou er ook via de moderne communicatietechnieken andere mensen uit een aantal verschillende beroepssectoren kunnen in betrekken. 

Welke thema’s verbonden de mensen die hij kende ?  Velen hadden een blog  of waren op  facebook actief.  Ze gaven mekaar mooie muziek door, soms dagdagelijkse zaken, actualiteiten op allerlei vlak, maar de meesten van deze 800-tal mensen met wie Aart onder meer zijn eigen schrijfsels deelde,  waren toch vooral met psychologie, kunst en actualiteit bezig, op een kleine groep na; die mekaar via allerhande computerspelletjes onderhielden.  Probleem was dat mensen in de virtuele wereld niet zo zitten te springen om ook in levende lijven van mekaars persoonlijke wereld deel uit te gaan maken, op enkele uitzonderingen na.   Gelukkig wonen ze zo ver van mekaar verwijderd eigenlijk, want net zoals je met één man of vrouw je handen vol hebt, kan men zich geen té grote groep vrienden of vriendinnen permitteren.  

Toch wel best moeilijk om nu in mijn eigen leefomgeving mensen te gaan aanspreken om aan zo een project te beginnen, dacht Aart in zichzelf.  En dan qua themakeuze, was niet alles psychologie en kunst en sociale dingen tegelijk ?  Het ene maakte onlosmakelijk deel uit met het andere, zelfs de wetenschap, geschiedenis, politiek, godsdienst, spiritualiteit, noem maar op…alles was verbonden,  ‘relié’, zoals de Fransen zeggen. ..in hun woord voor godsdienst, réligion, komt het woordje ‘god’ niet voor.  In ieder geval, voor je over die dingen echt thematisch kunt beginnen nadenken,  moet je een bepaalde filosofische  visie op het leven hebben.   Velen in zijn kennissenkring waren wel belezen tot heel breed belezen, maar echt profesoren of hele geleerde types waren er niet bij.  Veel autodidacten en van elke beroepscategorie wel iemand, met uitschieters in het bibliotheekwezen.  Misschien moest het echt wel de filosofische kant op met de reis en kon het én een individuele en een collectieve zoektocht worden naar de zinnen van het bestaan in de breedst mogelijke betekenissen die het leven op alle manieren te bieden had.

Natuurlijk, Aart zou om te beginnen Gust  vragen, van de ‘making sense of nonsense and  insanity ’- blog, een man die in de tijd van zijn dagelijkse column bij een grote internetprovider toch wel tot een 1000 bezoeken per dag op al zijn blogs tezamen had.  Wat begon met een paar tot een tiental bezoeken per dag, was beginnen groeien naarmate hij het voorrecht kreeg van dagelijks op de hoofdpagina van de  provider te staan.  Naast filosofische artikels bracht hij ook duiding over wat er voornamelijk in het buitenland sociaal en politiek gaande was, en als niet van een krantenbezitter afhankelijke en geen schrijver om den brode, kon hij het zich ook permitteren van de nodige pragmatische tot voorlopig utopistische alternatieven naar voor te schuiven.  Het bedrijf waar hij vóór die tijd voor werkte, had hem met subtiele dwang doen tekenen voor een vroegtijdige uitstap uit het arbeidscircuit.    Momenteel woonde hij ergens vrij geïsoleerd,  waar hij toch nog af en toe contacten had met mensen zoals ik die op de één of andere manier met kunst en het leven bezig waren.  Dat waren er door de jaren heen toch al wel een flink aantal.  Best een aardige kerel,  als ie iets voor je kan doen, zal hij het niet nalaten, maar dat begint door een aantal aan de materie verbonden oorzaken ook sterk te minderen…dus geeft ie nog wat raad of zo aan mensen, ook al denken die dat er ergens een paar haken aan hem  los zitten, zeker als hij het over de eenheid van het bestaan en het leven als een oneindig iets begint te hebben.   Als je Gust ontmoet begin dan maar over de internationale politiek of alledaagse zaken of over boeken en films, maar niet over het esoterische deel van het leven.  Over psychologische dingen kan hij ook in theoretische bewoordingen uitpakken, wat op de duur ook begint te vervelen,  maar over persoonlijke dingen wil hij niks meer kwijt,  ‘geen tijd meer voor al die spelletjes tussen mensen waar van de afloop dikwijls op voorhand gekend is ’, vindt hij zelf; al blijft hij de evolutie van al dat zielsgebeuren wel ’t hoogste quoteren in de ‘zoeken naar zin-ranglijst’.  Vooral de manier waar op mensen bewust of onbewust door hun ervaringen gaan en de algemene tot zeer diepe zin van dit alles, houdt hem nog wel bezig, zeker het energetische systeem dat hij er achter vermoed; want bij hem moet je niet afkomen met de wereld die op zeven dagen geschapen is of je zou het logisch moeten kunnen bewijzen…of “erbarm U Heer en gedenk genadig, het kwaad dat ik heb aangericht” of zo…of je zou duidelijk moeten kunnen aantonen dat er inderdaad een energie is die niet heel de stadia tussen straling, atoom en cel en zo verder heeft moeten doorlopen om een aan ons gelijkaardig bewustzijn te hebben.   Nee, als mensen mekaar negatieve dingen aandoen, doen ze dat meestal niet alleen…’en toch zijn ze persoonlijk ook een stuk verantwoordelijk’, vult Aart dan soms  aan, ‘of het nu over de politiek of de liefde gaat’.  Alhoewel Aart’s  liefdesleven momenteel onbestaande was, in de klassieke zin van het hebben van een al of niet samenwonende relatie met iemand en zijn vorige relaties bij wijlen zowel hoogtepunten als nog al complex waren, aanziet Gust hem  als een ervaringsdeskundige op dat bewuste liefdesvlak, maar niet als een na te volgen voorbeeld.                   Zijn oordeel hierover is geen moralistische afwijzing, eerder een bewijs van het feit dat levenslijnen voor een groot stuk niet anders kunnen lopen dan dat ze lopen.  Ja, de Gust, zou hij zeker aanspreken over de reis.  Hij was weduwnaar en zijn zoon was het huis uit en alles en iedereen die hij in het leven tegenkwam, waren inspiratiebronnen en aanvullingen in zijn leven, in het leven, dat hij op alle mogelijke manieren probeerde te interpreteren en vervolgens te decoderen en in een groter geheel te plaatsen, om dan in zo eenvoudig mogelijke woorden via dagdagelijkse situaties iemand nog wat van nut te kunnen zijn. ‘Met theorie alleen zijn de meeste mensen toch niet veel, ze schieten er niet mee op, ze moeten door de ervaring Aart’, zei Gust van onder zijn snor al eens door.

Wie zou er nog in aanmerking kunnen komen voor de reis ?  ‘Als ik een ervaringsdeskundige in de liefde was”, zoals Gust beweert ‘en we hebben al een filosoof en filosofie bestrijkt bijna ieder domein van het leven, bleef er dan nog een thema voor het zoeken naar zin over ?  Zou hij , Aart het in zijn in te dienen reisvoorstel bij drie mensen houden of voor de zeventien gaan’ ?   Achter welke een soorten zin zagen de mensen (de kijkers) nog uit de dag van vandaag ? Kerken hadden nog weinig aantrekkingskracht, maar toch afgaande op het relatieve succes van al die verschillende alternatieve spirituele ‘paden’, waren er toch wel een pak mensen die nog steun zagen in een spirituele benadering van het leven, een domein dat tot voor kort in kringen van klassiek geschoolde filosofen  nog enigszins verboden terrein was.  Veelal kon er alleen gesproken worden of een glas water op een tafel nu bestond of niet en werd alles zo veel mogelijk tot wiskunde herleid.  De kennissen van menig filosofische kring kunnen er over meespreken.  Gust en ik kennen wel zo enkele mensen, ze kennen mekaar niet echt,  maar toch komen ze samen om over essentiële dingen te praten en ze hoeven daar voor zelf geen vrienden te zijn of worden in de  persoonlijke zin van het woord.  ‘Wat vullen al die tegengestelde meningen en visies mekaar toch prachtig aan ’, dacht Aart.  Waar was ik nu eigenlijk gebleven…spiritualiteit…niet in de zin zoals Gust, die er tot nu toe  van uitgaat dat er misschien wel een met ‘god’ of ons bewustzijn vergelijkbare energie was vóór de recentste big bang cyclus, maar het er wel op houdt dat gewoon kleiner of gelijk aan nul niet kan bestaan in de natuur.  Met andere woorden, spoken bestaan niet en alles wat bestaat heeft een stoffelijke inhoud, een volume…van zodra die zinloos dreigt te worden, door te veel druk (of het nu om een atoom, een ster of een cel  gaat) ontploft het geheel…en alles keert terug weer tot wat het oorspronkelijk was : straling.       Beide denkrichtingen hebben gemeen dat ze eeuwig leven voor mogelijk houden…maar op welke manier ?  De ene groep heeft daar wel een godsdienst voor nodig, de andere niet het klassieke geloof, maar het door wetenschap en ervaringen komen tot veronderstellingen waar men dan zijn vorm van geloof aan ontleent.   Het raadsel van ‘wat was er eerst, de kip of het ei’, was volgens Gust inmiddels al wel opgelost.  Het ei was eerst, chronologisch gezien, zoals het atoom er na de straling was en de cel (ook een soort ei) na het atoom.  De voorstelling ‘wie of wat schiep het heelal’ impliceert of wel een schepper of én de natuur die geen vormeloosheid en inhoudsloosheid kent…en onder druk van zijn eigen wetten verandert wanneer iets onder druk geen zin meer dreigt te krijgen. Wie zou ons daar op de reis een eind verder in kunnen helpen ?  Een vrouw misschien.  Dat lag al moeilijker…één vrouw met twee alleenstaande mannen in een camper…bah, er waren wel altijd ergens kamers vrij.  Welke vrouw zou de thema’s van de reis zien zitten ?  Sofia, de vrouw van Kunal, de ‘positivo’ samen met haar man zelf misschien ?  Raar toeval dat die toch wel net belde zeker en zo kwam Aart op het idee van daarnet.  Bestaat toeval wel echt, daar zou ook de reis, naast de grote reis die het echte leven was, wel uitsluitsel kunnen over brengen.  Al die verbonden levens, hoe komt het toch dat de paden van mensen nu juist kruisen met die en die en splitsen en zo verder ? Kunal, de positivo genoemd omdat hij het veel over ‘positief denken’ had, was ergens in een dorp zonder pastoor, geen onderpastoor, geen lekenpastoor meer; maar een soort alternatief geworden voor de wekelijkse eucharistieviering van weleer.  Hij was een soort moderator die elke week een tekst inleidde uit één van de godsdiensten en die dan de bespreking daarvan in goede banen probeerde leiden.  Soms verliep zo een bijeenkomst academisch, soms werden er al eens persoonlijke voorbeelden rond het besprokene gedeeld, maar ook even vlug afgesloten; zo had Gust me eens gezegd.  “Er zijn te diepgaande redenen waarom mensen altijd met enige reserve leven, ze zijn niet altijd klaar om te zware werkelijkheden aan te kunnen…en hoeft dat wel altijd ? Ze hebben ook geen kader en achtergrond om een aantal pijnpunten zowel als geluk in hun leven te kunnen interpreteren…en alleen zij kunnen daar ten volle in slagen…maar er is geen haast bij, al wat komen moet komt, maar soms is het gewoon te laat voor dingen, of hoeven er zelfs gelukkig geen al of niet nefaste beslissingen te worden genomen. “  Kunal had ook had een blog rond deze met de ziel en het geestelijke verwante dingen.  Sofia was leidinggevende in de christelijke vrouwenbeweging en haar positie werd wel wat gecontesteerd, omwille van het pad van de paus in Rome dat haar man niet zo nauw meer bewandelde; maar per slot van rekening waren we inmiddels al 2011 op de Gregoriaanse kalender zeker !  Ze gingen bijna nooit op reis eigenlijk, zo verweven met het dorp als ze waren.  “Waarom vertrekken, als we hier nodig zijn en al onze ervaringen en opdrachten hier liggen”, zei Sofia eens tegen een vriendin van Aart.  Zo, misschien zaten we dan al aan 4 mensen, misschien ook niet, maar we zouden hen zeker mailen als we ergens onderweg in een kerk kwamen en wat meer symboliek rond de ene of andere tekst zouden nodig hebben. 

Aart vroeg zich af of die cameraploeg geen hinder ging zijn bij de spontaniteit rond de reis en sommige thema’s vooral.  Of misschien zou hun aanwezigheid juist als effect hebben dat het niet zo zeer een gezond roddelen onder mekaar zou worden, maar eerder een project met een zeker structuur.          In ieder geval was het beter van een groep te hebben van mensen die mekaar in het echte leven kenden en die van mekaar al jaren wisten waar ze mee bezig waren en welke hun achtergronden waren.  Het zou wel leuk zijn met twee groepen te reizen of de groep in twee te verdelen, mensen die mekaar reeds kenden en anderen en de opgenomen filmbeelden met mekaar af te wisselen.  Aart was precies aardig op weg om een soort film regie te voeren, wat ten slotte ook van hem gevraagd werd eigenlijk, of zou er in de camper van de cameraman en geluidsman ook een regieassistent meereizen ?  Vermoedelijk wel. 

Tot nog toe had Aart dus veertigers en vijftigers aan boord, in de veronderstelling dat ze ‘ja’ zouden zeggen.  Welke twintigers en dertigers eventueel ?  Elena Rustich misschien, dochter van Kunal en Sofia, 24 en haar vriend Jenz Kochberg, 26, zoon van Gust en socioloog ? Elena was een jonge vrouw met heel groene vingers die de ecologische kwesties nauw aan het hart lagen.  Van opleiding was ze psychologe en ze werkte met gezinnen die in relationele en andere moeilijkheden vast kwamen te zitten.  Beiden waren al vrienden van af hun studententijd en Jenz zocht momenteel werk na een eerste job bij de arbeidsbemiddelingsdienst van de staat.  Hij ging er zelf weg omdat hij met het gevoel zat, vast te zitten in een systeem waarbij hij alleen voor wat oplapwerk kon zorgen.  Actief ook bij de jongerenorganisatie van de linkerzijde van een sociaaldemocratische partij.  Gingen die niet jaarlijks met de tent en de fiets op vakantie, ja toch…en het was nu april en de reis was gepland voor juli.  Dat zat toch ook al mee.  Bouwverlof ook dan…oh ja, Nils Nielsen, een midden dertiger en bouwvakker, voorheen metaalarbeider, kon dan ook mee met zijn motto.  Nils zou de koele, zwart-wit denker en doener in de groep zijn…iemand die gewoon in het bestaan als een zeer toevallig en relatief en vergankelijk iets geloofde…al een tijdje op zoek naar een goed lief, na een paar gestrande pogingen.  Gewoonlijk op trek met zijn maat Hassan Musa, ergens van achter in de twintig waarschijnlijk en geen BMW-rijder zoals Nils, maar een Kawasaki motorrijder.  Hassan ’s vrouw was er met de noorderzon, een andere man en de tweeling van Hassan van onder getrokken en het woog hem soms zwaar dat een ongetrouwde vrouw bij voorkeur het voogdijschap over kinderen toegewezen krijgt.  Alleen in de weekends zette hij zijn motor op stal om helemaal op te gaan in het met zijn kinderen zijn.  Misschien zou hij eventueel de helft van de reis kunnen meegaan, de maand dat zijn ex de kinderen had ?   Hassan had zijn eigen kruidenierszaak.

‘Zo, als ik daar al eens mee begon’, dacht  Aart.  We hebben wel nog geen zestigers of  daarboven en geen tieners of daaronder, maar een man of tien zou wel voldoende zijn,  er van uitgaande dat Sofia en Kunal hun bestelwagen zouden inschakelen voor zich zelf en de tent van Elena en Jenz die misschien al of niet met het openbaar vervoer zouden reizen.  Een kamper, kan  die naast ons tweeën nog een paar mensen mee aan boord nemen ?  Wie dan ?  Aart’s kinderen waren ook al het huis uit en zijn  zoon liep niet bepaald op met de levenswandel en reizen van pappa en zijn dochter had in de echtscheiding het kamp van de moeder gekozen. 

Van vrouwen gesproken, de vrouwen waren wel serieus in de minderheid, er moesten er dringend een paar bij uitgevonden worden, bij wijze van spreken.  Carola Perez en Indy Esco ?  Een feministe en een alleenstaande moeder misschien,  die konden dan gerust in de kamper  meereizen en ’s avonds op hotel gaan, al was er plaats om 2x2 mensen (apart) te slapen te leggen.   Immers, met Aart’s enkele  in hem al of niet  teleurgestelde  vrouwen en de jacht op nieuwe kandidates opgeven hebbende en Gust die aan zijn weduwnaarschap vasthield, zouden er zich wel geen nieuwe liefdesrelaties ontwikkelen.  Carola een mediterrane verschijning, tienerkinderen, twee meisjes en een jongen, in de veertig, had bijna evenveel gedeeltelijk moeilijke tot zeer moeilijke  ervaringen met mannen als Aart met vrouwen en de half Aziatische Indy Esco, van voor in de vijftig was door haar Afrikaanse man voor een jongere vrouw verlaten en woonde alleen met haar dochter Elsie van twintig jaren jong. ‘Tot daar dus’, besloot Aart in zijn eigen verder mijmerende, de ploeg mensen die ik eens bij mekaar ga roepen.  Als je vrienden en vriendinnen en achtergronden meerekent,  zijn alle rassen en continenten, geloven en levenshoudingen dito manier van wonen of samenwonen en bezigheden en gezindheden wel vertegenwoordigd, kan best spannend worden, vond hij van zichzelf.

2.De bijeenkomst

Ze waren er met zijn allen en Aart verklaarde de vergadering voor geopend.  Hij legde zijn plannen uitvoerig uit en polste naar de reacties. “Aart jonge, ouwe idealist, dat gaat allemaal niet zo vlot lopen als jij je voorstelt.  Elke minuut van de dag een cameraploeg achter ons aan, wie kan dan nog spontaan zijn ?  Bovendien wil je toch een zeker diepgang bereiken, een aantal thema’s doorgronden, een soort theoretische uitwisseling opstarten…hoe kan je dan nog genieten van de reis zelf ?  We kunnen beter af en toe eens onder mekaar samenkomen om te filosoferen rond het leven of gewoon onder mekaar te praten over waar we mee bezig zijn. “ “Ja, als je het zo bekijkt, antwoordde Aart Gust,…”en wat denk jij er over Elena “ ?  “Gust heeft wel een punt, er zou te veel tijd kruipen in de verplaatsingen en de praktische regelingen om nog ontspannen aan debatten te beginnen, we kunnen beter samen een fietstocht maken of wandelingen organiseren, tijdens wandelingen praat je toch vlotter met mekaar en mensen vinden in dialogen vaak meer diepgang dan in vergaderingen rond bepaalde punten, waar niet iedereen hier in de groep in geïnteresseerd is denk ik”.

Jenz  voegde er nog wat aan toe : “Er bestaan al zoveel praatgroepen en publicaties rond al die thema’s Aart, iedereen hier aanwezig kan er wel eentje vinden dat bij hem past, ik denk dat je achteraf wel een beetje ontgoocheld zal zijn in je opzet, je kan niet iedereens aandacht zo lang bij té moeilijke thema’s houden.  Dat lukt bijvoorbeeld wel op één plaats, zoals wij met de jongerengroep een vakantiekamp opzetten met een aantal politieke onderwerpen over de situatie in diverse landen van de wereld”.

Kunal bleek het niet niets, misschien haalbaar, maar toch ook te onpraktisch te vinden en bovendien had hij al zijn handen vol met zijn zoektocht naar teksten om in groepsverband te bespreken.  Sofia had te veel mensen die op haar telden en haar agenda zat overvol afspraken voor het regelen van allerlei activiteiten in de dorpsgemeenschap.  Nils Nielsen zag het wel zitten, “wauw, lekker scheuren met de motto, ’s avonds een goed pint bier, een lief zoeken om mijn talenkennis wat bij te stellen natuurlijk.  IK zie het wel zitten”.         In zijn gedachten zag Aart zichzelf al met zijn tweetjes in een camper reizen of , oh no, vanachter op de motto van Nils de nihilist wiens grootste voldoening in het leven was van niet te diep op de dingen in te gaan omdat je gewoon beter van allerlei praktische dingen in het leven kan genieten, voor dat je boekje hier op aard helemaal toegedaan wordt.   Hassan Muza kon geen maand zonder zijn kinderen die hij al niet veel zag en had meer gehoopt op een reis buiten Europa om zijn tweeling mee naar het Noord Afrikaanse deel van hun roots te nemen.  “Hassan, jongen, moest ik zo oud niet zijn, ik ging met je mij”, zei Carola Perez.  Maar zeg, is het daar nu niet een beetje gevaarlijk aan het worden nu jullie ginder meer onze manier van aan politiek doen willen overnemen  en zo, willen jullie echt verwestersen” ?  “In Marokko niet echt Carola, en dat verwestersen…vele vrouwen liggen hier veel te veel in een knoop, ondanks al hun vrijheid”.           Indy keek met haar liefste squawblik in de richting van Hassan als of ze wou zeggen dat ze het begreep wat het was om door de vader of moeder van je kinderen in de steek gelaten te worden…en dan zo jong nog.  “Het spijt me Aart, ons Elsie en ik gaan naar haar grootouders in Congo in de zomer, we hebben er lang moeten voor sparen en nu we het beiden aandurven, gaan we daar helemaal voor gaan.  Spijtig, want ik hou er van om uren in bed te lezen over al die dingen waar jullie het willen over hebben, maar dan meer in romanvorm, want er is zoveel tegenstrijdige theorie over van alles te verkrijgen, dat ik er mijn weg niet altijd in vindt en dan met al die praktisch te regelen dingen altijd en zien dat ik mijn werk niet verlies.  Als men het werk eens onder de mensen verdeelde, zouden er meer jongeren een baan hebben en iedereen meer vrije tijd om met een andere dingen des levens bezig te zijn”.

 Zo ging het nog een tijdje door en op de duur was het wel makkelijk voor Aart om de balans van de vergadering op te maken.   Ok dan, ik neem jullie niks kwalijk hoor iedereen, ik begrijp het wel allemaal en ergens hebben jullie voor een stuk gelijk.  Nils jij en ik gaan op reis en dat die tv zender maar andere mensen zoekt…of moet ik toch een voorstel bij hen indienen ?  “In juli kan ik niet Aart, je zal alleen moeten gaan jongen”, zei een luid lachende Nils, maar we zullen eens alleen onder ons gaan, dat gaat vonken geven; gij die in veel te veel zin ziet en ik die gewoon wil genieten van alles en nog wat, amaai, amaai, gij gaat nog al tegen mij zagen jong.  “Wel, misschien gaat dat allemaal nog wel heel goed meevallen Nils, weet maar te zeggen wanneer je vrij bent”.

Er werd nog wat in groepjes nagebabbeld en wat gedronken en uiteindelijk besloot de groep om af en toe eens bijeen te komen of een activiteit te plannen.  Iedereen zou een eigen thema voorstellen tegen volgende keer.    De volgende vergadering, bijeenkomst werd het eigenlijk al genoemd, zou binnen een maand op een maandag zijn, de eerste maandag van de maand ging men nemen…voor wie kon komen natuurlijk, het mocht nu ook  weer geen verplichting worden ook niet.  Misschien een gelegenheid om de eigen reiservaringen te vertellen…of een of ander thema zelf in te leiden ? 

“Weet je wat ‘blogfilosofen en aanverwanten’, zei Gust…en de naam voor de groep was geboren, volgende keer bij mij thuis stel ik voor, er is wel plaats in zetels en stoelen voor een man of tien en een paar barkrukken voor de toogfilosofen onder jullie.  Ge moet daar niet voor tot volgende maand voor wachten, morgen is ook al goed, maar kom niet alle dagen met zijn tienen gelijk af.   Laat ons afspreken van alle thema’s waar kan over worden gepraat in drie op te delen ‘filosofie, psychologie en werk’.   “Over de drie grote G’s dan Gust”, repliceerde Nils schelms : God, gat en geld” ?  “Zo had ik het nog niet bezien Nils, bereid je al maar voor, met welk thema wil jij beginnen, al  zouden we met filosofie moeten beginnen”.  “Als ik langs kom mag je de twee eerste g’s gewoon overslagen, alhoewel misschien heb je wel gelijk Gust.   We zullen wel zien”.

3. Gust’ s praathoek

Bij Gust aan de bos kwam af en toe al wel eens iemand binnenwaaien, meestal van zijn ouderdom en van het mannelijke kunnen, maar ook van vriendinnen die vooral vriendinnen bleven, geen lief werden, want zoiets was voor hem wel niet meer weggelegd na het heengaan van zijn vrouw nu al wel enkele jaren geleden.  Het was de eerste maandag van de maand. De metalen donder van een motto deed de stilte in het bos even zwijgen.  ‘Zou het Nils zijn of Hassan’, vroeg zich Gust even af.  ‘Eerder BMW’, en inderdaad het was Nils maar zijn maat Hassan was er bij. “Ah de mannen, de ‘heavens angels’, van jullie te zien, alles ok met de winkel en op de bouw “?  Hassan zag het niet meer zitten met zijn klein winkeltje, de concurrentie met de grote ketens dreigde hem de nek om te doen en het dorp te klein eigenlijk, wel spijtig voor sommige dorpsbewoners en voor zijn eigen, want hij deed het winkelier zijn wel graag, maar het moest wel snel gaan beteren.”   “En mijn werk, daar valt niet veel over te filosoferen Gust.  Gewoon doen”.  Gust had weer een antwoord klaar”.“Kop op Hassan, ’t zal wel gaan als je Allah het wil… en jij Nils, bouwen is toch een prachtig iets ! De natuur, dat zijn allemaal bouwstenen en om tot de eerste cel te geraken heeft het heelal eerst aardig wat moeten in mekaar zetten.  Geen enkel atoom is toeval.  Een koffie of een thee voor de mannen van de snelheid” ?  “Misschien geen slecht gedacht, een koffie voor mij”, zei Nils. “Doe mij maar een thee”, stemde Hassan in.        “Zo ook over een winkel Hassan, kan je filosoferen, ook de natuur, ons lichaam bijvoorbeeld, heeft een aantal plekken met zeer specifieke distributietaken.  Het lichaam doet ook dingen in, verwerkt ze en verdeeld ze.   Zo heeft alles zijn nut”. “En een filosoof dan” , vroeg Nils ? “Wel, die kan bijvoorbeeld duiden waar we met zijn allen mee bezig zijn en de zin en het doel van een heel pak dingen klaarder maken.  Niet alleen de praktische zin van alles, maar ook die dingen waar de Positivo mee bezig is. De ziel, het spirituele, het hangt allemaal samen en ieder heeft er  een gedacht over of niet, maar toch zijn we er ook een stuk mee bezig, al praten we er niet zo veel over, weet je.  Je kan dat soort dingen ook gewoon herleiden tot dat andere deel dan de praktische kant van het gelukkig zijn.  De liefde bijvoorbeeld.    De liefde tot alles, maar in ’t bijzonder tot  mensen onderling en meer in ’t speciaal de man-vrouw verhouding, maar dat is meer den Aart zijn boetiek, hij heeft er wel al ’t één en ander over geschreven. Je moet hem maar eens naar zijn blogwerk vragen.  En hoe zit dat met de liefde, al iemand gevonden Nils of is je vrouw nog niet terug Hassan”. “ Ik neem mijn tijd wel Gust, ik laat me niet meer opjagen door mijn goesting”. “Da’s al heel wat jong op jouw leeftijd”.  “En de mijne”, pikte Hassan in “dat ze maar blijft waar ze is, maar mij mijn kinderen teruggeeft.  Niks pardon, ze zoekt haar eigen ongeluk maar”.  “Wie weet waarom mensen bepaalde wegen uitgaan Hassan”, probeerde Gust, ’t is niet altijd makkelijk om dingen die met gevoelens te maken hebben te begrijpen, achter die dingen moet eenieder voor zijn eigen een beetje  aan, in openheid naar de anderen toe, maar of je de dat kan, hangt nu eenmaal meer van je karakter en een aantal persoonlijke omstandigheden af …en ook van je tegenspelers in het stuk van het leven”.

De mannen babbelden nog wat over de sport en het stomste uit de politiek en één voor én kwamen ook de andere gasten toe, naarmate 19 uur naderde.  Kunal de positivo had een verjaardagtekst voor Gust geschreven…”ik ben nog wel wat vroeg, maar dit is voor je verjaardag en je mag er verder nog een heus boek aan ophangen”.  “Tiens, merci man, je overvalt me, zal ik eens direct buiten gaan lezen onder een boom zie”, zei Gust terwijl Kunal beetje bij beetje in gesprek raakte met de mannen van de motto. 

De tekst ontroerde Gust en deed hem goed.     “Je wist niet beter, want je was een kind.  En toch wist je beter, maar mocht je niet beter weten, want te zwaar om dragen zijn een deel van de voorouderlijke erfenissen.  Eenieder  had zijn eigen opdrachten.  De jouwe waren niet te onderschatten.  Ook de personages die je in je leven zou tegenkomen, hun ladingen waren ook zwaar en licht tegelijkertijd.  Ze zouden op jouw zoektochten passen, ook al zou je dat achteraf bekeken niet hebben gewild.  Op de ene of andere manier moest het toch zo zijn. Je kon en kan en zou je een aantal vragen kunnen stellen, waar van je je nu eerst een  vijftig tal jaren later bijna ten volle zou bewust zijn en door het observeren van alledaagse kleine wonderlijke fenomenen zeker nog meer bewust zal worden. Van waar kwam je goed zijn, toch niet overwegend van uit de catechismus  ?  Je kan  niet vooruit kijken op de dingen die gaan gebeuren, al zat je al wel met plannen, jongensplannen.  Het is de magie van het leven, maar dat besef je dan nog niet.  Je weet nog niet welke rollen vrouwen in je leven zullen spelen en welke richtingen anderen je zullen uitsturen, ten einde het hele plaatje van het zijn in deze wereld te begrijpen. Wat was een vrouw toen voor jou ?       De zorgende grootmoeder, de moeder met achtergronden  die je pas veel later zou begrijpen.

De ongekende observaties van het zijn, zoals je dat nu beleefd, waren er nog niet,  want je was in de ban van andere dingen.  Je zou er later over schrijven en ze hier in deze, jou altijd voortijdige testamenten inlassen, niet alleen om alles op een rijtje te zetten of als aanloop van gedetailleerder momentopnamen van vroeger, maar om op een ethische manier die mensen die er rijp voor zijn, meer bewust te maken van dingen die hun zijn en voelen en de wereld als geheel in een andere dimensie kunnen brengen.                  Je meesterwerk, verspreid over een aantal blogs die allen een ander of meerdere aspecten  van het zijn aanraken, is grotendeels voltooid.  Tijd nu om in alle mogelijke tijden te schrijven, want je hebt de symboliek achter het ontstaan ontsluiert via de wetenschap en de filosofie en de religie in een ander daglicht geplaatst en de sociale evolutie van holbewoner tot nu als een machtig zinvol zowel als absurd epos neergeschreven.  En…uiteindelijk, naast het prachtige decor van de natuur, weet je onderhand wel waarom de essentie draait : de verhoudingen tussen mensen en de rol die de liefde en de  vriendschap daar in spelen, maar ook de ‘beschouwing’ van dit alles en de alles omvattende diepere zinnen van dit alles.  Je incasseerde laagtes en beleefde ook hoogtes, en de laagtes waren al of niet nodig voor de hoogtes, waar van sommige achteraf bekeken illusies waren en toch weer niet.        Men zei je zeer pijnlijke dingen en je schreef en sprak en hoorde en las, hele mooie woorden.  Je leerde de schijn en de realiteit achter al die dingen uit mekaar houden.  Je wist dat het zo gezegde verleden gewoon in het nu is geïntegreerd, inclusief de zogezegd gestorvenen.

De drang om dingen  over te brengen, heeft je nooit verlaten.  Fictief of niet, in elke vorm van literatuur, altijd diende het  een  hoger doel.   Je schreef bijna nooit cynisch omdat je heel veel van mensen begreep en je heel goed inleven kon, meeleven, kon, medelijden  nog moest leren overstijgen…niet begrijpende dat niet iedereen dezelfde inzichten en uitgangspunten en evolutie voor zich had…altijd als gevolg van dit en dat en ’t geen.  Net als je denkt  dat ’t je ’t door hebt en een stuk verleden kunt afsluiten, duikt het weer op.      Een overzicht ?  Moet je me nog eens wat meer over vertellen of schrijf zelf maar verder”.

Gust ging weer naar binnen en omhelsde Kunal en dankte hem, terwijl hij in een beweging de rest van de ondertussen aangekomen gasten verwelkomde.  Aart was er en ook Elena en Jenz.     Sofia zou iets later komen, maar Carola en Indy kwamen juist toe.  Carola was een kusmie en sloeg niemand over en Indy, meer met reserve gaf iedereen haar mooiste glimlach. Aart sprak Gust zijn gasten toe.  “Nu we toch allen gezeten zijn of in de zetels hangen, zullen we bijeenkomst maar officieel open verklaren.  Zoals vorige keer gezegd, kan eenieder hier vragen stellen aan de anderen of een gedicht voorlezen of een al of niet zelf gekozen of geschreven tekst  ter bespreking voorleggen. Ge moogt zelfs een film meebrengen of een schilderij of hier een beeldhouwwerk uit een stuk hout kappen van Gust.  Zal ik het ijs breken. We gaan dan wel voorlopig niet op reis (iedereen schoot in een onderdrukt lachen), maar deze vorm van bij mekaar komen kan ook een stukje reizen worden. 

Hier ga ik dan als eerste. Om te begrijpen, waarde toehoorders, hoe mijn leven en dat van U en vele andere, met mekaar verbonden levens in mekaar zitten, moet je voorgeschiedenissen kennen.  Ooit als je niet meer zo hard moet werken, zal je misschien de tijd hebben om die voorgeschiedenissen op te zoeken, er over te praten, te lezen. Er over praten werd mij niet geleerd, ik heb het verworven…er over schrijven ook, dat ging er soms aan voor af.  Dit is niet de taak van iedereen, ik besef het terdege en het hoeft niet…maar het kan helpen.  Over het verleden moeten we ons geen zorgen maken, alle problemen en minder sterke kanten die we niet hebben overwonnen dienen zich toch, nu dagelijks aan. Al komen we voor 99% goed overeen, soms is er gelukkig een vuile lavabo nodig om dat ene procent tot leven te wekken; nodig om wat meer over mekaars schaduwzijden te weten te komen.  Om over die dingen te kunnen praten moeten bewustzijnsniveaus daarover in evenwicht zijn…het is geen kwestie van intelligentie, maar van inlevingsvermogen en ervaringen en openstaan om iets van een ander aan te nemen. Dus jullie hebben het zitten, ik maakte een tekst.”      

De ouder-kind relatie  evolueert een leven lang.  Hetgeen iemand bijvoorbeeld met zijn vader of grootvader gemeen heeft,  kan bijvoorbeeld zijn dat hij zo gefocust zijn is op waar hij zelf mee bezig is, dat hij precies een scherm optrekt voor de persoonlijke gevoelens en leefwereld van iemand anders.  Zijn agenda telt, wat de anderen doen is bijzaak. Alle dagelijkse voorvallen passen in een groter kader.

Het voorouderlijk verhaal gaat verder via de nakomelingen, geen ontvluchten aan, op geen enkele manier, geen enkele.     Zelfs indien ik er niet over schrijf, vindt alles een weg om zich te voltrekken naar meer en meer evenwicht, maar toch, dit is voorlopig nog een weg om mijn steentje bij te dragen in het geheel van menselijke evoluties die tot inzicht leiden.              Dit verhaal is al met iedereen bezig van in de tijd vóór de holbewoners en zal eindeloos worden herhaald ter wille van de essentie van dit bestaan : het zoeken van zin te midden veel onzin.  Ik apprecieer de manier waarop mensen hun interesse in dingen omzetten en ze hoeven het allemaal niet te ver te zoeken zoals ik soms, onthoudt gewoon dat het goed voor ze is dat ze soms even aangemaand worden het leven iets breder te zien.   Ik ben niet iemand die voor geld ruzie maakt, bij ruzies over geld tussen mensen, gaat het trouwens over heel andere dingen die met alle mogelijke positieve en negatieve kanten van ‘liefde’ in al zijn vormen te maken hebben.  Wat dat ‘buiten’ willen betreft, in die dialoog …hoe meer je iemand zijn waarheid zegt, hoe meer afstand hij of zij van je neemt tot en met je verlaat, al of niet voor een ander, maar gewoonlijk wel zeker” ? Het werd stil. Aart’ s vrouw was ook weggegaan.

Gust reageerde ongevraagd als eerste. “Knap stukje werk Aart. Ik neem afstand van de dingen die men mij naar mijn kop smijt, ik probeer er een positie van onverschillig evenwicht tegen over aan te nemen (wat niet betekent dat niets mij kan schelen)…zoals de neutronen geladenheid in de kern van onze atomen…ik wacht altijd de proton geladenheid in mij af (positief geladen elektronen) om met iedereen en alles wat me omgeeft in interactie te gaan (negatief geladen elektronen…niet in zin van goed of kwaad te interpreteren).  De pijn die ik bij anderen verondersteld veroorzaakt zou hebben, komt voort van heel veel voorgeschiedenis van voor we geboren werden en van het vervolg daarop dat een weg zocht om zich te voltooien…en is interactie daartussen…en wordt ruimschoots gecompenseerd door al het geen uit mijn goede bedoelingen voortkwam.  We zijn voor ons eigen innerlijk geluk voor het grootste stuk voor ons zelf verantwoordelijk…we verlegden veel naar de verantwoordelijkheid van anderen…voor wiens gedrag je om welbepaalde redenen medeverantwoordelijk kan zijn  We willen onze eigen pijn teveel of schuld te veel op anderen afwentelen en we zien soms niet al te duidelijk waar de schoentjes bij anderen knellen.”

Elena wou het woord. “Ik denk dat mijn voorbereiding daar op aan sluit Aart. In mijn bijeenkomsten met mensen met relatieproblemen, richt ik me soms rechtstreeks in gesprekken tot een ganse familie soms.  Ik heb enkele van mijn meest geschreven vragen en opmerkingen aan mijn mensen opgeschreven.  Jullie kunnen er direct of achteraf, zo niet via een volgende bijeenkomst op inpikken, van uit jullie eigen belevingswereld eventueel ?”

Ze beet  tot bloedens toe aan haar nagels, je wist niet waarom, nog niet.

Ze hield je af, wou eigenlijk soms geen kinderen, wist nog niet waarom.

Je dacht haar te kunnen helpen, het overgeërfde leed door anderen aangedaan.

Ze hield je af ineens, wou het gedaan maken.

Naast de blije, zoveel enge dingen, had ze je toevertrouwd.

Je dacht dat verbetering langs jou zou omgaan.

Jullie hebben kinderen; allen heel gewild en iedereen die hier moet zijn komt er ook.

Toch na meer dan een dozijn jaren samenleven plus drie jaar inloopperiode…

Dook het vijandsbeeld nopens de dader van het aangedane weer op.

Je was man en daarom ook dader waarschijnlijk.

Eens een andere luisterende oren, de nieuwe schouder gevonden.

Je merkte dat er iets was dat je niet wist.

Ook materiële zekerheid telde wellicht mee, of toch niet.

Je kan niet blijven met iemand die je de waarheid omtrent haar leven schetst.

Tegen iemand die niet tegen je kalmte meer kan.

Maar je kan in die kalmte niet blijven als je teveel wordt gepest.

Kansen om het kwalijke deel van het instinctieve, de revanche… te overwinnen volgen.

Je bent nieuw in dit spel, het neemt met jou een loopje…ook jij wil iemand anders.

Iemand anders zonder altijd die zware problemen, ligt zeker op je weg.

Vergeet het maar, je zal het ganse scala van man-vrouw problemen over je heen krijgen.

Je zal steeds maar denken dat aangenaam blijven voor mekaar de oplossing is.

Je zal steeds maar hopen op een andere ware…en altijd voorouderlijk en eigen karma krijgen.

Ook bij dezen in een relatie die je menen nodig te hebben om deze te behouden of af te ronden.

Maar dat weet je nog niet, want je bent echt verliefd.

Na de cyclus van begrijpen, loslaten, komt de essentie van de pijn via een voorval binnensluipen.

Omdat je er niet alleen over moest schrijven, maar rollen speelt in het leven van anderen.

Voornamelijk die stand van zaken wordt continu vereeuwigd en aangepast.

Tot de mens, zoals een oude muur barst en een levensloop slechts schijnbaar stopt.

De natuur kan je troosten, twee duiven komen aan het water drinken.

Ach je bent soms zo moe van dit alles hierboven beschreven en van andere wereldtoestanden.

Door je te veel gedragen als Hercules met zijn bol, van toen je kind was hielden oorlogen niet op.

Je sloofde je voor te veel mensen uit in plaats van afstand te nemen.

Ga nu maar eens af en toe rusten in de zon, ’t is weer lente.

Reis in je fantasie naar een hangmat boven op de rotsen naast een waterval.

De zee, niet te ver, maar op veilige afstand in de verte.

Het licht dat nooit donker wordt, alleen maar ergens anders zijn kan…

Of in je eigen of de andere anti materie.

Omwille van de verhoudingen tussen kern en planeten…vergeet de mensen even.

Licht dat altijd is, ook  in de materie zelve…omdat materie ook ruimten heeft.

Schep op tijd ruimte in je zelf.

Je moet mij je daar zien door te slaan, in alle mogelijke soorten evenwicht blijven.

Wat alleen maar kan door af te dalen af en toe in pijn ?

Wat alleen kan door pijn als tragikomisch te beschouwen ?

Wat de voorbije dag gebeurde, is altijd weer voorspel voor vandaag.

Een stilte aan de familietafel van de oma, bijvoorbeeld, dan iemand die het ijs breekt.

Peilen naar de toestand van het liefdesleven van anderen, met eigen agenda’s.

Voorstellen doen om hen te motiveren het leven aan de zijde van een partner te delen.

Vragen naar het waarom van het afspringen van de vorige poging.

Begrijpen dat men er best niet wil over praten.

Het daaropvolgend begrip dat loonde, want er volgde een paar ontboezemingen over ’t geleide leven.

Even voor het slapen, liggend in bed, zet alles op een rijtje wat kan gebeuren en moet, gebeurt.

Aanleidingen en variaties genoeg die tot dezelfde resultaten zouden kunnen leiden.

Veel hangt af of uitdagingen worden aangegaan en wat er blijft pruttellen…al is dat soms best.

Wij zijn helers via ontroering, blijdschap, woorden, verbanden, beelden, confrontatie.

Via onze innerlijke communicatie en ons leeg maken, vullen met al onze goede eigenschappen.

We reizen met mensen met een nood aan mensen die hetzelfde graag gelijkaardig anders beleefden

Voorbeelden genoeg.

Zij die een kind willen voorkomen door spiraal bijvoorbeeld, een bevruchting die uitgedreven wordt.

Een nieuw gezond leven verdrijven, werkte dat niet nefast in je verdere leven ?

Vroeg ik al menige vrouw (en man).

Het kind na ’t spiraalgeval zou zich bij tegenwind soms niet gewenst voelen, gevolg ?

Ondanks alle liefde die hem overkwam, blijven twijfelen en niet aandringen op behoud van eigen gen.

Hoe meer bergen van dit alles, hoe meer tijd nodig om te rusten en berusten wetend dat ’t goed komt

Als het meeste leed is geleden en men niet meer bezorgd is om de zorgen van ’t verleden.

Alles je door ’t leven is vergeven omwille van alles wat vooraf ging ? Of blijft de nasleep ?

Als alleen nog aangenaam en goed willen zijn helpt, zonder je kapot te ondersteunen en te dragen.

Omdat je weet dat alles niet alleen in gevoelens en woorden maar ook in gedachten klopt.

Als je je echt kort bij je kern voelt.

Omdat verbondenheid ook werkt op afstand zonder woorden.

In je echte kracht neutraliseer je dan het gene, diegenen waar je niet meer voortrekker wil van zijn.

De boodschap is niet van iedereen te idealiseren, maar met de symboliek er van om te kunnen.

Er om mee kunnen is wachten op het juiste woord, de juiste interpretatie van evoluties inschatten.

Er is niks mis van met het zichtbare en stoffelijke bezig te zijn, te veel ervan is altijd nefast.

Maar ook het spirituele is deels zichtbaar en stoffelijk, maar in de hiërarchische ladder primeert het.

Al lijkt dat niet altijd even duidelijk.

Zowel het persoonlijke als collectieve én het collectieve persoonlijke, psychologisch, spiritueel, sociaal.

Daarom is een nefast politiek beleid een spiegel, niet alleen van structuren, ook van beperkte groei

Daarom worden onze levens nog te veel beïnvloed door nefaste oude dingen aan vervanging toe.

Daarom zijn gerijpte  levenshoudingen, kennis en inzicht tussen verbanden meer dan nodig.

Daarom laat waardevolle daden en woorden achter, goede herinneringen, de rest, leer er uit

Iets te veel of te weinig zeggen, iets verkeerd, altijd is er een bedoeling.

Het juiste schrijven wil altijd maar meer perfectie, die je op de duur ’t helderst in jezelf vindt.

Vindt een structuur voor al het oude onverwerkte leer er steeds behendiger mee omgaan.

Zo sterk je je nieuw verworven gaven.

Zeilt er mee tussen mensen door, af en toe een haven en  minder van mensen willen vergoelijken

Wees gewoon blij dat je kan zien en horen en ruiken en voelen en dit alles delen kan.

Je leven, leer het niet in lijden uit te drukken, maar in lichtheid, goed voelen.

Leer je eigen ongeluk begrijpen en wentel het niet af op anderen.

Zo vermindert ook de massa aanvankelijk nefaste straling van te bedroefd vertrokken gestorvenen.

Kunnen ze eigenlijk wel vertrekken, want zijn ze niet deel van de hardware en software der levenden?

De enige vraag waar ieder voor zich een antwoord moet op vinden…met allen samen in een verband.

Waarom dit leven van mij en anderen ?

Het verhaal van de onafgewerkte dingen des levens, schrijdt dagelijks voort.

Lijk als of alles op voorhand vast ligt en heeft een mens maar weinig vat op zijn lot ?

Om welke redenen is men verwikkeld in het leven van anderen, zonder dat men dat goed beseft ?

Begeerten allerhande, trekken de mens mee in een  vreemdsoortig avontuur.

Uniek aan één leven verbonden, maar verstrengeld met zo vele levens meer.

De enige oplossing, aangenaam proberen zijn voor mekaar.

Weten dat je niet één leven hebt, maar oneindig veel weerkerende door te geven opgaven soms.

Doorheen de generaties en opnieuw na de volgende big bang cyclus ?

Een intensiteit die groeit met de levens en de geesteswereld waarmee ze corresponderen.

De bewaarders van het reilen en zeilen tussen mensen, altijd zelf deel van het geheel.

Eens was bijvoorbeeld iemand aangenaam en omgekeerd.

Dan niet meer, want er waren ontspanningen en spanningen van dien van buiten het nest.

De erotiek heeft een eigen manier van mensen los krijgen uit verstarring uit ’t verleden.

Het instinctieve dwingt een mens terecht of onterecht van de oude opgaven af te werken eerst.

Of het verhaalt zich op je en verlegt de opdrachten, met veelal nefaste ontwikkelingen.

Die een mens vast zetten en vaak ook een stuk van zijn omgeving.

Niet dat ze je dat tot in de treure moeten verwijten, want vaak zitten ze met dezelfde opgaven.

Waren sommigen toch veel minder licht geraakt, maar het is niet anders.

Jaloersheid is pas terecht wanneer iemand in een relatie met een ander(e) gegarandeerd verdomd.

Meestal is dat dat door het karma van de voorouders, aangevuld met het eigen karma.

Verdommen, niet zo zeer qua intelligentie, maar :niet meer bij de weg naar het hogere geraken.

Het is deze mensen vergeven, daar ze willen vergeten en al die moeilijke dingen zwaar voor hen zijn

Maar van uit een andere dimensie bekeken, is het toch niet sneu voor ze.

Het leven blijft bestaan op basis van begrepen dingen, oude of nieuwe.

Schaamteloos door het leven gaan is niet hetzelfde als zonder gegeneerdheid leven.

Hoop op een relance in de liefde vaak belast door allerlei soorten verleden

Iemand terug willen na een afwijzing heeft vaak moeilijke gevolgen.

Vaak, niet altijd, afhankelijk van de gezamenlijke opdrachten.

Ga door de inzichten van de nacht en interpreteer ze met je dichter bij je ziel ik.

Je zocht noodgedwongen door karma en lot de eenzaamheid en zij, hij kent de ‘ons’ niet meer ?

Doe haar, zijn lichaam dan de goeiedag van jou, de zielen zijn misschien niet uit elkaar.

Maar het spirituele aspect heeft misschien andere plannen ?

Daarom niet met nieuwe partners die nog onbezoedeld voor mekaar kunnen zijn…tot dat…?

Eén kant, de ruige kant van het instinctieve kiest voor lust, de andere voor geestelijke groei.

Blijf niet te veel in het alledaagse steken en hunker op een serene manier, niet plat.

Kinderen, een goede ega of man vinden, gaat via een uitzuivering van de contacten met jullie ouders.

Van ook het snappen van hun levensverhalen, liefdesverhalen…maar…is er iets op tv vandaag ?

Geen tijd, morgen naar school, werken of gewoon te jong om te begrijpen, te oud om op te rakelen.

Het was muisstil geweest op de bijeenkomst en de stilte werd nog sterker, iedereen bezag Elena en dan mekaar… en Aart vroeg of er iemand iets wou zeggen of vragen.

Carola stond recht. “ Amaai, lang geleden nog zo een woorden gehoord. Ik herken veel van de dingen die je probeert in woorden te gieten door je notities voor je werk, ik schrijf wel eens een gedicht, maar de meeste tijd ga ik op in de gewone dagelijkse praktijk van het leven en de mensen om me heen.  Toch doorheen die momenten en als ik alleen ben, of zelf bij het tv-kijken, krijg ik ook zo van die indrukken zoals  jij kwam aan te raken.  Die gevoelens of gedachten zijn zeer vluchtig soms en ik bouw er geen grote theorieën mee, maar ze zetten me wel aan het denken. Ik wil er wel wat over kwijt, mag ik je tekst even, want niet alles staat me duidelijk voor het hoofd.

“Ze beet  tot bloedens toe aan haar nagels, je wist niet waarom, nog niet.”…”misschien had je toen iemand die een verkrachting of iets naars overkomen was, ik herken dat wel, kinderen, jongeren doen dat zelfs zonder dat er sprake was van seksueel misbruik.  Het heeft met een laag zelfbeeld of een enorme ontevredenheid te maken waarschijnlijk.  Zich om de één of andere reden uit vroegere tijden niet thuis voelen in zijn lijf”.

“Ze hield je af, wou eigenlijk soms geen kinderen, wist nog niet waarom.” …”Niet alleen vrouwen kennen dat fenomeen, mannen zijn er ook niet altijd klaar voor…ik hoor vaak van vrouwen die geweldig aandringen moeten voor een eerste of een tweede of een derde. Gewoonlijk is ieder kind anders dan het vorige, dat  is jullie ook al wel opgevallen.  Hoe zou dat eigenlijk komen, omdat een mens zelf voortdurend verandert of om een soort symbolische tegenpersonages in het leven te roepen om het verhaal van de levens een beetje te kruiden met diverse karakters en die van mekaar laten te leren.  Een goed scenarist dat leven dat we beleven eigenlijk, al beseffen we het niet altijd”.

“Je dacht haar te kunnen helpen, het overgeërfde leed door anderen aangedaan.” …”Indien we alleen met onze gedachten zouden oordelen en al een hele boel ervaring met het leven zouden hebben van jongs af aan, zouden we zonder onze gevoelens laten mee te beslissen, in vele gevallen niet voor een verhouding of een familie kiezen…maar zo is het leven nu eenmaal, het trekt je ergens in en naar een andere toe.”

“Ze hield je af ineens, wou het gedaan maken. …”Heb ik ook al wel met mannen gehad, hoewel ik het altijd aan wou houden, wat er ook gebeurde…soms is het geheel der omstandigheden zo ongenaakbaar dat je wel bepaalde wegen moet inslaan, maar dat ligt weer voor iedereen anders”.

“”Naast de blije, zoveel enge dingen, had ze je toevertrouwd.” …”Oh ja en dan die vele gesprekken maar ook enge stiltes in zo een situaties…blij dat ik dat achter me liet, hoewel ik zelfs als feministe moet toegeven dat ik het leven met een man wel mis.”

“Je dacht dat verbetering langs jou zou omgaan” … “Mensen kunnen nog zo hun best doen om een bepaalde situatie ten goede te keren, je moet er voor twee voor zijn en niet te veel omkijken als het weer goed gaat.”

“Eens een andere luisterende oren, de nieuwe schouder gevonden…”dan wordt het natuurlijk extra moeilijk, je mag nog van je zelf denken dat je sterk genoeg bent om iets aan te kunnen dat je beter bespaard wordt…je kan er wel sterker van worden of op de sukkel geraken, kan ook natuurlijk.”

“Maar je kan in die kalmte niet blijven als je teveel wordt gepest…” Echt van binnen in beide rustig worden en aangenaam proberen zijn voor mekaar, is en blijft inderdaad een goed recept, …indien de druk van het karma van de voorouders en je eigen karma niet te groot is natuurlijk. Negatieve emoties kunnen je wel parten spelen, inderdaad, zeker zoals je zegt …”Je bent nieuw in dit spel, het neemt met jou een loopje…ook jij wil iemand anders.” “Dat zwakt op rijpere leeftijd wel af, maar toch! Ook ik beste Elena, zou een gans scala van man-vrouw problemen over me heen krijgen. Met minder te vlug ten prooi vallen aan begeerten was me dat wel gelukt…maar had ik dan mijn eigen weg wel gegaan en was ik dan niet diegene die mijn man op zijn weg moest tegenkomen ? En zonder hem, inderdaad, de periode na hem, kom je dan zoals je zegt in mijn geval toch in een relatie met mensen die je menen nodig te hebben om de hune te behouden of af te ronden. Maar dat weet je nog niet, want je bent echt verliefd.” “Allemaal rake zinnen, maar ik laat het woord nu aan iemand anders graag”.

“Niels, jij soms”, probeerde Aart. “Ach, ik snap het niet allemaal wat hier gezegd wordt, maar mij dunkt toch dat het in de liefde gaat om behagen en behaagd worden.  De wufjes, ze kunnen rond je draaien en als je dan toehapt gaat het goed tot ze vermeende concurrenten zien opduiken…alhoewel een man vaak tevredener is met ‘haar’ dan zij denkt.  Als dan jaloersheid maar dan ook ijdelheid toeslaan en ze beginnen te veel om altijd om maar meer extra aandacht te vragen, is het goed om zeep op de duur…dan kunnen ze je niet meer uitstaan en dan beginnen ze van ideale mannen te dagdromen, en die bestaan niet”. 

De woorden van Nils maakten ook in Hassan iets los.  “Een deel van de westerse mannen staat gewoon toe dat hun vrouw met bijna blote borsten loopt…hoe kunnen die dat verdragen ? En dan die schotelantennes waar de seks tv zenders moeten blokkeren voor mannen, vrouwen en kinderen…dat is toch om problemen vragen ? Hoe kunnen mensen die daar altijd naar kijken nog mensen als gewoon mensen zien, zonder al die opgeklopte wellust…dat is toch geen goed voorbeeld voor kinderen ook niet ! Voor jonge meisjes en jongens…welk beeld maken die zich niet van de seksualiteit…wat ze allemaal moeten kunnen en wat je absoluut zou moeten doen om mee te zijn met de rest zogezegd ! Hoe kunnen ze nog op een serene manier hun eigen weg in het seksuele ontdekken als ze vrouwen zien die hoerig doen en mannen die vrouwen absoluut overal en op alle manieren moeten kunnen onderdrukken.  Die programma’s maken seksverslaafden van jullie en beïnvloeden de echt profane band tussen man en vrouw en zijn juist goed om oude eenzame mannen op te winden of van deugdelijke vrouwen hitsige ontrouwe en onbetrouwbare levensgezellen te maken.  Al is dat nog allemaal niet eens nodig om vreemd te gaan de dag van vandaag.  Je woont een beetje klein of je hebt financiële problemen en je bent een beetje strikt, en hup…met die en die zou het beter zijn en men is weg ! Trouwens, een beetje strikt zijn met vrouwen zowel als mannen en kinderen; we hebben dat allemaal nodig.  Jullie zouden eens moeten beseffen dat je best van een ander zijn vrouw of man blijft, want dat brengt alleen maar moeilijkheden mee.  Hoe je dat ook uitlegt Elena, het hoort niet van vreemd te gaan, zeker als je kinderen hebt.  Het verleden van onze ouders was hun verleden, wij moeten ons niet baseren op dingen die zij niet hebben afgemaakt, wij moeten de dingen tussen ons tot een goed einde brengen.  Veranderen van partner draagt daar niet toe bij…maar je hebt wel een beetje gelijk over het feit dat genetische erfenissen ook psychologisch zijn en dat het niet voor iedereen even makkelijk is om met dezelfde partner verder te kunnen.  De ene wil misschien kinderen of nog kinderen, inderdaad en de andere niet…of misschien is een vrouw wel met een homo getrouwd of andersom…dat gebeurdt bij ons ook.  Wat ik weet is, dat om je beroep goed te kunnen uitoefenen, dat je daar best geen familiale problemen voor hebt.  Een toprenner met liefdesproblemen wint geen een koers, of het zou al eens een uitzondering moeten zijn met olifantenvel.”

“Misschien terug even een vrouw aan het woord”, stelde Aart voor.  Indy keek naar Carola en omgekeerd en Carola vond dat ze zelfs als feministe in veel van wat Hassan had gezegd, kon inkomen en dat de levenswegen van mensen nu eenmaal aan culturele achtergronden gebonden zijn. Hassan vervolledigde zijn standpunten.  “Maar overal zijn mensen jaloers biologisch en psychologisch en van mij moet geen enkele vrouw een hoofddoek aandoen, het gaat gewoon om het feit dat je een ander niet mag aandoen, wat je zelf niet graag hebt of er moeten ERNSTIGE existentiële redenen voor zijn mevrouw Carola, niet zo maar een avontuurtje willen.  Denk je ook niet Indy, “vroeg Hassan aan de verraste Indy ?

“Weet je lieve mensen hier allemaal, het leven kan toch zo ingewikkeld zijn en dan weer niet.  Veel van de levensvoorschriften uit de godsdiensten, uit de jouwe Hassan, maar ook die uit die van mijn vader, die een Boedhist was, hebben een aantal goede raadgevingen, maar langs de andere kant zien ze het één en ander wel niet zo als het in wezen is.  Het achtvoudig pad van Boedha, de juiste houding, de juiste ingesteldheid, de juiste gedachte, het juiste woord, daad en zo verder is een prima basisgegeven in de omgang van mensen onder mekaar en daar waren godsdiensten voor een stuk voor bedoeld, een soort verkeersreglement voor de samenleving.  Woorden zoals Karma worden door Elena dikwijls gebruikt en ik begrijp het verschil wel met het karma van de klassieke, niet- genetisch gebonden reïncarnatie en ik voel dat mensen juist die kinderen hebben die hen confronteren met wat ze door hun achtergronden zelf nog te leren hebben en omgekeerd en dat daarom bijvoorbeeld een tweede kind vaak de symbolische tegenhanger is van het eerste, en alle kinderen samen een soort verzamelboek van de evolutie van de ouders en wat er in hun aan symboliek aan bod moet komen.   Het verleden is  inderdaad  het verleden, maar het vertaalt zich nog in ons, daar kan ik inkomen, zeker om te begrijpen waar om onder andere mijn ex man Isaac me verliet.  Maar om dat te begrijpen moet je te veel persoonlijke dingen van mensen uitleggen. Er zijn ook dergelijke dingen in mijn bestaan die ik zou moeten prijs geven. Ik vraag me alleen af, of indien we al die dingen en het waarom en hoe er van, beiden, Isaac en ik , volledig hadden begrepen, of we dan nog een koppel zouden zijn en of het niet beter tussen ons zou zijn nu…maar wie vraagt zich zoiets niet af of je moet al heel onbewust kunnen leven of al of niet bewst zo bezig willen zijn met praktische zaken om aan dergelijke dingen toch maar geen aandacht te moeten geven.”

“Mensen, mensen,” viel Jenz na een moment van stilte in, “wat mij van deze hele bijeenkomst zal bijblijven is het feit dat mensen boven hun negatieve emoties moeten uitstijgen of dat ze anders geen tijd of zin meer hebben om met sociale en politieke dingen bezig te zijn.  Dat het beter moet met de wereld, daar hebben er niet zo heel veel een dermate boodschap aan dat ze zich ergens in een groepering of partij of zo willen inzetten om een stuk mentaliteitsverandering te weeg te brengen.  Door een quiz die ‘de slimste mens noemt’, hebben we nog altijd geen nieuwe regering, leg dat maar eens in het buitenland uit.  Ik had een goed idee voor ’t internet vandaag.  Een filmpje opnemen voor een komische reeks : ‘het journaal van de toekomstige gebeurtenissen’.  “Buitenland.  In Kenia is er een nieuwe president gekozen.  Het wachten is op de eerst rellen die de uitslag betwisten.  In Finland is er een groeiende groep kiezers die de schulden van de Zuid-Europese landen niet meer mee wil financieren…tot men hen ginder zoals in Ijsland  na de bankencrisis tegemoet moet komen ? “.           ’t Is me wel wat met al die toestanden die op oorlog uitdraaien om de bedrijven en grondstoffen ginder te kunnen blijven controleren. Na alle winters en hitte en natuurrampen en andere ellende die de mens heeft moeten doorstaan, dreigt er zich  in plaats van een happy end een doemscenario te ontwikkelen als de macht van het geld niet aan banden wordt gelegd of zichzelf waardeloos maakt. Alternatieven genoeg op mijn blogs.  Waar kan ik jouw literatuurblog ergens vinden Carola” ? Carola nam haar handtas en haalde er een papiertje uit voor Jenz.

Ondertussen vulde Elena haar verhaal van straks aan. “ In mijn praktijk als psychologe merk ik dat mensen met problemen veelal in familiale kluwens van ver terug verstrikt zijn geraakt.  Jong of oud, man of vrouw, afgemeten aan de aard van hun kalmte of zenuwachtigheid, dekken ze zich zelf in tegen mogelijk vreemd gaan van diegene dat hun geliefde zou kunnen zijn door de ander een pas voor te willen zijn of in het ultieme geval door een soort voorbarige weerwraak te zoeken in het benaderen van anderen, die ze dan ook uit balans brengen.  Er zijn er ook die dit niet doen, maar die, misschien omdat ze zich niet goed kunnen uiten, blijven steken in het blijven zitten in uitzichtloze situaties, drinken, bordeelbezoek of noem maar op.  Alle middelen zijn goed om de voorouderlijke en eigen verhalen te verdringen in plaats van evenwichten te zoeken via zich uiten en positieve emoties.  Mensen denken dat ze mekaar veel dingen kunnen verzwijgen, maar gevoelens en stemmingen geef je door zonder dat je een woord zegt.  Het lijkt wel at er veel scenario’s die in de lucht hangen, toch moeten uitkomen om weer een reeks domino’s bij anderen in beweging te zetten.”

Het was inmiddels al vrij laat in de avond geworden en Aart vroeg aan Kunal om af te ronden. “Wel”, zei hij, ” zowel de levens van de grote wijzen als wij, evengoed stervelingen, draaien om dezelfde gegevens die hier wel op velerlei manieren zijn geïllustreerd. Gisteren zag ik een documentaire over Confucius.  Het is een naam die in veel mensen hun oren heel bekend klinkt…maar net als andere grote wijzen van vroeger, hebben deze mensen ook gewoon een leven gehad, dat niet altijd makkelijk was. Het gaat niet altijd om de wijze dingen die ze hebben achtergelaten, maar ook over hoe hun leven in mekaar zat. Zijn vader was een krijgsheer met negen dochters en een kreupele zoon en hij wou zo graag nog een kind, dat hij bij zijn jonge concubine op oude leeftijd nog zou krijgen.  De jonge moeder zorgde voor Confucius te midden armoede en oorlog.  De jongeman wou doorheen zijn leven meer en meer gewone mensen en de toenmalige heersers doen inzien dat men in het leven bezig moet zijn met kennis op te doen en hard te werken en dat talenten moesten worden aangemoedigd, of ze nu bij de adelijken te vinden waren of in families van hoge komaf.  Hij stierf in de veronderstelling dat zijn leven niet was geëindigd zoals hij zich had gewenst, in een beter China.  Als je nu naar de Chinezen kijkt, wat hebben die al niet bereikt, Confucius zou er tevreden over zijn.  Moraal van het verhaal, als je 2500 jaar op iets moet wachten, de tijd brengt alle goede bedoelingen dichter bij iets reëels .  Een tijdgenoot van Confucius (zijn Latijnse naam eigenlijk), Lao Tse was op een ander plan bezig en zei hem ooit eens dat hij zich een pak last op de hals ging halen door te veel mensen op zijn manier te bekritiseren.  Zo zie je maar weer een bewijs dat uiteindelijk alles om zin draait…en deze avond is daar ook een prachtige uiting van.  Bedankt allemaal.”   

Dagboek van opmerkelijke verbanden  uit het leven  van onze vrienden

Do 01/06/2011 Kunal heeft een lang telefoongesprek met  iemand die op basis van de gnosis een project wil opstarten

Vr  02/06  Kunal neemt deel aan een vergadering over het gnosisproject, heeft zijn bedenkingen anderen vice versa

Za 03/06   Aart is bezig met voorbereidend werk voor zijn blogs.

Zo 04/06  Gust neemt afstand van zijn wekelijkse ontbijt mét dame.

Ma 06/06/2011….

Een dame met auto rijdt achterwaarts haar oprit af en dan weer vooruit, zet haar dochter af, waarschijnlijk iets vergeten.  Kinderen met de auto naar school voeren….200 meter verder om de hoek staat een familie, de mamma en de kinderen met gele jasjes even stil want iemand zijn boekentas is van de fiets gevallen…alle dagen fietsen ze tweemaal vier kilometer naar school en terug en de mamma doet dit vier maal. Een kilometer verder staan twee Indiërs in de carwash een auto af te spuiten. Ze staan er beter voor dan hun landgenoten op die vrachtschepen die op de scheepskerkhoven ginder uit mekaar moeten worden gehaald. Een telecommer staat te werken aan een verdeelkast op 400 meter van de chalet.  In gedachten denk ik ‘koppel maar niks verkeerds aan’.  Toch een halfuurtje zonder internet gezeten, hij was misschien bezig met het zoeken naar een fout in de buurt. Ook mensen onder mekaar hebben verdeelkasten met mekaar en de voorouderlijke en tegenwoordige telepathie gaat van die naar die en zo verder, naargelang er dit of dat gedacht of gewenst wordt, teveel of te weinig is, hetzelfde is of het tegenovergestelde. 

Geen ontbijtdame voor Gust vandaag. Hoe neemt iemand afstand van een alter-ego…die dat voor een stuk ook niet is…maar dat andere stuk omwille van veel volgt  ?        De zesde van de zesde, heel aards en de watertoren van de woonplaats van Gust komt in beeld met de moedige fietsmamma in het geel die het niet haalde.  Er stond ook nog iemands vrouw wiens man een mooie tekst voor een honderdjarige schreef waar Aart ook eens een gedicht voor schreef…en een gezellig mollig iemand van een buurgemeente uit het Oosten ging met de prijs lopen. Van prijzen gesproken Jurgen VDBr won zijn eerste koers in acht jaar.

 Kunal merkte dat men in het CERN-project in Zwitserland er in geslaagd was om een kwartier lang zwarte materie vast te houden om de eigenschappen er van te bestuderen.  Zouden ze dezelfde zijn als die van de materie ?  Er was nog weinig info over en hij ging vandaag wat over ‘in het licht der waarheid’ lezen van den Abd-ru-shin en wat Gnosis bestuderen of dingen van Gibran …allemaal lang geleden en hij wilde de mensen van die Gnosis nog wat vooruithelpen.

Gust analyseerde zijn dromen en kwam erachter dat mensen meer gebonden zijn aan geld dan ze zelf weten of toegeven.

• Kunal op facebook : “nieuwe geheimen van de macrokosmos /in het onderzoek van de microkosmos is men er verleden week in geslaagd een kwartier lang antimaterie vast te houden voor onderzoek, de Higgs Boson deeltjes, waarvan men nog niet weet of ze een massa hebben, blijven een fractie van een seconde bestaan alvorens ze overgaan in bekende deeltjes...ze kwamen voort uit botsing van protonen en antiprotonen...van een goddelijke ontdekking gesproken                                                                                    -moe Lin verjaardag op dag internationale verdraagzaamheid (en dat was ze inderdaad)---waarom -verwijten zijn zo een diepzinnig iets, dat wanneer je er tot op de bot van komt, dat jezelf of anderen er geweldig kunnen van schrikken                                                                                                                                                                                     -vele gescheiden paren zaten zonder het te weten toch in een comfortabele uitgangspositie om van alles te snappen                                                                                                                                                                                                              -eenieder zit gevangen in een lichaam en ziel dat te delen valt met andere invloeden en verhaallijnen van de voorouders, (het leven zijn pogingen om zich daar van te bevrijden en echt met de eigen talenten bezig te zijn, maar vooral uit de emotionele zwaarte en vluchtroutes te geraken), plus een poging om aan het genetische en eigen karma te ontsnappen

-veel is uit te leggen met geaardheden van mensen die toch heterotoestanden uitproberen vanwege e

-de grens tussen mensen uit je leven die niet echt voor je kozen, begrijpen en maar gaan negeren ?

Of welke bedoelingen zitten hier eigenlijk nog achter, tot welk begrip moet het leiden ?

ontoevallige toevallen

Aart Tiest begreep die negentiende van de achtste maand in het tiende jaar van het derde millenium, dat al hetgeen hij vanmorgen niet had durven hopen zo rond dit uur van de late namiddag, ineens heel duidelijk voor hem was.

Wie had kunnen denken dat zijn stukken over alle deelaspecten van het en zijn leven, vandaag tóch nog een praktisch vervolg zouden krijgen ? Reeds jaren had hij zitten hopen dat er een dag zou komen, die hij in al zijn details zou kunnen beschrijven. Vaak had hij geprobeerd om via het kort opschrijven van een aantal details, de dag, maar vooral de speciale samenhang der gebeurtenissen en hun eigenaardigheden; in het geschreven woord te vatten. Hij zou het nog eens proberen, lukte het niet...want per dag kon je wel 100 pagina's schrijven over hetgeen zich in je hoofd afspeelt; schrijven zelf bracht toch altijd een proces van concentratie tot stand, maar waarvan je de linken en besluiten in een verhaal kon gieten, omdat het allemaal te ver ging om nog te kunnen overbrengen. En de weinigen die het zouden kunnen begrijpen zouden toch teveel kennis en praktische ervaringen missen om het kunnen te begrijpen.

Aart was eigenlijk voor een heel stuk uitgeschreven, in de zin van alles in het leven op een logische en ethische manier te willen vertalen en verklaren en alternatieven willen aan te reiken.

Was hij nu op dit moment bezig een poging te doen om zijn eigen innerlijke manier van interpreteren proberen neer te schrijven ? Het kon soms lijken als of hij alles geschreven had, wat hij de wereld wilde meegeven, doch hoe verder hij hier in vorderde, des te groter zou de afstand tussen hem en zijn lezerspubliek misschien worden. Aangezien aan de boom der muze in zomer en winter nieuwe scheuten kunnen ontluiken, was het vandaag niet de moment om te snoeien en de bestaande volgroeide takken alle ruimte en licht te laten, maar ook deze scheut die zich in de namiddag manifesteerde, een kans te geven. Vanmorgen was wel even anders. Nog maar net had hij besloten van iedereen met te zware emotionele problemen achter zich te laten en met een nieuwe blik op de oorzaken daarvan de wereld tegemoet te treden, of hij raakte 's morgens al niet goed uit zijn startblokken. Was het het gevolg van die dromen waar hij zich niks meer van herinnerde of van welke fysieke klacht of tekort ook ? De dag zou wel uitwijzen wat misschien al van in de nacht was gepland. Men leest wel eens, dat, indien je er in slaagt van een probleem 'los te laten', er zich makkelijker openingen naar oplossingen en vooruitgang aanbieden. Welke vooruitgang ? Nee, niet zo zeer die van de levensstandaard, wiens voornaamste doel het moet zijn van zoveel mogelijk welzijn mogelijk te maken; welzijn dat moet leiden naar het zich meer en meer met zinnige dingen gaan bezighouden, niet zo zeer qua productie dan wel qua innerlijke groei en bevordering van de relaties tussen mensen. Eerder vooruitgang, niet zo zeer in zakelijke, dan wel in persoonlijke relaties en in de innerlijke relatie die je met jezelf hebt. 'Met welk doel dan wel' , had Aart zich al duizend maal bij kruispunten in het leven afgevraagd ? Wel, het doel van het leven was naast het kwalitatief leren genieten ervan, van wijzer te worden zeker en de verbanden tussen leven en dood beter en beter te begrijpen. Dat wijzer worden hield waarschijnlijk in dat je donkere kanten in het bestaan van anderen mee hielp verlichten. Al wil een mens wel vaak van dergelijke 'opdrachten' af, op de één of andere manier wordt hij er toch naar toe gezogen. Het leek Aart wel of ie via rechtstreeks beleven van stukken leven uit het leven van andere mensen wél door de lichte én donkere kanten van hun zijn heen moest om nog een andere groep mensen die hij onvoldoende kende van in het begin vlugger te kunnen duiden, inschatten waar ze zich in hun wezenlijke ontplooiing bevinden en wat hun situatie wel eens zou kunnen zijn.

Toch, Aart voelde zich op zijn best midden de natuur met één of andere korte reflectie om over te mediteren, filosoferen en te vertalen in een gesprek of andere vormen van woorden, kort of lang; had niet zo een belang. Aart had de voorbije dagen nodig gehad om zijn vorige werk te af te ronden en te ordenen en tevens weer om wat afstand te nemen van de persoonlijke betrokkenheid in het leven van andere mensen. Alles had vanmorgen nog zo doods geleken, zo bijna op een nulpunt gestaan; zo een intens gevoel noch thans dat hij had gedacht 'dat veel van nu af aan wel weer vlotter zou gaan'. Af en toe wat vleugelslagen van eenden in het water van de vijver in zijn buurt, leken op momenten dat alles beter aanvoelde, het gevoel van golfslagen aan zee in het leven te roepen. Vijver werd dan zee. Misschien zat ook het aanhoudende, eerdere donkere weer er voor veel tussen, maar vandaag met een nieuwe volle maan in ontplooiing leek de helderheid van haar maanlicht er op te wijzen dat het weer voor de volgende dagen beter worden zou. Het klopt volgens de meteorologische wetenschap misschien wel niet altijd, maar zo voelde het toch aan.

Hij wist al van vroegere periodes in zijn leven, dat hij dan ook in mindere dagen energie vroeg van sferen die tijdens hun leven verdienstelijk bezig waren geweest en dat volgens Aart's eigenzinnig gevormde overtuiging nog steeds waren. Van die invalshoek van een soort geestelijke gelijklopende wereld, die eigenlijk tot een groot deel van de inhoud van de onze te herleiden is, is het verklaarbaar waarom je je soms in situaties begeeft die je puur rationeel en egocentrisch denkend, niet aangaan zou. En inderdaad, door sterkte te vragen en enkele aanpassingen aan de dagindeling, voeding of levensstijl, maar vooral door weer op een hoger niveau van denken en voelen te geraken, verdwenen altijd weer de pijnen of het te kort of te veel of te oud of te versleten langzaam aan of gewoon meteen, het bijna niets weer in. Iemands goed gevoel, een lach, een aanraking, een gevatte spirituele gedachte, ook allemaal varianten van dergelijke vormen van vernieuwende kracht die de wereld er weer interessanter en leefbaarder doen uitzien.

Hoe meer Aart schreef, hoe verder hij af leek te geraken aan het beschrijven van zijn dag vandaag. De theoretische beschouwingen namen het weer over van de praktijk en hoe meer er op papier kwam, hoe verder de aanleidingen binst de dag die deze formele inzichten mogelijk hadden gemaakt. De aanblik van allerlei soorten verschijningen van menselijke wezens, had hem toen hij in de loop van de dag weer beter ging draaien en observeren, mild gestemd.

Een stem ergens vanbinnen, of een verbinding van hemzelf met wie weet van welke sferen afkomstige energie; had hem ingegeven dat er speciale gebeurtenissen zaten aan te komen. Het hoefde eigenlijk niet voor hem, een paar zinnige conversaties in de wereld van het internet of daarbuiten en innerlijke rust, zou hem reeds tevreden stellen.

Toch is er een verband tussen gebeurtenissen binst een dag en die innerlijke vrede.

Aart had al vaak ervaren dat mensen echt willen dat hen bepaalde gebeurtenissen overvallen, zonder dat ze daar eigenlijk rijp voor zijn. Ze zijn weduwe en voelen zich toch oh zo allee en hopen op een nieuwe liefde...maar het moet dan wel iemand zijn die een auto bezit. Wat dat fenomeen liefde betrof, mensen trokken mekaar af en aan met hun versies over wat er allemaal in hun leven was gebeurd, maar als ze dan op termijn tot analyses kwamen die de andere niet wilde horen, was het vaak om zeep en dan ging men maar weer op zoek naar een nieuw punt om de verantwoordelijkheid van het negatieve deel van wat iemand overkomen was, bij een andere persoon te leggen.

Zou Aart er toch nog in slagen om eindelijk iets over die dag te schrijven of weer in algemeenheden belanden die de toevallen in de loop van de dag weer naar de vergeetput der herinneringen zouden verdringen. Een vergeetput waar via flash-backs naar de toekomst toe, wel uit te geraken was. De ziel van een lichaam, in evenwicht met het spirituele, kon je op ieder moment van de dag aanreiken wat je nodig had. Op zo'n momenten wist je dat de begeleiding in je leven al die tijd goed zat, al snapt een mens dat niet altijd op die moeilijke momenten zelf.

Gisteren had Aart tegen een tuinbouwster in het dorp verteld dat hij op de rekening voor hulp aan het overstroomde Pakistan had gestort. Vandaag stond ze daar met drie zakken netjes gewassen en gestreken kleren die zij en haar gezin niet meer nodig hadden, met de vraag ze naar het kringloopcenter te brengen. Het kringloopcenter had Aart op het idee gebracht van weer met de hand te gaan schrijven en het resultaat er van in die knappe lederen etuis te steken die men er voor 10 cent verkocht. Hij had er ook een boek gevonden, een nieuwe poging om de catechismus te herschrijven, aan de hand van een overzicht van alle religies en bestaande ideologieën. Via een bezoekje aan een plaatselijk café, waar de huisregel meer met de kwaliteit van het cafébezoek dan met de hoeveelheid drank die men achterover slaagt te maken heeft, raakte Aart op het spoor van een tentoonstelling rond 'devotie'...vandaar dat de aanblik van de stad en haar kerk vandaag, een halfuur eerder zo vol van verbondenheid met het meer tussen hemel en aarde had aangevoeld. 'Verbondenheid met... 'hetzelfde als religiositeit eigenlijk, mocht het woord niet bestaan, het zou wel worden begrepen.

De stad stond vandaag letterlijk op stelten, de kermis werd opgebouwd. Een gebeuren, intenser dan het lawaaierige kermisplezier zelf. Al die tuigen die kinderen en volwassenen in de lucht gingen gooien...eigenlijk een vrolijke roep om verhevenheid en verlichting van... . De dorpen waar hij zich in begaf, de steden, met al hun personages, de dingen van anderen die hij in nog anderen leek te herkennen. Er bestaan verschillende prototypes van wezens met allemaal hun eigen accenten en aanpak. Alles komt op zijn tijd en duikt tijdig op in het leven van iedereen...alhoewel er velen door te lang dralen en ploeteren hun evolutie naar innerlijke rust lijken te vertragen. Begrijpen welke rol je in het leven en hun leven en in jouw leven zelf speelt in functie van de onvergankelijkheid van eeuwige waarden...je inzichten in praktijk brengen, als het dan toch moet, middelen zoeken om dat alles proberen overbrengen.

Aart besloot de boeken toe te doen voor vandaag. Welk grootschalig nieuws had de wereld vandaag uit de geschiedenis gedistileerd ? Na bijna 8 jaar trokken de gevechtstroepen zich uit Irak terug, het karma van jaren aanzetten tot oorlog in de streek, hopelijk definitief achter zich latend. Gemiste kansen om met inzet van middelen mooie dingen voor de mensheid te doen. Een stier in Spanje dook over de hekkens van de arena tussen het publiek in en verbeterde het record hoogspringen voor stieren. In Birma steekt de militaire kaste de opbrengsten van de gaswinning voornamelijk in eigen zakken en monniken en bloggers maken zich op om het tij te keren.

En de wetenschap, welk pasje weer vooruit gezet ? Nog even wat theorie en dan zou Aart proberen om meer over zijn dagelijkse bestaan te schrijven en ja, daarin kwam hij ook Stephen Hawking tegen.

Stephen Hawking zijn nieuwste boek is uit. De man die met zijn werk tot in de kleinste microdeeltjes van het bestaan wist te raken. Waar hij vroeger bij het ontstaan van de materie God niet onverenigbaar met de wetenschap vond, schrijft de man nu dat de schepping van de materie ook zonder Hem kon. Ware het niet eenvoudiger van te redeneren in termen van bestaan en niet-bestaan ? Niet bestaan kan niet, want kleiner of gelijk aan o kan niet, subjectiever gezegd 'iets dat de zinloosheid benaderd ontploft' en dan krijg je bigbang in 't groot en in 't klein...straling enz...maar geef ons toch maar streling om het makkelijker te houden.? Het leven wil gewoon niet zinloos zijn. Het zoekt steeds meer zin, van de evolutie van straling tot atoom en cel en...wij....waar nog steeds hetzelfde zin zoeken in huist... de zinzoekers die we zijn, zijn vaak heel cynisch en nihilistisch geworden...maar wat betekende dat allemaal ? Soms hoefde Aart maar een emmer water uit zijn regenton te putten om tot een inzicht te komen.

Veranderende tijden, Meer escapdes, Meer geluk ?

Als iemand 100 wordt en elke dag voeding en goederen inbegrepen 2 kg aan transport genereert, zijn dat ongeveer 80.000 ton ofwel 8 camions op een leven, wat een heel verschil is met het landelijke leven vroeger en ook met de stedelijke behoeften van nu. Op een welvarende populatie van 10 miljoen mensen zijn dat op een mensenleven 40miljoen camions...als je de stenen voor een huis niet meetelt. Geen wonder dat er enorm veel verkeer over de wegen dondert.

Qua communicatie is er ook enorm veel verandert sinds de virtuele wereld van het internet zijn intrede deed. Nog een tiental jaren en de ouderen die niet op het net zitten zullen bijna uitgestorven zijn. Terwijl er vroeger in de boerendorpen nog veel contact was door het veldwerk dat moest worden gedaan en een klein dorp wel een paar tiental cafés telde, is dit door de schaalvergroting in de landbouw drastisch teruggelopen. Een modern dorp telt een paar grote landbouwers en een twintigtal tuinbouwers terwijl vroeger tot de helft van de dorpse populatie in de landbouw werkte. Ouderen worden opgevangen door de verzorgingssector of kunnen een beroep doen op allerlei diensten. De communicatie verlegt zich meer van de familieleden zelf naar mensen daarbuiten of, niet onbelangrijk, is grotendeels afhankelijk geworden tot wat de tv te vertellen heeft. Het aspect kunst en kritisch leren denken wordt door de nadruk op de commercialisering van producten in een hoekje gedrumd en een minderheid is er eigenlijk nog mee bezig. Bovendien is de rol van het spirituele in de kunst uiterst beperkt en is er nog weinig belangstelling voor de verhouding tussen het leven en de dood en de zin van het bestaan. Het lijkt er op dat we met zijn allen zo veel mogelijk bezig willen blijven om dit thema niet aan te hoeven raken. Velen vinden het niet de moeite te leren snappen hoe dit leven tot stand komt en op welke wonderbaarlijke manieren het zich heeft ontwikkeld en hoe deze zingeving door middel van de persoonlijke evolutie van hun levens en die van anderen, zich probeert door te zetten. Wat men vroeger onder religie verstond, heeft meer en meer afgedaan, zonder de waardevolle elementen er van over te nemen en de larie verticaal te klasseren. Wat telt is hoe je je optimaal in de productie en de jacht op geld kan inschakelen. Dit alles tegen een achtergrond van nog niet uitgeroeide oorlog en armoede en stresserende levensstijlen.

Het belangrijkste fenomeen, de man-vrouw verhouding, heeft ook belangrijke veranderingen ondergaan. Nu de vrouw meer economisch onafhankelijk is, viel er een reden weg waarom men bij mekaar zou blijven in moeilijke omstandigheden. Bovendien lijkt het er sterk op dat de rol van de beeldcultuur niet alleen aanstuurt op het hebben van perfecte lichamen, maar ook op het hebben van perfecte relaties. De lat wordt altijd hoger gelegd en wie daar niet kan aan voldoen, sneller en sneller gedumpt. In vele gevallen blijkt dat de moeilijkheden die men met een partner had zich via een andere partner of partners telkens weer op andere manieren herhalen. Het huiselijke leven organiseren wordt er ook een stuk gecompliceerder op, niet alleen voor de kinderen. Al is het positief dat mensen die gedumpt worden de kans krijgen van meer eigenwaarde aan te kweken, daar ze niet in een weemoedige bui willen blijven zitten, toch is het niet altijd aangewezen om zomaar de deur te sluiten voor mekaar in een gezin, alleen al omdat het zich niet gelukkig voelen ook voor een groot stuk aan je eigen zelve te wijten is. Iedereen is een mix van vele genetische erfenissen en eenieders leven is een verlengstuk van de verhalen die aan hem of haar voorafgingen. Wat men in het leven te leren heeft neemt een andere wending van zodra men als volwassene een partner heeft waarmee men iets langdurig uit wil bouwen. Vaak zitten in die situatie al alle elementen die men nodig heeft om te groeien. Vermits echter gepropageerd wordt dat het volmaakte geluk hét 'goed' is dat je moet verwerven, wordt bij de minste tegenwind in een relatie al een druk in het leven geroepen die tot confrontaties leidt die escaleren kunnen. Hoe ze te ontzenuwen...er de tijd voor nemen, maar die hebben we minder en minder.

Simpel als het einde van een dag en het begin van een nieuwe

De avond mondt uit in een aantal meanders die in de oceaan van de slaap uitmonden en soms zitten er een paar indicaties voor de boven de oceanen tot stand gekomen dauw van de morgen al in de dromen verborgen.

Zo droomde Aart over een zonnebril, maar van wie of wat die was en het verhaal er rond kon de alfagolven van de beschouwing bij het wakker worden niet meer binnen. Het zal aan het goede weer gelegen hebben, maar later op de dag sprak hij met twee verschillende mensen met beiden een zonnebril op. Het eerste gesprek met iemand die hij niet kende...het aanknopingspunt voor een gesprek, niet alleen de kwaliteit van het biertje, maar ook de oude man van gisterenavond op de plaatselijke tv-zender. Hij voederde de duiven op een plein en die kenden hem heel goed, behalve als hij met een andere fiets en fietsbel kwam of een ander vest aanhad, dan moest hij eerst spreken. En toen was het veelzijdige gesprek vertrokken, zeldzaam iemand in de niet virtuele wereld ontmoeten waarmee je een eind verder raakt dan het oppervlakkige. Hij werkte toevallig daar waar de oude man de duiven voederen kwam. Zou er niet zo iets bestaan als telepathische golven waardoor iemand op weg naar zijn werk 'toevallig' nog even afstapt om iets te drinken in een café en dan aan de babbel raakt met iemand die wel altijd te vinden is voor een goed gesprek over zo veel mogelijk facetten van het leven. Beiden al veel gereisd, en daar waar de andere nog niet is geweest is de andere dan al wel geweest...een vergelijking die, naarmate het gesprek liep ook op andere vlakken door te trekken leek. Je geeft elkaar dan tips en ervaringen mee en een sfeer van verwantschap tussen mensen eigenlijk. Ook het tweede gesprek met een ander iemand met de zonnebril wél op, kwam tot stand doordat Aart en zijn gesprekspartner en nog iemand toevallig gelijktijdig ergens op een terrasje aankwamen. Het gesprek ging eerder over alledaagse dingen en gezondheid, maar zo diep als het vorige gesprek ging men niet omwille van teveel en te weinig intensiteit van bewustzijn, maar leerrijk was het zoals altijd, te meer ook omdat je op zulke momenten ook grappige dingen verneemt die een aantal vragen die men zich stelt beantwoorden, zij het niet tiidens het gesprek zelf, maar in de loop van de dag, in de oceaan van de nacht of bij het ontwaken.

Aart was weer bezig het meer tussen hemel en aarde duidelijker te maken. Wie was een mens...was hij tot stand gekomen omdat beide ouders dat wilden of juist in een lichaam terecht gekomen om de strijd tussen de onafgewerkte dingen tussen mensen een generatie verder te zetten ? Van de mensen, ook jonge mensen die geen kinderen wilden was er vandaag ééntje met haar moeder weg, hopelijk meer om over persoonlijke dingen des levens te praten dan te winkelen. Een andere, waarvan hij de kinderwens in vraag stelde, begeleidde op haar werk weer mensen met familiale moeilijkheden. Nog een andere, een vorige vriendin van iemand, had haar moeder zijn in de tijd afgebroken en in de virtuele wereld was haar motto dat "wie haar slechtste momenten kon dragen, niet in aanmerking kwam om haar beste momenten te mogen meemaken". Wil dat dan zeggen dat een vrouw of die vrouw liefst heeft dat een man niet pikt dat ze rare kuren heeft of zijn toestemming geeft tot het verhinderen van gezond leven ? Dat ze liever leiding wil en een ongecomplexeerde relatie dan te 'vlinderen' ? Hoeveel vrijheid kan iemand zich veroorloven zonder bepaalde wetten geweld aan te doen ?

Er was die dag in de voormiddag van de vijfde september een programma geweest over een theoloog uit de 19de eeeuw die begrepen had dat hij zijn christendom niet als een dogma mocht beschouwen, maar dat er een consensus met de wetenschap en andere domeinen van het menselijke denken moest worden gezocht. Nieuwe tijden vallen best soms even voor een stuk terug op de denkers uit vorige generaties, maar zouden ook meer bezig moeten zijn met een evaluatie van die dingen waar die vorige generatie niet helemaal uitgekomen is...geldig voor zowel de spirituele als de economische en nog andere personen uit alle mogelijke denkrichtingen trouwens. Inderdaad, als je sommige ellende in de wereld ziet, had Marx voor een stuk gelijk, en de evangelisten met 'doe niet aan een ander wat je zelf niet graag hebt' ook...maar soms lopen wegen in de persoonlijke en collectieve geschiedenis heel anders en moeten we om dat allemaal te begrijpen nog een andere kijken op fenomenen aanleren om verder te geraken dan waar Freud en Jung zijn gestopt.

Zinnige zinnen zoeken -Vanuit haar bed ziet de schoondochter de foto van haar schoonouders in hun tuin. Zij, zien zij ook haar (?) zo zou het ook kunnen lijken. Maar zo werken die dingen niet. Het is de verbondenheid in lot die nog ergens bestaat. Alle drie slachtoffer van een wereldoorlog bijvoorbeeld, gewond of in het verzet en bijgevolg ook het verstek op den duur. Tegenpolen met hier en daar gelijkenissen ook, zo gaan mensen als aanvullingen en tegenstellingen door het leven. -alles zit nog beter in mekaar dan wiskunde, dat is het grote geheim aan het zijn-het zijn, meer moet dat niet zijn-het zijn, compromis tussen bijna niet zijn, kern en ontstuitbare evolutie-achter de huidige maskers groeien de toekomstige confrontaties-Het journaal viert de zeventigjarige verjaardag van een ex-premier, het symbool van de hardwerkende Vlaming (maar dan juist het segmentje dat nooit genoeg kan krijgen en oververtegenwoordigd is in allerlei beheersraden en mandaten zat heeft)...dat zegt men er op het journaal allemaal niet bij. Een vrouw van 84 gaat wandelen op het kerkhof en vergelijkt de cijfers op de stenen, de oude vrienden en familie met de hare...hoe lang nog ? Kom ze tegen en na een babbel leg ik m'n minischeppingsverhaal over straling en eeuwigheid weer uit. En oh ja, alles verandert ook tussen man en vrouw zei ze, vroeger moest een vrouw wel blijven.

pagina  172

BLOGKUNSTENAAR.  BLOGNOVELLEN

1.Het naar beneden gevallen kaartje

Observeren en schrijven had dag laat doen opschuiven naar nacht. ’Zetel’ is een te hard woord voor de fauteuil waar hij dan, zoals gewoonlijk soms in sliep; ook insliep dus.  Boven die lig zetel, hing tussen een kader met een paar verticale latten, een reuze wereldkaart met een aparte voorgeschiedenis. Hij had ze gekregen van een man die hij beter kon omschrijven met een gedicht dan met een verwantschap van welke soort dan ook, of met een voornaam of familienaam. Alleen met een naam, met woorden zelfs, raak je niet dichter bij de ziel. Gebeurtenissen, Ervaringen op vele ‘toonhoogten’, Inzichten, Goedheid; brengen je een stuk dichter bij.

 afscheid van een wijs en goed man afscheid van een verzoener van mensen

afscheid van een werker, een doener

afscheid van een vredebrenger, geen oorlog maar FRUIT uitvoeren

afscheid van een hagelander die ontelbare bomen bloeien liet

afscheid van een mens die geloofde in vrouw en familie

afscheid van een medemens die mensen doorgronden kon

afscheid van een iemand die het goede in iedereen beloonde

afscheid van een ondernemer die werk schiep

afscheid van een gelovig man in vele vormen

afscheid ...en toch geen afscheid, maar een  her-verwelkomen

verwachting hem in onze geest nog dikwijls te ontmoeten

verwachting hem in gedachten sterkte te vragen

verwachting hem nog dikwijls te citeren en van zijn gepast leren zwijgen te leren

verwachting zijn heilzame invloed verder te zetten

verwachting zijn lessen aan het moderne leven door te geven

verwachting van zijn goed doen verder te willen geven

verwachting van ons aan zijn daadkracht op te trekken

verwachting van een steeds betere wereld

verwachting van hem in ons altijd voorlopig eindstation weer te zien

Deze man, die in de dagelijkse omgang met het van de Franse taal geleende ‘Herboren’ ‘René’ aangesproken werd, had de kaart gekregen van iemand van een expeditiebedrijf met de naam Frans Maas, stroom die in Frankrijk ontspringt en na honderden kilometers ons prachtige meertalige landje binnenslingert.   Vele landen op de kaart, waren intussen van naam verandert, de USSR,Rhodesië en het Congo waar René als jongeman omwille van de vorige vóóroorlogse crisis naartoe had gewild, zelfs twee maal.

De wereldkaart werd omzoomd met tekeningetjes van de meeste vruchten die er op aarde te vinden zijn. Inclusief noten, raar, want ze komen op de meeste mensen waarschijnlijk niet als vrucht over.            De wereldkaart was in elke streek ‘beplant’ met het overeenkomend icoontje van het soort vrucht dat er het meest geteeld werd. Appels hier, appelsienen ginder. Geen militaire basissen, maar noodzakelijke, niet van het wezenlijke zijn vervreemde menselijke activiteit, dat fruit telen. Achter de kaderlatten van het met natuurlijke en kunstmatige grenzen doortrokken meesterwerk, had de schrijver foto’s van dieren, mensen en dingen gestoken, die ,voor hem althans, een speciale betekenis hadden, of het ticket van een bezoek aan het museum van Midden-Afrika in Tervuren bijvoorbeeld.

Hij lag dus op zijn rug op de fauteuil en probeerde de levende versie van inslapen uit.    Met een ongelofelijke zachtheid, in complete stilte en zijn werkkamer slechts verlicht door de schemering en het spel van het kachellicht met de daardoor bijna dansende stoel en tafel, voelde hij iets op het donsdeken op zijn been vallen. Kort, maar snel.    Een foto ? Welke ? ‘Zat er een boodschap achter’ ?, fantaseerde hij. Hij zou er zich morgenvroeg door laten verrassen.

De morgen kwam, de onvoldoende doorleefde dingen van de vorige dag werden begrepen, nog vóór hij op de rand van de, zeg maar ‘zetel’ ’s morgens, zat.     Hoe zou de dag zich weer ontrollen ? Een dubbel paar kousen aandoen, altijd een goed idee met die koude vloer en de nattige koude buiten; alhoewel de oude warmte van de kachel nog een beetje binnen hing.     Zoals gewoonlijk ging er door hem heen ‘deze droom onthouden’, een surrealistisch mengsel van delen uit periodes van zijn leven, met  personages van wie hij eerst de samenhang van vannacht niet begreep.       De symbolische achtergrond werd hem duidelijk en de zielstoestanden van de personages in hun onderlinge relaties ook wel. Dat was voldoende, hij hoefde er niet over te schrijven…dit had een ander doel en een andere betekenis. Diende ook het dromen misschien op de één of andere manier als een wezenlijke soort uitwisseling tussen mensen die met mekaar bezig, ‘verbonden’ waren. Was het wellicht een middel van zijn geest, van dé geest in ’t algemeen of zijn eigen ziel of die van anderen, een andere; om hem iets duidelijker te maken bij wijze van een soort update ook. Wat ook kon, was dat hij later op de dag gewoon één van die personages uit zijn droom op de één of andere manier in de echte feiten tegenkomen zou.    Op straat, via mail…maakte niet echt uit, als dit soort voorspelling vandaag zou uitkomen; dat zou weer zo een originele paranormaal achtige voorspelling zijn, want de betrokken personages waren er allen die hij in maanden niet gezien had.

De schrijver had zelfs een hele lijst met afkortingen voor dergelijke fenomenen, dit soort fenomeen klasseerde hij onder ‘VSP’, wat voor voorspelling stond. Het had geen zin nog een onderverdeling te maken van de verschillende soorten vsp’s. Het waren gewoon magische fantasietjes die hem boeiden en hem soms op één of ander pad van zijn filosofische zoektocht zette, Lang geleden dat hij nog eens een politieke droom had gehad, maar ja, zijn rechteroog leek in de spiegel aan rust toe, signaleerde de  linkerhersenhelft, de verstandspartner van intuïtie. Ineens dacht hij aan die gevallen foto van gisteren. Een kaartje van het Fonds voor Ontwikkelingssamenwerking, waarvoor hij eergisteren op zijn blog met sociale analyses nog reclame had gemaakt. De politieke zuil daarvan had geen belang, alle nobele initiatieven van om het even welke kleur en onderkleur passeerden afwisselend de revue tussen de analyses en commentaren op gebeurtenissen door.    Dat alles met voornamelijk eigen foto’s,f ilosofische fotocommentaren en filmpjes van in merendeel anderen door. Hij leek wel een soort blogkunstenaar, ‘natuurlijk weer een woord dat nog niet officieel  bestond’, zei hij via de computer als vervangend en verbeterend leraar Nederlands tegen zichzelf, toen hij het later neerpende. Een blogkunstenaar.      Knap woord eigenlijk. Een definitie van het nieuwe woord drong zich op.   

“Een blogkunstenaar is iemand die één of meerdere domeinen van het menselijke kunnen en weten via één of meer literaire en andere expressiemogelijkheden en via alle moderne telecomtechnieken weet te benutten”, dacht hij.     In zijn geval alle literaire circuits, bijna alle technieken en naast de eigen linken ook linken naar anderen die nog met dezelfde en andere dingen bezig waren, muziek bijvoorbeeld. Niet alleen had hij een blog om het filosofische verzet in hemzelf levend te houden en anderen op het belang van geschiedenis, analyse van de actualiteit, alternatieven en met solidariteit verwante waarden te wijzen; hij had het ook in zijn schrijven regelmatig over zijn zoektocht naar het wezenlijke in de mens, datgene dat het dichtst de ziel raakte. Dat ging dan over een soort geloven, moderne versie; niet in de zin van kerkelijke rituelen, maar gekoppeld aan die dingen die met positieve en negatieve emoties en hun wisselwerking te maken hebben. Emoties, ze waren er en kwamen ergens van en het negatieve leek in de meeste gevallen aardig op weg om zich in het positieve om te polen. Niet zozeer de gebeurtenissen tussen mensen interesseerde hem, maar meer de wetmatigheden die er leken achter te zitten.

Hij opende het kaartje en las : “Iedere relatie is een ander soort taal. Woorden zijn er zowel voor vreugde als verdriet. Hou jullie ‘zinnen’ levend”. Buiten de honderden pagina’s die hij reeds schreef, afdrukte, vermenigvuldigde, overviel hem naast zijn gewoonte om moeilijk bijblijvende impressies kort en slordig te noteren, al eens de behoefte om met de pen ergens op een papiertje, maar liefst op een agenda of kartonpapier, al eens echt iets gebalder op te schrijven. Soms kwam daar dan ook nog een gedicht uit voort, sommige zeldzame dagen in bepaalde perioden soms meerdere, als er een door hem goed gekend iemand stierf, bijna immer een ode aan. Alles samen de totaalroman die hij eigenlijk altijd had willen schrijven. Heel de geschiedenis van de mensheid zat er in verwerkt…en al die andere meer persoonlijke dingen van mensen, die die geschiedenis al altijd; in welke mate (?), dat was de vraag, hadden beïnvloed. En nu maar weer hopen op meer. Welke aanleidingen zouden er morgen(?) de inspiratie weer langs andere wegen leiden ? Een feit was dat veel waarover te pennen viel hem dagelijks ontsnapte en toch tegelijk weer een uitweg zocht een andere keer. Alle afleidingen, omleidingen, alle teveel aan ‘bezorgdheid’ om, leken op die momenten overwonnen en ook voor een deel hun nut te hebben gehad. Telkenmale een gunstige evolutie voor de binnen-en buitenwereld in feite. Al leek dat niet altijd zo.

2.Overwinteren,een aanvang.

Hij herinnerde zich die dag in een winter met veel sneeuw. De cabine van de Magirus-kamion, stond er afgedankt bij en hij kreeg dus pakweg 45 jaar terug het idee van vogels te vangen onder een appelkist. Touw van 'bottenkoord' gespannen aan een stokje dat de kist droeg, broodresten onder de fruitbak. Lekker in de ijzige koude zitten wachten tot de merels en aanverwante soorten met enige reserve aan het smullen waren. Roef, en soms had hij er wel één, die hij nadat hij ze in zijn handen had kunnen houden, weer vrijliet. Zalige contacten, zo de vrijheidsdrang van de koningen der lucht te kunnen voelen.

Het onthouden van sommige herinneringen aan vroeger, vergezelde hem nu ook in dit concreet geval op deze eerste vriesdag op het einde van de tweede week van december. Het hout van de kachel brandde zoals lekker eten in de buik dat kan en verspreidde een aangename brandlucht in het chalet bij de vijver. Nog altijd voederde hij de vogels uit de lucht en nu ook sinds enkele jaren die van het water. Teruggetrokken uit de woel van het leven, het deed soms goed en was een waar bevruchtingsproces voor het schrijven. Alsof een mens eigenlijk dat soort rust nodig had om bij de wortels van het zijn te kunnen en dan naar de kruinen van het wezenlijke te kunnen reizen en terug. Een soort Zen in feite. Volharden in het willen ervaren van wezenlijke gevoelens en ze op één of andere manier willen delen met een al of niet toevallige passant op het internet.   In de hoop ook dat deze vorm van meditatie, de energie die hij vandaag als 'innerlijke stilte' zou kunnen omschrijven een pak goeie energie in de ether van het totaalbestaan zou kunnen brengen.

'Verleden, heden en het aanvoelen van een stuk toekomst, laat de winter, één van de aspecten uit het bestaan in deze contreien, maar komen' dacht de schrijver, 'we zullen dag na dag wel zien waarheen de inspiratie ons leidt. Een verhaal op zich dat hij tussen zijn andere blogprojecten door op die momenten van echt diepe rust zou proberen vertellen. Hij kon zich tot één post per dag beperken en deze aanvullen telkens hij weer een andere 'woordenvogel' had gevangen in zijn hoofd'...hem onder digitale vorm even vasthouden en laten vliegen in de ruimte van het zijn van die mensen die er op een bepaald moment vandaag of later zin in zouden hebben. Meer om het genot van het lezen, de aanraking; dan het uitleggen van het hoe en waarom van zo veel, soms veel te veel. Een verhalende roman schrijven met personages ? Het echte leven was al roman genoeg, met meer inhoud dan uit te drukken valt.

Hij zette zich weer aan ’t filosoferen. Allerlei mensen waren in het vroeger en het nu op hun manier ook met kleinere en grotere stukjes wereld bezig, of bezig geweest, het ene was in het andere overgelopen.

Een deel ervan, waren gewoon niet lijfelijk meer aanwezig, sommigen stonden duidelijk met één been in het graf en anderen, altijd hun afstammelingen waren druk in de weer met in het dagelijkse leven hun vervolg op hun hoofdstukken te schrijven, al wilden ze dat soms vooral niet, het leek een ‘must’, zelfs al ‘schreven’ ze niet, ze schreven dus wel, op hun manier, werkend aan hun muziek, meestal met handelingen en overpeinzingen, gevoelens en de woorden die ze tot mekaar spraken en in zichzelf, met het totaal aan cultuur ook, zoals zij die in meer of mindere mate interpreteerden.

Het was soms of het geheel der personages je via een droom en aan de hand van de gebeurtenissen van voorbije uren, dagen, maanden…bezochten. Via een surrealistische collage werd je dan tijdens de nacht vooral bij het ontwaken en interpreteren duidelijk wat de boodschap van het ‘filmpje’ in je hoofd was.

René en zijn ook al overleden zakenpartner en broer Mauro en Germana, de vrouw van René, die soms wel geen 100 meer leek te worden en soms wel, waren de vedetten in het droomfilmpje van vannacht. In de stad Tienen ging een oude wijk tegen de vlakte om plaats te maken voor een immens natuurpark. Niet zo maar een park.   Er werd een enorme hoeveelheid aarde aangevoerd en met gigantische machines die in werkelijkheid niet bestonden werd de aarde tot hele hoge bergen opgestuwd, afgewerkt met groen en rotsen, alleen aan het water en een kunstmatige stroom was men nog bezig. Midden het plantsoen ontmoette ik het drietal. Ze hadden hun leven keihard gewerkt en van wat men nu in onze moderniteit onder het stoffelijke deel van ‘genieten van het leven’ verstaat, daar hadden ze weinig tijd voor gehad en toen ’t pensioen aanbrak, begonnen zij of hun partners teveel te sukkelen met de gezondheid. Dus, de schrijver zou hen nu eens trakteren in een nog bestaande andere oude wijk van Tienen, dat wel op weg leek het ideale moderne stadje te worden zoals Oviedo tussen de bergen in Spanje.

Ondertussen zaten we nog wel met de oubollig ogende, doch schattig ogende architecturale erfenissen van het verleden, dat in de droom via het vervolg van het filmpje duidelijk werd. De gelegenheid waarin we voor de gelegenheid iets gingen drinken en een pannenkoek eten, was precies tegelijk ook een crèche, een speeltuin en horecazaak. Niet zonder moeilijkheden raakten we geïnstalleerd en hadden we iets besteld. Hoe groot ook de vreugde van de oudjes, de schrijver moest één van hen over enkele hindernissen helpen om aan die gezellige tafel te raken, niet gewoon van te genieten als je een leven lang keihard werken als credo had. Dat hard werken was hun opdracht geweest, ze speelden immers hun deel van het epos om van de oude in de nieuwe tijden te raken, van schaarste en oorlog voeren naar vrede en meer overvloed. De generatie van de schrijver had dan weer meer een andere opdracht, naast het te getuigen van die overgang, de nog bestaande uitbuiting en mistoestanden aanklagen en het belang van een meer filosofische levensbenadering aan de andere generatie door te geven. Hij zei het zijn gasten trouwens “Men leeft toch niet om te werken alleen, je moet toch ook de tijd nemen om door ’t leven zelf, door die andere kunsten ook, tot verwondering te komen. Beschouwen, niet alleen eten en kopen en alles waarmee je je leven kan vullen”.

Dra werd de aandacht van de schrijver getrokken door een kind van een jaar of drie, dat ergens in een hoek zat te spelen. Het stond in via een gsm-verbinding en een oortje in verbinding met zijn grootvader, die in het rijkere deel van het resto zat te tafelen. De schrijver ging naar het kind toe en vroeg waarom het niet met de andere kinderen speelde. De jongen antwoordde dat hij dat niet mocht van zijn opa de oud-minister, omdat die hem bijna gedurig, ook door het gsm-oortje influisterde dat hij ziek zou zijn. De schrijver nam het oortje uit het oor en nam de kleine bij de hand en stelde hem voor aan de andere kinderen die hem maar al te graag in hun groepje opnamen.

 Niet naar de zin van de oud-minister natuurlijk, die kwam vragen wat dat dan wel allemaal te betekenen had. “Uw kleinzoon is helemaal niet ziek mijnheer”, kreeg hij als antwoord, de toekomst moet af van het elitaire denken van vroeger, trek er je handen af”. De oud-minister had de boodschap duidelijk niet begrepen. Hij trok zijn kleinzoontje weer uit het groepje weg en in zijn haast werd hij door het kefhondje van de vriendin van één of andere speculant in de kuiten gebeten. Woest verliet hij daarop de zaak met zijn kleinkind, dat duidelijk een boeiend maar zwaar leven van ‘onthechten van’ en het zoeken naar een eigen mening en een eigen leven te wachten stond. “Tu vas me payer ça tres chère mon vieux” ! Wat de schrijver zou worden betaald zetten en hoe, was gissen voor hem, maar de bedreiging was het hem allemaal waard geweest : de pret van zijn invitees kon niet op, de vorige generatie had het begrepen. René, Mauro en Germana ze leken wel weer helemaal gezond geworden. ‘Ach die dromen soms toch’, dacht de schrijver ‘en dan dat allemaal atijd willen analyseren’.

3. Kachelkrikken en sterrenvorming

Er werden vandaag beelden vrijgegeven van sterrenstelsels, geleidelijk stervende en zij die in een fase van de geboorte zitten. Heerlijk toch, dat kunnen aanvoelen van verbanden met de symboliek van ook ons leven, dat niet buiten dat andere zou zijn kunnen ontstaan, als om aan te geven dat we in het hele proces van groei tussen leven en dood in feite ook met een deel van de ziel van aantrekking en afstoting van het ‘al’ bezig zijn.

De schrijver opende zijn kacheldeur en herkende ook in de gloeiende krikken iets van de beelden van de Hubble-telescoop. Ook de warmte van die gedachte hield hem in de winterkoude weg van de temperatuur van de ijsvlakte naast zijn casa. Het dode hout dat zich tussendoor niet altijd naar believen klieven liet, was geurig gezelschap in zijn handen. Geen enkele slag van boven zijn hoofd, was dezelfde, geen enkele kloof in het hout gelijk. De bomen wiens sappen al of niet bevroren waren, hij wist het niet; waren bijna stille getuigen van hoe het hen na hun dood zou vergaan. Het zwarte kattenjong van de in de tijd nog wilde kat, kwam voor de eerste keer voorzichtig kijken of er niet ook nog wat etensresten voor haar of hem waren. De wilde eenden hadden het gevecht om het water open te houden opgegeven en zwommen wat in de door die mens achter zijn lichtmachines opengehouden stukjes water. De tamme grote eenden, hun vliegkunsten door een verkoper weggesneden, waren razend op de eenden die een kruising tussen wild en tam waren en die de schrijver al vliegend naar de voederplaats volgden, terwijl zijzelf ter plaatste op het ijs trappelend er maar niet korter bij raakten. Leuke afwisseling voor de half wilde eenden die eens niet op hun kop werden gezeten door de anderen terwijl ze zich de granen lieten smaken. De zon was enorm gloeiend van de partij, op die eerste paar vriesdagen al weer voorbij. Een wandeling in het bos deed de grond kraken en de nestkastjes vielen nu meer op in de winterse naaktheid van het bos.

Nodeloos te zeggen dat al die gewone heerlijkheden van het bestaan, de nodige rust brachten in de dagelijks benodigde hoeveelheid relativeringsvermogen en interpreteringsdrang van de man die het digits op een scherm liet regenen. De razernij van de snelweg ’s morgens bereikte als de wind tegenzat zijn oord van bezinning en de zon, die lachte daarmee, gewoon die bepaalde dag in het zoveelste van haar seizoenen volgend. Welke mediamisleidingen over het lopen in rondjes, zo eigen aan ons sterrenstelsel, zou de krant, het net, de radio weer brengen. Had hij ze al eens niet gerapporteerd via de één of andere analyse die in hen opkwam ? Welk een ontwikkelingen waren er op dit eigenste moment bezig tussen al de hem op één of andere manier bekenden en in hen zelve ?  Waar lag er daar bij het verlaten van zijn nederige oord een opdracht waarvan hij iets opsteken kon…daar kwam het na decennialange ervaringen toch op neer, dat was toch één van de voornaamste aspecten van al die soorten uitwisseling tussen mensen, naast het interpreteren en het genieten van de beleving ervan zelf ? Mensen helpen, het kon op duizenden manieren, maar het loslaten van de drang om overal willen in te grijpen, zo leek het hem…hielp vaak nog het meest.

  4.De weg van sneeuwwater naar klassiek muziek

Het moet nog kouder zijn geweest dan min tien, zoals nu daarbuiten, zo bedacht hij vóór het klieven van de houtblok en schreef hij neer, nadat de vlammen zich van zijn zorgvuldig opgebouwde recept voor een lekker vuurtje van de diverse soorten houtdikte, hadden meester gemaakt. Gedachten kwamen. De koude ‘toen’, die van in de tijd van de eerste menselijken, die om te drinken het sneeuwwater smolten waarschijnlijk.     Een hele afstand sinds toen was overbrugd, één geworden met zijn nu. Eén met de klassieke muziek en de er bij behorende beelden die door ergens iemand en de techniek van ergens iemand naar de satelliet werd gestuurd waarvan de straal, ondanks alle koude zijn schoteltje bereikte en via de ontvanger, draad en modem, de chalet met charme vulde en mede voor de concentratie zorgde waardoor de boodschap van deze zinnen via toetsen, laptop en meer; dan tot bij U geraakte en de lezer ook in deze eenheid opgenomen werd. De muziek was niet essentieel, het kon ook in stilte en of de bovenstaande woorden dan hetzelfde zouden zijn geweest, daar had je het raden naar. Wat hij wel wist dat het journaal of andere programma’s niet waren aangewezen om dergelijke intensiteit te bereiken. Woorden zouden dan toch alleen botsen met woorden die nog moest worden geboren. Terwijl daarbuiten de overige toneelstukjes van het totaalspektakel van het aardse leven gewoon doorgingen, was het wachten op de ingevingen die de verwekkers van de woorden waren in feite.  Met hem meegereisd, waren de beelden die hij van Germana zag. Indommelend, de pijn in haar bekken en benen had haar waarschijnlijk vermoeid. Haar en haar goed hart. Alle rimpels waren samengetrokken, waardoor het leek of ze alle momenten wel kon gaan stokken en stoppen met leven. Een schouwspel dat plots veel minder aannemelijk leek op momenten dat ze minder pijn had, vrolijker was  en weer meer guitig, spraakvaardiger en communicatiever ingesteld. In haar warme kamertje waar ze beurtelings door de kinderen werd verzorgd, zat ze als een heel oud prinsesje soms warm achter de kranten en TV.

Zelden klagend, altijd met haar eenvoudige waarheden die van ‘dit kan en dat kan niet door de beugel’. Schrijvers die het de hele tijd over ‘beffen’ op TV hadden, een woord waarvan ze naar alle waarschijnlijkheid maar kon vermoeden wat het inhield.  Mede daardoor vond ze zo een schrijver dan ook zeker ‘hectare’ lelijk, al kon ze er allemaal wel eens mee lachen en het relativeren. Mooie muziekprogramma’s en leuke kwizzen werden volgens haar altijd ontsierd met al die vuile praat over dingen die je wel best kan doen, maar waarmee je niet op TV moet uitpakken, dat doe je zelfs nog niet tegen je geburen. Via de boekjes wist ze welk van de bekende mensen homo waren, was dat een soort epidemie of zo ? In de oude tijd, waarvan ook telkens een nieuwer versie in de tegenwoordige tijd aanwezig was, bestond dat ook, maar je hoorde daar niet van en in de dorpen toen, ja, ‘scheiden’ was een zeldzaamheid, daar moest je niet mee afkomen, men leefde verbonden met de seizoenen en het veld mee en tegen de winter moest je klaar zijn met het zorgen dat je warm had, zonder dat daar aardolie of gas aan te pas kwam.  Over het leven filosoferen kon wel, maar in feite was de praktische kant daarvan helemaal uitbesteed aan de pastoors.   Ze was maar wat blij dat haar kinderen in meerderheid niet waren gescheiden en bij haar had dat ook een praktisch tintje, want scheiden, daar boete je op financieel vlak mee in en zij had er te veel moeten voor doen en voor over hebben om ‘er’ te geraken, zuinig geleefd en hard gewerkt met af en toe een pleziertje waar ze zich helemaal in vond. In de tijd was dat dan een busreis met de boerinnenbond en later met deze van de gepensioneerden. Ze kwam dan thuis met verhalen rond mensen en streken uit haar vaderland alsof ze op cruise geweest was en het ging gewoon over de plaatselijke mensen en uitzonderlijk al eens Lourdes of een dagje Parijs, maar die drukte was niet aan haar besteed.

Telkens haar kleinkinderen ‘vlogen’ vroeg ze zich ergens toch af waar dat dan wel goed voor kon zijn. Als ze de TV openzette, zag ze dat toch ook…en nog veel meer natuurlijk. Van bloot op TV was ze al niet meer ontstemd zoals vroeger haar inwonende schoonmoeder die al bij een bloot been met haar rechterhand traag op en af op de armleuning van de zetel klopte, glimlachend maar toch zogezegd afkeurend. Germana wenste haar kleindochters geen carrière in de muziek of filmwereld toe, want dat leidde onvermijdelijk tot van de ene vent naar de andere fladderen. Haar kleinzoons wenste ze een degelijke vrouw die van aanpakken en werken wist en heel goed in het huishouden natuurlijk, dé eigenschap bij uitstek. De schrijver kon daar natuurlijk allemaal voor een stuk inkomen, maar hij wist ondertussen al meer van vele van de ware drijfveren en wetmatigheden van het leven zoals dat nu zoals altijd door veranderende omstandigheden werd beleefd. Hij kon er inkomen dat ze zich soms pessimistisch uitliet over het op de wereld zetten van kinderen. Haar standpunten dan, waren meer een gevolg van de media die ze op zich liet afkomen en die de schrijver dan voor haar verduidelijkte en bijstuurde; dan haar persoonlijke visies op de relaties van jongeren, die ‘er’ veel te vroeg mee begonnen en veel te vroeg mee stopten en van de ene naar de andere gingen. Voor haar was het simpel, als je ergens niet van hebt geproefd, weet ge niet wat ge mist in feite en ’t is met iedereen wel iets. Ze denken allemaal na een tijd als het nieuwe er van af is, dat ze iets te kort komen in plaats van mekaar te respecteren en niet de duvel aan te doen ! Hij liet ze maar, nuanceerde voortdurend hier en daar en wist dat ze niet bij de diepte geraken kon die hij ervaren had, en waarvan het waarom er van hem ook niet duidelijk was op alle momenten. Grootouders, ouders, vaak gesloten boeken waarvan je veelal te weinig weet om te doorgronden waarom je van uit die invalshoeken, zelf op de wereld was gekomen. Je was een beetje van hen allemaal tegelijk ‘samengestelde’, met een eigen nieuwe ziel er bovenop. Of het zou moeten zijn dat Boedha met zijn achtvoudige pad (de juiste ingesteldheid, houding, handelingen, doen, woorden…) maar vooral met zijn reïncarnatiegedachte, gelijk zou hebben.       De schrijver wist heel goed waarover dat pad ging, maar die klassieke reïncarnatieleer die zag hij wel zitten als alternatief voor de sterfelijkheid, maar dat leek hem te simpel om waar te zijn en de realiteit was volgens hem dan ook weer dat het verhaal van de voorouders, de onafgewerkte stukken ervan, tot op bepaalde momenten gewoon via de vertakkingen van de nakomelingen doorliep.         Hij weigerde te aanvaarden dat de aarde gewoon een plaats om te komen lijden was en dat je daar met zoveel mogelijk totale onthouding van een aantal dingen, op een niet-doorleefde manier kon aan ontsnappen.  Het ervaren en leren zelf, het deel lijden ervan, hoorde bij het leven zelf, een strijd en genieten ook om aan de zinloosheid te ontsnappen. Net hetzelfde principe als dat van de fysica waarbij de benadering van ‘nul’, de ‘leegte’, niet wordt getolereerd, met mini en maxi ‘big bangs’ tot gevolg.  Prachtig achtvoudig pad natuurlijk, maar de praktijk liep dikwijls tussendoor op andere manieren voor de momenten van rust en innerlijk evenwicht hun intrede konden doen. En Germana ? Die begreep niks van al dat schrijven dat de schrijver nog nooit wat had opgebracht.  Een treffender botsing van de oude en de nieuwe wereld zou de schrijver vandaag niet meer tegenkomen waarschijnlijk. En zo bleven hem dagelijks de symboliek en de metaforen achtervolgen. Het schrijven, een middel om veel werelden in evenwicht te houden, de werkelijke en het gedeeltelijk verborgene achter de feiten,de oude,de nieuwe, die van mensen en hemzelf.

5. Schrijvers in tijden zonder electriciteit

Het moet een hele speciale inspanning gevergd hebben voor al die schrijvers van de religieuze en andere teksten, geschreven voor de uitvinding van het elektrische licht. Of juist niet, misschien dat, indien ze in het donker wilden schrijven er juist meer ‘sfeer’ vrijkwam om bij het gene van je zelf of zo te raken dat bepaalde dimensies vertalen kan. Zoals nu in het donker en de witte koude die de schrijver omgaf. Toen hij buiten met zijn zaklamp ging kijken of de verre buren nog licht hadden, vlogen de al of niet slapende vogels op, verschrikt van de lamp in combinatie met de witte sneeuw vlogen er her en der tientallen in de richting van andere bomen wel zeker. Als er geen sneeuw lag, was dat hier en daar maar een dikke bosduif, die je dan alleen maar hoorde.       Het geluid daarvan, daar kon je ook van zeggen dat het om een bosduif of twee of drie ging. Ja, dat schrijven vroeger en nu, in licht of donker… . Maar we leven in het NU, nog meer dan toen hebben we dingen nodig om ons veilig te voelen. Mensen ook natuurlijk. Zo heeft iedereen zijn reflexen als het om veiligheid gaat. Kinderen die niet in een gevoel van veiligheid en geborgenheid zijn opgegroeid hebben het soms hun verdere leven in bepaalde perioden knap lastig om hun evenwicht te blijven volgen. Het moet niet makkelijk zijn om juist daardoor het soort sterkte leren te verwerven waarmee je van veel leed blijft bespaard.

Jongen, meisje, vrouw, man…die dingen gelden voor beiden en de leeftijd waar je toe behoort geeft nog extra tinten aan die dingen in het samenspel van het leven.  Jongeren leren hoe met mekaar om te gaan, ouderen zijn er nog altijd mee bezig en leren zich ook aan te passen aan de beginnende slijtageslag, waardoor ze misschien wel op een andere manier naar de dingen gaan kijken als jongeren die nog met een bepaalde gehaastheid door het leven gaan, ook jagen soms. Ze zoeken nog meer de passie dan de vriend of vriendin, of het wezenlijke in de mens zelf. Al hebben ze veel voor op net die ouderen die hun levensverwondering al verloren zijn.  Het hangt ook allemaal een beetje van het karakter af. Zo was er vandaag een reportage over een buurt in een Nederlandse stad waarvan bepaalde wijkbewoners een origineel initiatief hadden genomen. Vermits ze de voorgevels van hun huizen maar monotoon vonden, was er een fotograaf die foto’s in de bos ging trekken en er posters van maakte die hij in samenwerking met andere beroepsmensen op de deuren aanbracht van wie maar wilde. Opzet was een soort verbinding te maken met de vaak paradijsachtige tuintjes die die mensen achter hun woning hadden en het straatbeeld om te toveren in een meer levendig iets. Er waren natuurlijk ook mensen die die voordeuren met bomen niet zagen zitten en die het maar een chaos vonden. De reporter die hen ging vragen wat ze er van vonden kreeg mensen voor zich waarvan je als je hun uitstraling zag, wist wat zij er gingen over zeggen. Soms zat er al eens een verrassend antwoord tussen : aanvankelijk was de vrouw des huizes er voorstander van en mijnheer tegen en nadat de duur omgetoverd werd vond mevrouw het dan weer niks en mijnheer vond het geweldig. Mensen, dezelfde en toch enorm verscheiden

 Aannemer van haast onmogelijke werken

Op een bepaald punt van bewustzijn is er voor een schrijver maar één manier meer, tijdelijk of niet, om iets van het grotere geheel van het bestaan, in relatie tot het detail en de ziel der dingen en mensen en hun verbanden, over te brengen : de eigen innercommunicatie.

De eigen innercommunicatie wipt probleemloos van macro naar microtoestanden in flashes van een seconden van vroeger naar nu, inclusief projecties naar de toekomst toe, zonder dat je dat allemaal op papier met woorden kan uitleggen. Van abstract naar concreet en terug, levend of dood, geen probleem. Op vijf minuten schrijf je een heel innercommunicatieboek waar je al gauw maanden zou voor nodig hebben om het met pen of laptop te beschrijven en op de duur zou het zo ingewikkeld worden, dat geen mens er nog aan uit kon, maar alleen jij nog steeds.   De strijd van de onzin om niet ten onder te gaan, draait op termijn altijd uit in het voordeel van het zin hebben, al lijkt dat niet zo.  Kleiner of gelijk aan nul worden, kan nu eenmaal niet.  Logica wint het van argumenten die geen steek houden.

Je bent zelf een stuk oplossing voor de realiteit buiten je. Het komt er op aan je leren fijn af te stemmen op die mensen waar je de stukjes in vindt om je eigen vollediger te maken, dat je de situaties opzoekt waar jij nog ontbrekende ervaringen kunt opdoen. Als je er voor openstaat, komen ze soms zelfs op je af. 

Geest en materie, zijn ze niet één, met de zielen van mensen als afgesplitste individuele gevolgen  met  vertakkingen naar mekaar ? Wat moet een mens met zo'n academische uitspraak, hij die zich gewoon dagelijks probeert te oefenen in voelen en doen wat hij of zij ok vindt, moment per moment ?  Net zoals een hart automatisch klopt, kan je er heel goed in worden.  Om dichter bij het geestelijke te raken, moet je alle facetten van de ziel van het totale bestaan leren kennen. Door er over te schrijven en via reacties daaromtrent kom je zo stukje bij beetje verder bij het begrijpen van tot wat het menselijk  bewustzijn in staat is .

Het systeem achter gebeurtenissen ontrafelen...Marx, Darwin, Freud, Einstein, ze probeerden het allemaal en toch ontbreekt er nog veel en waren een aantal dingen niet volledig en zullen dat ook nooit zijn, naarmate de grenzen van het aanvoelen en het denken zich via de eigen innercommunicatie steeds maar verleggen.

Om een totaalbeeld van de mens te verkrijgen is de het verband tussen de eerste straling, de eerste cel en het eerste bewuste woord belangrijk. Makkelijker gezegd  :je kan veel afleiden uit de eerste indrukken die je van iemand hebt en de laatste woorden van het laatste gesprek dat je aan het einde van een relatie met iemand had.

Waarover de aannemer van haast onmogelijke werken het nog ging hebben, hij zou moment per moment wel zien naar waar dat brein van hem hem leiden zou...of was hij het die leidde...wie was hij in feite ?  Zou hij beginnen met schrijven over die bijna-dood ervaring of eerder over de liefde. Welke zou dan zijn eerste zin zijn ? " In een relatie begint diegene die het meest confronterend bepaalde waarheden over zijn of haar leven te verwerken heeft, vaak het meest te verdringen en de ongemakken daarvan op de andere of anderen af te wentelen". Niet mis als doordenker.

Of zou hij niet eerst beginnen met uit te gaan van een deel van zijn stellingen over hoe de menselijke geest werkt ? Ach, hij zou er eens een nachtje over slapen, zoals gewoonlijk werd de volgorde der dingen daarna evidenter. Iedere avond legde hij zich te rusten met één of andere begingedachte die zich dan ontspon, maar vaak kwam het hier op neer :

'de wereld, inderdaad een schouwtoneel ter observering, waarvan de meeste spelers  niet de betekenis kennen van het stuk waar dat ze in spelen, noch de teksten op voorhand krijgen.'

Een emotioneel gevaarlijke wereld voor goedhartige mensen die de medemens vanuit een te hevig optimisme tegemoet treden.  Een wereld waar men massa's pillen produceert die je eigen lichaam ook produceren kan, maar dan zonder neveneffecten...en vaak alleen om kalmer door het leven te gaan en gelukkig te worden...terwijl je dat zelf ook kan als je niet door pijnen wordt geplaagd of één of ander virus hebt opgelopen natuurlijk, dan zal je ze wel echt nodig hebben.

Een wereld van drukdoenerij die wel even simpeler zou kunnen worden geregeld door het stellen van andere prioriteiten dan non stop stijgende groei en winsten. Een wereld met meer tijd voor de ziel en de cultuur, voor het doorgronden van wat we hier met zijn allen eigenlijk lopen te doen in relatie tot mekaar en het proces van leven en sterven. Weten waar je vandaan komt en wie je bent en worden wil en het waarom daar allemaal van. 

Het boeiend, niet spijtig vinden dat  eigenlijk niemand op voorhand aan het begin van je leven tegen je kan zeggen "die en die mensen ga je tegenkomen" en "je gaat dat en dat moeten ervaren en dat moet daarom en daarom zijn en daarom niet" of ook nog "die en die personen zullen je helpen en dat ga jij voor die en die doen".

HAGELANDLAND en de rest van de wereld

                    Het Hageland, een grafische streek van de regio Vlaanderen, die samen met nog twee andere regio's de staat België vormt.  Een viertal steden en een negentiental grote landelijke gemeente vallen onder de Hagelandse noemer. Vanuit het oosten doorbeukt autobaanbeton de aarde en de welvende borsten van het landschapslichaam.  Een enorm metaalmonster van lawaai, verkracht er iedere ochtend het gloren van weleer in de richting van Brussel, hoofdstad der werkzuchtige Belgen.  .

                    Het landschapslichaam koestert een helerlei reeks inplantingen van gegroepeerde huizen in allerlei stijlen.  Bouwsels, gemaakt door wekershanden, gezellig tegen mekaar leunend of kreunend in sommige stadsdelen.  Boerderijen en met groen omgeven woningen in het open landschap.  Gehuurd of op twintig jaar en meer afbetaald aan een dikverdienende bank, hij woont er vanuit de lucht bekeken, veelal naar wens, de Hagelandmens.  Vanuit de lucht bekeken hoor je wel zijn woorden niet en zie je niet wat het licht achter zijn ogen betekent. Hagelanders spreken in ieder dorp een eigen variatie op één  van hun vier grote dialekten, al namen vooral de jongere generaties de uniforme Nederlandse taal op een paar decennia over.  De Vlamingen voegden er een zuidelijke warmte aan toe.

Sinds bijna altijd al was deze streek het slagveld waar de grote naties van Europa hun bezettingsdriften hadden gekoeld.  Misschien was Brussel nu als hoofdstad van de Eurolanders wel een soort morele troostprijs daarvoor.  De Eurolanders vochten militair niet meer tegen mekaar, hun politieke leiders hadden de naoorlogse , potentieel revolutionaire gevaren wel begrepen.  Daarom hadden ze hun werkvolkeren met allerlei sociale zekerheden hun eigen maatschappijomvorming doen vergeten

De leiders van het bovenste deel van het noordelijke Amerikakontinent, de 'USers' daarentegen, ontpopten zich in de twee eerste jaren van het derde milenium, nog altijd als de grootste militaire strategen.  Hoe weinig belang ze aan inhoudelijke verkiezingen hechten bleek nog laconiek toen bleek dat ze bij de presidentsverkiezingen nog altijd met ponskaarten werkten.  Alhoewel de leidende klassen der Eurolanders hun eigen imperialistische agenda hadden; hield het oude continent zijn nazaten in de 'US-wereld' nog even tegen om weer direkt bloederig de Irakezen gaan te bestoken.  Het begin van het derde milenium werd zichtbaar niet waar de gewone mens op gehoopt had. 

                    De Latino's van het zuidelijke Amerika-continent bleven voordat ze de linkerkant van het Venuzuela van Chavez uitgingen,met grootkapitaalsteun vervolgd en vermoord of onderdrukt worden. De Afroos van het kontinent waar de mensheid zijn wortels heeft, worden geteisterd door de lakeien van hun voornamelijk Westerse en Arabische grotegeldleermeesters, die mekaar en de inwoners veel militaire en andere rottigheid aandoen.  Zullen de winsten en infrastructuurwerken uit China soelaas brengen ?Al een halve eeuw en langer beloofde het rijkere deel van de wereld hulp...die alleen kwam als die uitbuiting en afhankelijkheid verzekerd bleef. De leidende klassen van de Arabieren probeerden via het demagogisch gebruik van de religie ook zijn armen om de tuin te leiden, net zoals dat in de oude Westerse wereld eeuwenlang het geval was geweest.  De Chinezen deden het met water in hun would-be  rode wijn te doen materiëel beter dan de Indiërs wier leiders nog aan een aantal oude kwalen leden : kastevorming en nationale en religieuze tegenstellingen. Ook dat zal veranderen als de recessie geen roet in ’t eten gooit.

                    De enige echte 'pseudonatie' , de 'Verenigde Naties', is daarom nog teveel een speelbal van al die gewichtige Staten en blokken die met alle middelen om de verovering van zoveel mogelijk vrije markt vochten.

Tot nut oe werd het wereldbeeld van de mens beheerst door zijn methode om economisch te overleven.  De mens, ook de Hagelandmens, diende zich te onderwerpen aan het slaaf, lijfeigene of boer zijn, aan het gezag van de adel en hun staat.  De onafhankelijke boeren vervoegden meer en meer het leger loonslaven van banken, fabrieken en handelsmastodonten.   Zelfs een deel van de hele grote zelfstandige boeren zijn in feite echt loonslaven van de banken geworden.

                    De filosofie moest wachten op de ontwikkeling van de wetenschappen alvorens zij de religie een gepast antwoord op een deel van de levensvragen bieden kon.  Ondanks de door vrijzinnigen en religieuzen algemeen aanvaarde morele spelregel dat men zijn naaste niet mag schaden; bleef een belangrijk deel van de zin van het leven, namelijk datgene met betrekking tot de dood en het eeuwig leven, voor politieke verdeeldheid onder de werkende bevolking zorgen.  Het aantal priesters kan je in ’t Hageland op 1 hand tellen.

Afgezien van wat psychologische spekulaties en onbewijsbare hypothesen blijft het ervaren van de uiteindelijke zin van het 'eeuwigheidsvraagstuk' gelukkig een persoonlijk te beleven levensbeschouwelijke opdracht, een soms pijnlijke zoektocht waarvan men de betekenis ervan slechts soms op heldere, vaak niet beschrijfbare manier 'innerlijk' ervaren kan.  Iemand die ook daar zijn hele leven lang via het dagelijkse leven en het woord en de pen mee bezig was, schreef er dus vanuit het vandaag mistig koude Belgische Hageland over. 

onverschillig evenwicht

Droomloos kijk ik even voor me uit, van uit een onverschillig evenwicht.

Betrachtend dat het positieve het negatieve wel in balans zal houden.

Het uiteindelijk overwoekeren zal.

Als een slingerplant of een kruipplant met prachtige, veelkleurige bloemen, waaraan alle carnivoren zich na het drinken van hun bronnen aan verzadigen.

Als een boom die naar boven groeit met wortels die het levenssap zuiveren.

Als struiken die ruiken naar geheimen en vragen die hun zaden werpen en het licht dat de kiemende antwoorden onder zijn hoede heeft.

In mijn onverschillig evenwicht als een meetkundig labirint  van wiskundige zekerheid, vertrouw ik op alle mogelijke vormen van intens geloof in de mens en de mensheid.

Als in een gekleurde schelp die langzaam de tijd tot ringen schilderde.

Als in de trage beweging van het weekdier, op zijn hoede voor ongepaste euforie en het wegzakken in nog maar het geringste spoor van te zware emotie

Als in observatie van de sporen van het komen en gaan van generaties, deinend op eb en vloed van rust en onrust.                                                                                  

 de watertoren en het drinken

In de eerste februari lentezon, staat hij in al zijn witte pracht de voorbij zwevende wolken gedeeltelijk aan het oog te onttrekken. Majestueus als hij is, geboren op de tekentafel en in de geest van een ontwerper met een stijl die wil bewijzen dat zo’n gewicht ook op een  aantal zuilen kan staan.

Enkele maanden vroeger, toen zijn voorganger de gewoon ronde, met rode bakstenen gemetste waterhouder, wolken reiker, op een dag en binnen een paar dagen tegen de grond gekraand werd; vonden een deel onder ons dat nog sneu. Maar nu je de nieuwe daar zo alleen ziet domineren, ja, dat heeft toch wel wat minder druks. Het dorp is qua inwoners gegroeid en de grote hoge ronde buik van de waterdrager qua afmetingen evenzo.

We hoeven dus maar de kraan open te zetten en het vocht komt in bacterievrije vorm tot ons. Je kan het dus drinken, toch is het een gewoonte van de moderne mens die niet dicht bij één of andere bron woont, van flessen te gaan halen met water van verre oorden in. Soms zie je zelfs op het kleine scherm dat over de wereld vertelt, mensen in dorpen die hun water rechtstreeks met een zeil via de lucht indoen of voor de bevloeiing van hun akkers rekenen op de mist die een stuk van de dag in de bergen tegen die zeilen aanbotst en condenseert.

De drankwinkel ‘herbergt’ een arsenaal aan vochten die de meesten in vroegere generaties naast de deur hadden. Melk bijvoorbeeld van de één of twee koeien die men lopen had. Die kaas werd, op een hele primitieve  manuele manier. Men brouwde zijn alcohol zelf of er kwam op tijd iemand met paard en kar om het plaatselijke bier aan de talrijker cafés dan nu het geval is, te leveren. Particuliere afnemers waren in die tijd ook vaak zelf brouwers van fruitciders of wijnen. Net als de oude watertoren ondergingen veel van de dingen uit die tijd hetzelfde lot…plaats maken voor andere visies op het dagelijkse bestaan. Dus, nu kan je honderden soorten frisdranken en hun meer graden rijkere branchegenoten aankopen…in glas en recycleerbaar plastiek dat er vaak ergens in grachten aan herinnerd dat niet iedereen even gevoelig met het milieu omgaat. Nee, vroeger was niet alles beter, maar toch, veel stemt tot nadenken en nog meer tot filosoferen.

Naast de nood aan drinken heeft de mens ook behoefte aan contact en daarvoor heeft hij dan onder meer het café als oord van buitenshuis uitwisseling en afwisseling uitgevonden.  Met of zonder tijdelijk dialoog bevorderende middelen. In vroeger tijden, toen het leven niet bestond uit het volgen van de belevenissen van Bekende Vlamingen en iedere straat in het dorp minstens drie cafés had en mensen minder geïsoleerd leefden; minder vervreemd ook van hun werk; kende iedereen op de eerste plaats zijn eigen omgeving en de buitenwereld… van de gazet, de radio of van horen zeggen.

Klamp je niet vast aan je eigen onheil

Onheil kan je overkomen in het geval van natuurrampen, maar je vastklampen aan diegenen die je onheil veroorzaken kan even rampzalig zijn, alhoewel de weg naar wijsheid soms daar langs geweest is.  Er zijn natuurlijk ook mensen die zich al of niet vastklampen en er toch op tal van manieren in slagen van  gelukkig en onafhankelijk te blijven, als dat ook al weer geen illusie is.  Bij dit inzicht houdt de behoefte op om nog verhalen te vertellen en inzichten over te brengen op ...en is men geneigd om , in het belang van gezondheid en zo, alleen nog van stilte en natuur te genieten, in het besef dat ieder zijn eigen leefwereld te doorgronden heeft, iets waarin de meesten, jammerlijk genoeg; maar soms ook gelukkig genoeg voor hen, niet zullen slagen. Trots, achtenswaardigheid... men zou denken, ze slijten niet, maar ze kunnen ten prooi vallen aan het afbrokkelingsproces van de, niet altijd op 't eerste zicht, 'vergankelijkheid' die alles en vaak iedereen kenmerkt...het niet helder inzien, het verkeerd oordelen, de roddel, de negatieve emoties...ze maken slachtoffers, ook onder diegenen met de beste bedoelingen Wees daarom in de eerste plaats maar lief voor jezelf, boor de eigen sterkte aan en weet ze te behouden...pas dan kan je delen met de andere.

pagina  179

Karel Kompel's revolutie, 'referendumroman 

Eigentijdse vormen van Meningsuiting zoeken

In het dorp waar ik opgroeide, stonden twee soorten palen langs de openbare weg.  Zwarte, doordrenkte sparren voor de toen nog bovengrondse telefoonlijnen...beklommen door indrukwekkende mannen met ijzers en kettingen getooid. Betonnen palen met voetgaten voor elektriciens, droegen de stroom. 

Voor de zoveelste keer dwingt het nut van 't algemeen me tot schrijven.  Ergens op een kruispunt van m'n denklijnen ontstaat weer een symbolische vergelijking die ik niet verliezen wil.  Die palen hebben in feite de richting van mijn leven be-'paald'.   

De telefoonpalen, omdat ik me vroeger in de telecomwereld opwierp als verdediger van de meest efficiënte aanpak van de telematica-uitdagingen.      Ook van algemeen belang, de elektriciteitspalen, handig voor het aanbrengen van de affiches toen ik nog samen met anderen als vakbondsmilitant iets wilde veranderen.  Al doende komt een mens ook op het sociale domein tot een reeks besluiten.  Ik heb mijn idealisme en gedrevenheid door tegenslagen en leerzame ervaringen en tegenkantingen in bruikbare denkmodellen en alternatieven vertaald.  Voortdoen zoals Atlas, die bijna onder het gewicht van de wereld bezweek, kon niet meer.  Je moet dat allemaal noodgedwongen van je afwerpen en zelf op je eigen manier aan de praktijk van het moderne leven deelnemen.  Over sociale problemen lezen , dingen inzien en begrijpen...op zich, was niet genoeg.  Trouwens, hoe meer je las, des te meer gespecialiseerder bronnen je nodig had...en die bronnen bleken het niet altijd eens te zijn.  Ik heb de groepen die deze bronnen vertegenwoordigen proberen doen inzien dat ze best aan een gemeenschappelijk alternatief zouden werken...en heb er op den duur zelf één ontworpen...en me daar bovenop in de filosofie verdiept, omdat die ook al aangegrepen wordt om de mensen 'op hun plaats' te houden. De tijd van twisten tussen atheïsten en anderen moet maar eens voorbij zijn.

Ook de psychologie heb  ik bestudeerd om er aan uit te kunnen waarom negatieve emoties de mens ook vaak verhinderden om zijn sociaal geweten te volgen.  Ik probeerde dat alles door schrijven te vertalen, wel wetend dat in onze cultuur, diegenen die daar mee bezig zijn, vaak prekerig overkomen als hun analyses te ver gaan voor de modale mens.  Indien ik de bergen theorie die ik beklommen heb, moest willen overbrengen, dan had ik daar velerlei maanden voor nodig voordat ik aan de praktijk beginnen kunnen zou.  Indien ik de evolutie in denken en ageren in mezelf moest schetsen, zou ik een stuk van mijn leven moeten beschrijven...maar dat is misschien niet nodig.  U kent waarschijnlijk ook wel een paar mensen die zich in Uw bedrijf tegen tal van dingen verzetten, en die dat verzet proberen organiseren...en uitkomen op het feit dat diegene die het bedrijf bezit altijd het laatste woord heeft en daarbij nog vaak geholpen wordt door de top van partijen en bonden.  Jarenlang al, probeer ik mensen uit te leggen wat 'nationalisme', fascisme', 'burgerij', economische 'democratie',enz...is.  Het heeft jaren geduurd voor ik ten volle begreep dat toekomstgerichte veranderingen noodzakelijkerwijze niet alleen via de klassieke politieke denkbeelden en methoden kunnen tot stand komen...door in het klassieke en niet-klassieke politieke milieu te werken, kom je tot dergelijke besluiten die ik met tal van teksten aan mensen en groepen probeerde duidelijk te maken. "

                    Er moet NU iets veranderen in onze betrokkenheid tot de vraagstukken die ons heden ten dage confronteren. Anders zullen we het blijven vanzelfsprekend vinden dat tegen 200?...  nog altijd miljarden in armoede zullen leven.  Waarom verliezen mensen hun vertrouwen in 'politiek' ?

Omdat alles van bovenaf op een mist verspreidende manier uitgelegd  en verzwegen wordt...voortdurend leert men ons dat bepaalde problemen onoverkomelijk zouden zijn...in plaats van de zaken op te lossen. 

Meer en meer produceren met minder mensen en steeds meer armoede...zal onvermijdelijk leiden naar het in vraag stellen van het systeem waarin wij draaien.      Er moet iets in de plaats komen.  We kunnen misschien een referendum per mail organiseren zoals het internet-Committee for New Simultaneous International Elections, Necessary to Create more  Equality voorstelt.

https://www.filosofischverzet.be  

Met het resultaat van deze stemming voor een wereldwijd eisenprogramma  zouden we onze regeerders kunnen confronteren en hen door middel van alle mogelijke geweldloze manieren dwingen van andere initiatieven te nemen .  De politiek en de bedrijfswereld 'herstructureren' ons al jaren, het wordt tijd dat wij de politiek helpen herstructureren.

Tele-voting op TV binnenkort voor ’t Eurovisiesongfestival in Moskou, misschien zou men er beter één organiseren over gelijke lonen in heel Europa, inbegrepen Rusland, dat zou pas baanbrekend zijn, want we krijgen zo stilaan de indruk dat alle nobele doelstellingen ook tegen 2015 niet met de klassieke middelen gaan gehaald worden.  Gisteren behield de linkse oppositie in het parlement in Nederland het vertrouwen in de regering (met de nodige meningsverschillen), alleen de rechtervleugel in dat parlement zegde het vertrouwen op (ps.die willen nog somberder crisismaatregelen).  Na de verkiezingen valt te bezien hoe het kiezerspubliek welke houdingen gaat belonen. Winst voor de ruziestokers met de islamitische Nederlanders en voor de Nederlandse Tatcher van Trots op Nederland ?

Andersglobalisten, grijp de kansen die de telematica jullie biedt.  Andere vormen van eigentijds meningsuiting : zie ook de twee onderste linken, je kan er niet via de klassieke kranten en journaals aangeraken aan die info.  27/3/09 en 80en90’er jaren enz

Mooie zinnen uit sommige van m’n kortverhalen of schetsen

Sociale Pareltjes

Uit ‘de familie Vandewerelt’ :"Terwijl het aantal gediplomeerde thuisblijvers toeneemt, zijn er nog altijd weinig symptomen van een daadwerkelijke lotsverbondenheid tussen de verschillende groepen werkvolk.  Velen aanvaarden de haast instinctmatig aangevoelde nepnoodzaak om het gesofistikeerde verdeel -en heersspel draaiende te houden.  Alsof het benadelen van anderen aan de eigen, vaak denkbeeldige voordelen ondergeschikt moest blijven".

                    "Een tweehonderdtal werkloze bijen stonden in de rij voor het doplokaal.  Teneinde de toelating om geen honing mogen binnen te halen, te verkrijgen, diende een dienaar van de 'staatskoningin' een stempeltje in het honingloze raster te smeren.  Wat een verkwisting van talent ! ".

                    Uit ‘Hoe tem je stieren ?’ "Niemand gaf leiding aan het feit dat mensen geen greep op hun leven hadden.  Hadden partijen en vakbonden een  passend strategisch antwoord, een wereldproject dat aan de capaciteiten en zwakheden van tientallen factoren beantwoordde" ?  "De koppeling van inzicht hebben in en uitzicht hebben op...noemt men een programma...onontbeerlijk gewoon".

                    "Na je diploma moest je nog steeds examens met duizenden deelnemers doorlopen".

"De herinnering aan de vlotte manier waarop ze in hun jeugd contact maakten,was in de hoofden van  volwassenen 'aangepast' uitgewist".

                    "Ze hadden van marktmannen die Leuven en Diest te paard aandeden wel horen zeggen dat sommige socialisten daar tegen de oorlog waren...maar wat konden die mannen daar nu tegen beginnen ?  Op dienstweigering stond de dood met de kogel.  Het gros van de verkeerde voormannen der Duitse roden had de oorlogskredieten voor de eerste wereldoorlog goedgekeurd.  Als de werkenden de oorlog van de burgerij niet vechten willen heb je een veralgemeende machtsovername en fabrieksbezettingen nodig.  Als je patatten wil oogsten, moet je een patattenveld hebben.  Heel velden schoon patatten zou Schille, de voetloze soldaat daar onder water zien lopen tijdens de oorlog aan de Ijzervlakte.  Om te wenen...rotte patatten en creveren van de honger. 

Hij bleef aan 't werk na de oorlog en versleet alle jaren een paar eiken invalidekrukken...terwijl hij als ouderling toezag hoe het Duits werkvolk zich in de jaren dertig en in de tweede wereldoorlog  weer beetnemen liet...".

                    "Tussen de neonlichten zat Fatima en haar kleine, in doeken gewikkelde baby, zich aan te passen...zonder geld".

                    "Als ge niet gaat ophouden met je tegen de sluiting van jullie callcenter te verzetten, zal ik je uit deze zaal en het vakbondsgebouw laten zetten." ?

Uit ‘inspiratiemap’.  'Een triestigaard uit de dertiger jaren, interpreteerde Nietzche op zijn manier tussen de loopgrachten van de eerst Wereldbrand.  Hij hield er iets aan over.  Het kereltje besloot dat alleen bepaalde bleken nog recht op ruimte hadden.  Je kan die ruimten op de soldatenkerkhoven gaan overturen.  Wij werden opgevoed in de overtuiging dat al die barbaarse offeranden (ter bestendiging van de macht van de burgerij) afgelopen gingen zijn.  Nog nooit heeft de wapenmarkt betere vooruitzichten gehad".

                    "De angst voor stilte, spreken en doordenken, gevoed door de media-hoempapa in de landen van  welvarende en verpauperde 'democraten'.  Grootgrondbezit, fabriek opkoperij, sluitingen, reorganisaties, direkteurs van bergen papier,poltieke lieden, bezit, desinformatie, desorganisatie, blijft norm.  Spekulatie enorm.  Strategische spelletjes om schijndemocratieën te instaleren.  Staten laten uiteenvallen.    Wanneer schrijven we zelf onze programma's voor uitroeiing van armoede, oorlog en onwetendheid ? ".

                    "Er is niets meer dan er is, maar alles veranderd voortdurend van uiterlijk, zielen van rijpheid, de maatschappij van toestanden, het kind in grootvader, grootvader in... .  Help, ik ben een dichter...ik sta dichter".

                     "Zolang de natuur verder leeft, eeuwig dus, zullen wij er ook zijn...onder dezelfde en andere vormen ". 

                    "Herinneringen moeten soms oud worden voor je ze nuchter beschrijven kan". "Alle mensen zijn buitenlanders". "Vroeger verklaarde de conservatieven onder de pastoors ook het waarom van alle sociale ellende, nu doet de klassieke rechtse politiek dat meer en maakt ze wijs dat ze tot 65 moeten werken en dat ze nooit competent genoeg zijn".

                    "Zogezegd religieuze of aan eicellen en sperma verbonden partijen gaan schijngevechten aan met  liberale of sociaal-democratische partijen, teneinde complete verwarring achter te laten.  Kunnen wij echt geen objectiever samenlevingsvormen organiseren ?  De oude politiek vermomt zich als 'nationale belangen', terwijl het begrip 'natie' meer en meer oorlogen baart".

                    "Vroeger hadden ze weinig en werkten hard.  Nu hebben ze veel en werken nog altijd hard".

"Een stenen beeld van een aap met de arm ten hemel geheven, stond in een straat ergens tussen Israëlische en Palestijnse barricaden.  Een veelzeggend beeld voor heel de mensheid.  Ontelbare werklozen, al of niet opgehitst door zogezegde 'godsdienstige' groeperingen blijven de uitleg over 'een eigen staat' slikken; net zoals aan de overzijde de haat met iedere dode of gekwetste groeit; groeit hun afglijden in waanoplossingen.

De symboliek van de aap, verklaart alles.  Nog steeds is de mens grotendeels gebonden aan macht systemen die miljarden dollars verprutsen en begrijpt hij weinig van z'n geschiedenis of filosofische rijkdom allerhande.  Sinds Vietnam en vroeger staan wij al die vormen van waanzin toe en verzetten ons niet tegen een nog alle dagen absurder  hoeveelheid op onze beeldschermen vergoten bloed. Het geld blijft de wereld op een strakkere manier dan ooit regeren.  We hebben in meerderheid onze ziel aan het geld verkocht...want we werken ons te pletter en aanvaarden de dictatuur van de speculatie die de productie beheerst.  Hebben wij nu echt dwang en geld en burgerlijke loonarbeid nodig om te werken ?

De schoondochter van God  Ontmoeting bij een kapelletje met plaats voor vier stoelen. Het regende een weinig en ik besloot ergens in Limburg een klein wandelingetje te maken.  Toen ik wou gaan schuilen in een kapel, was er een dame van in de vijftig bezig met stoelen en attributen van Maria van ik weet niet welke sector in de zorgen om het dagelijkse bestaan af te stoffen.  Haar natte vod gleed over de voor haar heilige attributen in de ruimte. Wederzijdse groet van mij naar haar, Weesgegroeten van haar naar mij waarschijnlijk.  “Een goed werk aan het doen” ? “Ja, we hebben ze tegenwoordig heel hard nodig mijnheer”.  Waarop ik :  “ach ja, je kan op allerlei manieren bidden mevrouw”.  Ik vertelde haar dat de wetenschap dicht bij het ontdekken van het oneindige van het leven stond, ook na de dood en dat we van straling en atomen voortkomen en er weer in uiteenvallen”.  “Ga jij nog naar de mis mijnheer” ?  “Ja, soms, zoals morgen naar de jaarmis voor mijn vader”, wat een wellicht ontoereikend antwoord was.  “Er komen hier meer mensen dan je zou denken om te bidden, …komt U ook om te bidden” ?  “Ik vraag gewoon om sterkte als dat echt nodig is, voor de rest probeer ik alleen heel goede gedachten te beleven en de juiste dingen te doen”.  “Ja, maar onze lieve vrouw hebben we echt wel nodig”.   Dat ze nu dat tegen mij moest zeggen, ik zat al lang zonder.  “Als je alleen wil zijn om te bidden, ik heb bijna gedaan met kuisen en dan bid ik nog vijf minuutje voor ik vertrek”.  “Doe als of je thuis en alleen bent mevrouw”, misschien kunnen we samen zonder woorden bidden”, wat ze naar zeggen ook soms deed.  Ik stelde haar voor van voor de slachtoffers van de aardbeving in Japan te bidden. “Ja, verschrikkelijk wat die mensen overkomt”.  Het was niet de moment om te vragen naar of God dat dan niet kunnen voorkomen had, zijn schoondochter  misschien.   Samen  zaten we in stilte een tijdje te bidden dus.  Geen verschuiving van continentale platen, maar toch een beetje energie van het ene naar  het andere continent, zaten we daar te sturen.  Ze stond op en nam haar fiets, fiedewiddewiets en we namen afscheid.  Op internet zaten zij en haar man niet, vernam ik nadat ik haar had verteld van een uitgebreide lijst met originele kapelletjes in België. Nog even blijven zitten toen ze weg was. De nationale euromunt in een gleuf, begeleidde al het goeds dat ik iedereen wenste.  De metalen klank stierf in een honderdste seconde uit en ik verder. Mensen geloven op talrijke manieren, in dit geval volgens een traditie overgeleverd van uit het midden oosten en in tal van interpretaties gegoten.

Die oud collega’s toch, ze bestaan nog steeds Gelijktijdig met mij, arriveerde op de parking mevrouw Sindsdien, die nog altijd last had van haar haperende voet. Ik dacht dat ze Vrijheid noemde, maar die had ze wel nog steeds, maar ze had ze nog niet gevonden eigenlijk; al leek ze heel tevreden met haar wereld en het nog altijd streng gecontroleerde, jaar na jaar opgedreven werkritme op het callcenter. Zo kwam ze toch onder mensen en bewees ze iets aan te kunnen.  We vonden het niet vervelend mekaars naam niet meer te weten…waar er 100 man volgens opgeklopte winstregels werken, ken je mekaar niet echt.  De Idealist kwam er bij, nog voor we de parking hadden verlaten, iemand met een eerlijke en gemeende vorm van zijn.  Als die man met iemand sprak, zag je echt hoe goed gemeend hij met mensen omging.  Een binnen circuit voor racewagentjes vormde het decor voor de afgesproken reünie van nog steeds in het callcenter werkende mensen en ‘die van vroeger’, aangevuld met wat familie in sommige gevallen.   De trap op naar waar de bestelde deegwaren zouden worden gegeten; na de ritten waar van een deel van ons zou aan deelnemen.  Eén van de twee initiatiefnemers was er al, Adonis, iemand die nooit zorgen leek te hebben, gewoon bestond en deed…heb nooit geweten of hij al of niet gehuwd of zo was.  Er zijn toch altijd mensen die de kar trekken als er iets georganiseerd moet worden.  Later op de avond had hij zelfs een gedicht, als verslag van de vorige reünie klaar.  Hij bleef me verbazen, niet zo zeer omdat hij een getalenteerd racer bleek; maar omwille van het feit dat hij veel socialer was dan de ietwat afstandelijke van vroeger.  Ook in een systeem met ploegen kan je mekaar niet goed leren kennen waarschijnlijk.  Ook de man met de mooiste glimlach van de afdeling was er al en een paar vrouwen waarvan ik het echt meende toen ik zei dat ze nog net dezelfde waren qua uiterlijk, al was er na enkele jaren van binnen wel het één en ander verschoven.  Laat ik ze de Zweedse en de Spaanse noemen, dan kan de lezer er zich al wat bij voorstellen.  Toen kwamen er nog twee vrouwen binnen, Brave en hele Brave, hadden me aangenaam verast door hun militante houding bij arbeidsconflicten.  Het waren mensen met geen vast statuut die toch solidair waren met de statutaire werknemers, al moesten ze heel de tijd noest werken om telkens maar een verlenging van hun werktijd te krijgen.  Statutaire werknemers konden ook al wel jaren vlugger ontslaan worden, maar dat lag toch anders.  De stroom van voornamelijk vriendelijke Limburgers, werd groter.  Moederhart één met man ‘laat maar waaien, ik ontsnap de dans wel’ en  zoon ‘onafhankelijke mening, dichterlijk ingesteld’, kwamen binnen.  Spontane mensen, vol positief ingestelde en energie.  Natuurlijk kon ik het niet laten de zoon wat te motiveren.  Nee, in een callcenter werken, dat wilde hij later niet, veel te ‘stressy’ voor hem…een eigen woord door hem uitgevonden, of ik die de jongerencultuur niet volledig kan bijbenen.  Het is allemaal zo trendy geworden de dag van vandaag, de jongen achter de toog bijvoorbeeld, vlot en snel in aangepast racepak.    Kwamen ook nog binnen, een andere familie, met een paar kinderen, het meisje dat goed voor haar kleine broertje zorgde en de heel vakbekwame Oosterse van Europa en haar militante man die zich ook zo maar niet door het moderne geld- verdien- systeem wou laten opslokken.  Hij had een geweldige anekdote over een kunstenaar militant van de bond , die wegens te kritisch op het matje geroepen was.  Eén van de bazen had de wegens bureaucratische en politieke omstandigheden, bijna levenslang vakbondshoofd  benoemde  nationale voorzitter gevraagd naar het gedrag van de overijverige militant, maar de voorzitter had geantwoord : “daar heb ik geen vat meer op, ‘dat’ is losgeschoten wild.  Voor de rest ging alles nog altijd zoals vroeger, sluiting van afdelingen volgden op verkoop van gebouwen en alles werd altijd zo lang mogelijk geheim gehouden en in beperkte kringen stiekem besproken.   De eerste koersen gingen van start.  Een drietal snelle jongens, volgens de op de muur geprojecteerde uitslagen, gingen enkele vrouwen waarvan je het niet zou verwachten voor af.   De Fruitteler in bijberoep, alhoewel al een jaar niet meer tot het leger van de loonslaven behorende, was er niet zo bij en trok nog af en toe aan zijn sigaartje.  Iedereen leek zo zijn eigen problemen te hebben, zo vernam ik naar mate de avond vorderde.  Maar het was hen niet aan te zien, het was echt een gezellige, stoom aflatende bende. Er werd nog gereisd, sommige kleine dingen wisten sommigen nog, omdat ze belangrijk waren voor dit en dat waarnaar je tot dan toe het raden naar had gehad.  Ook Veggie, één en al energie, was weer fris en monter en tot open uitwisseling bereid.  Weinigen die zeggen persoonlijk ongelukkig te zijn en altijd bezig, bekenden eigenlijk toch niet te oud willen te worden…wegens de toestand in de wereld zelfs niet aan kinderen begonnen te zijn.  Laten dat nu allemaal onderwerpen zijn waar voor ik hen meer in de diepte toe wilde interesseren.  Ah, ze doen het goed en wie bij wie zat, lichte een glimp van wie er op dezelfde, ja zelfs soms tegenstrijdige golflengten zat.

Wat doe de gij de hele dag tegenwoordig

Afhankelijk van het leven en het bewustzijn van de vraagsteller, kan het antwoord al een verschillen, ook  in verhouding tot de toegemeten antwoordtijd en wie er meeluistert.  Er was eens die man die zijn dagen als bruggepensioneerde openlijk beschreef, ik kende hem niet, maar herkende het leven van veel mensen in hem.  De voormiddag, klusten hij en zijn ega wat en na het eten op de middag, was er het journaal, ze luisterden en zagen hetgeen de grote media aan hen kwijt wilden, hadden uiteenlopende, geen overkoepelende meningen over van alles, maar waren niet actief betrokken bij de besluitvorming, als we de op traditionele manier gehouden verkiezingen even buiten beschouwing laten. Dan wandelen, een van de fijnste dingen die je kan doen als men zichzelf boven de drempel van seizoen weet te krijgen…en dan weer tv, ook internet soms, maar alleen de ludieke en niet de kunstzinnige of wereldbeschouwelijke dingen zo zeer.  Hoe leg je nu uit dat net dat twee belangrijke dingen zijn waar je jezelf mee bezig houdt.  Buiten het van uit klassieke manier bekeken, onbezoldigde schrijven waar  toe je oud en jong probeerde aanzetten en het lezen ook dus en de uitwisseling daar rond in de vorm van kunst of discussie en actie in de richting van meer bewustzijn.  Wat al een heel stuk tot gezondheid bijdraagt en dan hebben we het nog niet over het proberen begrijpen van het eigen innerlijke en de persoonlijke relaties die daar een gevolg van zijn.  Wie neemt er nog de tijd om zijn dromen te begrijpen en doorleven ’s morgens…past niet in de overproductie cultuur van goederen.  Ja, er zit ook kunst in het verfraaien en bouwen of verbouwen van de stoffelijke levensruimte, maar minder mensen zijn bezig met de eigenlijke levensruimten tussen mensen.  Voor velen is dit alles een te pijnlijk iets en dan krijg je te horen dat je te diep over de dingen nadenkt.   Daar kan al iets van aan zijn en misschien moet ik maar eens ‘gewoner’ gaan leven, maar wat ‘men’ dan in  vele gevallen mist, kan je zo maar niet uitleggen aan leken daar in. We zij allen om welbepaalde redenen bij mekaar.  Of het nu is om aan te raden dat men beter wacht met het alleen aankopen van een huis tot men dat met twee samen kan doen of om te leren uit het ouder worden van mensen of kinderen duidelijk te maken dat er meer is in dit leven dan computerspelletjes, of om jongvolwassenen wat mee te geven over de gevolgen van generaties liefde en lijden…alles heeft zijn redenen. We ondersteunen mekaar.  Als beloning af en toe een positief bericht, ‘zeg die zat er onderdoor maar woont nu daar en…’ .

De legende van Roselinde

Belevenis.  Wachten en niet komen. Beloond worden, want daar is ze dan toch, zich niet bewust van het zomeruur, maar toch heel kort bij de natuur.             We rijden naar Heuvel, haar geboortedorp, naar een tante, vanwege vroeger.  De ontmoeting met de witloofstekers, de laatste echte van het dorp, geen watercultuur, maar nog verbonden met de grond.  De eerder zwijgzame hardwerkende  Brabander leeft zich uit in zijn arbeid vooral.  Binnen bij de oude maar nog krasse moeder en de niet meer goed horende vader, de nichten, ieder vertelt door zijn of haar uiterlijk en zijn en praten een levensverhaal.  De nichten lijken korter op de vaderlijke stam geënt.  Eerlijke mensen allemaal, goed menend, dat zie en voel je zo.  Ook over- afscherming van de gevaarlijke dingen in ’t leven misschien, gevoelens bijvoorbeeld.           De engelachtige vrouw op de foto van 60 jaar geleden kijkt me aan terwijl ze nu , in ’t echt gemoedelijk bezorgd over de dingen meepraat, soms gevoelsmatige onderwerpen lanceert.   Over de dood van één van de eenzaten in de familie, hoe hij zijn eigen toch goed behielp en hoe de familie met kuisen hielp.  Over het heengaan van haar zus en diens man, uitgewisselde woorden en gevoelens die noodzakelijke tranen wellen deden in Roselindes ogen, voor het zachte en de lach weer op het podium van haar aura kwam.  In vele momenten zat meer inhoud en waarheid dan wie ook kon vermoeden, hoe bekend hij of zij ook bij deze mensen was.  Het Jupiler bierflesje dat uiteenspatte toen de stille oom wegging of begroet zou worden…of was het zijn neef ?  Op naar ‘het huis van de dode oom’.  Op zich al titel genoeg voor een roman.  Pracht van een boom in ouderdomsverval voor het huis met enig uitzicht op velden.  Zo leefde men vroeger, huis, waterput, paardenstal, kolenhok, werkateliertje, houtkot, pattatenkot en oud soortige rust vanbinnen door het licht van  de motieven van het gekleurde glas en de prachtige oudbakken tegels.  De man werd heel oud en weigerde een operatie die zijn leven nog met een paar jaar had kunnen verlengen.  Buiten enkele percenten van het huis liet hij mooie herinneringen over de genoegens van het werk op het land aan Roselinde over.  Eén uitspraak die hij betreurde ook, iedereen in ’t dorp was niet beter af met die vliegtuigen boven hun hoofd, zelfs al vielen ze niet of lieten ze niks vallen.  Uitspraak uit eenzaamheid of uit inzicht in het waarom mensen hier levens met mekaar delen of moeten delen…wie zal het zeggen ?

Het dorp op de heuvel die er eigenlijk niet is, heeft iets speciaals. Het herbergt enkele hele oude huizen die je eerder aan het zuiden van Europa doen denken.  De zware stenen lijken wel een hele verre reis te hebben gemaakt om hier nu op dit moment van gisteren die indruk komen te wekken.  De zon scheen en mooie herinneringen kwamen boven.  Nee, de zandman rijdt niet op een moto en heeft geen lederen pak.  Verhalen over onder meer kinderloze mensen en dominostenen die vallen, of je de dingen nu al of niet op een rijtje hebt, ze vallen en overvallen mensen met vragen rond het waarom van het leven.      Elke zijstraatje heeft zijn eigen verhaaltjes en het leven blijft een mysterie van ontelbare waarheden en geheimen en gedeeltelijk onzichtbare informatie.  Niet te veel het hoofd over breken, verder leven, bezorgdheid om vroeger is nutteloos, want al het onopgeloste is in het heden aanwezig en tergt een mens wel op tijd. Dus nog even genieten van de dorpsbezoekers van vroeger, de Zjef gitaar en die van ’t Kliekske die de dochter van de Jean op een pint trakteerde…de klanken ook van achter de bos van een gekend zanger van liederen die de levenspijn bij velen smelten deed of zin in het leven gaf.   Nee, ze is niet het zwart schaap van de familie, men houdt van haar, het buitenbeentje ,dat wel…gewoon nog met herinneringen aan mooie stenen die ze tweeduizend kilometer verder weer opbouwen zou. Men houdt van haar omwille van de kleuren die ze aanheeft en die ze in hun iet wat minder kleurige wereld brengt.  Men heeft haar graag omdat ze durfde te leven volgens haar intuïtie, zelf was men veel voorzichtiger met van tijd tot tijd de wil en de zin tot verandering van huis en mensen en banen te volgen.  Het impliceert immers het risico van deksels op je neus te krijgen en niet meer durven lief te hebben, geen verzekerd inkomen meer te hebben, en veel gekwetste mensen tegen te komen…en op het einde niet meer durven te dromen.  Je kan haar veel aandoen, maar één ding niet, ze opsluiten…want dan gaat het kleine meisje in haar om de zandman roepen.  Ze houdt van eenzaamheid soms, het zijn met je eigen.  Soms zit de zandman in een pint, in woorden van een vriend, in delen met vriendinnen.   Ze zwerft tussen een netwerk van chalets en kamers, mensen uit het verleden duiken via via op, ze wil geven en houdt afstand, ze wil meer zen en zin en houdt zich daarom een beetje in, zoekt de ervaringen van velen in te passen in het verhaal waar ze zelf mee bezig is, opdrachten of toevallen of beiden,  of opdrachten en nooit toevallen, dat zijn vragen die in haar buurt soms spontaan tipjes van antwoorden als vonkjes doen ontstaan. Tot men niets meer wil weten omwille van ‘genoeg ervaren’ en ‘te dichtbij’ de ziel           

Toemaatje:

Je roerde alles tot diep in de kern, schreef het gebald neer, de noodzaak aan geconcentreerde vertaling, raak je niet kwijt. Hoe hoger je bewustzijn van andere mogelijkheden, hoe meer geduld om alternatieven leefbaar te houden, te organiseren. Gedachten groeien vereist naast het spontane, discipline en inzet, gekruid met passie en zelfkritiek, anderen met bewustzijn wapenen, streefdoelen vooropzetten. Het nieuwe dat doorbreekt geeft voldoening, 't einde ervan vaak door de ouderen niet meer meegemaakt. Het totale bewustzijn van overkoepelende kennis, blijft vrijblijvend indien er geen daden op woorden volgen. De synthese van iedere ontgoocheling werpt zijn onverwachte vruchten af en de rijpheid komt met de bereidheid om nieuwe vragen te stellen. Momenten dat je denkt genoeg gegeven te hebben, zijn de voorlopers van nieuwe initiatieven...zelfs al botst onoordeelkundigheid voor een langere periode tegen je op. Je geeft het niet op als andermans passiviteit, onbegrip, verveling, negatieve emoties...blijven steken in geestelijke tering. Daar waar het individualistisch snobisme de eenheidsstructuren van het algemeen belang vergiftigen, daar is welvaart niet ok.

Planetary News 2040

 My  grandson Oliver, aged 24, was reading the international topics.

“Next week, an adjustment to the planetary constitution program will be voted on worldwide. If it is accepted with a majority on a worldwide scale, it will be implemented at the start of next year, 2040.  Since the world has evaluated to a place where everyone is entitled to a job or, a kind of basic income or both, and the ones who are working in production or services areas as well can freely chose in which period they can contribute to society or take some time off for personal development or whatever, and since the new constitution of 2024 has led to a completely other world; WOCOMAS, the world council for managing society after a number of debates in the regional world councils, REWOCO, has decided to finalize the process of the need to have armies.  Since every war has being ended and all layers of humanity work together in harmony to produce what is needed and a place to live and public services are guaranteed, and there is no more hunger or ideological disputes, for 16 years now already;  not a single military bullet was fired, only police forces war armed.  From 2040 onwards the old military structures will only to be used to tackle nature disasters quickly and massively.  The expectation is that people in mass will vote for the final reconversion of their armed military forces.       Some years ago they already voted to end the production of guns and other large scale aggressive products; but now the process was in  his last phase. “

Being nearly 84; there were times in the earliest years of this century and the one before I never would have thought ‘we’ would come this far. The world, by solving it’s economical and bureaucratic problems and financial barriers (the huge influence of speculators of all kind and the law of maximum profit) had completely changed in those perspectives.  Every citizen was in a very telematics way administrated by one of the fifteen projects he belonged to. One is born and the local council project takes the dates from the health project over and automatically informs the other projects : education, work, housing, energy, telematics, transport, environment, agriculture, production, distribution, social security, culture and money.  As one gets older, all the information about someone can be found in one of those 15 projects.  This system had a different view on things.  Money for example, was only used in an administrative way. In the project Telematics worked for example 100 million people, with the difference between income scales being 1 to 3…one could easily on the base of using one WOCU (world currency) calculated how much the total costs of making use of telematics would be, added with other costs. There were no phone bills any more even, because for each customer, the same amount of WOCU digits was taken each month automatically from his or her account.  The same system was used in every other project of society, except for the things one buys in shops.  The entire ministry of Finance of all kind of councils in the world, had a lot more easier job, because in fact each worker paid more or less paid the same taxes…and what was sold in the little shops, a fixed amount was taken in to account automatically. And since workers had a different life style with much more free time as before and jobs that they could easily switch, only small scale and middle scale enterprises were privately owned, the big multinationals, in great numbers had become collectively owned and managed by the whole population, by means of the councils, both on a world and local scale. People again could become farmers if they wanted to, after decades of practically 1per cent working on the land.  Suddenly Oliver said : “so, tell me again when things really changed with this world that was pretty chaotic in your days grandpa Joseph”.

I took a more comfortable seat.  “Well, as I probably told you before, you will often think on occasions you will hear me talk about those matters; it was about the end of the 20^th century when ideologies started taking another path. Collectivism was a bit slower than the severe discipline in capitalistic production units…one could not loose one’s job not as easily in the Sovjet Union in those days…but less goods were produced and due to imperialist tensions between the greatest countries, the USSR fall apart.   A lot of people thought it was the end of history; but the war tensions became even greater in and between nations.  There was not only the divide between each new emerging nation, like the Chinese one, who had understood that the way forward was combining it’s one party system with a great deal of collective ownership with individual enterprises and responsibility; there also became a religiously masked movement, politically orientated, with the same imperialistic projects as its rivals.  The age of terrorism and wars, was not what people had hoped for when they celebrated the new 21th century.  Now it was the turn of the capitalistic system to fall apart, after his stage of globalization, when there were to many who believed the neo liberal profits would have no ending and no obstacles to overcome.  The turning point, was the year 2008 when stock markets fell and the value of money and state defaults began to have crisis effects on employment, profits and so on.  More and more wars for oil in fact and more and more places were as soon as elections were held, the results were rejected by as well the ruling layers of bourgeoisie or segments of  the mass of people.  It became more and more different amid social unrest to even form a government that good find a way out of thos difficult international issues.  Finally, the going and acting together of a lot of progressive groups resulted in the demand that people should have the right to have another kind of elections as the one based on the Greek democracy some thousand years ago…more and more the demand to vote by approving a global program first and then in a second round appointing the people responsible on project lists, not party lists, was heard.  Finally the United Nations took control of this new democratic process…and people were paid the same digits for driving a truck in Polen a in Brussels as in Katmandu.  The success of these this kind of democracy grew as hunger and wars were stopped.  A huge campaign to make those changes acceptable and to encourage people to take part in them was put in place by the progressive groups and parties who had started the change; or rather all those kind of different changes who had become necessary.  I myself worked in the department of education.”…to be continued

pagina  186

Er was dus leven na de dood

Zo'n tien, twaalf jaar geleden schreef ik de volgende zinnen :

"Er zal vrede komen in het hart van diegene(n) met een eerlijke ziel.   Behoedt de wereld van vernietiging en leidt de mensen naar betere levens. Vergeet nooit dat de wereld onverdeelbaar is.  Er is maar één leven en één wereld, neem verantwoording en leef zo intens mogelijk. Wees licht om te kunnen gidsen. Ga naar de mensen toe en spreek over toekomstige vreugden.   Jouw plaats zal zijn waar jij je vrij zult voelen. Leg hun het verschil tussen de materiële wereld en de spirituele materie uit.  De waarheid is eenvoudig.     Ze verbergt zich in het verleden, leeft in het heden en heeft de toekomst nodig.                                                                                 Waarom vindt men zo weinig vreugde tussen veel mensen ?   Mensen verwonderen zich niet genoeg over wie ze eigenlijk zijn en over wat het leven dat ze leiden eigenlijk betekent.                                                                          Ze zouden meer filosoof dan materialist moeten zijn, ze zouden zich de vraag moeten stellen waarom ze in een wereld van rijkdom en armoede, oorlog en vrede, stress op het werk en werkeloosheid leven.    Maar er zijn andere redenen voor het gebrek aan vreugde...redenen waarover men nog niet kan schrijven en redenen waarover niemand kan schrijven.”

"Een poging om via een  kortverhaal in deze 'Allerheiligensfeer' het doodgaan eens literair in de bloemetjes te zetten :

Er was dus toch leven na de dood

Het leven van elke dag is een aanvullende bron van inspiratie op alles aan theorie en praktijk waar ik al in elke literaire vorm over schreef. Ik kon ophouden met schrijven en het aan me laten voorbijgaan tot ik het waarom ervan binnen enkele jaren beter snappen zou ...of ik kon er dagelijks een verslag over uitbrengen. Ik dacht na over de structuur van m’n dag en bladerde in m’n werken en m’n verschillende soorten inspiratiemappen met gedachten en boekbesprekingen en sorteerde m’n opnames van TV-momenten en artikels en boeken die ik om hun blijvende waarde de moeite vond. Opdat een eventuele lezer dit zou kunnen volgen moest ik hem of haar eerst een aantal filosofische levenshoudingen overbrengen.

Hoe dit aan te pakken ? Deze levenswijsheden waren deels het resultaat van een kritische studie van de bestaande levenshoudingen en deels gebaseerd op mijn eigen praktische ervaringen te midden allerlei personages die eigenlijk iedereens levenswereld bevolken.

We hebben ze bijna allemaal wel; familie, partners, werkgenoten, vakbondsgenoten, partijgenoten, hobbygenoten, vrienden… . Van al het gebeuren in m’n hoofd, vreesde ik even over te koken, als leek nog verder op mijn stoel blijven zitten wachten tot er iets daagde, gevaarlijk aan een ontoelaatbare grens te raken.

Ik ging buiten in een door de elementen aangetaste houten buitenstoel zitten bekomen.

Ik strompelde terug binnen. Als symbolisch sloot ik de deur.  Er knakte iets in me en ik sloot m’n ogen hier op aarde voor de laatste maal. Onverwacht afscheid, waar ik al zo dikwijls over had gefilosofeerd.    Enkele van de dingen die ik me had voorgesteld, werden werkelijk.

De ervaring zelf was toch heel anders en een beetje te vergelijken met de ervaring die ik eens tijdens de crematie van een oude collega op ’t werk van me had beleefd :

Eerst trok er een soort magnetisme door m'n lichaam beginnend van aan m'n voeten, net alsof het uit de grond kwam. Toen dat m’n hart passeerde vreesde ik echt van ‘oei’, het gaat goed fout met me.

Maar nee, het magnetisme versnelde z’n snelheid en eenmaal in m'n hoofd werd het een zichtbare driehoekige piramide achtige 'lichtdimensie'.  Deze vorm geelachtig licht versnelde en zoefde zoals een fictie-ruimteschip weg in de eindeloze donkere en verlichte ruimten van de... macrokosmos ?

Of was het de microkosmos ? Of een soort onverschillig evenwicht ertussen ?                 in iemand bepaald misschien ? of in de geestelijke wereld als eenheid met ons ?

Waarschijnlijk bevond ik me in de antimaterie die elke soort materie in zich draagt...in de microkosmos...maar die is overal, dus ook in de macrokosmos. Voilà, het mysterie 'God is overal', was daarmee opgelost. ik bevond me dus in de antimaterie van al die elementen die me hadden gevormd, straling zowel als mineralen, gassen enz... In ieder geval,  ER WAS DUS TOCH LEVEN NA DE DOOD.

Bij leven had ik drie te combineren opties rond de dood gehad.  We vielen zeker terug uiteen in de elementen uit dewelke we waren samengesteld ; energieën zoals mineralen, water, lucht en licht- en andere golven met zeker hun eigen vorm van bewustzijn.

Vermits we genetisch met de rest van de biologische wereld verbonden waren…waren we ook in die zin niet dood.  Als derde optie had ik al wel bij leven al vermoed, dat al je bruikbare levenservaringen, die eigenlijk al begonnen via allen die in de genetische aardse boom aan jouw leven voorafgingen, na de aardse dood als een soort bruikbare ,in twee richtingen werkende energie zouden kunnen dienen.

Die energie, zoals de elektronen waaruit ze bestaat, is onvernietigbaar; ze kan alleen van vorm veranderen en dat is wat er vóór en tijdens en na ons leven met ons gebeurd.

Ik ervoer m’n ‘dood’ zijn als een wedergeboren worden in een andere dimensie in het ten volle beseffen dat ‘ik’ en ‘we’ eigenlijk al eeuwig leefden ; reeds ver voor het ontstaan van het eerste atoom en de eerste cel als een bezielde energie...de kern van het goede dat zich altijd opnieuw als een kunstenaar uiten wil. Atoom en cel enzoverder worden wil, terwijl het structuur en samenwerking in de chaos van de afzonderlijke elementen schept. Zelfs als het heelal in één punt verdwijnen zou, zou het toch weer in een ander punt opduiken. Dat andere punt, dat hetzelfde is, het punt midden de cyclus van de acht vorm. Zoals een hart het centrum van de achtvormige bloedsomloop is en een ster het centrum van de macromaterie rondom haar.      Zoals een atoomkern centrum in de microwereld is.

De overgang was net zoiets als het gevoel dat men heeft bij het aanschouwen van het licht dat vanuit de avondschemer en de donkerte van de nacht in een aantal overgangen van lichtgradaties, ‘s morgens terug geboren word.  Net zoals je bij leven en welzijn soms niet weet of er leven na de dood is, weet je wanneer je dood bent ook niet of je nog een lichaam hebt of niet…zeer raar is dat…van het ene ‘onopgeloste’ raadsel duik je dus in feite een ander in. M’n individualiteit begon een reis langs ons collectieve en mijn individuele verleden naar het punt van mijn dood, waar de individualiteit weer in het geheel leek op te gaan en terzelfdertijd er toch nog apart naast bestond. Het ging allemaal wel snel, maar op aarde zou ik vele miljoenen pagina’s nodig gehad hebben om het te beschrijven. Die reis van het atoom naar de cel en de samenleving van nu, doorheen een schets van de menselijke geschiedenis; was eigenlijk een beetje zoals bladeren in een encyclopedie...maar dan op een nog vernuftiger manier dan 'digitaal'.   De boodschap en inhoud van de reis was een beetje te vergelijken met een encyclopedie van A tot Z over alles, vanuit alle standpunten bekeken.      Misschien was die beleving recht evenredig met de moeite die ik mezelf had gedaan om zoveel mogelijk voor de mensheid bruikbare kennis op te doen.

Het was alsof de geestenwereld een soort internet-achtig geheel was, samengesteld uit de verschillende geaardheden van alle tot nu toe geleefde levens. Ieder soort leven was een 'homepage' eigenlijk...met vertakkingen naar al diegenen die binnen het aardse verhaal in verbinding met mekaar hadden gestaan.        'Hadden gestaan...' of 'stonden'...het was me nog niet duidelijk.

Het leek er sterk op dat hoe beter het werd om op aarde te leven, des te mooier de symboliek waartussen de 'heen gegane' leefden, werd.   Was dat soms de drijfveer van de interactie ?

Toen ik op een zeker punt NU, na het panoramische overzicht op mijn en ons aardse verleden aangekomen was, drongen de nieuwe wetmatigheden van mijn nieuwe vorm van bestaan tot me door. Ik werd er niet alleen sprakeloos van, ik ‘was’ ook sprakeloos, toen ik besefte op welke manier ik mij voortaan alleen maar naar de nog niet gestorvenen ‘uitdrukken’ kon. Er was ook het besef dat zij mijn energie konden gebruiken en ik hun ook nog…maar alleen op symbolische, intuïtieve wijze, via gedachten, beelden en dromen en gebeurtenissen…een soort pure inspiratie in feite.

Ik was niet alleen sprakeloos, ook ‘zien’ deed ik niet meer omdat ik zelf voor een stuk licht en lucht en van alles meer was…zonder juist te weten wat, zoals je tijdens je aardse leven toch ook je ingewanden niet kan zien en alleen via een spiegel ‘je verschijning' kan ‘zien’.

Toch dacht ik nog veel meer in zichtbare ‘beelden’ zoals je bij leven in je hoofd ook ‘beelden’ kan zien, waarvan sommige wetenschappers zeggen dat ze er niet zijn.     Ik voelde ook sterker dan ooit de goede inborst die ik altijd bij me had gehad.  Ik ‘hoorde’ ook niet meer en toch wist ik eigenlijk niet of ik nog kon horen, want zoals iets dat gezegd wordt ook nog lang erna in je hoofd kan ‘doorklinken’, zo hoorde ik op die manier dan toch nog.

Ik vroeg me af of een stem ook geen gedachte was.    Zelfs een gedachte leek een gevoel.

Bij ‘dood zijn’ leek meer de nadruk op het ‘aanvoelen’ te liggen.    Het aanvoelen van diegenen met wie je in het leven verbonden was. Niet het letterlijke aanvoelen, maar het mekaar in de geest ‘raken’…zoals de verhouding ouder-kind of man-vrouw of vrienden en werkgenoten onder mekaar.       Het werd me meer nog dan tijdens m’n leven duidelijk, dat al het gene je als bewustzijn en daden op aarde opstapelt ;al die positieve en negatieve dingen die op mekaar inspelen ; al reeds terzelfdertijd als een energie aan de andere kant als een puzzel ineen gelegd worden. Het uiteindelijk ‘aanzicht’ ervan geeft je het beeld van de stand van zaken van ‘zelfkennis’ die je hebt bereikt bij je dood.    We kunnen eens 'ontbiologied' alleen nog de intensiteit aanvoelen van wie we zijn.

Je aardse, op positieve en negatieve emoties gebaseerde ‘ziel’ die het beneden schijnbaar voor het zeggen heeft, laat al in het aardse leven stukjes ‘geestelijke informatie’ ontsnappen. Je uiteindelijke dood is het geheel van informatie dat je aangeboden wordt. Pas als je dat ginder allemaal door hebt, krijg je een soort geestelijk orgasme dat je in staat stelt te beseffen dat je aan de andere zijde niet alleen bent en dat er ook met andere geesten kan worden gecommuniceerd…net zoals je tijdens je aardse leven soms anderen nodig hebt om volledig te zijn.

Net zoals een kind dat geboren wordt ineens ‘omgeven’ is met wezens waarmee het een andere soort intensiteit heeft qua contact. Niet meer de vreemde geluiden van vroeger. Hiervan zouden mensen die in de klassieke reïncarnatie geloven zeggen dat dat nu net de overgang van het ene leven naar het andere is, al geloven ze ook dat de ziel pas in het lichaam komt van bij de geboorte als de navelstreng verbreekt. (zondag 24april2011pasen).

         Net zoals je dat allemaal op sommige heldere momenten van je leven ook beseffen kan en dat besef dan tijdelijk verdwijnt omdat de gebeurtenissen bijna nooit stilstaan.

Er zijn zelfs momenten waar je je als geest, net als op aarde op je eigen terugtrekken kan…dat zijn dan de momenten, waarop je eigenlijk zoals tijdens je aardse leven, nog het meest verbonden met alles en iedereen bent. Net zoals op aarde is het leven na de dood niet allemaal rozengeur en maneschijn, het proces van bewustzijnsverhoging dat al begon bij de aardse reis van voor het atoom naar de cel, het organisme, het dier en de mens en z'n samenlevingen…dat proces gaat gewoon verder na de dood.

Het hangt van je aardse verdiensten af in hoeverre je gewapend bent om het proces van bewustzijnsverruiming na je dood, verder te kunnen zetten. Ook je rol in de hiërarchie van het hiernamaals bepaal je al tijdens je leven.  Jullie ‘nog levenden’ zouden verbaast staan van wie wat hier in deze wereld na jullie wereld vertegenwoordigt. Indien men het mij toestaat om mee te delen, later meer daarover, maar ik heb het gevoel van niet. Om dat allemaal te kunnen uitleggen moet ik terug naar de puzzel van m’n zelfkennis die ik tijdens m’n leven aanlegde.

ER WAS EEN REDEN WAAROM IK HAD GELEEFD EN NOG LEEFDE

Ik 'keek' naar de plaatsen op de wereld die ik had verlaten en 'zag' de groei en oogsten op de velden naast de wegen waarlangs ik had geleefd of gereisd.              Ik zag de auto’s op de wegen en de rook uit fabrieken en huizen. Ik zag de dieren, maar de mensen zag ik niet. Misschien was ik in de mensen en kon ik ze daarom niet zien. Heel vreemd in ‘t begin. Mijn kennissen leefden alleen nog in m’n herinneringen…ik kon ze alleen maar in m’n herinneringen zien, wat eigenlijk toch meer een hulp in m’n invoelingsvermogen, dan een minpunt was. Het versterkte het gevoel van afzondering dat ik leek nodig te hebben om me beter te concentreren op het observeren van de redenen waarom ik had geleefd.

De hoofdreden van m’n bestaan was het doorgeven van de tekst die ik vlak voor m’n dood geschreven had. Ik had namelijk vlak voor m’n dood een inleiding tot het schrijven van een ultieme roman die ik echt voltooien wou, geschreven. Ik had de inleiding ‘mijn inspiratiemappen’ genoemd.

Al zagen de heen gegane ‘de nog levenden’ niet meer bezig, ze wisten wat er in die andere wereld gaande was. Zoals de levenden soms bezig waren met de vraag naar het leven na hun dood, zo waren wij, de ‘heen gegane’ nog altijd bezig met de vraag naar wat er na ons nieuw leven na de dood, ons nog als ‘daarna maals’ te wachten stond. Ook de energievorm van de 'heengegane' was niet voor 'eeuwig' en ook hun energie moest ooit nog eens naar een andere overgaan. Kwalitatief hadden we ons eigenlijk ‘verbeterd’, daar we tussen ons, ‘heen gegane’ voornamelijk communiceerden met mensen die tijdens hun aardse leven met dezelfde dingen bezig geweest waren. Het was frappant hoe ieder dat op zijn manier had willen doen.

Diegenen die bijvoorbeeld als boeren bezorgd om land -en tuinbouw waren geweest kregen energie van hen die er op aarde graag mee bezig waren en omgekeerd.

De communicatie tussen hen, kwam erop neer dat het systeem als een soort verbonden vaten werkte.  De hebzucht van een kleine minderheid op aarde belette vaak dat de energietoevoer in beide richtingen doorstroomde.  Dan gingen de ‘afgevaardigde’ van de boeren in het hiernamaals bij wijze van spreken ‘aankloppen’ bij de rechtvaardigen die destijds de wereld willen verbeteren hadden.

Dan vertelden die rechtvaardigen dan weer over hun problemen, en die uitwisseling alleen al was voldoende om beneden en boven toch weer wat energie te genereren om toch weer een aantal hoopgevende gebeurtenissen te ontwikkelen. Evenredig groot was dan de pijn van die gezaghebbers of hun collaborateurs die die blokkades destijds hadden veroorzaakt.

Bij deze zijn dus de huidig levende creaturen op aarde verwittigd. Doe er iets aan of anderen zullen er iets aan doen…en in de hiernamaalswereld is het pijnlijke deel van het bestaan van de gewone doorsnee sterveling veel vlugger geheeld.      Alleen zij die overwegend goede bedoelingen hebben gehad, worden niet lang met persoonlijk nog te verwerken pijn geconfronteerd. Zij ook die op aarde zo aan hun eigen zelfkennis en eventuele heling hebben gewerkt en daardoor zoveel goede golven produceerden dat de heling van anderen mogelijk werd…kunnen nog aanvoelen hoe het met de mensen en dingen beneden gaat…zonder rechtstreeks kunnen in te grijpen...en zonder er pijn van te hebben. Ze kunnen alleen een soort inspiratie en raad aandragen die door de eigenlijke ‘antennes’, die ook de op aarde levende mensen zijn, zou moeten kunnen worden begrepen.   Vele negatieve emoties verhinderen dat proces echter. Zowel heen gegane als de klassiek levenden hebben één groot werktuig dat individuen van beide groepen meer of minder goed kunnen gebruiken : de vrijheid van handelen.    Deze vrijheid van handelen is een totaalproduct van al de situaties waarin ze werd gebruikt en kan om bijna onbeschrijfelijke, bijna onnavolgbare redenen soms voor bepaalde bijna niet te vatten redenen tijdelijk 'geblokkeerd' worden voor beide groepen of hun individuele 'bestanddelen'. (Genetische en andere verwanten 15/08/2014, begrijpen wie kan)

het is dan ook SOMS beter niet te handelen, en in een positief onverschillig evenwicht te blijven 

Het hiernamaals waarin wij functioneren, kan ons alleen maar doen ‘filosoferen’ over nog een ander ‘daarna maals’, omdat er van tijd tot tijd onder de ‘heen gegane’ die wij kennen ook geesten zijn die er ineens ‘niet meer zijn’; alhoewel we hun aanwezigheid nog op andere manieren kunnen aanvoelen.

Net zoals op aarde zitten we eigenlijk voortdurend in een tussenstadium, dat je net zoals tijdens je aardse leven kan onderverdelen in een aantal stadiums van immer voortdurende ontwikkeling.

Weer blijkt mij dus glashelder wat ik al tijdens mijn aards leven heb ervaren Alles is één en verbonden, maar er zijn voortdurend tussenschakels, zoals er maar één kleur van licht is, maar zeven hoofdkleuren en een groot gamma vermengingen. Net zoals vanuit de stilte zeven klanken ontstaan, waarmee je de mooiste muziek en woorden componeren kan.  Net zoals de gedachte, het gevoel en de inspiratie op zijn minst zeven schakeringen van literaire expressie kunnen laten ontstaan.  Van kreten tot praktisch gebruik van woorden, proza, poëzie, essays, filosofie of een leeg blad toe.  Net zoals je iemands huid op verschillende manieren aanraken kan, van ruw tot heel diep masserend of heel traag en zacht. Vreemd dat we dat lichamelijke eigenlijk uitzonderlijk misten… waren we er nog mee verbonden ?    Konden we deze drang in het genetisch bewustzijn van levenden opwekken ?        Wilde de niet meer klassiek levende individuen langs de geslachtscellen terug in de onafgewerkte verhalen van de levenden komen ? Was dat mogelijk ?(24/4/2011)

Hoelang zou zo’n toestand voor elk van ons afzonderlijk blijven duren ?          Bestond tijd misschien alleen voor hen die zich niet goed in hun vel voelden...nog veel blijven zoeken voor de boeg hadden ?

Bleef het zoeken van het waarom van alles ook niet voortduren ?

Het uitzien naar de volgende fase in onze ontwikkeling was dus een nieuw soort raadsel voor ons. Ik persoonlijk geloofde niet als een aantal anderen dat we weer gingen verdichten en na het ‘verdwijnen’ uit het hiernamaals weer in een soort aardse lichamelijke werkelijkheid zouden terechtkomen. Ik hield het meer op gissen naar de richtingen die onze geestelijke groei nog kon uitgaan en naar de manier waarop we onze genetische stamboom van alle rassen daar beneden zo goed mogelijk konden duidelijk maken dat ze hun eigen moesten leren behelpen en ontwikkelen om het hierboven makkelijker te hebben...en ook om het ons makkelijker te maken. Ik had niet veel heimwee naar het beneden, naar het lichamelijke zielenleven, dat het embryo van de geest was, en ook weinig verlangen naar dat waar m’n hiernamaalsvrienden over filosofeerden, het verlangen om terug in verdichte vorm onder aardse omstandigheden te leven. Misschien zou ik het gewoon niet of voorlopig niet weten of zij ooit naar het 'daarna maals' overgingen of weer, zoals ze hoopten 'reïncarneren' zouden. Dat ze dat reïncarneren maar aan de genetica beneden overlaten. Het was net of ik al genoeg voldoening had aan het feit de positieve aardse ontwikkelingen nog kunnen mee te beleven. Ik liet hen alleen al door m’n aanwezigheid merken (want zo communiceren we daar) , dat ik hun verlangen naar een soort lichamelijke 'wederkeren' een romantische beschouwing vond.

Je kon toch niet terug in de tijd reizen in de zuivere materie, in de antimaterie wel, want we hadden toch nog altijd onze ‘herinneringen’, waardoor we konden ‘terug  golven’ in de tijd…en we zaten toch nog voor een stuk in de lucht en het licht en de mineralen tussen de levenden. Althans ik dacht dat die ervaring voor elk van m’n hiernamaalsgenoten met dezelfde energieën zo was.    Op aarde kon je in ruimte terugkeren, maar niet in tijd; dat konden alleen de ziel en later de geest via hun herinneringen…een ziel die voor een stuk lichamelijk was…want anders zouden de levenden geen herinneringen kunnen hebben. Aangezien wij, geesten deel uitmaakten van het licht en de lucht en de golven, misschien zelfs van de voedselketen, hadden we op die manier een invloed op het zielenleven van de biologisch levenden. Sommige van m'n geestvrienden dachten zelfs aan terugkomen door via het genetisch materiaal weer voor een stuk een aards leven te beginnen. Romantische dromers ! Volgens mij overlapten de ziel -en geesteswereld mekaar gewoon.

Er moest dus zowel tussen de levende als de hiernamaals-en daarna- maals wereld voortdurend een soort verbinding zijn; net zoals verleden en heden en toekomst al eeuwig resulteren in de dialectiek van these-antithese en synthese.   Stelling, tegenstelling, samenstelling

Had een deel van m'n 'hiernamaalsgenoten' hun leven als te louter verstandelijk ingestelde filosofen doorgebracht en wisten ze eigenlijk veel over het niet intellectueel ingestelde volk daar beneden? Hadden ze misschien daarom het gevoel en de nood om opnieuw aan een biologisch leven te beginnen.     Als boer of bandwerker...of als 'bedrogen' man of vrouw indien ze bijvoorbeeld andere beweegredenen zouden hebben om terug te gaan. Kon de kern van hun geest, hun kerngeest nog deel uitmaken van een samengestelde ziel bij de levenden of toekomstige levenden ?”(15/08/2014olvhemelvaart)                                       

Ik probeerde hen ervan te overtuigen dat het hen niet zou lukken en vroeg om inspiratie aan de schrijver daar beneden op wie ik m'n hoop had gesteld. Inspiratie bleek immers iets dat in beide richtingen werkte. Die schrijver was ook ik NU, want een stuk van mezelf werd al geest –zie ervaringen met kleurenenergie(15/8/2014°)

“Hebben jullie je eigenlijk al afgevraagd wat jullie hier eigenlijk dan nog doen ?”, was mijn tegengolf. Waarom zitten jullie eigenlijk nog niet in het ‘daarna-maals ?        We zijn tenslotte toch 2003 'zielentijd' en ik ben al geest sinds 1979 ” Tijdens het ‘golven’ van die gedachte begreep ik ineens wat Albert Einstein bij leven ook al van zijn eigen theorieën niet begreep, toen hij ze voor het eerst als ziel aan papier toevertrouwde.

In 't aardse leven moest ik er altijd voor zorgen dat ik m’n teksten niet kwijtraakte, hier kwamen ze zoals iets dat je gewoon op ‘t internet opvraagt in m’n geest boven golven. Niet iedereen kon van dergelijke ‘hierna maals’ natuurwetten gebruik maken. In de hiernamaals ‘aanwezigheden’ met minder bewustzijnsgolven waren er afgestorvenen die in vergelijking met het onze een eerder onderbewust bestaan leidden met weinig interactie tussen het aardse en hiernamaals bestaan.               Ze hadden geen afstand van hun aardse beslommeringen kunnen nemen en hadden in hun aardse bestaan ook geen duidelijk zicht ontwikkeld op de hun dominerende emoties en structuren die hen bleven gevangen houden.  Dat konden evengoed eenvoudige ongeletterden als intellectuele mensen zijn; mensen met een gewoon beroep konden evengoed in de bovenste golven van bewustzijn zitten, terwijl evengoed terzelfdertijd een deel van de mensen met hoge aardse status en macht de minst energierijke golvenreeksen bevolkten.

Ik wist dat het gewoon allemaal te maken had met de intensiteit aan goede wil waarmee je willen leven had. Een ander voorbeeld misschien.    Een aantal zelfmoordenaars die een teveel aan goede wil en goedheid getoond hadden en daarin door het machtsstreven van anderen op aarde, verstrikt waren geraakt…kon je wel op kwalitatief redelijk intensieve golven vinden.  Ook zij die uit overgevoeligheid in een plotse vlaag zelfdestructief eindigden, alhoewel ze veel positieve ingesteldheid bij leven hadden betoond.

Het merendeel echter, stond nog een lang helingsproces te wachten om uit hun te ego-gerichte klaagcultuur te raken. Ze zagen hun onvolkomenheden wel en heelden daardoor geleidelijk, maar een echte uitweg naar meer bewustzijn kon alleen beginnen als ze zelf bij hogere bewustzijnsgolven te rade gingen. Meestal kwamen de meesten zo ver niet.

Bij de zelfmoordenaars werden in het hiernamaals ook diegenen gerekend die zich langzaam zieker en zieker hadden gemaakt door het niet afstand nemen van de ‘energieaftappers’ uit hun omgeving of het niet afrekenen met de negatieve emoties in henzelf.

Energie ‘aftappen’ is een hiernamaals term voor de 'nog-niet-heen gegane' die het op voortdurende basis via de kracht van emotioneel sterken ‘voortsukkelen’ omschrijft. Wij proberen van hieruit soms wel het 'teveel' aan energie bij de enen intuïtief naar diegenen met een 'tekort' te leiden, maar als de 'nood hebbende' niet zelf vanuit eigen kracht begint te denken, voelen en handelen... blijkt dat vaak een nutteloos ingrijpen van ons te zijn. Tegen de tijd dat we echt door hebben dat nog verder intuïtie sturen geen zin heeft omdat het niet op de levenslijn van de betrokkenen op aarde ligt... neemt die hun leven dan toch onverwacht en ook onverklaarbaar voor ons, een nieuwe wending. Maar gewoon in het dagelijkse leven is het al voldoende dat iemand letterlijk het licht en de lucht opzoekt en gaat wandelen om zijn of haar bedroefde ziel met 'ons' in onze nieuwe vorm te verblijden...we hebben zelf een connectie naar planten en bomen toe...dus rieken maar.  Emotioneel sterken zoeken in mindere perioden de aanwezigheid van andere ‘sterken’, willen ze in hun sterkte kunnen blijven. Het is natuurlijk gemakkelijker voor de sterken als de zwakkeren zelf naar andere 'sterkeren ?' ‘wegvluchten’.  Meestal ligt de opgave van de 'sterkere' wel in het assisteren van mensen met een geblokkeerde groei. Ook wij verstaan het waarom en waarom niet daarvan ook niet altijd.

Energie uitwisselen is dus een voor beide partijen biologisch en spiritueel een gezond proces.

Energie uitwisselen begint met een zo breed mogelijke kennis willen op te doen, begint met door ervaringen durven te gaan en je eigen mogelijkheden en beperkingen in te zien...aan beide kanten van het bestaan.                                 Letterlijk op aarde en in de lucht.

Energie uitwisselen neemt vorm aan door het uiten van woorden, door evoluerende gedachten, door durven te handelen, door hoop en geloof in het mooie en het goede... door creatie.

In het hiernamaals hebben de meest bekwame energie uitwisselaars het voordeel dat ze zelf niet meer naar de energie van de aftappers moeten afdalen.                   

Ze kunnen alleen nog raad geven, geen hulp meer.

Het werd me duidelijk dat de drie bestaansdimensies ‘hier’, ‘hiernamaals’ en ‘daarna-maals’ allemaal tegelijk bestonden in dezelfde ruimten als verleden, heden en toekomst…maar in een andere dimensie. Want :

Wie was er eigenlijk genetisch aan mij voorafgegaan en nagekomen ?           Iedereen biologisch levend of 'spiritueel'. Als je ver genoeg teruggaat zijn we allemaal familie. De heengegane zwierven misschien uitsluitend rond in de antimaterie van de golven, het lucht en het licht of de mineralen van onze aarde. Dus via de elementen en het bloed kwamen ze tot in de lijven en genen van die anderen, de levenden…naar daar waar ze misschien via de dirigerende krachten van het ‘daarna maals’ gestuurd werden. Misschien waren wij 'hiernamaalsers' gewoon een tussenschakel met het 'daarna-maals' .

Je hebt ergens nog iets goed te maken…of aan iemand te leren…voilà…naar daar, in die ziel mag je op een niet ingrijpende manier die ervaringen meemaken, je kan alleen energie geven onder de vorm van raad…als de overdenking of de wens of de handeling van de levende zelf komt.

De levende zelf heeft het volle beslissingsrecht over zijn handelingen.

De intuïtie die hij of zij uit een hogere dimensie binnenkrijgt moet altijd van de dimensie ‘beneden' (de klassieke ‘levenden’) vertrekken.                                           Je moet 'kracht' durven vragen, en als je ze krijgt was het 'energetisch tijdstip' hiervoor juist. Klinkt moeilijk, maar een aantal mensen weten dit zonder deze uitleg ook al wel.

DE DRIE DIMMENSIES WAREN ALLEN BINNEN DEZELFDE TIJD EN RUIMTE AANWEZIG

Hoe meer angst en onwetendheid er onder de levenden was, hoe meer ze vatbaar waren voor de negatieve invloed van andere levenden… . Het was alleen mogelijk van ‘raad’ te geven telkens een oprecht iemand er nood aan had. Zo iemand moest dan wel al zo ‘wijs’ geworden zijn dat hij of zij de taal van de reeds ‘geest’ geworden mensen al voldoende verstond. In het oude religieuze jargon noemde men die raad ‘engelbewaarders’. Iedereen deed ervaringen op en leefde in de richting van z’n dood, zonder te weten dat het goede gedeelte van het ‘na-de-dood’ hier ook op aarde op geestelijke manier aanwezig was.

De kwade bedoelingen van afgestorvenen konden gewoon niet aanwezig zijn maar waren alleen genetisch gebonden aanwezig in de van generatie op generatie doorgegeven negatieve emoties. Hetzelfde geldt en gold ook voor de positieve emoties...met dit verschil dat de positieve bedoelingen van afgestorven, wel, buiten het genetisch gebondene om aanwezig konden zijn.

De kwade bedoelingen gingen dan ook niet mee naar de overkant.   Ze bleven beneden destructief werken. Hoe meer mensen ‘beneden’ meer ‘menselijk’ dan ‘dierlijk’ reageerden…hoe meer de geestelijke krachten in hen hun werk konden doen. De zin van het leven was eigenlijk dat iedereen hier beneden ‘sterk’ moest worden om na zijn aardse dood nog als ‘goede raadgever’ kunnen te functioneren.  In een bepaalde zin lag alles dan eigenlijk ook voor iedereen min of meer vast, daar het altijd uit het vorige voortvloeide. Dat is de verklaring van het waarom dat sommige mensen beter dan anderen hun 'levenslijn' aanvoelen kunnen. Een goede hiernamaalsraadgever wordt je als je kan bijdragen aan het aanbrengen van koers wijzigende energie…beter mogelijk als de nog klassiek levende er voor openstaat en een aantal mensen uit iemands omgeving er voor kan worden ingeschakeld (15/08/2014)

Teneinde de biologisch-levenden nog van nut te kunnen zijn, moest je de waarheid over het leven en je eigen leven ontdekt hebben; zo niet keerde je alleen terug naar het zuivere bewustzijn van de elementen op zich…of bleef je in het negatieve deel van het genetisch bewustzijn gevangen…of moest je doorheen een soort emotionele helende kuur in het hiernamaals…een kuur die de’ hierna maalsers‘ met meer wijsheid en geest niet meer belastte.

De ideale kombinatie was een levende die zijn ‘geest’ of ‘geesten’ volledig begreep. Zo iemand was een talent aan inzicht die een breed gamma aan intuïtie kon interpreteren en verstrekken aan mensen en organisaties.  Eigenlijk wachten we dus allen onze dood af om in het hiernamaals en hier nog een beter begeleider te worden dan we het hier al waren.

Al het positieve en het inzicht in het negatieve, dat we tijdens onze aardse levens niet aan anderen konden overbrengen wordt in het hiernamaals voor iedereen duidelijk en is een onderdeel van het nooit eindigende helingsproces dat tot eeuwig bewustzijn leidt.

DE UITEINDELIJKE BEDOELING VAN DIT LEVEN was, is en zal worden VAN ZICH VOOR TE BEREIDEN OP WAT ER NA DE DOOD KOMT, EN DIT DOOR IN DIT LEVEN TE WERKEN AAN KENNIS EN ZELFKENNIS…en DAARDOOR OP ALLERLEI MANIEREN BIJ TE DRAGEN AAN EEN KWALITATIEVE VERBETERING VAN DE LEVENSVOORWAARDEN OP AARDE.
Het leven kon niet alleen genetisch, maar ook via de oude natuurelementen doorgegeven worden onder de vorm van energie…indien het daartoe de kracht toe verworven had. Belangrijk bij dit alles was te beseffen dat je altijd nog opgenomen kon zijn in de dimensie die je verlaten had…niet alleen genetisch maar ook in de natuurelementen waarin je uiteengevallen was.

Zelfs verleden, heden en toekomst was één en voor sommigen in hoge mate op voorhand aanvoelbaar.

Ik kon dit vanuit m’n nieuwe aanvoelen doorgeven aan een schrijver, die net als ik intensief met deze dingen des levens bezig was. Ik kon zijn zoektocht helpen afronden….en bewees hem via zijn eigen geschrijf, dat alleen het goede, de bron van alles, ‘terugkeren’ kon….want ik wist dat hij nog altijd ‘bewijzen’ nodig had.       Hij wist via de wetenschap om, dat het niets niet kon bestaan, want dat wat ’niets’ dreigde te worden; kleiner of gelijk aan nul dus: ontplofte…iets zonder inhoud had geen zin…kon niet meer bestaan bij de overgang naar iets anders.

Hij wist dat de elektronen de onvernietigbare eeuwige bouwstenen van alles waren. Hij wist veel over de elementen en het elektronenspel van de proton-geladen atoomkernen of hun neutrontoestand van onverschillig evenwicht. In zijn verstandelijk bewustzijn reikte ik hem via via de symbolische of zakelijke informatie aan die hij nodig had voor de gelijkenissen met de gebeurtenissen in de mensenwereld rondom hem. Hij was enorm benieuwd naar de dingen die ik hem op allerlei manieren duidelijk maakte, zonder dat hij zich daar altijd bewust van was (24/4/2011)

Hij vermoedde zelfs welke figuren ik hem in zijn leven deed tegenkomen om die en die ervaringen op te doen of dat of dat boek voor hem te kopen…en zo verder.     Ook ik zocht eens naar het antwoord op de vraag waar ik hetgeen ik zelf niet wist vandaan haalde…vanuit mijn’ daarna maals’ .

Zijn bewustzijn bloeide nog meer open toen hij besefte dat bij elke ontbinding in om het even welke evolutiefase (fysica, chemie, atoom, cel…)het bewustzijn  van die elementen zich via hun elektronen naar de nog niet -ontbonden, nog niet afgestorven elementen en hun combinaties verplaatst…OPDAT DE WIJSHEID VAN DIE KOMBINATIES EN DE AFZONDERLIJKE ELEMENTEN NIET VERLOREN ZOU GAAN…KAN GAAN. Alleen de manier waarop dit op persoonlijke en collectieve vlakken zich beetje bij beetje of ineens realiseert , was niet altijd na te gaan.

FYSICA EN CHEMIE WERDEN BIOLOGIE OMDAT DE GRONDWET VAN HET BESTAAN DE EVOLUTIE NAAR MEER EN MEER BEWUSTZIJN IS. De eerste cellen ‘stierven’(ontbonden) zonder zich kunnen voort te planten.

Het bewustzijn van die afgestorven cellen kwam als een soort andere energie op ‘bezoek’ bij de volgende cellen die nog geproduceerd werden via de ‘navelstreng’ die hen met de natuur verbond, toen ze nog geen zich onafhankelijk bewegende organismen gevormd hadden.

Het bezoek had een ‘raadgevende’ soort leidende functie dat leidde tot het DELINGSPROCES van de cel; waardoor organismen op termijn meer zelfstandig konden bestaan en hun bewustzijn zichzelf boven dat van de gewone elementen uittilde, verrijkte. DE OERLES DIE DE NATUUR ONS GAF WAS SIMPEL …om te kunnen overleven moest je DELEN

De stap van dier naar mens en van mens naar meer en meer mens; was ook de evolutie van beschouwelijk naar boven beschouwelijk.

Mensen gingen allerlei soorten relaties met mekaar aan.

Eerst in hun stam, dan in hun dorp, later in hun stad. Op een dorpskerkhof kan je zien dat het 'zijn'  veel combinaties uitprobeert om via het spel van aantrekking en afstoting, van tegengesteld en gelijkgezind tot een soort 'filtering' van het verleden door het heden te komen.

Armoede, oorlogen en natuurrampen hebben dit willen 'zijn' van het 'zijn' om verklaarbare en onverklaarbare redenen doorkruist...en hoeven dat niet blijven te doen. Daar moeten we ons bewust van worden.

In zijn schriften had de schrijver tal van aantekeningen over voorvallen en paralellen opgetekend. Er zaten wel tal van voorbeelden in die, wat hij met 'bijzondere energie' bedoelde, illustreerden, maar het zou zijn krachten te boven gaan indien hij dit soort zaken die hij de voorbije tien jaar genoteerd had, weer opdiepen moest.            Misschien kon hij er nu, dag na dag, verslag over uitbrengen; niet meer in de korte notitievorm waar hij alleen aan uit kon, maar in een meer verhalende vorm. Eén dag alleen al bestond uit duizenden details.

Elk verhaal dat hij schreef, zou, indien je er zou op in zoemen bijna oneindig veel micro-vertakkingen hebben, zodat het beschrijven van de banden met het oneindige macro-geheel onmogelijk worden zou. Een Ierse schrijver had de dag van gisteren, een honderd jaar geleden, zestien juni 1904 eens in één boek 'samengevat'. Honderd jaar later nam de schrijver die dag gisteren de hele dag door notities over wat zijn hogere dimensiewereld  hem ingaf. Hij ging iets met zijn werk doen.         'Wij', verplichten hem daar niet toe...en gaven hem langs gebeurtenissen en gedachten om, enkele 'verkeersborden' op zijn reis mee.

Hij had ondertussen een hecht geloof dat alles waar hij mee zat z'n eigen wel uitwijzen zou. Meer en meer spitste zijn zoektocht naar de zin van het leven zich toe op de relatie met de dood. Zou hij z'n visie niet eerder moeten vereenvoudigen dan ze gecompliceerder te maken ? Je had enerzijds de genetisch-biologische link en anderzijds de link met de natuurelementen waar we in uiteenvallen.    Waar waren de doden naartoe...?

'Simpel toch', had hij gisteren na een reeks onnavolgbare notities besloten. Ze zijn niet méér meer dan de biologische vertakkingen waaruit ze zelf voortkwamen en waarvan er nog meer dan vijf miljard leven én ook licht en lucht en de vele soorten golven en mineralen waarin ze uiteenvielen. Misschien is er wel helemaal geen link meer met hun bewustzijn zoals zij dat hadden, en is het bewustzijn van de natuurelementen op zich vele malen sterker dan welk bewustzijn je ook in de klassieke vorm van leven aan wijsheid vergaren kan.

De 'stilte' was de taal van de 'engelen'. Het 'geluid' kwam van de levenden uit.

Eigenlijk was er niets dood, want de doden waren weer helemaal natuur geworden en de natuur leeft ook. Geen wonder dat de schrijver zich te midden van landschappen en stilte zo 'kort' bij alles voelde. De 'stemmen' in het hoofd van de schrijver, waren niet alleen zijn 'gedachten'...maar misschien ook hun stemmen onderling of één van hun stemmen die zomaar wat aan hem doorgaf. Waren zij eigenlijk niet de dirigenten van het aardse gebeuren, een soort 'bruggen' die voortdurend berekenden wat vanuit een bepaalde benarde of amusante situatie beneden, gezien de omstandigheden, de 'voorlopig beste' uitweg of oplossing was ? Het waren zij, zijn 'stemmen' die hem het lijden en de vreugde lieten ervaren om te kunnen praten met mensen die ergens op een bepaald deel of op het geheel van hun leven 'in nood', 'lijdend' waren of aangename dingen te delen hadden.

Het waren die 'stemmen', die ontmoetingen voorbereiden en lieten gebeuren en weer afspringen. Ze leefden in een totaal andere wereld...die geesten. Voor hen was een 'binnenkoer' met vier muren geen gewone koer...maar een woning zonder dak.       Bij alles wat ze deden, dachten ze in symboliek. Eén lijdende mens, vertegenwoordigde voor hen de lijdende mensheid.

Eén gelukkige mens, de totale vreugde.

Voortdurend bouwde de andere wereld ook 'spanningen' tussen mensen op.

Die spanningen moesten dan tot ontladingen leiden die hun lijden op termijn 'overbodig' maakten. Wat de ene generatie niet overwint moet de andere doen opklaren.

Dat was dan wel wat anders dan de medische wereld die het lijden wel voor een stuk wegnemen kon, maar toch de lijven van voornamelijk de ouden van dagen zo commercialiseerde dat het lijden tot aan de dood geld opbracht. Hoewel het psychische lijden met het fysieke lijden verbonden is, kan een psychische (soms fysische) ontlading van spanningen tussen mensen blijvend heil voor alle betrokken partijen meebrengen.

De dingen zijn dan eindelijk eens gezegd zoals ze gevoeld worden. Diegene die de andere 'gebruikte' of 'benadeelde' blijft achter met de confrontatie met de 'waarheid', de andere zou er versterkt moeten uitkomen indien hij zich niet aan de door 'de op zijn plaats gezette' gelanceerde 'schuldgevoelens' vangen laat. Er hoeven daarom nog geen woorden te worden uitgesproken of mimiek te worden geanalyseerd...het hele proces 'hangt' in de lucht...alhoewel het de daden en woorden zijn die het laten ontploffen.

'Die stemmen toch, die stemmen toch', dacht de schrijver. Negatieve stemmen van zij die er niet meer waren, waren alleen een gevolg van daden uit het verleden. Alleen het positieve van zij die waren heengegaan kon nog doorkomen. Hadden de ‘hierna -maalers’  zelf alleen nog last van het negatieve van de gestorvenen...niet echt last als ze hier maar wijs genoeg geworden waren misschien ?  Om niet gek te worden besloot hij alle gebeuren maar als één eenheid te zien.  Die andere wereld moest gewoon ook van materie zijn...maar een materie van een andere soort. Misschien waren 'vuur' of andere voor ons ongekende intensiteiten van licht daar voor hen wel even gewoon als water en lucht hier voor ons. Zou er geen tussenruimte zijn waar beide werelden mekaar konden raken ?                                 Een soort spiegelruimte als de stof waar dromen zijn van gemaakt ? Het was ofwel dat of het helemaal terug uiteenvallen in de elementen : 'het terug naar het begin van de wereld worden gestuurd'...'Nee, beide,' dacht de schrijver dan zoals steeds z'n gedachten weer aanvullend.

Het heelal was één lichaam...kon hij daar niet uit besluiten dat alles binnen hemzelf te vinden was...en dat hij meer aandacht moest hebben voor wat zich innerlijk in hem als observatie bewoog ? Wat had het allemaal voor zin hier beneden ?     Echt leren beleven wat 'mens zijn' is...en tegelijk door het evenwicht dat je zo bereikt, dichter bij die wereld aan de overzijde komen ?

Ze wilden ons veel leren...wij wilden ons veel leren : zelfstandigheid bijvoorbeeld.        Of hoe we ons door ons voorgevoel kunnen laten leiden. Het ontdekken van opgaven die typisch voor ons zijn weggelegd. Het weten dat hoe meer je een antwoord echt vraagt, dat dat er ook komt...via ervaringen en dromen allerhande, via anderen of je eigen diepten en hoogten. De vraag moet alleen goed gesteld zijn en het verlangen eerlijk en van negatieve emoties ontdaan. 'Tussen de twee werelden kan er geen wisselwerking zijn als je teveel aan zware emoties vastzit', dacht de schrijver. Helpen zij door ons en wij hen door onszelf ? Tweerichtingsverkeer. Korte ontmoetingen in een soort midden; maar waarvan de invloeden op lange termijn doorwerken.

Leren van ons niet door illusies te laten leiden...begint dat niet als je eerst al in enkele klassieke vallen gelopen bent ? Waren die krachten van de overkant niet een soort geestelijke ouders voor ons ? Leerden ze ons via de hindernissen die we op onze levensweg namen ? Of speelden wij hier beneden niet juist het spel, het theater dat zij nodig hebben om te leren wat zij bij hun aardse leven op 't eind nog niet hadden begrepen ? Stukken van onze verledens aan de andere helft van 't bestaan, en wij, beiden doorgroeiend naar andere inzichten dan de verworvene, beide gevend en nemend, lerend en onderwijzend.

Met ons verstand kunnen we veel begrijpen...zoals ...'wat is lucht, wat is licht' enz.. .

Maar wat draagt die lucht en dat licht in z'n antimaterie aan geestelijke power...dat is wel effe iets anders. De schrijver probeerde het allemaal niet meer voor z'n eigen uit te leggen en was al blij als hij het gewoon beleven kon. Met zo'n dingen kon je trouwens niet of moeilijk naar buiten komen...zonder voor 'gek' te worden aanzien. Ieder woord had zijn eigen diepe betekenis, het was niet juist dat woord, maar de hele symbolische lading die het dekte. Nervositeit was niet alleen het medisch fenomeen, maar was ook een 'organisatie' zonder leiding. Het altijd zoeken naar innerlijk evenwicht had ook redenen waarvan de oorzaken vaak bij anderen verborgen lagen. Je werd toch altijd geduwd naar waar je moest zijn...de kleinste reden was goed om je op een pad met grotere gevolgen te sturen...en dat begreep je vaak niet, of alleen maar achteraf.  De schrijver ging slapen. Hij droomde dat hij een cabaretavond gaf.  Hij werd wakker en wist maar niet wat hij juist gedroomd had.   In de loop van de dag probeerde hij wat voorbeelden voor zijn theorieën te vinden. Hij zocht in zijn archieven en vond een heel oud gedicht van hem, geschreven lang vóór hij met dat leven na de dood zo intensief bezig was.  En hij schreef er nog één en nog een tekst…

Bijzondere Energie

1 Simpel als een stilstaand beeld in een emmer water 

Wanneer je een emmer water neerzet, zal je merken dat het spiegelbeeld daarin precies dronken ronddanst en altijd vertraagt tot dat ene moment van complete bewegingloze helderheid van zodra onder meer het evenwicht met de snelheid van de aarde rond de zon is bereikt. Op zo'n moment besef je het belang van helder denken.  Voorwaarde tot het verstaan van de essentie van helder denken is het doorheen de vaak woelige praktijk van allerhande bewegingen in het leven (zie het water in beweging), zo vaak mogelijk tot stilstand, tot rust geraken. Vermijden van verstrikt te geraken in de over complexiteit van allerhande situaties, is ten zeerste aan te raden, maar wegens oorzaken in verleden en heden en hun bijna onvermijdelijke gevolgen in de toekomst; niet altijd even goed doenbaar.        Gelukkig volgt er op een these altijd een antithese en een synthese...wat zowel voor maatschappijen als personen in alle mogelijke relaties gelden kan. Dat allemaal met één bedoeling : dat iedereen de naar zijn omstandigheden dosis bewustzijn opdoet.  De hoeveelheid vrijheid die je in deze spirituele evoluties krijgt kan beperkt of zeer ruim zijn, naargelang de omstandigheden en het kunnen aanhouden van je innerlijke evenwicht dat je veel omleidingen kan besparen en je een waardevoller inzicht over de verhouding tussen plicht en vrijheid kan geven.    Een goed begrip van de details rond een bepaald gegeven, vertrekt altijd van innerlijk evenwicht en eenvoud...zo niet ga je worden platgewalst door de complexiteit. STUDIE BIJZONDERE ENERGIE---hoe inzichten evolueerden

2 “De mens heeft ook een Ohm.”  Een elektrische weerstand…zakelijker mensen die hebben een hoge weerstand, er kan relatief weinig stroom  door, sensitieve mensen nemen veel meer op, hebben een lagere weerstand en er kan meer  elektriciteit door worden getransporteerd indien ze als elektrische geleider zouden dienen.  Wie weet, naast minieme hoeveelheden elektriciteit, wat transporteren we nog meer aan straling bijvoorbeeld ?  Gedachten, gevoelens, ze zijn ook een soort energie en de ene mens kan in geval dat deze energie tijdelijk of niet zwaar om dragen is, er al beter tegen dan een andere.

Met zo een beetje alles tussen euforie en wanhoop moet een mens leren omgaan.  Soms lukt dat niet iedereen, van een reeks gitaarsnaren is er één de fijnste, toch kunnen ze allen breken, kan alles breken, de gevoeligste en de hardste materie. De meest gevoelloze zowel als de meest gevoelige mens.  Hebt U tot nog toe goed stand gehouden ?

Geen virus, bacterie heeft U er onder gekregen ? (en zeggen dat we er van afstammen). Misschien  bent U een overlevende van een militaire oorlog ? (een militaire, want er zijn ook andere soorten oorlog). Geen ongeluk dat ergens iets onherstelbaars brak of beschadigde ? Bijna nooit honger en dorst geleden ?  Het onheil in de wereld heeft U begrepen en U weet wat U er wel en niet kan aan doen, maar bovenal, slechte nieuwstijdingen weet U zodanig te interpreteren en duiden dat ze Uw gezondheid  meer ?

Laat ons Proberen

’t Leven ‘t Overleven

Het vóórtijdig Testament

   some English-French contributions

F i l o s o fi s c h   V e r z e t      Philosophical Resistance

D e   B l o g f i l o s o o f

 -T h e B l o g p h I l o s o p h e r